***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ξημέρωσε, μια ωραία και ηλιόλουστη Παρασκευή. Κοίταξε τριγύρω, το φως έκοβε μεγάλα κομμάτια από το ξύλινο πάτωμα και άναβε φωτιές εμπρός στα πόδια του. Ένιωσε μια ασύδοτη χαρά, ακόμη περισσότερο όταν έφερε στο νου του την Νίνα. Τον τρόπο που τον αγαπούσε, εκείνη που γινόταν ολόκληρη ένα φιλί πάνω στα χείλη του, το χαμόγελό της, εκείνα τα σχέδια για μια εκδρομή ως τον ωκεανό. Ε, λοιπόν σήμερα ήταν η μέρα. Ένιωσε βέβαιος πως η Νίνα θα τα’βρισκε όλα αυτά υπέροχα. Θα πήγαινε στο μοδιστράδικο, θα της έκανε νόημα από τ´ απέναντι πεζοδρόμιο. Η Νίνα στην αρχή θα ένιωθε παράξενα και μάλλον θα ντρεπόταν μα έπειτα θα ‘ρχόταν φτερουγίζοντας ως απέναντι, θα του ‘δινε ένα πεταχτό φιλί και θα ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. «Βάλε τα δυνατά σου, πες στην κυρία Αλίθια ότι είσαι κάπως άρρωστη, ξέρεις, ζητήματα γυναικεία δυσκολεύουν τη μέρα σου. Και όσο για το μεροκάματο, ακόμη και αν η δις Αλίθια βαλθεί να στο κόψει, υπάρχουν τόσες χιλιάδες άλλες μέρες για να δουλέψει κανείς και να αποκαταστήσει τη ζημιά. Να, εγώ ας πούμε μπορώ να σε φροντίσω, θέλω να πω, με δυο τρεις μέρες στην αποθήκη του Κρίστο μπορώ να βγάλω τα διπλά».
Και έτσι η μικρή πέρασε ξανά τον δρόμο και τρύπωσε στο μοδιστράδικο. Την έβλεπε που έχανε το βήμα της και που κρατούσε την κοιλιά της. Ξέρει να παίζει καλά τον ρόλο της, μα δες την Νίνα τι καλή ηθοποιός που είναι. Εμπρός Νίνα, παίξε όσο καλύτερα μπορείς και έλα να με βρεις στο τέλος του δρόμου. Θα δεις, σήμερα έχουμε την κούρσα για όλη τη μέρα Νίνα. Δεν φαντάζεσαι πόσες φορές θα αγαπηθούμε κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, όχι Νίνα, δεν φαντάζεσαι.
Έκανε να πάει στην κούρσα του. Μα είδε από μακριά τον αστυνομικό που έδινε τη διαταγή να πάρουν το αμάξι. Και έτσι δίστασε κοιτάζοντας την κούρσα που έκανε μόλις φτερά. Ποιος ήταν εκείνος για να τα βάλει με έναν αστυνομικό; Και άλλωστε άντε να εξηγήσει πώς βρέθηκε αυτός, ένας μπατίρης με τέτοια κούρσα. «Δεν πειράζει Νίνα, έτσι δεν είναι; Ποιος έχει ανάγκη την κούρσα αγάπη μου; Σίγουρα, όχι εμείς, όχι» της έλεγε και εκείνη χαμογελούσε χωμένη μες στην αγκαλιά του. «Και η βόλτα;» τον ρώτησε κρατώντας την τσαντούλα της, κάπως απογοητευμένη, με μια ιδέα πίκρας γύρω από τα μάτια. «Θα παρακαλέσω τον κύριο αστυνομικό και εκείνος θα καταλάβει. Άλλωστε, δεν μπορεί βρε αδερφέ, κάποτε θα αγάπησε και εκείνος πολύ». Κίνησε απρόθυμα προς τον αστυνομικό.
