***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Η Ελένη ήταν πολύ γοητευτική γυναίκα. Τραβούσε το βλέμμα ακόμα κι αν βρισκόταν στην έσχατη άκρη του οπτικού σου πεδίου, χωρίς να έχει σημασία το δικό σου φύλο. Οι άντρες την κοίταζαν με μια έκφραση που ποικίλε από την ονειροπόληση μέχρι την πιο ζωώδη λαγνεία. Οι γυναίκες με καταφανή ζήλια αναζητώντας τι την έκανε ξεχωριστή.
Όλα αυτά κατέρρεαν όταν η γυναίκα κινούνταν. Ο εκ γενετής εξαρθρωμένος γοφός της έκανε το περπάτημά της αστείο και άξιο λύπησης ταυτόχρονα. Τότε τα συναισθήματα που προκαλούσε σε όσους την έβλεπαν αποκτούσαν μια αρνητική ποικιλότητα που κυμαινόταν από την συμπόνια μέχρι μια ήπια απέχθεια. Αυτό το όχι ασήμαντο κουσούρι, εξηγεί μερικές εξελίξεις στη ζωή της Ελένης- εκείνη προτιμούσε το Λένη. Υπό διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε να κάνει επιτυχημένη καριέρα σε οτιδήποτε επιθυμούσε. Έκτος από όμορφο πρόσωπο και κορμί ήταν ευφυής και είχε αναπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ. Τόσο ώστε να περιγελά την σωματική της ατέλεια με έναν σαρκασμό που μερικές φορές γινόταν υπερβολικός.
Όμως οι συνθήκες ήταν αυτές ακριβώς και η επιστήμη δεν είχε τρόπο να τις διαφοροποιήσει. Μια πρόσθετη σόλα στο αριστερό παπούτσι, ήταν το μόνο που μπορούσε να γίνει. Αυτός ήταν ο λόγος που είχε αφοσιωθεί με όλο της το είναι στη δουλειά που έκανε. Άχαρο το επάγγελμα ειδικά όταν τα βλέμματα των φοιτητών σου είναι τις περισσότερες φορές στραμμένα στη στρεβλή κίνηση που οφείλεται στο σακάτικο πόδι, παρά στον πινάκα που η κιμωλία άφηνε τύπους, σκίτσα και αριθμούς. Όμως για τη Λένη η φυσική ήταν ο κόσμος όλος.
Η φαντασία της κάλπαζε από μικρή. Ονειρευόταν πράγματα που θεωρούσε ότι η φυσική θα άνοιγε διόδους προς αυτά. Και πότε μεταφερόταν με το νου στο μέλλον όπου η προηγμένη επιστήμη θα μπορούσε να διορθώσει το σφάλμα της φύσης που την επιβάρυνε με μια έγχυση βλαστοκυττάρων ή με μια εξελιγμένη χειρουργική τεχνική. Αργότερα που άκουσε για θεωρίες περί παράλληλων συμπάντων, φαντάστηκε μια άλλη διάσταση στην οποία δεν υπέφερε από την μισητή χωλότητα. Αν τα σύμπαντα ήταν άπειρα, τότε σε αναρίθμητα από αυτά δεν θα ήταν ανάπηρη. Φαντασιωνόταν ακόμα πως η ίδια έβρισκε τρόπους να επιτύχει αυτά τα ταξίδια, είτε στο μέλλον, είτε σε παράλληλο σύμπαν.
Ανοησίες θα σκεφτεί κανείς και η ίδια το σκεφτόταν πότε – πότε, μα και τι έχει επιτευχτεί χωρίς να το φανταστεί και να το ονειρευτεί πρώτα κανείς;
Έτσι με πάθος που ξεπερνούσε τα όρια του κοινώς αποδεκτού, έψαχνε τη φόρμουλα που θα της έδειχνε το δρόμο, μολονότι καθώς ενηλικιωνόταν, καταλάβαινε πως δεν θα έβρισκε οποιουδήποτε είδους θεραπεία. Το πάθος όμως της έρευνας της έμεινε.
Γρήγορα απογοητεύτηκε από κάθε προσπάθεια να προσεγγίσει το ταξίδι στο χρόνο. Οι προσπάθειες πολλών είχαν ναυαγήσει παταγωδώς και οι όποιες ελπίδες υπήρχαν ακόμη, χρειάζονταν υποστήριξη από τεχνολογία που δεν έχει αναπτυχτεί. Τεράστιες ποσότητες ενέργειας που θα τροφοδοτούσαν μεγάλες επιταχύνσεις, ίσως κάποτε στο κοντινό μέλλον να επέτρεπαν τέτοιες σκέψεις να πραγματωθούν. Αλλά όσο έβλεπε τον αργό για τα μέτρα του ανθρώπινου όρου ζωής ρυθμό ανάπτυξης, τόσο πίστευε ότι δεν θα προλάβαινε στη δική της ζωή να δει μια εξέλιξη.
