***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Πέταξε ψυχή μου, πέταξε.
Η Καρυάτιδα άφησε το αβάσταχτο φορτίο της και σαν να φυσά μες στις αίθουσες του μουσείου, κάποιος είπε, οι πτυχές των πραγμάτων κρατώντας έπειτα μια μεγάλη παύση. Οι άλλες την κοιτάξανε, μα τίποτε δεν είπαν. Κρατήσανε τον ρυθμό της σαν φυλαχτό από άλλη γη.
Η νύχτα εξελισσόταν εν γένει κλασσική. Μα για εκείνους που δεν ξέρουν τι σόι σύμπαντα μας συντροφεύουν, κάτι λιγότερο αποκαλύπτεται από τη ζωγραφιά. Για τη νύχτα που έπεσε, δίχως να αγαπά κανέναν, δίχως να μισεί στα αλήθεια κανέναν. Για την Καρυάτιδα και τα εδάφια του ονείρου της. Κάτι λίγοι περαστικοί ανυποψίαστοι περνούσαν, για αυτούς οι μοίρες κλώθουν τις συμφορές. Κανείς τους δεν έχει χρόνο για ένα ταξίδι ξεστρατισμένο.
Ανάλαφρα που ΄ταν τα χέρια της, σαν σταγόνες τα χέρια της στεφάνωναν την κοριτσίστικη ομορφιά. Να την που βαδίζει από αιώνα σε αιώνα και όσο περνούν οι ώρες και τα χρόνια, τόσο να παίρνει πίσω το χρώμα της ζωής. Έφθασε απέναντί του και στάθηκε. Η ψυχή της πέταξε, πέταξε μες στις γκραβούρες και τα βιβλία του μεσαίωνα. Γίνηκε ολόλευκη αλήθεια και σώπασε. Ίσως κάποτε να θελήσει να πει κάτι για αυτήν την ιστορία, μα όχι απόψε.
Σείστηκε η αίθουσα και από το βάθρο του ένας Αντίνοος, ρωμαϊκός στους τρόπους του, ράγισε τα πέτρινα ματόφυλλα. Τώρα πλησιάζουν, πίσω δεν κοιτούν, οι πεταλούδες που βγαίνουν από τα στόματά τους, είναι το θαύμα που αφηγείται όλη την ιστορία.
Τι και αν είναι μελαγχολικό το πεπρωμένο τους; Εκείνοι έχουν κερδίσει τον χρόνο, με την πίκρα και με τον έρωτα, τα δυο αντίθετα που είναι μαζί πρόθεση για ανταρσία μα και πόθος άπιαστος. Δεν βαδίζουν, μόνο πετούν όπως τα καράβια στο βάθος του ορίζοντα που δεν ανήκουν πουθενά.
Και όταν φιληθούν, – πες μου, πού ακούστηκε δυο αγάλματα να αγαπιούνται – πέσανε τα μαλλιά του Αντινόου πάνω στο μέτωπό της. Ήταν το φίλημα του παραμυθιού και εκείνος που πάντα πρόσμενε. Οι δυο τους το κέντρο της ποίησης, μες στην μεγάλη αίθουσα του μουσείου.
Άκουσε, της είπε, οι τροχαλίες του κόσμου και ταπεινωμένοι οι δυο τους, μια Καρυάτιδα και ένας Αντίνοος διαλέξανε την μοίρα του έρωτα. Ήταν πέτρινο το άνθος που της έδωσε όταν ξημέρωνε. Μα το κατάστημα που πουλά το χρόνο είχε πια κλείσει.
Χαράματα γυρίζουν, καθένας στη μοναξιά του. Ο Αντίνοος κρατώντας χρυσά περίαπτα ροδιών πήρε τη θέση του. Ήταν η αδιαπέραστη, νεκρή ομορφιά του που θα συγκέντρωνε το πλήθος.
Και έφευγε η Καρυάτιδα, βαρκούλα μες στην μοναξιά της αίθουσας. Πέλαγο μοιάζει και η καρδιά της δειλιάζει. Πιάνει της καρδιάς την προσευχή και προχωρεί, οι άλλες της γνέφουν, η καρδιά της παίρνει θάρρος, είναι σκληροί οι κλήροι των αγαλμάτων της φωνάζουν και δίχως τίποτε να λένε μονάχα με τη λάμψη των ματιών της ψιθυρίζουν λόγια γεμάτα κουράγιο και θέληση.
Τώρα μπαίνει στη θέση της, αιώνια ιωνική με μια άβυσσο μες στην καρδιά της. Η ανεπανάληπτη πλήξη την περιμένει, εκείνη που τους ονειρεύτηκε καθιστούς σε μια λεύκα να αγαπιούνται σαν την πρώτη φορά. Σκέφτηκε είμαι τολμηρή και δεν ξαναμίλησε. Προστέθηκαν χαρακιές βροχής και έτσι κανείς δεν θα έφτανε κοντά της.
Μόνο το πέτρινο λουλούδι που κρατούσε παρατηρήθηκε από έναν Γάλλο φοιτητή. Έδειχνε το βιβλίο στο προσωπικό και έπειτα την Καρυάτιδα, ενώ από την άλλη πλευρά, οι φήμες έδιναν και έπαιρναν για τον λειψό Αντίνοο. Πήραν ένα σωρό μέτρα, το μουσείο έκλεισε για μερικές μέρες και οι δυο τους βρήκαν τον τρόπο. Την τελευταία νύχτα πέσανε τα προπλάσματα και οι δυο τους φθάσανε κοντύτερα από ποτέ. Όταν το μουσείο άνοιξε τις πύλες του τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν για την δροσερή Καρυάτιδα που δεν είχε πια στο βλέμμα της τον φόβο του κενού. Για τον Αντίνοο φτιάξανε ένα αντίγραφο του πέτρινου άνθους, ανυποψίαστοι πως εκείνο το άγαλμα γινόταν κερί ξανθό και κόκκινο τις νύχτες μες στα δυο της χέρια.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
