***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Δέκα λεπτά τώρα μπροστά στον καθρέφτη, προσπαθούσε να δέσει τη γραβάτα του μα δεν τα κατέφερνε. Αυτός, που κάθε μέρα φορούσε κολαριστό πουκάμισο κι έφευγε για το Πανεπιστήμιο με γραβάτα ασορτί, δεμένη με διπλό μάλιστα κόμπο, σφιχτό στο κολάρο! Τώρα μπέρδευε τα γυρίσματα και η γραβάτα λυνόταν αντί να δεθεί στο τελευταίο τράβηγμα. Δεν το ‘βαζε όμως κάτω. Έπρεπε να είναι άψογος για το αποψινό τραπέζι. Ήθελε να της αποδείξει πως είναι ικανός μέχρι και τη μικρή πτυχή κάτω απ’ το κέντρο του κόμπου να φτιάξει. Η ώρα όμως περνούσε κι ο ριμάδης του αντιστεκόταν.
Χθες βράδυ, πάλι τον γύρισε σπίτι ο γιος του περιπτερά. Τόσα χρόνια πίνει τον απογευματινό του καφέ στο καφενείο του Χαραλάμπη αλλά τον τελευταίο μήνα είχε χάσει το δρόμο για το σπίτι τρεις φορές. Ο περιπτεράς ειδοποίησε την κόρη του κι εκείνη ανησύχησε κι έφερε τον γιατρό. Του ‘δωσε σταγόνες και χάπια για τη μνήμη και του συνέστησε να μη βγαίνει μόνος του από το σπίτι. Αυτό δεν γίνεται! Πώς θα πήγαινε στο καφενείο; Με συνοδεία;
Η κόρη του από τότε μουρμουράει και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Ανησυχεί λέει. Έχει την έγνοια του. Θέλει να τον πάρει μαζί της , σπίτι της , να τον προσέχει . Κι αυτόν; Τον ρώτησε; Πώς θ’ αντέξει σ’ άλλη γειτονιά; Πού θα τον βάλει στο τριάρι; Στο σαλόνι με τον πτυσσόμενο καναπέ; Κι οι φίλοι του; Το γραφείο, τα βιβλία, οι μελέτες του;
Αυτός ο κόμπος δε λέει να δεθεί. Δώδεκα πήγε η ώρα! Πρέπει να βιαστεί. Η κόρη του τηλεφώνησε πως θα περάσει να τον πάρει. Του έχουν τραπέζι στο σπίτι της για τα γενέθλιά του. Τα είχε ξεχάσει αλλά δεν της το ‘πε. Την ευχαρίστησε αμήχανα και προσπάθησε ευγενικά να το αποφύγει: «Γιατί να μπαίνεις στον κόπο;». Εκείνη επέμενε: «Ογδόντα κεράκια μπαμπά, δεν αξίζουν ένα τραπέζι;». Την ησυχία του άξιζαν μα πώς να της το πει.
Την τελευταία φορά που πήγε σε τραπέζι σπίτι της, μόλις που αντάλλαξαν πέντε κουβέντες με τον γαμπρό του. Όλη την ώρα είχε το νου του στο ματς που μετέδιδε ζωντανά η τηλεόραση και κάθε τόσο πεταγόταν από την καρέκλα για την φάση που τελικά δεν έβγαινε και κατέβαζε καντήλια, με τη μπουκιά αμάσητη. Όσο για τη δωδεκάχρονη εγγονή του, ύστερα από τα φιλιά της υποδοχής, σύμφωνα με τις οδηγίες της μητέρας της και το ανυπόμονο ξετύλιγμα του δώρου που –αλίμονο- ήταν βιβλίο, ξίνισε τα μούτρα της, χωρίς να πει ένα έστω τυπικό ευχαριστώ. Στο τραπέζι, παρέμεινε σταθερά προσηλωμένη στο τάμπλετ της, καταφέρνοντας με ζογκλερική επιδεξιότητα να σερφάρει και να τρώει παράλληλα, αγνοώντας επιδεικτικά την ύπαρξή όσων βρίσκονταν γύρω της. Η κόρη του απ’ την άλλη, μιλούσε ακατάπαυστα και γέμιζε νευρικά τα πιάτα με τα εδέσματα που ‘χε ετοιμάσει, σε μια ατελέσφορη προσπάθεια να κερδίσει το ενδιαφέρον τους για κουβέντα. Ποτέ δεν είχε νιώσει περισσότερο απών. Διαπίστωνε μάλιστα πως οι δικοί του άνθρωποι τον γνώριζαν ελάχιστα, ακόμα κι η ίδια του η κόρη, χωρίς να φταίει μόνο εκείνη γι’ αυτό. Χρόνια τώρα, οι επαφές τους περιορίζονταν σε γιορτές και κυριακάτικες επισκέψεις κι αυτό χάρι στην επιμονή της γυναίκας του. Απ’ όταν την έχασε, σταμάτησαν, ευτυχώς γι’ αυτόν, και οι υποχρεωτικές οικογενειακές συγκεντρώσεις.