Ύστερα καταπιάστηκε με τους παράλληλους κόσμους. Άπειροι ενυπάρχουν ο ένας μέσα στον άλλο, σαν τα λεπτότερα κλωστήρια που αγκαλιάζονται σε ένα νήμα κι όλα μαζί τυλίγονται σε ένα χοντρό με ανεξακρίβωτες διαστάσεις κουβάρι. Έχει ο κόσμος αρχή και τέλος; Υπήρξε το Big Bang και αυτό ήταν η απόλυτη αρχή ή ήταν απλά μια από τις πολλές επανεκκινήσεις του σύμπαντος; Και τα παράλληλα σύμπαντα τι έκαναν; Ακολουθούσαν στον ίδιο ρυθμό κι εκείνα ή διέγραφαν μια δική τους ανεξάρτητη πορεία και πιθανά με διαφορετικό τέλος; Ποιος λέει ότι κάποια σύμπαντα δεν συνεχίζουν να διαστέλλονται μέχρι η πυκνότητα τους να προσεγγίσει το μηδέν; Αλλά εδώ δεν έχουμε κανένα σίγουρο στοιχείο για το τι κάνει το δικό μας σύμπαν. Ξέρουμε μόνο πως διαστέλλεται και μάλιστα όλο και πιο γρήγορα αλλά δεν ξέρουμε αν αυτό σταματήσει κάποτε ή λάβει η επιτάχυνσή του τρελές τιμές.
Τέλος πάντων, δεν ήταν αυτό που ακριβώς την ενδιέφερε. Ήθελε να τεκμηριώσει πως όντως υπήρχαν παράλληλα σύμπαντα, δίπλα μας μέσα μας, στον ίδιο χώρο που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας μα σε άλλες διαστάσεις που μας είναι άγνωστες κι εμείς ανίκανοι να τις αφουγκραστούμε. Θεωρητικά οι αποστάσεις των ατόμων που απαρτίζουν ένα σώμα, είναι τόσο τεράστιες σε σχέση με τη διάμετρο του ατόμου, που δυο στερεά θα μπορούσαν να περάσουν το ένα μέσα από το άλλο χωρίς να συγκρουστεί ούτε ένα από τα άτομά τους. Τι λοιπόν μας εμποδίζει να περάσουμε μέσα από ένα τοίχο; Προφανώς δεν είναι η αντίληψη που έχουν τα έμβια όπως κατά καιρούς έχουν ισχυριστεί πολλοί. Μερικοί μάλιστα το έχουν δοκιμάσει πιστεύοντας ότι η δύναμη της θέλησης, ο νους και μόνο, μπορεί να το καταφέρει. Τα αποτελέσματα δοκίμων είναι γελοιωδώς αποτυχημένα. Πάντως όταν πετάξεις μια μπάλα σε ένα τοίχο αυτή θα επιστρέψει, όπως προβλέπει η παλιά καλή Νευτώνεια φυσική, δεν θα περάσει από μέσα του.
Ενθουσιαζόταν με κάθε νέα θεωρία και καταπιανόταν ώσπου να απογοητευτεί καθώς έβλεπε ότι παντού υπήρχαν μεγάλα κενά, αναπάντητα ερωτήματα, αντιφάσεις και παράδοξα. Αλλού είχαν τη μορφή λογικών παράδοξων, σαν το ταξίδι στο χρόνο στο οποίο μπορούσες να συναντήσεις τη γιαγιά σου και να τη σκοτώσεις ώστε πλέον να μην μπορείς να γεννηθείς. Σε μια ευφάνταστη σειρά της τηλεόρασης θα μπορούσες και να την ερωτευτείς ώστε εσύ να είσαι σπέρμα του εαυτού σου! Αστειότητες! Η μαθηματική απεικόνιση αυτών των θεωριών έβγαζε πάντα άπειρο ή μια απροσδιόριστη τιμή. Ούτε καν ένα φανταστικό αριθμό.
Αλλού η θεωρία χρειαζόταν προσαρμοσμένα μαθηματικά, που όχι μόνο είχαν εφευρεθεί για την περίπτωση, μα εσκεμμένα χρησιμοποιούνταν λύσεις κατασκευασμένες. Η θεωρία των χορδών χρειαζόταν ορισμένες και μόνο διαστάσεις για να στέκει. Κανείς δεν είχε αποδείξει όμως ότι υπάρχουν αυτές οι διαστάσεις ή υπάρχουν μόνο αυτές. Η συγκεκριμένη θεωρία είχε ενθουσιάσει πολλούς επιστήμονες με την εμφάνιση της κι είχε απογοητεύσει σχεδόν τον ίδιο αριθμό όταν καταπιάστηκαν με αυτή.
Η Λένη είχε μια ιδέα δική της. Απλή στην αρχική σύλληψη, όπως συχνά συμβαίνει με τις λαμπρότερες ιδέες. Τη μοιράστηκε με το συνάδελφό της τον Νίκο, όχι γιατί είχε παρόρμηση να τη συζητήσει, μα γιατί ο Νίκος ήταν λαμπρός μαθηματικός. Αυτός θα μπορούσε ίσως να τοποθετήσει σε σύμβολα, αριθμούς κι εξισώσεις όσα η Λένη είχε σκεφτεί. Ο Νίκος εκτός από καλός μαθηματικός ήταν και καλός εραστής, αν και κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα τον επέλεγε, αφού είχε ασουλούπωτο σώμα και ήταν μάλλον υπέρβαρος. Όμως η ερωτική προέκταση της σχέσης τους προέκυψε σχεδόν νομοτελειακά. Κι εκείνος αρνιόταν να συζητήσουν επιστημονικό θέμα αν δεν είχε πρώτα καταλαγιάσει τις ορμές του, κάτι που η Λένη αποδεχόταν με σχετική ικανοποίηση.
