***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Από την «Κλασική σειρά Μίνωας» κυκλοφόρησε πρόσφατα το κοινωνικό έργο κλασικής λογοτεχνίας του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ, σε μετάφραση Σταυρούλας Αργυροπούλου.
[…Τον είχε τσακίσει η φτώχεια […]Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιούσε ότι μερικές φορές οι σκέψεις του ήταν μπερδεμένες και ότι ήταν πολύ εξαντλημένος· δυο μέρες τώρα δεν είχε φάει σχεδόν τίποτα. Ήταν τόσο κακοντυμένος, ώστε κάποιος άλλος, έστω και συνηθισμένος άνθρωπος, θα ντρεπόταν να βγει μέρα μεσημέρι με τέτοια κουρέλια στους δρόμους. […]Άκουσε τη γριά να ανοίγει την κομόντα. Αυτό θα πρέπει να είναι το πάνω συρτάρι, σκέφτηκε. Άρα, τα κλειδιά θα πρέπει να τα ’χει στη δεξιά τσέπη της… Μια αρμαθιά κλειδιά, περασμένα σ’ έναν ατσάλινο κρίκο… Κι εκεί υπάρχει ένα κλειδί μεγαλύτερο απ’ όλα τ’ άλλα, τριπλό σε μέγεθος, οδοντωτό, κι αυτό φυσικά δεν είναι απ’την κομόντα… Άρα, υπάρχει άλλη μια κασετίνα ή κανένα μπαουλάκι… Περίεργο…]
Το έργο Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, ίσως το πιο γνωστό ρωσικό μυθιστόρημα και ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1866 σε δώδεκα συνέχειες και δημοσιεύθηκε σε περιοδικό λογοτεχνίας. Ένα συναρπαστικό αστυνομικό και κοινωνικό μυθιστόρημα, στο οποίο ο αναγνώστης γνωρίζει εκτός από την κατάσταση της φτώχιας στην Αγία Πετρούπολη του 19ου αιώνα, από την αρχή ποιος διέπραξε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Κεντρικός ήρωας ο μελαγχολικός Ρόντιον Ρομάνοβιτς Ρασκόλνικοφ και παρακολουθούμε, τόσο την ιστορία του, τη ψυχική του αγωνία όσο και τα ηθικά διλήμματα του. Είναι ένας οικονομικά εξαθλιωμένος φοιτητής της νομικής στην Αγία Πετρούπολη που αδυνατεί όχι μόνο να πληρώσει για τις σπουδές του, αλλά και να επιβιώσει. Απελπισμένος, αποφασίζει να κάνει ένα έγκλημα.
Όμως μετά το έγκλημα του; Ποια θα είναι η τιμωρία του;
Ο κεντρικός ήρωας παραμένει ανεξίτηλα γραμμένος στην ψυχή του αναγνώστη που αν και στην αρχή μπορεί να θεωρηθεί ένας αλαζόνας, εγωιστής και εγωκεντρικός νέος που σκέφτεται εκ των υστέρων το έγκλημά του όχι μόνο ως φόνο αλλά και ως απαλλαγή από μια κατώτερη κοινωνική ζωή, επί της ουσίας είναι το σύμβολο του ανθρώπου που μάχεται για την εξάλειψη των κοινωνικών αδικιών και προειδοποιεί για τις συνέπειές τους. Μαζί με τον κεντρικό ήρωα, ο αναγνώστης θα γνωρίσει τις επιπτώσεις του αλκοολισμού στην οικογένεια και θα αναρωτηθεί για το τι μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στο έγκλημα, το πώς οι ενοχές και οι σκέψεις τον πνίγουν μετά τον φόνο, πως τις εκλογικεύει, αλλά και το μερίδιο της κοινωνίας στην οποία ζει και γεννά τέτοιες καταστάσεις.
To Έγκλημα και τιμωρία τα έχει όλα: είναι κλασικό, ιδιαίτερο, βαθιά ανθρώπινο, με μεγάλη βαρύτητα στην ανθρώπινη ψυχή και σκέψη, στην ανθρώπινη υπόσταση γενικότερα, είναι αστυνομικό μυθιστόρημα –ή για κάποιους άλλους ψυχολογικό με φιλοσοφικές προεκτάσεις– που αντανακλά τη Ρωσία του 19ου αιώνα, με πλήθος πρωταγωνιστών που σκιαγραφούνται από την απαράμιλλη πένα του αξεπέραστου Φιόντορ Ντοστογέφσκι.
Ο Ρασκόλνικοφ είναι φοιτητής της νομικής που ζει φτωχικά στην Αγία Πετρούπολη και διαπράττει ένα φρικτό διπλό φονικό με κίνητρο να αποσπάσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ωστόσο, μετά τη δολοφονία, υποφέρει από τύψεις, ενώ η υγεία του αρχίζει να κλονίζεται και από το αίσθημα της παράνοιας που τον κατατρύχει. Η ζωή του μετατρέπεται σε πραγματική κόλαση όταν καταδιώκεται από τον δαιμόνιο ανακριτή Πορφύρι Πετρόβιτς, ο οποίος ξέρει από την αρχή πως είναι ο ένοχος και τον ωθεί στο να κάνει τρομερά λάθη.
