***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Το βουητό της τουρμπίνας που εκκινεί μόλις που ακούγεται στο πιλοτήριο· κυριαρχεί ο μονότονος ήχος του εξαερισμού. Σκοτάδι έξω απ’ τα τζάμια του αεροπλάνου, γραμμές από πράσινα λαμπάκια στο κέντρο των τροχόδρομων, μπλε στις άκρες αριστερά και δεξιά, ο πύργος ελέγχου φάτσα-φόρα φωτισμένος, λες κι είναι κάνα κυριλέ κλαμπ. Οι οθόνες του αεροπλάνου στο χαμηλό, πράσινο κόντρα στο μαύρο, χρυσά περιγράμματα γύρω από κουμπιά και κουμπάκια. Εγώ στη δεξιά θέση, ψάρακας, και δίπλα μου ο κυβερνήτης· εκπαιδευτής, κεφάλαιο στην εταιρεία, πενηντάρης, χοντρός, καβλιάρης· ψεκάζει λαιμό-πουκάμισο-πήχη κάθε δυο ώρες (Hondos το πιλοτήριο), θυμάται τα μικρά απ’ τις αεροσυνοδούς κι όταν τις φωνάζει τα κάνει ακόμη μικρότερα (Μαράκι, Χριστινάκι, Κατερινάκι). Δε μου καίγεται καρφί, όσο ασχολείται με τις κοπέλες, είναι φιλικός μαζί μου κι ούτε με βρίζει ούτε με πυροβολεί με ερωτήσεις. Παίρνει μπρος κι η δεύτερη τουρμπίνα, ο ραμπάς κάτω απ’ το αεροπλάνο αποσυνδέει τα ακουστικά, και μας δείχνει τον υψωμένο αντίχειρα –έτοιμοι για τροχοδρόμηση. Κάνω τις ρυθμίσεις του συγκυβερνήτη, οπλίζω spoilers, τριμάρω γι’ απογείωση και τα λοιπά.
«Βάλε και τα flaps», μου λέει ο κυβερνήτης.
Αυτό υποτίθεται πως ήταν στα λοιπά· κι από τα λοιπά ήταν το σημαντικότερο. Χωρίς flaps δεν ξεκολλάει το αεροπλάνο στην απογείωση. Τα βάζω, ζητάω συγ-συγ-συγνώμη captain, και τεντώνω τον λαιμό, να βγει λίγο πιο πάνω απ’ τον σφιχτό γιακά, που σα να με πνίγει κομμάτι.
«Δεν πειράζει, στον πούτσο σου. Ζήτα τροχοδρόμηση».
Πατάω το κουμπάκι στο χειριστήριο και μιλάω με τον πύργο ελέγχου: «Ελλαδέρ εκατό request taxi».
«Ελλαδέρ,» απαντάει ο ελεγκτής –παραλείπει το εκατό– και μας δίνει τις οδηγίες.
Απαντάω για επιβεβαίωση, όπως προβλέπεται δηλαδή.
«Φάε έναν μαλάκα», μουρμουρίζει ο κυβερνήτης, «που λέει σκέτο Ελλαδέρ. Λες και δεν έχει άλλες Ελλαδέρ».
Στο αεροδρόμιο που είμαστε δεν έχει, αλλά δε μιλάω. Απελευθερώνει το φρένο και τροχοδρομούμε, στο τιμόνι φυσικά εκείνος. Κάνουμε τα checklist, εγώ άνετος, κι ας είναι πρώτη βδομάδα εκπαίδευσης, κι ας τα ’χω κάνει τα λαθάκια μου, ο κυβερνήτης είναι καλός. Άλλοι σε ρωτούν ό,τι τους καπνίσει· ποια είναι η μέγιστη θερμοκρασία για τα φρένα; ποια είναι η μέγιστη ταχύτητα τροχοδρόμησης; ποιο είναι το μέγιστο βάρος απογείωσης; της προσγείωσης; μήκος; φτερά; Αυτός τίποτα.
Ξάφνου φρενάρει· το αεροπλάνο ακινητοποιείται, λίγο απότομα. Ένα βανάκι εταιρείας κέτερινγκ κροσάρει τον τροχόδρομο μπροστά μας, γκαζωτός, από δεξιά στα αριστερά.
Θα ’πρεπε να το ’χω δει, να ’χω πει κάτι. Κόμπος ο γιακάς πάλι.