Οι συζητήσεις τους κρατούσαν ώρα και υπήρχε έντονο το στοιχείο της αντίρρησης ώστε τα συμπεράσματά τους να είναι σε στερεά θεμέλια. Ο αντίλογος είναι εκείνος που θρέφει μια συζήτηση μα και την οδηγεί στα πιο λογικά μονοπάτια. Και τα ψεγάδια αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφτούν.
«Φαίνεται απλή και καλή η σκέψη σου.» Είχε πει ο Νίκος μόλις πρωτάκουσε την θεωρεία της Λένης απλουστευμένη.
«Άπειρα σύμπαντα που αντιστοιχούν στα σύνολα των ακεραίων, θετικών και αρνητικών. Φαντάζομαι ότι εννοείς πως υπάρχουν ζεύγη συμπάντων. Ύλης και αντιύλης, ένα προς ένα ε;»
«Ναι». Είχε αποκριθεί η γυναίκα ρουφώντας μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο της.
«Πρέπει να είναι έτσι: ένα προς ένα όπως είπες. Όλα μαζί ισούνται με μηδέν. Από το μηδέν δημιουργήθηκαν όλα όταν αυτό έσπασε και έδωσε μια ποσότητα θετική και μια ίση αρνητική. Σαν να μην έχεις χρήματα αλλά παίρνεις ένα δάνειο. Αυτόματα έχεις ένα ποσό θετικό στην τσέπη σου αλλά και ένα χρέος ισόποσο, αρνητικό. Τα δυο μαζί κάνουν μηδέν. Νομίζω – κι ελπίζω – το σύμπαν να μη χρεώνει τόκους. Θεωρώ ότι αυτό που αποκαλούμε big bang, δεν είναι παρά η διάσπαση του μηδενός αν και δεν έχω κατανοήσει πως αποτρέπεται η ύλη να ενωθεί με την αντιύλη κάτι στο οποίο είναι πολύ επιρρεπείς και οι δυο».
«Και γιατί αντιστοιχείς τα σύμπαντα με ακέραιους αριθμούς;» είχε ρωτήσει ο Νίκος αν και καταλάβαινε από μόνος του την απάντηση.
«Μα οι ακέραιοι είναι άπειροι. Αρκετοί για να αντιστοιχούν σε κάθε δυνατό σύμπαν. Δε χρειάζονται κανενός είδους άλλοι αριθμοί. Αλλά πώς θα σου φαινόταν αν αριθμούσες ένα σύμπαν σαν 10237,3; Ένα άρρητο σύμπαν τι νόημα έχει;»
«Ίσως ενός αποτυχημένου κόσμου. Ενός σύμπαντος που δεν κατάφερε να γεννηθεί ή κατέρρευσε γρήγορα. Σαν ένα έμβρυο σοβαρά ελαττωματικό.»
Μετάνιωσε για τα λόγια του μόλις τα ξεστόμισε γιατί θύμισε στη Λένη το δικό της ελάττωμα. Όμως η σκέψη του είχε μια λογική βάση.
«Θέλω να πω, γιατί πιστεύουμε ότι όλα τα σύμπαντα γεννιούνται και ωριμάζουν – ότι κι αν σημαίνει αυτό. Κάποια πιθανά είναι αποτυχημένα εξ αρχής ή ακόμα, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να εξελιχτούν.»
«Ω, μα ναι! Ξέρουμε από το δικό μας σύμπαν πως η ακρίβεια μέχρι απειροελάχιστου στις τιμές των παγκόσμιων σταθερών, πετυχαίνει την πολύ λεπτή ισορροπία που επιτρέπει στο σύμπαν μας να υπάρχει. Μια μικρή διαφοροποίηση σε κάποια από αυτές θα το έκανε να συμπεριφερθεί τελείως αλλιώτικα. Και τότε ίσως να μην υπήρχε ο χρόνος ή οι κατάλληλες συνθήκες να γίνει αυτό που είναι και προπαντός να μη υπάρξουμε εμείς. Δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια περίπου ομαλής εξέλιξης, ώστε να φτιαχτούν γαλαξίες, ήλιοι, πλανήτες που κάποιοι από αυτούς μπορούν να αναπτύξουν ζωή όπως την ξέρουμε.