Μέσα σε αυτή τη σκοτεινιά της ζωής του, ο Ρασκόλνικοφ δημιουργεί σχέση με τη νεαρή πόρνη, Σόνια, η οποία ενσαρκώνει την παρηγοριά και την ελπίδα, ενώ παράλληλα ο συμφοιτητής του Ραζουμίχιν ανησυχεί για την υγεία του και του συμπαραστέκεται. Όταν οι υποψίες ενισχύονται και ο κλοιός σφίγγει απειλητικά για τον Ρασκόλνικοφ, θα έρθει η μέρα που θα πάρει μια γενναία απόφαση…
Ο Φιόντορ Ντοστογέφσκι γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν συνταξιούχος στρατιωτικός γιατρός. Ήταν αλκοολικός με βίαια ξεσπάσματα, ενώ η μητέρα του το άκρως αντίθετο, μια τρυφερή γυναίκα με την οποία
ο νεαρός Φιόντορ είχε μια βαθιά σχέση αγάπης.
Ο πατέρας του βρέθηκε δολοφονημένος από τους δουλοπαροίκους του, αφήνοντας ελάχιστα χρήματα στην οικογένειά του. Ήδη πριν από τον θάνατό του, ο Ντοστογέφσκι είχε ξεκινήσει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών, στην Αγία Πετρούπολη. Ζούσε σε πολύ άσχημες συνθήκες, αφού ξόδευε τα λίγα που λάμβανε, ενώ είχε ήδη εκδηλώσει το πάθος του για τον τζόγο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να βρίσκεται χρεωμένος σε όλη του σχεδόν τη ζωή.
Σύμφωνα με μελετητές, βρέθηκε άθελά του μπλεγμένος σε μια συνωμοσία για την ανατροπή του τσάρου Νικολάου Α’ και στις 22 Απριλίου 1849 φυλακίστηκε. Ο Ντοστογέφσκι δήλωσε αθώος, οι δικαστές ωστόσο καταδίκασαν όλους τους κατηγορουμένους σε θάνατο. Στις 22 Δεκεμβρίου 1849, ο εικοσιοχτάχρονος Φιόντορ οδηγήθηκε ενώπιον του αποσπάσματος. Την τελευταία στιγμή ωστόσο η εκτέλεση ματαιώθηκε, αφού ανακοινώθηκε η απόφαση του τσάρου να μετατρέψει τη θανατική καταδίκη
σε καταναγκαστικά έργα στο Ομσκ της Σιβηρίας. Το 1854 κλήθηκε να εκτίσει
το δεύτερο μέρος της ποινής του, τη στρατιωτική του θητεία στην κωμόπολη Σεμιπαλατίνσκ της Σιβηρίας. Από τις εμπειρίες του στην εξορία προέκυψε το μυθιστόρημα Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων (1861-62).
Το 1864 έχασε την πρώτη του σύζυγο και τον αδελφό του. Ενώ ήταν ήδη χρεωμένος, ανέλαβε και τις οικονομικές υποχρεώσεις του αδελφού του. Απειλούμενος με φυλάκιση για χρέη, ο Ντοστογέφσκι κατέφυγε στο εξωτερικό και στήριξε όλες τις ελπίδες του στη χαρτοπαιξία. Μάλιστα, ξεκίνησε να γράφει το διασημότερο έργο του, Έγκλημα και τιμωρία (1866), ζητώντας από τον εκδότη του μια προκαταβολή που είχε μεγάλη ανάγκη.
Την ίδια εποχή ερωτεύτηκε την εικοσάχρονη στενογράφο Άννα Σνίτκινα, στην οποία υπαγόρευσε τον Παίκτη (1866), και το 1867 παντρεύτηκαν. Για να αποφύγει τους δανειστές, το ζευγάρι αναχώρησε στο εξωτερικό, όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Ζούσαν σε έσχατη φτώχεια περιφερόμενοι από χώρα σε χώρα. Η νεαρή Άννα υπέμενε τις επιληπτικές κρίσεις και τη χαρτοπαιξία του, ακόμα και τον τραγικό χαμό του πρώτου τους παιδιού, χωρίς ποτέ να κλονιστεί η αφοσίωσή της. Από τις σκληρές αυτές συνθήκες ζωής γεννήθηκε το δεύτερο αριστούργημα του συγγραφέα,
Ο ηλίθιος (1868-69), ενώ μεγάλη επιτυχία σημείωσαν οι Δαιμονισμένοι – έργο που άρχισε να γράφει το 1869 και ολοκλήρωσε το 1872.
Πέθανε στην Αγία Πετρούπολη το 1881, λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση του τελευταίου του μυθιστορήματος, Αδελφοί Καραμάζοφ.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
