***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Κάθεται στο μπαλκόνι και πίνει αργά μικρές γουλιές καφέ, αφήνοντας το βλέμμα του να μουδιάζει πάνω στην άδεια καρέκλα δίπλα του. Σηκώνει το φλιτζάνι με το δεξί χέρι, παρόλο που η θερμοκρασία χτυπάει ακαριαία στο σημείο της τομής ακριβώς κάτω απ’ το νύχι, στον κομμένο του αντίχειρα.  

Οι γλάροι σήμερα πετάνε χαμηλά. Πέρα στο λιμάνι τα πρωινά καράβια φορτώνουν τους πρώτους επιβάτες.  

#

Κλείνει το σπίτι και κατεβαίνει από την εσωτερική σκάλα στο ισόγειο εργαστήρι του.  Ένα λεπτό στρώμα σκόνης απλώνεται παντού, σκαρφαλώνει στους τοίχους και στον ανεμιστήρα οροφής, απλώνεται πάνω στους δίσκους βινυλίου και στο παλιό πικ απ, στα εργαλεία και στα μηχανήματα που στέκονται ακίνητα στο μισοσκόταδο.  Στο πάτωμα πεσμένα πριονίδια προσθέτουν ήχο σε κάθε βήμα του.  

Ρίχνει λάδι στο καντήλι που κρέμεται στον τοίχο δίπλα στον πάγκο με τα εργαλεία κι ανάβει ένα φυτίλι.  Το πρόσωπό του φωτίζεται αχνά, όπως το πρόσωπο της γυναίκας που τον κοιτάζει μέσα από τη φωτογραφία με βλέμμα ασπρόμαυρο κι ερωτικό.  

Αν μετρούσε τις μέρες που πέρασαν από τότε που έφυγε η Μάρθα και τις μέρες που έζησε μαζί της, οι πρώτες θα ήταν περισσότερες.  

Σήμερα νιώθει το κεφάλι του βαρύ. Σαν να τον πλάκωσε η νύχτα με όνειρα αξεδιάλυτα που σέρνονται και χουγιάζουν ακόμα στη θύμησή του.  

Φοράει την ποδιά του κι ανασηκώνει τα μανίκια του πουκαμίσου. Ανοίγει τα παράθυρα. Το φως γλιστράει πάνω στα μαδέρια που στέκονται όρθια, ακουμπισμένα στους τοίχους.  

Πάνω στον πάγκο του ένα τσέλο σε κομμάτια. Σκάφος, καπάκι, μπράτσο, περιμένουν να ενωθούν. Χαϊδεύει τα γυμνά ξύλα και ελέγχει τη λείανση. Κοιτάζει με προσοχή μέσα στο σκάφος, παίρνει ένα παχύμετρο και μετράει όλες τις περιοχές.  Αντιπαραβάλλει τις μετρήσεις με τις σημειώσεις του.  

Καιροφυλακτείς πίσω από κάθε μου κίνηση, το ξέρω.  Πίσω από κάθε απόφαση, από κάθε επιλογή.  Μια λάθος κίνηση κι είμαι στο έλεός σου.  

Βάζει έναν δίσκο στο πικ απ. Να ‘χει έναν σύμμαχο. Μότσαρτ. Συμφωνική του Βερολίνου. Σπουδαία ορχήστρα. Επτά τσέλα, είκοσι τέσσερα βιολιά, πνευστά, κρουστά κι ένας μαέστρος που το λέει η καρδιά του.  

Η μουσική ξεχύνεται μέσα στο εργαστήρι.  Νομίζει πως τους βλέπει.  Βλέπει τα χέρια και τα μάτια τους.  Βλέπει τη σχέση.  Τη σχέση μεταξύ τους και με τη μουσική. Μία δοξαριά, μία αναπνοή.  Ακρίβεια, ρυθμός, μέτρο, αρμονία.  