Χα! Κάποτε μικρή είχε διαβάσει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, όπου ο ήρωας – ένα τενεκεδένιο δημιούργημα της φύσης, αναρωτιόταν αν είναι δυνατό να υπάρχει κάπου στο σύμπαν ένα αντίστοιχο δημιούργημα από άτομα άνθρακα που απαρτίζουν τον ιστό και επίσης τον εγκέφαλο. Έναν εγκέφαλο που σε κάποια είδη είναι τόσο ικανός όσο και τα πιο προηγμένα ρομποτοειδή. Καταλάβαινε πώς από μια αστραπή που έπεσε σε ένα έλασμα μεταλλικό και το μαγνήτισε, αυτό είχε την ικανότητα να περάσει το μαγνητισμό σε αλλά κοντινά μέταλλα και να ξεκινήσει μια υποτυπώδης διαδικασία αναπαραγωγής. Αυτό ήταν ο μακρινός πρόγονός του. Όμως ήταν δυνατό να συμβεί το αντίστοιχο σε μια χούφτα οργανικά μόρια;
«Λοιπόν ναι. Μπορεί να υπάρχουν ατελή σύμπαντα. Πιθανόν να είναι οι άρρητοι αριθμοί που αντιστοιχούν σε αυτά, δεν ξέρω. Εγώ ενδιαφέρομαι για τα εξελιγμένα σύμπαντα κι αυτά είναι οι ακέραιοι, θετικοί κι αρνητικοί. Μάλιστα καθένα έχει τη δική του ιδιοσυχνότητα ταλάντωσης ώστε πάλι όλες οι πιθανές τιμές να καλύπτονται από κάποιο σύμπαν. Πιστεύω πως οι αρμόνικες ταλαντώσεις, αντιστοιχούν σε ομοειδή σύμπαντα. Πως όσο πιο άσχετη η ιδιοταλάντωση, τόσο διαφορετικό είναι το σύμπαν. Δε θα μου έκανε εντύπωση αν αποδεικνυόταν πως σε κάποια ισχύουν τελείως διαφορετικοί φυσικοί νομοί. Ότι υπάρχουν άλλες παγκόσμιες σταθερές κι ότι σε αυτά είναι αδιανόητη η ζωή όπως την ξέρουμε. Σε μερικά όμως –στα αρμονικά- τα πράγματα είναι πολύ ίδια. Εσύ υπάρχεις σε αμέτρητα άλλα, όπου όμως είσαι κάτι διαφορετικό.»
«Θες να πεις πως έχω ακουλουθήσει διαφορετική πορεία, μου συνέβηκαν άλλα πράγματα, είμαι εγώ μα ένας άλλος συνάμα.»
Ο Νίκος της πήρε το τσιγάρο από το χέρι που είχε αρχίσει να βρωμάει καίγοντας το φίλτρο και σηκώθηκε από το κρεβάτι για να το σβήσει.
«Ναι. Κάπου αλλού δεν έχεις κοιλίτσα… ή δεν έχεις γίνει μαθηματικός αλλά εργάτης σε ένα εργοστάσιο. Ή είχες ένα ατύχημα και είσαι σε αναπηρικό αμαξίδιο ή είσαι γυναίκα.»
Ο Νίκος κοίταξε το όργανό του σκεπτικά.
«Αλήθεια πιστεύεις ότι όλες οι πιθανότητες καλύπτονται από κάποιο σύμπαν;»
«Φυσικά! Δεν είναι άδικο να καλύπτονται μερικές ή μια μόνο στην τύχη; Ποιος είναι ο μηχανισμός της επιλογής; Γιατί να συμβαίνει το άλφα και όχι το βήτα; Ποια θέληση αποφασίζει να κάνει εμένα, εσένα, τα πάντα αυτό που είναι; Όχι φίλε μου, υπάρχουν όλες οι πιθανές παραλλαγές σε ένα άπειρο αριθμό συμπάντων ώστε να μην υφίσταται τέτοιο δίλλημα.»
«Μάλιστα… κι όσο πιο κοντά οι αρμονικές, τόσο πιο ίδιοι οι κόσμοι. Καλό. Μπορεί να έχει μια βάση.»
«Πιστεύεις ότι μπούμε να το διερευνήσουμε μαθηματικά; Να δείξουμε ότι δεν έχει κενό η σκέψη και να τεκμηριωθεί η θεωρία; Δεν τολμώ να γράψω κάτι προτού έχω τη μαθηματική απόδειξη και τα δικά μου εργαλεία είναι ανεπαρκή γι’ αυτή τη δουλειά».
«Θα πάρει καιρό. Θα πρέπει να το δουλέψουμε και μαζί» Της έκλεισε το μάτι υπονοώντας πως στη διαδικασία προβλέπετο να σμίγουν στο κρεβάτι.
***
Μερικές εβδομάδες μετά, της παρουσίασε ένα κατεβατό από έξι σελίδες με τύπους που της ήταν αδύνατο να κατανοήσει. Ο Νίκος της εξήγησε κάθε σειρά με υπομονή. Σε δυο σημεία, ζήτησε ο ίδιος εξηγήσεις σε θέματα φυσικής κι έγραψε υποσημειώσεις.
«Θέλει κι άλλο δουλειά» της είπε την ώρα που έβγαζε τα ρούχα του. Και λίγα λεπτά αργότερα:
«Που θα σε οδηγήσει όλο αυτό; Πρακτικά εννοώ. Στοχεύεις ένα Νομπέλ;»
Η Λένη άπλωσε το χέρι της στο κομοδίνο να πάρει τα τσιγάρα της κι ο Νίκος σκέφτηκε ότι αυτό ήταν εκτός από κακή συνήθεια κι επικίνδυνη. Θα μπορούσε να καεί στο κρεβάτι της. Σε κάποιο σύμπαν αντιστοιχούσε κι αυτή η πιθανότητα.
