***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Για ποιον λόγο ασχοληθήκατε με τη γραφή;

Από τα εφηβικά μου χρόνια αποτύπωνα στο χαρτί διάφορες σκέψεις, η συστηματική όμως ενασχόληση με τη γραφή ξεκίνησε μόλις το 2014, όταν αποφάσισα να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα. Η γραφή για μένα είναι «ανάσα ζωής». Το ζωτικό στοιχείο (πλέον) της καθημερινότητάς μου. Η μισοτελειωμένη φράση, η λέξη που πρέπει ν’ αλλαχθεί, η επιλογή διαλόγων, η σύλληψη ηρώων και εικόνων, δεν είναι  τίποτα άλλο από δημιουργικές σκέψεις που μου επιτρέπουν να συμμετέχω αδέσμευτος στο ουτοπικό ταξίδι της ευτυχίας.

Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η συγγραφή για εσάς;

Η συγγραφή είναι αναμφισβήτητα μια δύσκολη διεργασία· απαιτεί διαρκή πνευματική εγρήγορση, πρόγραμμα και συνέπεια. Θα έλεγα, ωστόσο, ότι η στιγμή, η κάθε στιγμή, καθορίζει το επίπεδο δυσκολίας ή ευκολίας. Υπάρχουν μέρες για παράδειγμα που το χέρι γλιστράει από μόνο του πάνω στο χαρτί (ή στα πλήκτρα του υπολογιστή) σαν μπαλαρίνα, και μέρες που μια λέξη μπορεί να ορθώσει το ανάστημά της σαν πελώριο κύμα έτοιμο να σε καταπιεί.

Μοιραστείτε μαζί μας τη στιγμή που αποφασίσατε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο.

Το πρώτο μου μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 2018 με τον αγγλικό τίτλο No Problem Manager, −ένας καθημερινός άνθρωπος εξαιτίας της οικονομικής κρίσης της χώρας χάνει την δουλειά του, και για να δώσει λύση στο πρόβλημά του επινοεί έναν άνθρωπο κι ένα επάγγελμα που δεν υπάρχουν, δίνοντας έτσι λύσεις στα προβλήματα των άλλων έναντι αμοιβής. Ενώ η ιδέα−αποτυπωμένη σε μια κόλλα χαρτί− προϋπήρχε, παρέμεινε για πολλά χρόνια κλεισμένη στο συρτάρι της λήθης. Από σύμπτωση η ανάγνωση της σελίδας εκείνης ξύπνησε την ανάμνηση της πρώτης γραφής κι έμελλε να αποτελέσει την αρχή του μυθιστορήματος.

Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει το βιβλίο σας όταν το τελειώσετε;

Συνήθως πειραματισμοί γραφής, διορθώσεις, αλλαγές ή το τελικό χειρόγραφο διαβάζονται αρκετές φορές από τον γράφοντα. Βέβαια, στον κανόνα υπάρχει πάντα η εξαίρεση. Ο παιγνιοθεραπευτής διαβάστηκε για πρώτη φορά από μια φίλη ψυχολόγο και την ευχαριστώ θερμά για τα δημιουργικά της σχόλια.

‘Εμπεριέχουν οι ήρωές σας ένα κομμάτι του εαυτού σας και σε ποιον βαθμό;

Πλαισιώνομαι από πολλούς εαυτούς που φωνάζουν μέσα μου, άλλοτε για ν’ απαλύνουν τη θλίψη, τον θυμό κι άλλοτε για να δηλώσουν ευχαρίστηση, φόβο ή χαρά. Μερικοί από τους εαυτούς μου με ωθούν να εξωτερικεύσω τις φωνές τους, γιατί ─όπως λένε─ πνίγονται μέσα μου. Ο βαθμός έντασης ποικίλει ανάλογα την περίπτωση. Με άλλα λόγια είναι συνάρτηση του συναισθήματος. Όσο πιο δυνατό είναι, τόσο η φωνή γίνεται κραυγή.

Απευθύνεστε σε συγκεκριμένο πρόσωπο όταν γράφετε ένα βιβλίο;

Αποφεύγω να θέτω συγκεκριμένο πλαίσιο ή πρόσωπο όταν γράφω. Μέσα από την πολυφωνία βρίσκω διεξόδους για να φτάσω στον τελικό σκοπό της μυθιστορίας, που εκ των προτέρων έχει οριοθετηθεί ως αρχική σκέψη ή ιδέα.