Ο κυβερνήτης τον δείχνει με το πηγούνι. «Φάε έναν μαλάκα. Τρέχει να προλάβει μη σπάσουν τ’ αυγά, ο καραγκιόζης, καλά-καλά δεν ξημέρωσε ακόμα».
Κάνω πως γελάω, για να μην κλάψω με τα χάλια μου.
«Θα ’πρεπε να του κάνω αναφορά του μαλάκα, αλλά έχε χάρη που κάνουν καλές τυρόπιτες».
Αν του ’κανε αναφορά, θα ’πρεπε να γράψει και πως παρέλειψα να μιλήσω, οπότε, γέλα καλύτερα και μόκο. Χαχα.
Συνεχίζουμε την τροχοδρόμηση προς τον διάδρομο. Ο εξαερισμός με υπνωτίζει με το βουητό του, περνάμε αεροπλάνα παρκαρισμένα, παρατημένα θαρρείς· ψυχή στο αεροδρόμιο, μέχρι και το βανάκι έχει εξαφανιστεί κάπου.
«Μουνάρα ε;» λέει.
«Ορίστε;»
«Η προϊσταμένη, λέω. Μουνάρα».
Χαμογελάω.
«Χωρισμένη, δυο παιδιά. Έναν μαλάκα μηχανικό πήγε και παντρεύτηκε».
Γυρίζω και τον κοιτάω –αραιά μαλλιά σε χωρίστρα, αξύριστος, απ’ το χαμόγελό του λείπει ένα δόντι– ψάχνω κάτι να πω, δε βρίσκω τίποτα.
Στον ασύρματο ακούγεται μια Ιταλίδα· πρέπει να ’ναι Ιταλίδα δηλαδή, γιατί είναι απ’ την Alitalia και ζητάει κι αυτή τροχοδρόμηση. Ο ελεγκτής τής δίνει οδηγίες, εκείνη τις επαναλαμβάνει για επιβεβαίωση. You’ve got a sexy voice, μπαίνει κάποιος στη συχνότητα.
Και τότε το λέω: «φάε έναν μαλάκα».
Ο κυβερνήτης με κοιτάζει. «Έλα μου;»
«Ο μαλάκας που κολλάει στην Ιταλίδα. Όρεξη έχει ο καραγκιόζης, καλά-καλά δεν ξημέρωσε ακόμα».
Ο κυβερνήτης με κοιτάζει. Τα χείλη του σφαλιστά, κρύβουν το δόντι που λείπει. Γυρίζει μπροστά. Το καρύδι στον αξύριστο λαιμό του χοροπηδάει.
Ξάφνου αρχίζει τις ερωτήσεις: «ποια είναι η μέγιστη θερμοκρασία για τα φρένα; ποια είναι η μέγιστη ταχύτητα τροχοδρόμησης; ποιο είναι το μέγιστο βάρος απογείωσης; της προσγείωσης; μήκος; φτερά;»
Τον κοιτάζω, νιώθω το στόμα μου ν’ ανοιγοκλείνει σαν του ψαριού.
«Κλείσ’ το στόμα, θα μπει καμιά μύγα».
Το κλείνω.
«Και κοίτα μπροστά, θα μας πεταχτεί κάνα βανάκι πάλι και θα κοιμάσαι όρθιος».
Κοιτάω μπροστά.
«Σε ρώτησα κάτι».
Βήχω.
«Άσε, κατάλαβα».
Ξαναβήχω.
«Λοιπόν, θύμισέ μου στο τέλος να κάνω αναφορά στο βανάκι που δεν είδες. Και μη νομίζεις πως ξέχασα τα flaps.
Πριν προλάβω ν’ αρθρώσω λέξη, πετάγεται ο ελεγκτής και μας λέει να αλλάξουμε συχνότητα.
«Ελλ… Ελλαδ…» τραυλίζω.
Άσ’ το, μου λέει ο κυβερνήτης, απαντάω εγώ.
Κι απαντάει. Η φωνή του στον ασύρματο βγαίνει διαφορετική, πιο βαθιά, πιο σοβαρή. Την είχα ξανακούσει πριν λίγο. Είχε πει: «you’ve got a sexy voice».
*** Ο Αντώνης Πάσχος γεννήθηκε το 1979. Μεγάλωσε στις Σέρρες και ζει στην Αθήνα. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, ανθολογίες και ιστοσελίδες, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το δεύτερο μυθιστόρημά του, με τίτλο Μετά Βίας, κυκλοφόρησε το 2019 από τις εκδόσεις Bell.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