«Νίκο, έχω υπολογίσει την ιδιοσυχνότητα του δικού μας σύμπαντος.»
Άναψε το τσιγάρο της αφήνοντας τον να χωνέψει τα λόγια της. Την ευχαριστήθηκε τη στιγμή περισσότερο κι από το τσιγάρο της. Ίσως κι από το σεξ που μόλις είχαν κάνει.
«Δε μιλάς σοβαρά».
Ο μαθηματικός αντιμετώπιζε το θέμα θεωρητικά και μόνο. Τώρα διαπίστωνε ότι αν δεν του έκανε πλάκα η Λένη, όλα άλλαζαν. Η θεωρία θα μπορούσε να γίνει πείραμα και μετά εφαρμογή. Όμως δεν έφτανε ο νους του στο τι ήταν εφικτό. Να αλλάξει κανείς την ιδιοσυχνότητα του σύμπαντος ή μήπως ενός μέρους του; Και τότε τι θα γινόταν; Μια συσκευή ή ένα πειραματόζωο, ακόμα και ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ταξιδέψει σε ένα σύμπαν μιας άλλης ιδιοσυχνότητας; Κι αν δεν ήταν θανατηφόρο ένα τέτοιο ταξίδι, δεν θα δημιουργούσε κάποιο παράδοξο σαν τα υπόλοιπα που οδήγησαν παλιότερες θεωρίες σε τέλμα;
«Μιλάω σοβαρά. Την έχω υπολογίσει ακριβώς, όπως έχω υπολογίσει και τη μεταβολή της. Γιατί έχει μια τάση να μυούνται πολύ αργά. Μάλιστα είναι αντιστρόφως ανάλογη της διαστολής του σύμπαντος. Όταν – κι αν ποτέ – αυτό φτάσει το άπειρο, η ιδιοσυχνότητα θα γίνει μηδέν. Το σύμπαν που θα μηδενίσει την ιδιοσυχνότητά του θα είναι μοναδικό, χωρίς συνάφεια, χωρίς συγγένεια με κανένα άλλο. Μη με ρωτήσεις τι θα συμβεί τότε. Φαντάζομαι ότι τα συμβάντα σε ένα σύμπαν μηδενισμένης ιδιοσυχνότητας θα είναι εκτός πιθανοτήτων.»
«Εννοείς ότι θα δημιουργηθεί μια ανωμαλία; Ίδια ή αντίστροφη από εκείνη που δημιούργησε το σύμπαν; Γιατί επίσης, όταν το σύμπαν επεκταθεί στο άπειρο η πυκνότητα του θα είναι μηδέν!»
«Ακριβώς! Το Big Poof. Το μηδέν που αμέσως μετά θα ξαναγεννήσει δυο σύμπαντα, ύλης και αντιύλης με ένα νέο Big Bang.»
«Μα μου λες ότι κάθε σύμπαν, πρόκειται να γεννήσει δυο αλλά και ούτω καθεξής. Το άπειρο θα διπλασιάζεται συνεχώς. Είναι κάτι που δε βγάζει νόημα.»
«Αχ, αχ Νίκο… είσαι μαθηματικός και πρέπει να σου θυμίσω πως ο Κάντορ απόδειξε ότι το σύνολο των ακεραίων είναι άπειρο και το σύνολο των ζυγών ακεραίων επίσης άπειρο. Κανένα από τα δυο άπειρα δεν είναι μεγαλύτερο του άλλου αν και η απλή λογική τείνει να πιστέψει πως οι ζυγοί και οι μονοί μαζί είναι διπλάσιοι από τους ζυγούς μόνο. Κι όμως όχι…»
«Τα ξέρω αυτά Λένη και ποτέ μου δε συμπάθησα αυτό το πεδίο των μαθηματικών. Άλλωστε ο Κάντορ την άρπαξε με τέτοιες σκέψεις. Φρενοβλαβής κανονικός. Σου θυμίζω ότι κλείστηκε σε άσυλο για μεγάλο διάστημα.»
«Κι εσύ λοιπόν, θα αποδείξεις ότι οι εξισώσεις σου δεν οδηγούν σε απροσδιόριστες τιμές ή σε άπειρο. Θέλουμε ξεκάθαρες, ρητές μάλιστα λύσεις. Τότε θα μπορέσω να κάνω το επόμενο βήμα.»
«Ποιο είναι το επόμενο βήμα;»
Της πήρε το καμένο τσιγάρο και σηκώθηκε να το εξαφανίσει. Αυτή η παρέμβαση δεν απομάκρυνε την πιθανότητα να καούν δυο εραστές στο κρεβάτι; Ήταν η βούληση του και μόνο που απέτρεπε ένα πιθανό γεγονός. Ένα γεγονός που σε κάποιο άλλο σύμπαν θα συνέβαινε. Γιατί σε ένα σύμπαν γινόταν το άλφα, το βήτα, το γάμα κι εμείς πιστεύουμε ότι εξαρτάται μόνο από αυτόβουλες ενέργειες; Μήπως τελικά υπαγορεύονται από μια ανώτερη δύναμη ή ένα πανίσχυρο νόμο;
«Το επόμενο βήμα είναι να ταλαντώσω ένα μεμονωμένο κλειστό σύστημα σε μια αρμονική συχνότητα προς αυτήν του σύμπαντός μας. Δεν θα χρειαστώ παρά μια απλή συσκευή και μικρή ποσότητα ενεργείας.»
