***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
«Τον ύπνο σου να ‘κανα και τι στον κόσμο», έγραφε το πρώτο μήνυμα που πετάχτηκε στην οθόνη του κινητού του, μόλις το άνοιξε. Ώρα αποστολής: 7.45. Ώρα ανάγνωσης: 12.30. «Κοίτα να δεις που χτες θα το ‘σπασα το ρεκόρ των έξι λεπτών˙ εκείνη, πάλι, σίγουρα θα στριφογύριζε μέχρι τις δύο-δυόμισι», σκέφτηκε, και σηκώθηκε να φύγει για το πανεπιστήμιο. Χωρίς να κάνει ντους, χωρίς να πάρει πρωινό, χωρίς να αλλάξει ρούχα. Απορίας άξιο πώς είχαν αναθέσει ολόκληρη έδρα σε έναν άνθρωπο που δεν είχε αγοράσει ούτε μια φορά στη ζωή του ατζέντα. Το χαλάκι έξω από την πόρτα ήταν για τριακοστή όγδοη συνεχόμενη μέρα στραβό. Το προσπέρασε, χωρίς να το ισιώσει, και άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες μετρώντας ένα-ένα τα σκαλιά, όπως κάθε πρωί.
«Εύθυμο μπρελόκ με πόδια» τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, με μία τρύπα νά στην κεφαλή, για να μη βρίσκουν πρόσκομμα οι έγνοιες και τα βάσανα και να περνούν από την άλλη σαν δελφίνια μέσα από φλεγόμενα χούλα-χουπ.
Την ώρα που περίμενε να ανάψει το πράσινο, διέκρινε στο πλήθος των πεζών την ηλικιωμένη διαχειρίστρια της πολυκατοικίας που έμενε δύο χρόνια πριν. Τον κατάλαβε κι εκείνη και κοντοστάθηκε για λίγο στη μέση της διάβασης, μέχρι που βεβαιώθηκε πως ήταν σίγουρα αυτός. «Ένα γράμμα σου ‘χει έρθει. Από πέρυσι τον Απρίλη. Δεν τους είπες ότι έφυγες; Πέρνα να το πάρεις.» Δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Συνηθισμένοι ήταν, άλλωστε, οι φοιτητές να περιμένουν.
Η διαδρομή προς το παλιό του σπίτι ένα εκκρεμές. Λακκούβα και ποντάρισμα, λακκούβα και ποντάρισμα. «Έχει γούστο να είναι το γράμμα της Μαρί που το ‘χαμε για χαμένο κάπου μεταξύ Μπανγκόγκ και Αφροδίτης.» «Κι αν είχε εγκριθεί εκείνη η αίτηση για την υποτροφία στην Οκλαχόμα για πέρυσι το καλοκαίρι;» «Ή μήπως κανένα ραβασάκι από την εφορία;» «Έχει γούστο να πέθανε κανείς και να έχασα την προθεσμία για την αποδοχή της κληρονομιάς.» «Εκλογές έχουμε καιρό να κάνουμε, άρα το να με κάλεσαν πάλι για εφορευτική αποκλείεται.» «Να δεις που η Μαρί θα ‘ναι.» «Ή ο Γκόντα από την ActionΑid θα ‘στειλε καμιά ζωγραφιά.»
Τελικά οι λακκούβες ήταν περισσότερες απ’ ό,τι θυμόταν. Μια μικρή ανησυχία για το αυτοκίνητο την είχε, βέβαια, αλλά όλα έδειχναν πως δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Η διαχειρίστρια άπλωνε ρούχα στο μπαλκόνι. «Το ‘χω στριμώξει εκεί στο κάγκελο, κάτω απ’ το θυροτηλέφωνο, πάρ’ το.» Για μερικά δευτερόλεπτα δεν έβλεπε ούτε θυροτηλέφωνο ούτε κάγκελο ούτε μπουγάδα ούτε διαχειρίστρια. Οι βροχές του περασμένου χειμώνα είχαν σβήσει όλα τα στοιχεία που κάποτε αναγράφονταν πάνω στον φάκελο. Τον άνοιξε με προσοχή, για να μην τριφτεί ανάμεσα στα δάχτυλά του, και ξεδίπλωσε το χαρτί:
«ΑΒ Βασιλόπουλος. Σας ενημερώνουμε ότι η κάρτα μέλους ενεργοποιήθηκε. Σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη.»
Στον δρόμο για το πανεπιστήμιο τον έπιασε νευρικό γέλιο. Λίγο πριν περάσει την πύλη, άκουσε έναν θόρυβο και κατάλαβε πως ήταν χάντρες που πέφτουν. Και του το ‘λεγαν οι φίλοι του: «μην το φορτώνεις το ρημάδι το μπρελόκ ˙ κι από μόνο του το κλειδί του αυτοκινήτου είναι πιο βαρύ απ’ όσο μοιάζει».
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