Βουτάει το πινέλο στην ψαρόκολλα κι αρχίζει.  Η μόνη μυρωδιά που μπορεί πια να μυρίσει, όλες τις άλλες μυρωδιές τις έχει συνηθίσει, δεν τις νιώθει. Το έλατο, το σφεντάμι, η ιτιά, ενώνουν τις μυρωδιές τους σε μια καινούργια μυρωδιά που απλώνεται σε όλο το εργαστήρι, ποτίζει τα ρούχα και τα μαλλιά του, ωστόσο ο ίδιος δε μπορεί πια να την νιώσει.  

Απλώνει την ψαρόκολλα. Περνάει ένα γύρο το καπάκι και το χείλος απ’ το σκάφος.  Τα βιολιά ανοίγουν διάλογο με τα πνευστά. Ακουμπάει το καπάκι στη θέση του.  Το κομμάτι φτάνει στην κορύφωση. Πιέζει μαλακά κι αρχίζει να τοποθετεί τους σφιγκτήρες.  Σφίγγει και προχωράει.  Ν’ αγκαλιαστούν το καπάκι με το σκάφος, το μπράτσο να δεθεί αρμονικά σ’ ένα σύνολο έτοιμο να παίξει μουσική.  

Ο δίσκος τελείωσε.  Συνεχίζει να γυρίζει χωρίς ν’ ακούγεται παρά ο μονότονος χτύπος της βελόνας πάνω στην ετικέτα.  

#

Απλώνει στο τραπέζι της κουζίνας ένα σχέδιο του τσέλου, πρόσοψη και τομή. Μετράει με τον διαβήτη όλες τις αποστάσεις και τα πάχη του ξύλου πάλι και πάλι και πάλι.  

Ξαναδιαβάζει τη μελέτη για τα τοξωτά όργανα που ανακάλυψε σε μια παλιά βιβλιοθήκη.  

Διακρότημα η επιστημονική ονομασία.  Λύκος στις τάξεις των μαστόρων, φόβος και τρόμος για τους οργανοποιούς.  Κι οι μουσικοί τον τρέμουν.  Θέλει κότσια γερά να τα βάλεις μαζί του. 

Εμφανίζεται όταν το όργανο παράγει δύο συχνότητες που συγκρούονται μεταξύ τους και η μία ακυρώνει την άλλη. Από τη σύγκρουσή τους προκύπτει ένας ενοχλητικός ήχος που μοιάζει με το ουρλιαχτό του λύκου.  

Πού οφείλεται;  

Πώς διορθώνεται;  

Υποθέσεις και αοριστίες.  

Τον πήρε ο ύπνος πάνω στα χαρτιά και τα βιβλία.  

#

Ο λύκος είναι αδερφός μου. Κοιμόμαστε κουλουριασμένοι, δυο έμβρυα στην ίδια μήτρα.  

#

Κατέβηκε στο εργαστήρι νωρίτερα απ’ ό,τι συνήθως.  Άναψε το καντήλι κι ένιωσε έναν ίσκιο να περιφέρεται στο δωμάτιο.  

Άνοιξε τα παράθυρα.  

Παίρνει το όργανο στα χέρια του, ελέγχει τις κλίσεις με το μάτι.  Το στηρίζει όρθιο πάνω στον πάγκο και χτυπάει το καπάκι σε διάφορα σημεία, πλησιάζει το αυτί του στα μάτια του οργάνου κι αφουγκράζεται τον απόηχο κάθε χτυπήματος.  Ο ήχος πάλλεται μέσα στον χώρο, ακούγεται μεστός, τον ησυχάζει μα και τον ανησυχεί.  

Αποφασίζει να μειώσει στο ελάχιστο το ρίσκο. Πρώτα ν’ αρματώσει και να ακούσει το όργανο κι ύστερα να περάσει λούστρα.  

Ξετυλίγει μια αρμαθιά χορδές κι αρχίζει ν’ αρματώνει.  Ετούτη την ώρα προτιμά τη σιωπή. Είναι αλλιώτικη αυτή η σιωπή, γεμάτη προσδοκία.  Θέλει να την γευτεί.  Περνάει τις χορδές στα κλειδιά, τις δένει στον χορδοδέτη.  Φτιάχνει μια ψυχή* και τη βάζει στη θέση της.  