«Και; Τι θα πετύχει μ’ αυτό; Μια συμπαντική σκουληκότρυπα;»
«Δεν είμαι σίγουρη πώς να το ονομάσω. Μα την απάντηση την έχεις ήδη περιγράψει στην έκτη σελίδα, στην κορυφή θαρρώ. Δες τα χαρτιά σου.»
Ο Νίκος άδραξε τις σελίδες που ήταν αφημένες στο γραφείο της Λένης. Στη δεύτερη σειρά της έκτης σελίδας είχε διατυπώσει με μαθηματικά σύμβολα κάτι που απλά περιγράφεται ως έξης:
Η εξαναγκασμένη ταλάντωση ενός σώματος τείνει στην αρχική ιδιοταλάντωση σε συνάρτηση με τη μάζα του σώματος και το χρόνο.
Η πρόθεση της Λένης του αποκαλύφτηκε με μιας. Θα προσέδιδε μια αρμονική ταλάντωση σε ένα σώμα για να δει τι θα του συνέβαινε. Αυτή είχε περιορισμένη διάρκεια. Αν το σώμα εξαφανιζόταν κατ’ ελπίδα σε ένα άλλο σύμπαν, τότε σύντομα θα επέστρεφε αφού σύντομα η ταλάντωση του θα επανερχόταν στην αρχική τιμή οπότε δεν θα ανήκε πλέον στο έτερο σύμπαν και θα επέστρεφε. Ένα ταξίδι στα σύμπαντα. Απλό κι ανώδυνο. Μεγαλοφυές!
«Πιστεύεις ότι τεχνικά μπορείς να το κανείς;» τη ρώτησε.
«Έχω ήδη ετοιμάσει ένα μονωμένο θάλαμο για την πρώτη δοκιμή. Είναι ηλεκτρομαγνητικά θωρακισμένος που ακόμα κι αν συμβεί κάτι με αντιύλη να μην μπορεί να αλληλεπιδράσει με την ύλη του σύμπαντός μας. Όμως περιμένω λύσεις στις εξισώσεις σου που να επιβεβαιώνουν ότι δεν θα συμβεί κάποιο παράδοξο ή απρόβλεπτο γεγονός. Δεν θα μου άρεσε καθόλου να γίνει αιτία το πείραμα, μιας κατάρρευσης του σύμπαντος. Δεν παίζω με αυτά τα πράγματα.»
«Πιστεύω ότι έχουν τις λύσεις που σου ταιριάζουν. Όμως το έστειλα στον παλιό μου καθηγητή στο Πρίνστον να το ελέγξει. Μια δεύτερη ματιά είναι πάντα ωφέλιμη.»
Η Λένη πετάχτηκε από το κρεβάτι που βρισκόταν γυμνή. Το γυμνό γυναίκειο σώμα σε αντίθεση με το αντρικό, δεν αποπνέει καμιά απειλή. Αυτό ακριβώς κάποιες φορές έχει αποδειχτεί μοιραίο μα η Λένη δεν είχε κάποιο σοβαρά κακό σκοπό.
«Βλάκα! Έδωσες σε άλλον τις σκέψεις μου; Γιατί να μην τις ιδιοποιηθεί;»
«Είναι αδύνατον σχεδόν να το κάνει. Όχι μόνο γιατί είναι έντιμος άνθρωπος, αλλά έχω αφαιρέσει από όσα του έστειλα, το θεωρητικό μέρος και την ύπαρξη τριών σταθερών. Χωρίς αυτές δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο πράγμα μιλούν οι εξισώσεις. Του ζήτησα να ελέγξει μόνο το μαθηματικό μέρος. Οπότε ησύχασε. Έτσι θα είσαι κι εσύ σίγουρη για τα αποτελέσματα που θα σου δώσω.»
***
Λίγες μέρες μετά η Λένη έστειλε στο άγνωστο μια κάμερα με καταγραφικό σε μια συσκευή που περιείχε και μερικούς αισθητήρες. Ζύγισε τη συσκευή και χρονομέτρησε με ακρίβεια. Τα πειραματικά αποτελέσματα θα έδιναν πολύτιμα στοιχεία. Η συσκευή επέστρεψε δέκα επτά λεπτά, τριάντα δυο δευτερόλεπτα και τέσσερα εκατοστά αργότερα. Ήταν ολόκληρη, ανέπαφη και όπως έδειξαν οι μετρητές της προτού την πλησιάσει, ελεύθερη από ακτινοβολίες.