Έχετε αγωνία για τις αντιδράσεις των αναγνωστών σας;

Θεωρώ ότι η σχέση αναγνώστη-συγγραφέα είναι αμφίδρομη. Φυσικά μ’ ενδιαφέρουν οι απόψεις των αναγνωστών. Αφουγκράζομαι τις αντιδράσεις τους. Θετικές ή αρνητικές. Πιστεύω ότι αποτελούν πηγή γνώσης και μαγιά διαρκής συγγραφικής βελτίωσης.

Πόσο τολμηρός είστε στη γραφή σας; Θέτετε περιορισμούς στον εαυτό σας λόγω κοινωνικών συμβάσεων;

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό όν. Έχει μάθει να επιβιώνει σ’ ένα οργανωμένο περιβάλλον, παρέα με άλλους ανθρώπους. Ακόμα και σε μορφές μοναχικού βίου, η επαφή με τον διπλανό κρίνεται ως γεγονός εκ των ουκ άνευ. Στη γραφή όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εκεί η πορεία που διανύουμε είναι παρόμοια με την πορεία ασκητή. Σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου (ή σε κάποιον από τους εαυτούς μου) να θέσει όρια, περιορισμούς και κανόνες γραφής. Ο παιχνιοθεραπευτής αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα κατάργησης όλων των κοινωνικών συμβάσεων. Είναι ένα μυθιστόρημα όπου ο χρόνος δεν υφίσταται, κι ενώ τα ονόματα των ηρώων απουσιάζουν από το προσκήνιο, η ψυχολογική ένταση που μεταδίδεται δια μέσου της αφήγησης στον αναγνώστη, θα τον κρατήσει πνευματικά ενεργό μέχρι το τέλος.

Από τι πάσχει κατά την γνώμη σας η ελληνική λογοτεχνία;

Παθογένειες υπάρχουν παντού. Φευ! Ποιος τομέας δεν έχει αδυναμίες, αστοχίες, λανθασμένο προγραμματισμό, έλλειψη συντονισμού και οργάνωσης. Το βασικό όμως θέμα δεν είναι να εντοπίσουμε τα όποια προβλήματα, αλλά να δώσουμε λύσεις. Χαίρομαι γιατί διαμέσου της ερώτησης έχω την ευκαιρία να δηλώσω δημόσια την απογοήτευσή μου, για την απουσία ενός επίσημου οργανισμού (αναφέρομαι για την περίοδο μετά την κατάργηση του ΕΚΕΒΙ) ικανό να αντιπροσωπεύσει επάξια την ελληνική λογοτεχνία στο εξωτερικό, που −όπως και να το κάνουμε− δεν έχει λάβει τη θέση που της αρμόζει. Παρότι ασχολήθηκα επαγγελματικά για πολλά χρόνια με το βιβλίο ως συνεργάτης του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), ίσως η γνώμη μου μεροληπτούσε έναντι του ενός ή του άλλου (συγγραφείς, εκδότες, βιβλιοπώλες, κράτος), ή ίσως ακόμα προκαλούσε και αμηχανία. Ο καθένας ας αναλογιστεί την ευθύνη που του αναλογεί κι ας πράξει τα δέοντα. Παρόλα αυτά θα ήθελα να επικεντρωθώ στο ιδιαίτερο ζήτημα της μετάφρασης και εν γένει την προώθηση του ελληνικού βιβλίου στο εξωτερικό. Ενώ υπάρχουν αξιόλογα βιβλία, λίγα είναι εκείνα που μεταφράζονται. Ας αρχίσουμε επιτέλους από κάπου κι ας πορευτούμε ανάλογα, αντί να παραμένουμε στάσιμοι σε λιμνάζοντα ύδατα βαυκαλίζοντας την πρωτιά μας εντός συνόρων.

Ποια ήταν η αφορμή για το τελευταίο σας βιβλίο;

Ένα βιβλίο παιγνιοθεραπείας. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ασχολήθηκα με το θέμα. Από κει και πέρα η ιδέα ξεφύτρωσε από μόνη της. Το παιχνίδι άρχισε να παίζεται μ’ έναν άθεο καθηγητή φιλοσοφίας κι έναν καλόγερο. Η θεραπεία του εύχομαι να γιατρέψει την καρδιά και ν’ απελευθερώσει το πνεύμα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.