Κουρδίζει.  

Παίρνει ένα δοξάρι κι αρχίζει να παίζει.  Ανεβοκατεβαίνει τις κλίμακες αργά, στέκεται σε κάθε νότα. Νιώθει τις δονήσεις του οργάνου στο στομάχι του, ο ήχος απλώνεται στον χώρο.  Δοκιμάζει πιτσικάτο, φόρτε, λεγκάτο, περνάει από τα μπάσα στις ψηλές περιοχές και ψάχνει. Το πεδίο είναι καθαρό.  Φτάνει στην επικίνδυνη περιοχή και περιμένει.  

Μι ύφεση.  

Μι.  

Φα. 

Φα δίεση και πάλι πίσω.  

Παίζει μια αυτοσχέδια μελωδία.  Τριγυρνάει στην επικίνδυνη περιοχή και στήνει αυτί. Το πεδίο είναι καθαρό. Σταματάει να παίζει κι αφουγκράζεται τον απόηχο. 

Ξαπλώνει το όργανο στον πάγκο, ξεσφίγγει τα κλειδιά, χαλαρώνει τις χορδές και ξαρματώνει. 

Ετοιμάζει το δοχείο με το βερνίκι, φτιάχνει μια μπάλα από βαμβάκι, την βουτάει στο υγρό και ξεκινάει. 

Τα νερά του ξύλου αμέσως ζωντανεύουν.  Λεπτές γραμμές, ευγενικές καμπύλες, μικρές δίνες που στροβιλίζονται ανεπαίσθητα.  Όλα στο φως.  Συνεχίζει την επάλειψη με προσοχή.  Γυρίζει το όργανο στο πλάι κι αρχίζει τα πλαϊνά καπάκια.  Το σηκώνει και το ακουμπάει στο πάτωμα.  Κάθεται κι αφήνει το όργανο να στρίψει με το βάρος του μέσα στην αγκαλιά του.  Τελειώνει τα πλαϊνά και προχωράει στην πλάτη.  Παρακολουθεί τη μεταμόρφωση με δέος.  

Στηρίζει το όργανο σε μια βάση και το αφήνει εκεί για να στεγνώσει.  Ρίχνει μια ματιά στον μετρητή υγρασίας, παίρνει τις σημειώσεις του κι ανεβαίνει πάνω.  

#

Την τελευταία φορά που έκανε την εμφάνισή του ο λύκος, η Μάρθα ήταν ήδη φευγάτη.  Ζωντανή ακόμα, αλλά φευγάτη. Ήταν σ’ ένα βιολί που έφτιαχνε για έναν βιρτουόζο μουσικό από το εξωτερικό.  

Είχε ονειρευτεί πολλές φορές να δει μια μέρα ένα βιολί φτιαγμένο απ’ τα χέρια του να παίζει σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ορχήστρα.  Πάλεψε μαζί του με πείσμα. Μα ο λύκος ήταν πιο δυνατός κι επίμονος. Παραδέχτηκε πως έχασε. Έχασε και τον πελάτη. Και τη Μάρθα.  

#

Ξαπλώνει κρατώντας στα χέρια του αυτό το τσέλο που είναι φτιαγμένο από μολύβι και χαρτί. Η τέλεια απεικόνιση ενός τέλειου τσέλου. Χάρτινο τσέλο, δυσδιάστατο, άηχο, ωστόσο τέλειο.  Με μετρήσεις που πλησιάζουν το απόλυτο, άψογες αναλογίες, τέλειες κλίσεις, μαθηματικά προσδιορισμένες. Οι αριθμοί έχουν ακρίβεια και μέτρο, είναι απόλυτοι. Είναι μήπως η ίδια η προσπάθεια να μεταφερθεί η απεικόνιση στον πραγματικό, τον υλικό κόσμο, που χωλαίνει;  Μήπως θα ‘πρεπε να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια;  

Τα μάτια του βαραίνουν, οι κλειδώσεις στα χέρια του μαλακώνουν, το χαρτί σκεπάζει το πρόσωπό του.  