Έτρεξε, παρακάλεσε, η Νίνα τον κοιτούσε που γονάτιζε και παρακαλούσε. Μα ο άλλος ήταν ανένδοτος και μες στην κάπα του φάνταζε λιγότερο αστυνομικός και περισσότερο ένας δικαστής που δύσκολα αλλάζει γνώμη. Ένας νεαρός την προσπέρασε, της χαμογέλασε και οι δυο τους κοιτάχτηκαν σαν να ‘χαν χρόνια να το κάνουν. Ο άλλος τώρα επέστρεφε βλαστημώντας Θεούς και δαίμονες. Έξω από το αναψυκτήριο οι εργάτες σφυρίζανε και δουλεύανε με την πέτρα. Στάθηκε για μια στιγμή κάτω από την σκαλωσιά, κάποιος από τους χτίστες γλίστρησε, αρπάχτηκε κακήν κακώς από το αέτωμα και η μπογιά που κρατούσε χύθηκε όλη πάνω στον άμοιρο. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε, εξαπέλυσε μύδρους, λόγια τρομερά. Οι εργάτες, το αφεντικό, όλοι του ζητούσανε συγνώμη μα εκείνος επέμενε να καλέσει το όργανο. Η Νίνα μιλούσε τώρα όλο θέρμη με τον νεαρό της και η υπόθεση της εκδρομής, της κούρσας, όλα είχαν ξεθωριάσει μεμιάς.
Βρήκε κάπως την αυτοκυριαρχία του και έγνεψε στο κορίτσι που τον περίμενε και είχε κιόλας μετανιώσει που συγκατάνεψε. Άκου λέει, να αφήσει τη δουλειά της, να πει ψέμματα στην δίδα Αλίθια, να σπαταλήσει έτσι το μεροκάματο της. Μα για αυτόν; Τι σφάλμα! Απόψε κιόλας θα τα πει όλα στην Αλίθια και με τα βουρκωμένα της μάτια μπορεί και να κρατήσει μια δίχως αμφιβολία καλή δουλειά.
Μια μαύρη γάτα ξερόγλειψε τα μουστάκια της απάνω στο τρίστρατο. Και εκείνος που δεν υπήρξε ποτέ προληπτικός πάγωσε για μια στιγμή. Τα λογάριασε όλα, την μπογιά, τις μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα, τις ανεπαίσθητες που όμως είχαν ταράξει συθέμελα την ζωή του. Τη Νίνα που δεν γελούσε πια. Έτρεξε γρήγορα στον εφημεριδοπώλη που είχε αποκοιμηθεί. Άρπαξε μια εφημερίδα, διάβασε την ημερομηνία του φύλλου, ω Θεέ μου, τι αβλεψία. Δεκατρείς και συνάμα Παρασκευή και ένας Θεός ξέρει τι μέρα τρομερή ξημέρωσε.
Προσπάθησε να γνέψει στη Νίνα, την είδε που έκανε παρέα με τον νεαρό της και όλο έφτιαχνε το φουστάνι της.´Ώστε θα φτάσει ως εδώ η ατυχία του, αυτό είναι; Δεν θα το άντεχε και έτσι μπογιατισμένος τρύπωσε στο λεωφορείο. Κοίταξε την Νίνα που ετοιμαζόταν να αλλάξει εραστή όπως κανείς αλλάζει το ξεχασμένο του πουκάμισο. Και εκεί επάνω στο κοίταγμα, ένα απότομο φρενάρισμα, το άλογο που χλιμιντρίζει, ο αμαξάς, τα σπασμένα τζάμια και ο γκρεμός, όλα με την τιμή των πορτοκαλιών που είχαν κιόλας φτάσει τα 13 ισπανικά δολάρια στο απέναντι μανάβικο. Μα τι ατυχία να μην προλάβει να αγοράσει μερικά προτού πεθάνει. Όλα έγιναν γρήγορα και σίγουρα τώρα ο καινούριος καβαλιέρος θα βρει την ευκαιρία να παρηγορήσει την Νίνα, δίχως καμιά απολύτως ενόχληση. Αυτό το δυστύχημα, αυτή η τραγωδία στάθηκε για εκείνον μια πρώτης τάξεως ευκαιρία.
Cover Photo by Juan Encalada on Unsplash
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