Ασφάλισε το θάλαμο και την πήρε στα χέρια της που σχεδόν έτρεμαν. Τη μετέφερε στον εργαστηριακό πάγκο όπου τη σύνδεσε σε ένα υπολογιστή. Τα δεδομένα που είχε καταγράψει ήταν απολύτως φυσιολογικά, σα να βρισκόταν στη Γη. Θερμοκρασία, τιμή g, σύσταση αέρα, όλα ίδια. Έβαλε το βίντεο που είχε τραβήξει η κάμερα να παίξει.
Όλη η εγγραφή ήταν στάσιμη, έδειχνε απλά ένα χώρο που θύμιζε δωμάτιο με ένα παράθυρο από όπου έμπαινε άπλετο φως. Όχι κάτι γνωστό της. Ύστερα, στα τελευταία δευτερόλεπτα φάνηκε μια φιγούρα. Η δική της! Πλησίασε προς την κάμερα και η Λένη διαπίστωσε ότι η μορφή που είχε καταγραφεί δεν χώλαινε. Το χέρι του διπλότυπού της στο άγνωστο εκείνο σύμπαν απλώθηκε προς τη συσκευή. Μετά όλα έσβησαν. Προφανώς ο χρόνος παραμονής της συσκευής στο παράλληλο εκείνο σύμπαν είχε λήξει.
Τι να είχε σκεφτεί άραγε η άλλη Λένη; Πόσο προηγμένο ήταν το σύμπαν της και πόσο ξένο της φάνηκε αυτό που αντίκριζε; Άγνωστο. Όμως ήταν όμορφο να βλέπει τον εαυτό της χωρίς εκείνο το μισητό κουσούρι. Κι επιπλέον είχε πια την απόδειξη, ότι σε κάθε σύμπαν αντιστοιχούν διαφορετικές πιθανότητες να γίνει κάτι.
Έστειλε ξανά και ξανά τη συσκευή, πάντα καταγράφοντας λεπτομερώς τη διαδικασία και τα στοιχεία. Ο χρόνος απουσίας της συσκευής ήταν ακριβώς ο ίδιος. Το ίδιο και τα στοιχεία των αισθητήρων. Όχι όμως οι καταγραφές της κάμερας. Κάθε φορά απεικόνιζαν διαφορετικό χώρο. Συνήθως κάτι σαν δωμάτιο και μια μοναδική φορά συνέλαβε τη φιγούρα μιας Λένης. Εκείνη δεν πήρε χαμπάρι τον αλλόκοσμο εισβολέα, ούτε καν τον πλησίασε. Κι αυτή η Λένη δεν είχε το ψεγάδι.
Ύστερα ήρθε η σειρά ενός χάμστερ που είχε αγοράσει επί τούτου. Το ζύγισε και το έστειλε στο άγνωστο συνοδεία της συσκευής και του κλουβιού του. Δεν ήθελε το ζώο ν’ αρχίσει να τρέχει δεξιά και αριστερά στο άλλο σύμπαν, αν και όταν τελείωνε ο χρόνος του, θα επέστρεφε υποχρεωτικά. Τούτη τη φορά είχε καλέσει και τον Νίκο να παρακολουθήσει τη διαδικασία. Του είχε μιλήσει για τα θετικά αποτελέσματα των πειραμάτων της.
Το χάμστερ και η συσκευή επέστρεψαν δεκαέξι λεπτά και πένητα δυο δευτερόλεπτα ακριβώς μετά. Όλα ακέραια. Το ζώο δεν έδειχνε να έχει ενοχληθεί. Δεν αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα κατά τη διαδικασία. Τα δεδομένα που βρέθηκαν και αυτή τη φορά ήταν ίδια. Η εικόνα όμως του βίντεο πάλι είχε συλλάβει άγνωστο, νέο χώρο. Ένας άνδρας φάνηκε στην εικόνα για την περισσότερη ώρα της καταγραφής. Ήταν γυμνός, καμία σχέση με το σώμα του Νίκου. Η άλλη Λένη είχε πιο ψηλά τον πήχη στους εραστές που επέλεγε.
«Πιστεύω, πως κάθε φορά η συσκευή επισκέπτεται διαφορετικό σύμπαν. Δεν έχω στοιχεία αλλά από το βίντεο όμως. Και το παράξενο είναι ότι έχω ρυθμίσει με τις ίδιες παραμέτρους κάθε φορά τη διαδικασία. Ίσως μας διαφεύγει κάτι.» Είπε η Λένη.
«Δεν έχει λογική». Είπε ο Νίκος. «Ίδιες ρυθμίσεις, ίδιο σύμπαν. Ίσως η κάμερα καταγράφει υπό άλλη γωνία. Όπως είπες κι εσύ δεν έχεις άλλο δεδομένο να πιστεύεις ότι δεν πρόκειται για τα ίδια σύμπαντα.»
«Ένας τρόπος υπάρχει να το διαπιστώσω. Να κάνω το επόμενο ταξίδι αυτοπροσώπως. Ή έστω μετά από μερικά ακόμα δοκιμαστικά με το χάμστερ.»