#

Ο λύκος είναι αδερφός μου. Οι δυο μας παίζουμε κρυφτό.  

#

Κλείνει το σπίτι και κατεβαίνει από την εσωτερική σκάλα στο εργαστήρι του.  Ανάβει το καντήλι και νιώθει έναν ίσκιο να περιφέρεται στο δωμάτιο. Τριγυρίζει ανάμεσα στα ξύλα και τα εργαλεία, σημαδεύει την επικράτειά του.  

Ύπουλος είσαι.  Είσαι ύπουλος.  Δε λυπάσαι τον κόπο μου.  Τις μέρες μου που ξόδεψα να κόβω και να τρίβω.  Ακάλεστος έρχεσαι σε γεύμα που δεν είναι για σένα.  

Ανοίγει τα παράθυρα.  

Σηκώνει το όργανο από τη βάση και το ακουμπάει όρθιο πάνω στον πάγκο.  Κινεί το σκάφος δεξιά αριστερά και καθρεφτίζεται μέσα στα λούστρα. Το ξαπλώνει στον πάγκο κι αρχίζει ν’ αρματώνει.  Νιώθει την καρδιά του να χορεύει.  Αρματώνει το τσέλο αργά, όσο γίνεται πιο αργά. Προσαρμόζει τον χορδοδέτη, περνάει τις χορδές πάνω απ’ τον καβαλάρη, τις τυλίγει στα κλειδιά.  Βάζει στη θέση της την ψυχή.  Νιώθει τα χέρια του να τρέμουν. Κάθεται και παίρνει το όργανο αγκαλιά. 

Σέρνει το δοξάρι πάνω σε κάθε μία χορδή. Κουρδίζει και παίζει μια αυτοσχέδια μελωδία.  Νιώθει τις δονήσεις του οργάνου στο στομάχι του.  Δοκιμάζει πιτσικάτο, φόρτε, λεγκάτο, περνάει από τα μπάσα στις ψηλές περιοχές και ψάχνει. Η μουσική γεμίζει τον χώρο.  Συντονίζει την ανάσα με τις κινήσεις του και συνεχίζει.  Οι παλμοί της καρδιάς του επανέρχονται. Πιάνει μια μελωδία αγαπημένη. Αναπνέει τη μουσική.  Τα δάχτυλά του τρέχουν πάνω στην ταστιέρα, το δοξάρι κινείται σίγουρο πάνω στις χορδές.  Η μουσική τον κατακλύζει.  

Πού είσαι; Παραμονεύεις;  Μ’ αφήνεις λίγο να χαρώ πως νίκησα, μα θα ‘ρθεις, το νιώθω.  

Φτάνει στην επικίνδυνη περιοχή και περιμένει.  

Μι ύφεση. 

Μι. 

Φα. 

Φα δίεση και πάλι πίσω. 

Πού είσαι;  Αφήνεις την πείνα σου να μεγαλώσει για να ευχαριστηθείς ακόμα περισσότερο τη λεία σου.  Έλα. Φανερώσου.  

Γυρίζει τη μελωδία, κρατάει τον ρυθμό με το πόδι, πλησιάζει στο κρεσέντο. 

Καλώς τον. 

Ξεμύτισε ανάμεσα στο φα και το φα δίεση.  

Μένει στο σημείο αυτό της μελωδίας. Παίζει το ίδιο πάλι και πάλι και πάλι. Ο λύκος του δείχνει τα δόντια του. Αλυχτά πάνω στις τρίλιες του, ταράζει την αρμονία, κατασπαράζει τη μουσική. Οι νότες ακούγονται λειψές, παραμορφωμένες, ατελείς.  

Αφήνει το όργανο στη βάση του και το κοιτάζει. Ξεφυσάει κι αφουγκράζεται τον απόηχο που χάνεται μέσα στον χώρο. 

