***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Η Αλαφροΐσκιωτη Καρέκλα, Βιβή Κοψιδά – Βρεττού, Εκδόσεις Βακχικόν
«Τα κύματα καταβρόχθιζαν τα πλεούμενα, αλλά εκείνα τα ίδια δεν ναυαγούν ποτέ», γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης σε μια προσπάθεια να αγγίξει το λεπτό όσο και ψυχικό, το ενστικτώδες και αναπάντητο θέμα του Ίμερου και της Κλινοπάλης. Ο γλωσσικός πλούτος και η δυνατότητα να επιστρατευθεί η ρίζα με σκοπό την απόλυτη έκπληξη αποτέλεσε χαρακτηριστικό του δοκιμιογράφου και στοχαστή από το Νεοχώρι της Υπάτης.
Ο σκοπός όμως της εισαγωγικής φράσης είναι ολότελα διαφορετικός. Και επιστρατεύθηκε για να πλαισιώσει ακόμη μερικές πληροφορίες. Σαν αυτές που αποδίδουν μια γλαφυρή ελαφρότητα στα χίλια και ένα πρόσωπά μας. Όλα θα τα βρείτε στην «Αλαφροΐσκιωτη Καρέκλα» τη νέα, ποιητική συλλογή της Βιβή Κοψιδά – Βρεττού. Φαίνεται πως πίσω από τη γνώση θα βρεις την αλήθεια, έτσι όπως το είπαν ποιητές και χειρώνακτες. Την έκφραση την πιο πιστή εκείνων των φοβερών ναυαγίων που αδυνατούμε να διακρίνουμε στο βάθος του καθρέφτη. Το επιχειρεί για λογαριασμό μας η δημιουργός και φθάνει σε ένα πορτραίτο της εποχής μας. Γεμάτη επαναστάσεις με αυτοκτονικά ένστικτα, εκατόμβες, μια ελαφρότητα που ίσως τελικά δικαίως ο Μίλαν Κούντερα να ανέδειξε σε σημείο καμπής και σε φριχτή μοναξιά. Ο Νέος Αδάμ, έτσι όπως φθάνει μέσα από αναφορές που εξαντλούν τα όρια της διακριτικής ανάκλησης και αφήνουν μόνο τον υπαινιγμό ενός μεγέθους όπως ο Ορτέγκα υ Γκασέτ να αιωρείται σαν σύμπαν της πρόζας, συνιστά το κεντρικό πρόσωπο μιας άλλης ιστορίας του κόσμου. Εκείνης που μας θέλει τους χαμένους μιας παρτίδας, τρεμάμενα φώτα στην προοπτική κάποιου ορίζοντα, ανίκανοι να τιθασεύσουμε την ιστορία, έρμαια σε ατέλειωτες σκηνογραφίες. Αυτοδίδακτες μορφές αναλαμβάνουν τα πρώτα βήματα σε μια γη που δεν τους ανήκει. Μοναδικό επιχείρημα του Πρώτου Ανθρώπου η διάθεση να πάρει στα χέρια του ρόλους που δεν είχε ποτέ δικούς του. Θα χρειαστεί ένα τίμημα στο ύψος του εαυτού του μα η τελειότητα στους καθρέφτες δεν ήταν ποτέ κάτι μικρό, κάτι με το οποίο δεν θα μπορούσε κανείς να αναπτύξει μια κάποια συνάφεια ψυχική. Ο Αδάμ που ξεχύνεται μες στις σελίδες θυμίζει τον αλαφροΐσκιωτο της αγίας ελληνικής επαρχίας, τον αιώνια αθώο και αφελή που ζει με το φορτίο της Κασσάνδρας, αιώνες μετά από εκείνο το δράμα. Λιγότερο στοχαστικός, εξόχως ταχύτερος, δείκτες χρηματιστηριακοί ανεβοκατεβαίνουν με το αίμα του, εκεί που το κήτος τρέχει λαίμαργα, με μουσικές που κρατούν μακριά τον θόρυβο. Της ζωής, του ήχου που κάνει εκείνη στις αρχές του καινούριου αιώνα, γυρεύοντας σαν παιδί να σταθεί στο ύψος του κόσμου, ανάμεσα στην αγέλη των νευρικών, των ακατάστατων, των ταπεινών και των ανήσυχων, των οργισμένων. Κάποιες ιδιότητες θα απομείνουν σαν τεράστια, ογκώδη ερωτηματικά, χτυπημένα από την επάρατο νόσο. Είναι η ψευδαίσθηση της εποχής, η μόδα με τις επιταγές και το γρήγορο ξεφύλλισμα, οι ρηχές προσεγγίσεις, είναι η μηχανή που βρίσκει στην συλλογή της Βιβής Κοψιδά Βρεττού την θέση που δικαιωματικά θα κερδίσει μες στους αιώνες. Με όλα τα υλικά, τα ταπεινότερα, με κάτι απαξιωμένα σύμβολα η ποιήτρια μεταφράζει την βασική μας σκηνογραφία. Ειρωνική και παιγνιώδης και στοχαστική, συγκινητική δίχως προσπάθεια, η δημιουργός της Αλαφροΐσκιωτης Καρέκλας των εκδόσεων Βακχικόν τοποθετεί τον εαυτό μας στην θέση του ειδώλου. Σε ένα ερμάρι έχει κρύψει τις ατμόσφαιρες που αγάπησε περισσότερο.
