***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Εκείνος ξύπνησε νωρίς. Χειμώνας, Σάββατο, βροχή, η ώρα έκτη πρωινή.
Ο Άλλος, κοιμόταν του καλού καιρού. Ροχάλιζε μακαρίως και πότε-πότε του ξέφευγε και κάποια λέξη που δεν θα την βρεις σε κανένα λεξικό του κόσμου. Πάντα το ήξερε πως ο Άλλος μιλούσε στον ύπνο του, ευτυχώς σε μια γλώσσα που μόνο ο ίδιος καταλάβαινε. Δεν θα το άντεχε να μάθαινε από τον Άλλο μιαν αλήθεια που δεν θα ήθελε ποτέ του να ξέρει. Σηκώθηκε προσεκτικά από το κρεβάτι μην τον ξυπνήσει. Ήταν ανυπόφορος όταν ξυπνούσε πριν από την ώρα του. Γκρινιάρης, κατσούφης, σκοτεινός, του χάλαγε την μέρα πριν προλάβει να αρχίσει.
Ντύθηκε ψηλαφητά, έξω ακόμη σκοτάδι. Δεν πήγε ούτε στην τουαλέτα μην τυχόν και τον ξυπνήσει. Ευτυχώς, το κλειδί ήταν στην πόρτα. Πρώτη Φεβρουαρίου, κρύο, υγρασία και συννεφιά. Σίγουρα ο Άλλος θα υπέφερε από την ιγμορίτιδά του. Δεν του είχε παραπονεθεί πάντως χθες πριν πλαγιάσουν. Κρεμάει στον λαιμό την Nikon και βγαίνει ακροποδητί από το σπίτι. Ξεμακραίνει με μεγάλα, σίγουρα βήματα. Όσο μακρύτερα τόσο εγγύτερα. Όσο πιο άγνωστα, τόσο πιο οικεία. Η πόλη, βιβλίο ανοιχτό, γραμμένο σε μια γλώσσα που έχει πια ξεχαστεί. Εκείνος όμως γνωρίζει τον κώδικα, το κλειδί του έχει αποκαλυφθεί σε ένα όνειρο. Ο Άλλος δεν παραδέχεται την χρησιμότητα των ονείρων. Εκείνος ζει μονάχα με όνειρα. Δεν το παραδέχεται ποτέ στον Άλλο, δεν του αρέσουν οι λεκτικές διαμάχες. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη.
Κάπου στο βάθος, προς την θάλασσα, αρχίζει να αχνοφέγγει. Ακολουθεί το πρώτο φως ψάχνοντας γωνιά να κατουρήσει. Στις μέρες μας, αν κατουρήσεις έξω κινδυνεύεις να λερώσεις κάποιον άστεγο που κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Διασταυρώνεται με νυσταγμένα συνεργεία καθαριότητας του Δήμου. Σκιές που ακολουθούν τον γκρίζο όγκο με τον πορτοκαλί φάρο που περιστρέφεται. Τον κοιτάζουν σα να βλέπουν τρελό. Τι θέλεις τέτοια ώρα έξω ρε φίλε; Εσύ δεν είσαι δικός μας, του μεροκάματου. Μην φωτογραφίζεις, είμαστε λερωμένοι από τα απορρίμματά σου. Τράβα αλλού να το παίξεις θεράπων της τέχνης. Που έμαθα τέτοιες λέξεις; Κάποτε διάβαζα, πήγαινα σχολείο, ονειρευόμουν. Τι κοιτάζεις έτσι; Τι κοιτάζεις έτσι ρε;
Εκείνος φόρεσε το βλέμμα που δεν αντέχει κανείς. Ο Άλλος τον μαλώνει όταν το βλέπει στα μάτια του. Είσαι μισάνθρωπος του λέει. Χαμογέλα, τι σου ζητάνε; Με το χαμόγελο γυρνάει ο ήλιος. Σκύβουν τα κεφάλια οι οδοκαθαριστές. Κοιτούν με συστολή σκούπες, κάδους, φαράσια. Γνώριμα αντικείμενα, οικεία, δεν αντέχεται το άγνωστο. Δεν αντέχεται.