Λένε πως ένας ευφυής μουσικός ξέρει πώς να αποφύγει τον λύκο, πώς να τον κρύψει μέσα στο παίξιμό του.  Πώς να τον κάνει να χαθεί στις δοξαριές του. 

Αν όμως έλειπε; 

Αν δεν ήταν εκεί; 

Πώς θ’ ακουγόταν τότε η μουσική; 

#

Σηκώνει το όργανο και το ακουμπάει πάνω στον πάγκο.  Βάζει το σίδερο στην πρίζα, πηγαίνει στον νιπτήρα και μουσκεύει ένα πανί, το στύβει.  Απλώνει το πανί πάνω στο όργανο και περνάει από πάνω το ζεστό σίδερο, στα σημεία που ενώνεται το σκάφος με το καπάκι.  Παίρνει ένα ξυράφι και διατρέχει όλη τη διαδρομή της ψαρόκολλας.  Το καπάκι αποχωρίζεται το σκάφος.  Το σηκώνει.  Η ψυχή πέφτει μέσα στο σκάφος.  Την παίρνει στα χέρια του και την ακουμπάει στο πλάι.  

Ποτέ στα μάτια.  Δεν πρέπει να σε κοιτάξω στα μάτια.  Γιατί στα μάτια σου αυτό είναι πρόκληση.  Τα δόντια μου δεν πρέπει να σου δείξω, πρόκληση κι αυτό.  Ήρεμος πρέπει το ανάστημά μου να σηκώσω.  Να σεβαστείς το μπόι μου.  Μόνο αυτό καταλαβαίνεις.  

Και προς Θεού να μη γυρίσω πλάτη, να μην ξεχνώ πως είσαι θηρευτής.  Και θήραμά σου εγώ δε θέλω να ‘μαι.  

Εσύ κι εγώ.  Κι η μουσική η αγάπη και των δυο μας. 

Παγίδες πρέπει να σου στήσω. Με ξεγελάσματα να γλιτώσω απ’ τα νύχια και τα δόντια σου.  

Μα όταν μια μέρα στο δόκανο πιαστείς, σαν μουσική θ’ ακούω τη φωνή σου. Άχρηστα τα σαγόνια σου, η όσφρησή σου περιττή όταν στο δόκανο πιαστείς.  

Τα δόντια σου θα κάνω φυλαχτό, να σε θυμάμαι.  

Λύκε, λύκε, είσαι ‘δώ;  

Δε σε φοβάμαι.-  

*** λεπτός ξύλινος κύλινδρος που τοποθετείται μέσα στο σκάφος και μεταφέρει τις δονήσεις από το καπάκι στην πλάτη του οργάνου. Χωρίς την ψυχή το όργανο υστερεί σε ένταση και ποιότητα ήχου.

***Η Βαλεντίνα Παπαδημητράκη σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή Βεάκη και Εκπαιδευτικό Δράμα στο Εργαστήρι του Θεάτρου Πόρτα. Εργάστηκε ως ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το 2001 δημιούργησε το «Θέατρο του παπουτσιού πάνω στο δέντρο» και μέχρι σήμερα σκηνοθετεί και παίζει σε παραστάσεις για παιδιά. Παράλληλα, εργάζεται στον ραδιοφωνικό σταθμό Δίκτυο fm 91,5 στα Χανιά, όπου γράφει και παρουσιάζει την εκπομπή «Ανέβα μήλο, κατέβα ρόδι». Επίσης, σχεδιάζει και εμψυχώνει εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά και εφήβους στο Μουσείο Τυπογραφίας και στις εκπαιδευτικές δράσεις του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. «Ένα μπαλόνι μυστικά» (θεατρικό έργο για παιδιά, συν-συγγραφή με τη Νικολία Καραγιάννη), εκδόσεις Κέδρος. «Σκανδιναβικό σταυρόλεξο», diastixo.gr.
 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.