Ο Νίκος περίμενε να ακούσει αυτά τα λόγια οπότε δεν υπήρξε καμία έκπληξη. Ούτε και αντίλογος. Δεν υπήρχε τεκμηριωμένος αντίλογος και ακόμα κι αυτός δύσκολα θα απέτρεπε τη Λένη από το τόλμημα που ετοίμαζε. Ο ίδιος ο Νίκος δεν θα επιχειρούσε κάτι παρόμοιο. Αλλά είναι στον άνθρωπο να παίρνει ρίσκα…
***
Η Λένη ζυγίστηκε, έβαλε θερμόμετρο ακριβείας, μέτρησε τους παλμούς και την πίεσή της. Εφοδιάστηκε με μια μικρή αναπνευστική συσκευή για καλό και για κακό, προστατευτικά γυαλιά για την ακτινοβολία και φόρεσε μια ελαφριά στολή που κάλυπτε όλο το σώμα και το κεφάλι. Φόρεσε ελαστικά γάντια. Δεν ήθελε ούτε να πάρει ούτε να αφήσει απολύτως τίποτα στο ταξίδι της, όσο κι αν είχε δειχτεί πως αυτό ήταν αδύνατο θεωρητικά και πειραματικά. Υπολόγισε για το βάρος της σημερινής αποστολής ότι ο χρόνος θα ήταν περίπου επτά λεπτά. Επτά γήινα λεπτά. Θα είχε την ευκαιρία να εξακριβώσει σε πόσα αντιστοιχούσαν εκεί. Οποίο κι αν ήταν το εκεί.
Ο Νίκος την κλείδωσε στο θάλαμο κι έβαλε σε λειτουργία τον ταλαντωτή.
Η Λένη εξαφανίστηκε μερικά δέκατα του δευτερόλεπτου μετά.
Εκεί που βρέθηκε δεν υπήρχε φως. Δεν τρόμαξε καθόλου. Το σκοτάδι είναι φυσικό πράγμα, απουσία φωτός. ΟΚ. Άναψε ένα μικρό φακό που είχε στη μέση της. Κανένα φως δεν βγήκε. Κι όμως τον είχε δοκιμάσει πριν ξεκινήσει. Ένοιωσε τα πρώτα ψήγματα τρόμου. Και συνάμα ένοιωσε να ασφυκτιά. Προσάρμοσε την αναπνευστική συσκευή στο πρόσωπό της και τη συγκράτησε με το λάστιχο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ένοιωσε καλύτερα με το οξυγόνο. Πάτησε το κουμπί του χρονομέτρου της αναλογιζόμενη πόσο χρόνο να έχασε από την άφιξή της χωρίς να τον μετρήσει. Το καντράν δε φωτίστηκε. Μπορούσε να σκέφτεται, να πιάνει αντικείμενα μα όχι να βλέπει! Τρομοκρατήθηκε. Της συνέβη μια εγκεφαλική βλάβη ή κάτι παρόμοιο που την εμπόδιζε να δει; Είχε γίνει κάποιο λάθος στη διαδικασία;
Δοκίμασε να κινηθεί στα τυφλά. Δεν είχε την αίσθηση κάποιου πατώματος, του ιδίου της του βάρους. Με τα χέρια απλωμένα προσπάθησε να έχει μια επαφή με τον άγνωστο κόσμο που βρέθηκε. Δεν ακούμπησε τίποτα, ούτε τοίχο, ούτε έπιπλο, ούτε κάποιου είδους αντικείμενο. Κενό! Προσπάθησε να σκεφτεί λογικά και να καταλαγιάσει τον πανικό της.
Φώναξε μα δεν ακούστηκε η φωνή της. Αφαίρεσε τη μάσκα οξυγόνου κι επανέλαβε με όλη της τη δύναμη. Τίποτα!
Έπιασε το χέρι της πάνω από το λεπτό γάντι και σχεδόν δεν ένοιωσε την επαφή. Και αυτή η αίσθηση άρχισε να την προδίδει. Αισθάνθηκε και αυτό με το μυαλό της, ότι βυθιζόταν σε μια ανυπαρξία. Τι είδους σύμπαν ήταν αυτό στο οποίο είχε πέσει;
Ύστερα, στιγμές πριν κι η ίδια γίνει ένα με το τίποτα, κατάλαβε τι πήγε λάθος.
Το ταξίδι γινόταν πάντα σε διαφορετικό σύμπαν. Έτσι για να εκπληρωθεί ο νόμος πως όλες οι πιθανότητες πρέπει να ικανοποιηθούν. Ο συγχρονισμός της ταλάντωσης άνοιγε μόνο την πόρτα για το ταξίδι, μα αυτό διεπόταν από ένα πολύ ισχυρότερο καταναγκασμό. Και προφανώς υπήρχε κι ένα δεύτερο λάθος. Η πίστη της πως τα σύμπαντα είναι θετικά ή αρνητικά. Αντιστοιχισμένα ένα προς ένα μέχρι το άπειρο καλύπτοντας όλους τους ακέραιους. Κι ο ηλίθιος ο Νίκος είχε αποκρύψει τις σταθερές από τις σημειώσεις που έστειλε στο Πρίνστον!
Είχε κάνει το λάθος να εξαιρέσει το μηδέν! Γιατί τα σύμπαντα που αντιστοιχούσαν στην τιμή μηδέν ήταν άπειρα. Τα αγέννητα και τα πεθαμένα σύμπαντα…
https://www.literature.gr/konstantinos-trikounakis/
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