«Στο σημερινό τραπέζι θα τους ανακοινώσω πως θα μείνεις μαζί μας» του ‘χε πει στο τηλέφωνο η κόρη του. Ποτέ δεν είχε συνεναίσει στον γάμο της μ’εκείνον τον αγροίκο, όπως συνήθιζε να αποκαλεί τον γαμπρό του. Και τώρα, θα ήταν υποχρεωμένος να τον ανέχεται;
Φανταζόταν από τώρα το σκηνικό των γενεθλιών του: πάνω απ’ τ’ αναμμένα ογδόντα του κεράκια μπορούσε να διακρίνει την αδιαφορία στο βλέμμα της εγγονής του που δεν θα ‘βλεπε την ώρα να τελειώσει η φιέστα για να επιστρέψει στον εικονικό κόσμο της , τη δυσαρέσκεια του γαμπρού του για την προοπτική της συγκατοίκησης στο ειρωνικό του: «Να τα εκατοστήσεις!» και τον οίκτο στα μάτια της κόρης του, τη στιγμή που θα τον παρακινούσε να σβήσει τα κεράκια, που με τόσο κόπο είχε προσπαθήσει να στριμώξει στην επιφάνεια της χειροποίητης τούρτας.
Τράβηξε ακόμα μια φορά τη γραβάτα και σαν από θαύμα, ο κόμπος επιτέλους στάθηκε και μάλιστα διπλός. Τα χέρια του είχαν απρόσμενα βρει και πάλι τον δρόμο που ακολουθούσαν τυφλά τόσα χρόνια χωρίς να τον ρωτήσουν. Χαμογέλασε στον καθρέφτη. Εκείνη η ανεπαίσθητη γουβίτσα που σχηματιζόταν στο κέντρο του κόμπου, του θύμισε και πάλι τον εαυτό του. Φόρεσε το καπέλο του και βγήκε από την πόρτα, γραμμή για το καφενείο του Χαραλάμπη.
***
Η Βάνια Σύρμου σπούδασε κλασσική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές τις σπουδές στην Εκπαίδευση στο τμήμα Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου του Αιγαίου. Μεταφράσεις της από την αγγλόφωνη λογοτεχνία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μπιλιέτο. Διηγήματά της έχουν βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά ηλεκτρονικά περιοδικά: Fractal, Πλανόδιον – Ιστορίες Μπονζάι, Φρέαρ, τοβιβλίο.net, Book Press, diastixo.gr, Θράκα, Περί Ου, καθώς και στην «Ανθολογία μικρού διηγήματος για τη νύχτα» από τις εκδόσεις κύμα (2017), στην Aνθολογία διηγήματος “Παράξενες Ιστορίες με γάτες” από τις εκδόσεις κύμα (2017), στην Ανθολογία διηγήματος “Λόγος του ’18” από τις εκδόσεις tovivlionet (2019), στην Ανθολογία διηγήματος “Ιστορίες της Άνοιξης” από τις εκδόσεις Παράξενες μέρες (2019), στην Ανθολογία διηγήματος «Γύρω στα μεσάνυχτα» από τις εκδόσεις Παράξενες μέρες (2019), στη Συλλογή διηγημάτων της “Τερματικός Σταθμός και άλλα διηγήματα” από τις εκδόσεις Μπιλιέτο (2019).
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
