***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Για ποιο λόγο γράφετε;
Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα τόσο ελεύθερη όσο όταν άρχισα να γράφω. Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, ανακάλυψα τόπους και κόσμους που σε φυσικό επίπεδο δεν είχα ξανασυναντήσει. Η γραφή δίνει μορφή και σχήμα σε περιοχές του εαυτού που παραμένουν ανεπίγνωστες. Είναι ο τρόπος μου να μετακινώ τον κόσμο, ένα είδος εξέγερσης, σωματικής και διανοητικής που επιθυμώ να μοιραστώ.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η συγγραφή για εσάς;
Όσο εύκολος και δύσκολος είναι ο έρωτας. Όσο εύκολο και δύσκολο είναι να μετακινήσουμε τα αόρατα σωματίδια της ύλης γύρω μας. Αλλά αυτό, όπως λέει η Μαρίνα Αμπράμοβιτς είναι πράγματι εφικτό.
Μοιραστείτε μαζί μας τη στιγμή που αποφασίσατε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο
Θα απαντήσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο:
«Ήταν νύχτα όταν μπήκαν στο δωμάτιο και με πήραν. Πήγαμε στη θάλασσα. Άναψαν φωτιά και κάθισαν τριγύρω. Μου είπαν: «Χόρεψε, βόγκηξε, αναστέναξε και μετά… μετά θα δούμε». Το μικρό παιδί με κοίταξε τότε στα μάτια και μου ’κανε νόημα, κάτι σαν: μη φοβάσαι. Εγώ δεν θέλω και πολύ. Χόρεψα πάνω απ’ τη φωτιά σαν να επρόκειτο να μην πεθάνω ποτέ. Πηδούσα κι οργίαζα. Τα μαλλιά μου ακουμπούσαν τις φλόγες της φωτιάς, εκείνοι με ενθάρρυναν όλο και πιο πολύ. Με τα χέρια τους να υψώνονται, με φωνές, με χτυπήματα στις πέτρες. Όλα είχαν κάτι σαν παλμό, κοινό για όλους».
Ποιος πρωτοδιαβάζει το βιβλίο σας όταν το τελειώσετε;
Αγαπημένοι φίλοι/συνεργάτες και ο σύντροφός μου.
Πόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού σας εμπεριέχουν οι ήρωές σας;
Οι ήρωές μου πάλλονται μεταξύ οικείου και ανοίκειου, μπαίνουν και βγαίνουν στο σκοτάδι, παλεύουν με την σκληρότητα, αναζητούν την ομορφιά. Σίγουρα μοιραζόμαστε πολλά. Σίγουρα περισσότερα απ’ όσα και η ίδια μπορώ να εντοπίσω.
Απευθύνεστε σε συγκεκριμένο πρόσωπο όταν γράφετε ένα βιβλίο;
Απευθύνομαι σε αυτόν τον τόπο μέσα μου όπου όλα μπορούν να υπάρξουν και όλα μπορούν να ειπωθούν.
Έχετε αγωνία για τις αντιδράσεις των αναγνωστών σας;
Έχω περιέργεια. Αν θα γίνει αυτή η μυστική σύνδεση μεταξύ μας, αν θα καταφέρω να συνδεθώ μ’ έναν άγνωστο άνθρωπο σε τέτοιο βάθος ώστε να μπορέσω να δονήσω κάτι μέσα του.
Πόσο τολμηρή είστε στη γραφή σας; Θέτετε περιορισμούς στον εαυτό σας λόγω κοινωνικών συμβάσεων;
Μέσα από την performance art, το σώμα το ίδιο με έφτασε κάποιες φορές σε οριακά σημεία. Η γραφή δεν διαφέρει και τόσο. Είναι ξανά μια ψυχοσωματική άσκηση τόλμης. Οι κοινωνικές συμβάσεις αποτελούν περιορισμούς που η γραφή καλείται να υπερβεί για να μπορέσει να γίνει τέχνη.
Από τι πάσχει κατά την γνώμη σας η ελληνική λογοτεχνία;
Αυτό που μου λείπει είναι πιο τολμηρές εκδοτικές απόπειρες. Εκδότες και μεταφραστές που να αναζητούν ιδιαίτερους συγγραφείς ώστε να τους συστήσουν στον υπόλοιπο κόσμο, εξωστρέφεια, μεγαλύτερη κινητικότητα. Αντιθέτως ήδη μας απασχολούν όλο και πιο πολύ θέματα όπως η συγγραφή μπεστ σέλερ από την τεχνητή νοημοσύνη, η λογοκρισία, οι «αναγνώστες ευαισθησίας». Ότι και να κάνουμε όμως η μοίρα της τέχνης είναι να ψάχνει τη διαφυγή. Πάντα θα υπάρχουν κείμενα και συγγραφείς που θα υπερβαίνουν κάθε εμπόδιο.
Ποια ήταν η αφορμή για το τελευταίο σας βιβλίο;
Ο αγώνας για συνύπαρξη μέσω του σώματος. Το σώμα που παλεύει να αναδυθεί μέσα από την κοινωνική σκληρότητα. Το ποιητικό σώμα, το ερωτικό σώμα, το σώμα ως σάρκα, τα κόκαλα, τα νεύρα, το δέρμα. Γράφοντας το βιβλίο προσπαθούσα να θυμάμαι πάντα τα λόγια της Martha Graham: «Υπάρχει μια ζωτικότητα, μια δύναμη ζωής, μια ενέργεια, μια επιτάχυνση που μεταφράζεται μέσα από εσάς σε δράση, και επειδή υπάρχει μόνο ένας σαν εσάς σε όλο τον χρόνο, αυτή η έκφραση είναι μοναδική».
Εύα Πυρνοκόκη, Συνωμοτεί το δέρμα
«Στρέφεται δυτικά, προς την είσοδο του δωματίου, και με ρωτάει τρεις φορές: «Ἀποτάσση τῷ σῶμα; Καί πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ; Καί πάση τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ; Καί πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ; Καί πάση τῇ πομπῇ αὐτοῦ;»
«Αποτάσσομαι» λέω τρεις φορές τονίζοντας τις συλλαβές.
Ήταν σαν μια τεντωμένη, τρομοκρατημένη χορδή που πάλλεται λίγο πριν ακουστεί ο ήχος της. Έτσι ήταν τότε το δέρμα μου…»
Δώδεκα ιστορίες με θέμα τον αγώνα για συνύπαρξη. Πρόσωπα κινούμενα μεταξύ σκληρότητας και αντοχής, εκεί όπου το δέρμα, το κατ’ εξοχήν όργανο του σώματος που αφουγκράζεται και απορροφά όσα διαφεύγουν της συνείδησης, γίνεται η δύναμη που συνωμοτεί.
Η Εύα Πυρνοκόκη είναι performance artist. Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Από το 2014 έως το 2020 έζησε στο Άμστερνταμ όπου αποφοίτησε από το Master of Fine Arts τoυ Sandberg Instituut και ίδρυσε την ομάδα Eva Pyrnokoki Arts. Το σώμα ως συμβολική και μεταφορική οντότητα αποτελεί βασικό εργαλείο της έρευνάς της. Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Αθήνα, το Άμστερνταμ, το Βερολίνο, τη Στοκχόλμη, το Ντίσελντορφ, τη Βενετία και το Λβιβ. ”Συνωμοτεί το δέρμα” είναι το πρώτο της βιβλίο. Φωτογραφία Γαβριέλα Γερολέμου
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