Από τον Κάπτεν Νέμο ως την Λωξάντρα και από την Ορέστεια ως τον Αρχιεπίσκοπο Θωμά Μπέκετ θα βρεις όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για το εργαστήρι της. Για αυτό το συγκλονιστικό σύμπαν του δημιουργού που παίρνει μια θέση απέναντι στα πράγματα και καθιστά τα πάντα απαλλαγμένα από κάθε προκάλυψη. Η κυρία Κοψιδά – Βρεττού αποτίει τον φόρο της τιμής που αρμόζει στις λέξεις της ζωής της και την ίδια στιγμή καταπιάνεται με ότι μεγαλύτερο θα μπορούσε να αποτελέσει ικανό φορτίο. Ένας κόσμος δίχως ψευτοβασίλειο και σκήπτρα ουάς, ένα παιχνίδι δίχως σερνάμενα κήτη στους δρόμους και τις καρδιές. Αμαρτωλοί, έξω από τον εαυτό μας, οι καινούριοι Άνθρωποι περνούν στην δράση όταν πέφτει η αυλαία αυτής της ποιητικής συλλογής. Ο χαρακτήρας που διασταυρώνεται με την βιωματική γραφή της ποιήτριας, στερείται εγκυρότητας, καθρεφτίζει την εποχή του που αλληθωρίζει επίμονα και συναρπάζεται με τα ελαφρά. Και όμως μες σε τούτη την εποχή που δεν δικαιώνει κανένα στίχο, καμιά σύνθεση οι εκδόσεις Βακχικόν φέρνουν στο φως την έκτη, ποιητική συλλογή της κυρίας Κοψιδά – Βρεττού. Οι γριφώδεις μεταμορφώσεις μας, θερμές, σχεδόν κλασικές, η εμπειρία που αναδεικνύεται σε αγωγή ζωής. Ο Νέος Αδάμ, η προσωπική μας εκδοχή ή ο διαβάτης του καιρού μας, όποιος και να ΄ναι, το μόνο που κατορθώνει με την ταχύτητά του δεν είναι άλλο από την διαμεσολάβηση στην υπόθεση χρόνος. Περνά και χάνεται, δίχως λόγο επαναστατεί και ολόψυχα ερωτεύεται και γυρεύει ένα δικαίωμα δικό του πρόσκαιρο, εκεί έξω. Και όμως το bing bang καλά κρατεί και είναι απέραντα τα μαρμαρένια αλώνια και τα λάθη μας, κατά παράφραση του Μπαλζάκ, αριστουργήματα και εκείνα.
«Παράξενο ποίημα, παράξενη φιλολογία, παράξενη κριτική της κριτικής», γράφει το εισαγωγικό κείμενο της συλλογής. Μας χορηγεί τα κλειδιά για να αισθανθούμε εκείνο το παράφορο που οπλίζει το χέρι της ποιήτριας. Μας μιλά για τον αλαφροΐσκιωτο, για την καρέκλα, για όσα στάθηκαν χειρονομία αυτής της συλλογής. Οι κριτικοί της λογοτεχνίας θα είναι σε θέση να φωτίσουν πληρέστερα τις αναγωγές στην γραφή της κυρίας Κοψιδά – Βρεττού. Ετούτο το σημείωμα να επισημάνει θέλησε μονάχα πώς γίνεται κανείς να υψώσει σε ανώτερο δράμα το παιχνίδι που φλέγεται εκεί έξω, το παιχνίδι του χρόνου, της μνήμης και της εμπειρίας. Είναι πολλά όσα θα παρέλειψε και με την αίσθηση για άλλοθί του προσέγγισε την πλούσια σε αναγωγές καινούρια συλλογή. Πώς δένονται και συνυπάρχουν και αγαπούν αλλήλους μες στις πρόζες των εκδόσεων Βακχικόν οι καιροί και οι άνθρωποι, πόσους τρόπους έχουν να μας πλανούν και να μας αποπλανούν, με μια φτιασιδωμένη ομορφιά. Η ποιήτρια δεν αφαιρεί τίποτε από την ζωγραφιά, μήτε το φως που χαρακτηρίζει τον πίνακα. Ο κατακτημένος ήρωας της «Αλαφροΐσκιωτης Καρέκλας» στέκει στ΄απόκρημνο της φαντασίας, της δυνατότητας να συνθέτουμε την γνώση και την αίσθηση. Και η προσωπογραφία δίχως τα μάτια, βλέπει και έτσι επιβραδύνεται ο χρόνος ο δικός μας, ο ανθρώπινος. Οι δεσμοί του μύθου, της ύπαρξης και της φιλολογίας, μια ευφυία παράξενη, σαν την λέξη που οριοθετεί την έντασή της δίνουν τον ρυθμό κάθε φορά στην έκπληξη. Μια τέτοια μας επιφυλάσσει η Βιβή Κοψιδά – Βρεττού και οι εκδόσεις Βακχικόν. Η «Αλαφροίσκιωτη Καρέκλα» μας περιμένει, μάρτυρες μιας εποχής.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
