***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Το Literature.gr, φιλοξενεί σήμερα την Ηρώ Σκάρου σε μια συνομιλία με τη Βιργινία Αυγερινού, για το νέο της βιβλίο με τίτλο Η ΤΡΟΙΑ που κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι από τις εκδόσεις Κέδρος. Η συγγραφέας και μεταφράστρια Ηρώ Σκάρου, κατάγεται από την Ικαρία. Μεγάλωσε στη Σύρο και στην Αθήνα. Με σπουδές στη φιλοσοφία και μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων εργάστηκε κυρίως στην εκπαίδευση και στο μάρκετινγκ. Σήμερα διδάσκει και γράφει για να μαθαίνει.

Μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Κέδρος, το νέο σας βιβλίο με τίτλο «ΤΡΟΙΑ». Ποια σπίθα ήταν η πρώτη που πυροδότησε τη συγγραφή του και πώς καταλήξατε σε αυτόν τον τίτλο;

Γράφω για όσα ζητήματα με απασχολούν. Η παθογένεια της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας είναι ένα από αυτά. Χάρη στη δουλειά μου έχω τη χαρά της επαφής με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και την ευκαιρία να παρατηρώ συμπεριφορές και καταστάσεις, να συζητώ με τα εμπλεκόμενα μέρη και να αναλύω τα γεγονότα. Αφού ήρθε ο καιρός να ασχοληθώ με το θέμα, άρχισα να κάνω όλα τα παραπάνω πιο συστηματικά και να κρατώ σημειώσεις που στη συνέχεια αναπτύχθηκαν στο βιβλίο. Όσον αφορά τον τίτλο, όταν στην περίοδο της καραντίνας έκανα περιπάτους στη γειτονιά μου, περνούσα συχνά από την οδό Τροίας στα Βριλήσσια. Αποφάσισα να τοποθετήσω τους ήρωές μου σε ένα διαμέρισμα εκείνου του δρόμου. Μια κλασσική, μεσοαστική οικογένεια. Είχα στο μυαλό μου ότι το σπιτικό αυτό θα ήταν μια εμπόλεμη ζώνη με τακτικές συρράξεις και περιόδους ανακωχής όπως επίσης είχα φανταστεί ένα εύρημα αντίστοιχο του Δούρειου Ίππου με το οποίο θα αποκαλύπτονταν οι σκελετοί στην ντουλάπα. Ο τίτλος ΤΡΟΙΑ λοιπόν μου φάνηκε από την αρχή ως ο πλέον ταιριαστός.

Όταν γράφετε ακολουθείτε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ή γράφετε όπου και όταν μπορείτε; Υπάρχει κάποιο είδος λογοτεχνίας που θα αποφεύγατε να ασχοληθείτε;

Δεν είμαι άνθρωπος του προγραμματισμού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαι τυπική στις υποχρεώσεις μου. Όπως η ηρωίδα του βιβλίου μου, έτσι κι εγώ, γράφω και μεταφράζω όπου κι όταν μπορώ, αλλά αν μια μέρα δεν εργαστώ καθόλου, την επόμενη θα αναπληρώσω.

Αναφορικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, βρίσκω ενδιαφέρον σε όλα τα λογοτεχνικά είδη και δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να δοκιμάσω στο μέλλον τις δυνάμεις μου σε κάτι διαφορετικό. Ίσως όχι στην υπερρεαλιστική ποίηση.

Ποια χαρακτηριστικά της Ελένης, της κεντρικής ηρωίδας του μυθιστορήματος σας, αγαπήσατε περισσότερο και αποφασίσετε έτσι να στηρίξετε στον χαρακτήρα αυτόν όλο το αφηγηματικό σας οικοδόμημα;

Θα έλεγα ότι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να γράψω για την Ελένη ήταν ότι είχε χαρακτηριστικά που με έβρισκαν αντίθετη και τα οποία έπρεπε να αλλάξουν. Τη διακρίνουν μεν γνωρίσματα που εν γένει θεωρούνται θετικά, όπως το ότι είναι δοτική και με κατανόηση -μια στοργική σύζυγος και μητέρα-, από την άλλη όμως για να είναι όλα αυτά έγινε υποχωρητική κι έβαλε στην άκρη τις δικές της ανάγκες και φιλοδοξίες. Έρχεται όμως κάποτε η στιγμή που οι ελλείψεις γίνονται αισθητές και πρέπει να καλυφθούν. Και πιστεύω ότι για να μπορεί κανείς να προσφέρει στους άλλους πρέπει να είναι γενναιόδωρος και με τον εαυτό του.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη συγγραφικά σκηνή της Τροίας και ποια συναισθήματα σάς δημιούργησε κατά τη διάρκεια της συγγραφής της;

Θα πω τη σκηνή με τον πνιγμό του πατέρα της ηρωίδας και τα κουσέλια που ακολούθησαν στο νησί. Παρότι κατανοώ πως το κουτσομπολιό είναι ένας συνδετικός ιστός κοινωνικών ομάδων  και πειρασμός που δύσκολα του ξεφεύγει κανείς, θεωρώ πως ο αρνητικός (και συχνά αβάσιμος) σχολιασμός βλάπτει ανεπανόρθωτα. Τα συναισθήματα που προκάλεσε η συγγραφή αυτής της σκηνής ήταν θυμός και θλίψη. Θλίψη για τον άδικο χαμό ενός ανθρώπου και για αυτούς που μένουν πίσω κι αναρωτιούνται αν θα μπορούσαν να το είχαν αποτρέψει· θυμός για όσους καταλήγουν σε ανυπόστατα συμπεράσματα και τα διαδίδουν.