Η πόλη του διηγείται δυστοπικές ιστορίες. Γραφεία, εργοστάσια, μαγαζιά, δημόσιες υπηρεσίες. Ιστορίες καθημερινής ανοησίας. Εξαπατήσεις, εκβιασμοί, συμβιβασμοί. Γελοίοι έρωτες, ανασφάλειες, ματαιοδοξία. Ματαιοδοξία. Σημάδια ανθρώπων χαμένων από καιρό. Η ληξιαρχική πράξη θανάτου ενός πεθαμένου. Ακόμη κι αν πεθάνεις σου ζητούν απόδειξη. Τα σκουπίδια λένε τις πιο αληθινές ιστορίες. Στυμμένα πορτοκάλια, σακούλες δεμένες από χέρια χαρακωμένα. Χθες το βράδυ είχαν χυμούς. Και τα πορτοκάλια και τα χέρια. Ένα κινητό με σπασμένη την οθόνη. Έχει αφήσει σκόπιμα το δικό του στο σπίτι, αλλά το νιώθει να δονείται στο μυαλό του. Κλικ. Κλικ. Ένας τόμος της «δομής» χωρίς το εξώφυλλο. Η γνώση του κόσμου πεταμένη στα σκουπίδια. Η γνώση του κόσμου πίσω από την σπασμένη οθόνη. Η γνώση του κόσμου πίσω από το σχισμένο εξώφυλλο.
Μέσα στο λυκαυγές ξεχωρίζουν οι γκρίζες μάζες των κτιρίων. Περιέχουν ανθρώπους. Είναι άδεια. Μακριά, βλέπει το γκρίζο του δικού τους σπιτιού. Ο Άλλος κοιμάται ακόμη εντός του. Εκείνος τριγυρίζει ελεύθερος μέσα στην άρρωστη πόλη. Εκείνος αιχμαλωτίζει το ασθενικό φως της. Πρωί, χειμώνας, κρύο. Κλικ. Κλικ. Ένα Σχολείο, ένα Σούπερ Μάρκετ, μια Εκκλησία, ένας Ναός του Ποδοσφαίρου. Πρωινή προσευχή, ψαλμωδίες, απόψε κλείνουμε στις οκτώ και τριάντα, γαμιέται ο θρύλος. Θα, θα, θα, θα. Είναι όλοι τους βλάκες. Κι ο Άλλος είναι βλάκας. Η μεγάλη αλήθεια βρίσκεται στα πεζοδρόμια. Στα σκουπίδια.
Ξημερώνει. Διασταυρώνεται με σκυφτές, ηλικιωμένες γυναίκες. Γυναίκες-Κένταυρους. Μισές γριές, μισές καροτσάκια για τα ψώνια της λαϊκής. Τον κοιτάζουν απορημένες, σχεδόν έντρομες. Κλικ. Κλικ. Ο διάβολος με μια Nikon στον λαιμό. Αποστρέφουν το βλέμμα. Φοβούνται. Φοβούνται ό,τι δεν είναι λάχανο, ντομάτα ή καρότο. Ένα δέντρο που το κλάδεψαν άσπλαχνα. Στα κλαδιά του κρέμονται πλαστικές σημαίες και λάβαρα. Ένα πλαστικό Έθνος. Οι ήρωές του πλέημομπιλ φιγούρες. Σήμερα φοράνε την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη. Αύριο το καλυμμαύχι του Παπαφλέσσα. Το δίκοχο του Βενιζέλου. Την ρεπούμπλικα του Μεταξά. Μετά, ασκεπείς. Ασκεπείς. Τα γυμνά κεφάλια φωσφορίζουν μέσα-έξω. Σκεπάστε τους ασκεπείς. Μας την έφεραν.
Ξημέρωσε. Η πόλη αναδεύεται σαν μαλάκιο. Ένα όμορφο, ξανθό κορίτσι βγαίνει από ένα κόκκινο ανοιχτό αυτοκίνητο. Του αρέσει. Και το κορίτσι και το αυτοκίνητο. Της φωνάζει να μην τρομάζει. Όπου να ‘ναι θα αλλάξει βλέμμα. Όπου να ‘ναι θα επιστρέψει, ο Άλλος τον περιμένει. Όμως αυτή φοβάται. Τον φοβάται. Αλλάζει πεζοδρόμιο πριν διασταυρωθούν. Η ομορφιά θα μας σώσει, της φωνάζει. Δεν καταλαβαίνει. Η ομορφιά δεν καταλαβαίνει. Κλικ. Κλικ. Κλικ. Η ομορφιά μας φοβάται.
Επιστρέφει τρέχοντας. Κόβει δρόμο από το άλσος με τις σύριγγες. Οι οδοκαθαριστές τρυπιούνται στα ξύλινα παγκάκια. Το παράκανε σήμερα, ο Άλλος θα έχει αρχίσει να δυσανασχετεί. Δεν θα βλέπει την ώρα να γυρίσει Εκείνος, να ξαπλώσει πλάι του, να γίνουν ξανά Αυτός.
*** Το Δημήτρης Οδυσσέας Ιωάννου είναι ψευδόνυμο. Ο συγγραφέας γεννήθηκε, κατοικεί και εργάζεται στην Κεντρική Μακεδονία. Αυτό είναι το πρώτο κείμενο που δημοσιεύει.
***Free Photo: Kenny and his sweet new camera
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
