***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ξαφνιάστηκα σου λέω. Κοιτούσα για ώρα με τα μάτια ορθάνοιχτα. Παραδομένος στην κούραση του τέλους μιας δύσκολης μέρας, ξαπλωμένος σχεδόν, στη θέση δίπλα στην πόρτα του μετρό και με το κεφάλι ακουμπισμένο κάτω ακριβώς από τον χάρτη της διαδρομής, ο άνδρας ατένιζε με βλέμμα άδειο πίσω από τα μυωπικά του γυαλιά, το κενό. Το γκρι σακάκι, η γραβάτα μέσα από το πουλόβερ και το μαύρο σακίδιο πλάι του, μαρτυρούσαν την επιστροφή του από δουλειά σε κάποιο γραφείο. Εκείνο όμως που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους κοινούς επιβάτες του μετρό, ήταν ο συνοδός του, ένα πορτοκαλί χρυσόψαρο, κλεισμένο σε μια σακούλα με νερό, την οποία κρατούσε ο ίδιος με προσοχή στο αριστερό του χέρι.
Χρυσόψαρο στο μετρό! Ο πιο ασυνήθιστος επιβάτης που είχα δει ποτέ μου και μάλιστα με διπλή ουρά, ανυποψίαστος μέσα στο υγρό του περιβάλλον, περίμενε στωικά την αποβίβασή του, σε αντίθεση με τον ταλαιπωρημένο κάτοχό του που φαινόταν εντελώς έξω απ΄ τα νερά του! Το σύντομο ταξίδι του μικρού κολυμβητή, εγκλωβισμένου στον υδάτινο κόσμο της διάφανης σακούλας, με συγκίνησε. Σίγουρα θα ήταν η πρώτη του φορά σε μετρό. Φαντάσου εμπειρία!
Η ιδέα πως ίσως επρόκειτο για ένα χρήσιμο δώρο, με καθησύχασε για λίγο. Οι απορίες μου ωστόσο άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη. Ποιος άραγε του τον είχε χαρίσει; Υπήρχε κατάλληλο ενυδρείο γι΄ αυτόν; Τροφή και σωστή θερμοκρασία; Καθαριότητα; Τα χρυσόψαρα θέλουν προσοχή και φροντίδα. Αν ήμουν συνεπιβάτης τους, σίγουρα θα ‘πιανα κουβέντα στον κάτοχό του και με την ευκαιρία, θα του ΄δινα και μερικές συμβουλές. Δυστυχώς όμως δεν ήμουν!
Ρίχνοντας ωστόσο μια πιο προσεχτική ματιά, διαπίστωσα πως ο μέχρι τότε άγνωστος επιβάτης είχε τελικά όνομα: «Ιγκόρ». Σκέφτηκα πως θα μπορούσα τουλάχιστον να του φωνάξω: «Ιγκόρ, είναι προτιμότερη μια μεγάλη γυάλα!». Ποιος να με ακούσει όμως από την τυπωμένη σελίδα; Ίσως το όνομα του κατόχου του χρυσόψαρου στη λεζάντα της φωτογραφίας, να ήταν ένας τρόπος για να εγγυηθεί ο ίδιος ο φωτογράφος γι΄ αυτόν. Όπως και να ΄ταν, το απαθανατισμένο απ΄το φακό του στιγμιότυπο με άφησε με την απορία.
Έκλεισα το βιβλίο που είχα δανειστεί από τη φωτογραφική λέσχη του Δήμου και με μια αδικαιολόγητη ανησυχία έτρεξα να δω πώς είσαι, γέρο μου. Είναι ώρα και για τις νιφάδες σου. Σε διάφανη σακούλα σ’ είχε φέρει κι εσένα η Λένα, πριν τέσσερα χρόνια, δώρο στα γενέθλιά μου. Θυμάμαι το θλιμμένο της χαμόγελο κι ένα ελαφρύ σπάσιμο στη φωνή της, όταν σε παρουσίασε βάζοντάς σε στο ενυδρείο: «Από δω ο Πετρής, νεαρός και γενναίος ψάρι-μονομάχος! Ξέρει και ζει μόνος».
Δυο μήνες πριν τη χάσω.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