Υπάρχει κάποιος ήρωας που σας παίδεψε περισσότερο κατά τη διάρκεια της συγγραφικής διαδικασίας του βιβλίου σας;

Η Ρένα. Εκ πρώτης όψεως έχει αρκετά στοιχεία από την κλασσική «κακιά πεθερά». Χώνει τη μύτη της παντού, επεμβαίνει, σχολιάζει και επικρίνει. Είναι η υπερπροστατευτική Ελληνίδα μάνα, αυτή που νοιώθει ισχυρή κρατώντας στα χέρια της τον διάδοχό της και έχει ως κύριο μέλημα τη διαμόρφωση της ζωής του. Η αγάπη που έχει στο παιδί της της επιτρέπει να έχει λόγο για τα πάντα. Το γεγονός ότι το μεγάλωσε ουσιαστικά μόνη της είναι μία επιπλέον δικαιολογία. Φταίει αυτή; Τα κατάλοιπα μιας άλλης εποχής; Όσα πιστεύει πως πρέπει να ισχύουν σε μια ελληνική οικογένεια με ισχυρούς δεσμούς και επικοινωνία; Όπως και να’ χει,  κανείς δεν της έθεσε τα όρια εξαρχής. Από την άλλη, η Ρένα είναι μια νέα (για τα σημερινά δεδομένα) γυναίκα που έχει ξεχάσει την επιθυμία και τη φύση της. Νοιώθει επίσης προδομένη και πληγωμένη. Θα άλλαζε η στάση της αν έβρισκε ξανά ικανοποίηση αλλού;   Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που με απασχολούσαν όσο σκιαγραφούσα τον χαρακτήρα της.

Εμπεριέχουν γενικά οι ήρωές σας ένα κομμάτι του εαυτού σας και αν ναι,  σε ποιον βαθμό;

Σε όλους τους χαρακτήρες υπάρχουν ψήγματα δικών μου εμπειριών και χαρακτηριστικών. Δεν γίνεται αλλιώς.

Το μυθιστόρημά σας είναι ένα βιβλίο για τη φθορά και την αναγέννηση. Πιστεύετε ότι υπάρχει φθορά στην ελληνική οικογένεια και πώς μπορεί αυτή να αναγεννηθεί τελικά;

Τα πάντα, εκ φύσεως, μεταβάλλονται. Οι άνθρωποι και ο κόσμος γύρω τους. Μέσα σε μια οικογένεια, πέρα από τη φθορά στην ερωτική σχέση του ζευγαριού που έρχεται με το πέρασμα του χρόνου, υπάρχουν κάποιες φορές συγκρούσεις, έλλειψη επικοινωνίας και παρεμβατικότητα, με αποτέλεσμα η διάβρωση από την τριβή να είναι τόση που να μην επιδέχεται επιδιόρθωση. Η αναγέννηση μπορεί ωστόσο να επέλθει σε κάθε μέλος ξεχωριστά και τότε ίσως η οικογένεια να είναι και πάλι λειτουργική αν και όχι απαραίτητα κάτω από την ίδια στέγη.

Το βιβλίο είναι γραμμένο με ένα λεπταίσθητο χιούμορ. Είναι το χιούμορ ο καλύτερος ίσως τρόπος για να μιλήσει κανείς για τα πιο τραγικά θέματα στοχεύοντας με αλληγορικό τρόπο στην ανάδειξή τους;

Πράγματι, κάποιες φορές, ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κατανοητή μια τραγωδία είναι να ειπωθεί με ελαφρότητα. Κι ακόμη, οτιδήποτε δύσκολο ή δυσάρεστο μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο χιούμορ, αν έχει περάσει αρκετός καιρός. Όπως θα έλεγε και ο αντιήρωας του βιβλίου μου, ο Τόλης, χρησιμοποιώντας ένα απόφθεγμα που αποδίδεται στον Μαρκ Τουέιν: το χιούμορ είναι τραγωδία συν χρόνος.

Τι θα θέλατε να κρατήσουν οι αναγνώστες από το ταξίδι τους με την ΤΡΟΙΑ;

Διορθώνουμε ό,τι μπορούμε κι αλλάζουμε ό,τι δεν μας αξίζει.

Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να μας πείτε μετά την «ΤΡΟΙΑ» πού πιστεύετε ότι θα οδηγηθούν τα επόμενα συγγραφικά σας βήματα;

Μόλις ολοκληρώσω μια μετάφραση πάνω στην οποία εργάζομαι αυτόν τον καιρό έχω κατά νου ένα θέμα που θα ήθελα να διερευνήσω, πάντα κοινωνικό, ίσως λίγο πιο σκοτεινό.

Ένας παράξενος βόμβος από τα έγκατα της γης αναστατώνει τη γειτονιά. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η απειλή που κρατάει την Ελένη ξύπνια τα βράδια. Το πατρικό της στο νησί κινδυνεύει να καταρρεύσει, το ίδιο και το σπιτικό της στα Βριλήσσια. Ο σύζυγός της, σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης, φαίνεται να νοιάζεται κυρίως για τη δική του ευζωία. Ο μεγάλος της γιος δηλώνει genderfluid και δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο. Η πεθερά της έχει λόγο για τα πάντα. Όταν στο σκηνικό εμφανίζεται ένας καρδιολόγος που γράφει ποιήματα και μια σκυλίτσα που χώνει τη μουσούδα της παντού, η κατάσταση μοιάζει πια έτοιμη να εκραγεί.

Μια ιστορία για τη φθορά και την αναγέννηση. Ένα βιβλίο που αναδεικνύει με χιούμορ την τραγικότητα της αγίας ελληνικής οικογένειας.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.