***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
***Γράφει ο Γιώργος Βέης
Η Μεγαλοψυχία των Δέντρων, Μαρία Βέρρου, Εκδόσεις Εύμαρος
Η εξέλιξη των δοκιμών της Μαρίας Βέρρου στο πεδίο της πεζογραφίας μας είναι εμφανής.
Οι χαρακτήρες είναι καθόλα πειστικοί. Θα μπορούσαμε να τους έχουμε επινοήσει κάποια στιγμή εμείς οι ίδιοι. Το δράμα τους συμπυκνώνεται σε ευάριθμες παραγράφους. Η αξιοποίηση μάλιστα ορισμένων κρίσιμων λεπτομερειών της ζωής τους, σε συνδυασμό με την έντεχνη προβολή δίσημων συμπεριφορών, συμβάλλει αποφασιστικά στην όλη λειτουργική διαχείριση του συγκινησιακού υλικού. Οι κοινοτοπίες, οι καταχρήσεις του υφολογικού παράγοντα, οι αδιέξοδες υπερβολές του μοντερνισμού, αλλά και οι περιττές εξάρσεις ενός υποτιθέμενου ρεαλισμού, οι οποίες επιβαρύνουν συνήθως τους πολλούς στο χώρο, έχουν αποκλειστεί εδώ εξ ορισμού. Έτσι, μπορώ και συνομιλώ άμεσα, μεταξύ άλλων, με τον Κώστα, τη Φαίη και τον Πέτρο. Τους συναντώ στις σελίδες της Μεγαλοψυχίας των δέντρων. Πρόκειται για την πρόσφατη συλλογή αφηγημάτων της. Κυκλοφορεί από τις καλαίσθητες εκδόσεις του Εύμαρου.
Η Μαρία Βέρρου σπούδασε Γαλλική γλώσσα και φιλολογία στο ΑΠΘ, ιταλική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο της Perugia. Κείμενά της έχουν φιλοξενηθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά ΦΡΕΑΡ, FRACTAL, ΔΙΑΣΤΙΧΟ, ΠΕΡΙ ΟΥ, ΧΑΡΤΗΣ και σε συλλογικούς τόμους. Είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Διιδρυματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών των Πανεπιστήμιων Δυτικής Μακεδονίας και Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
Οι χώροι είναι μαθηματικά περίκλειστοι. Θα μπορούσαν βεβαίως να ανήκουν σε μιαν οποιαδήποτε μεγάλη πόλη της ευρύτερης ευρωπαϊκής οικογένειας. Το πέρασμα από το ατομικό βίωμα στον κοινωνικό ιστό και αντιστρόφως γίνεται αβίαστα. Η συγκεκριμένη καθημερινότητα, παρά την ασφάλεια που φαίνεται να παρέχει, συνιστά κατά κανόνα τη μοιραία συνθήκη. Την πρόγευση δηλαδή του ψυχοπνευματικού τέλους της ύπαρξης. Η φθορά αποτελεί την αμετακίνητη, την πλέον επίμονη επωδό του βίου.
Η σκιά του Φραντς Κάφκα είναι ορατή. Επισημαίνω ότι οι ταλαντώσεις του εκκρεμούς των παθών, τα οποία ταλανίζουν τους διηγητικούς φορείς, καταγράφονται επίσης με εμφανή πιστότητα. Οι γέφυρες επικοινωνίας διατηρούνται σε καλή, προς το παρόν, κατάσταση. Ίσως εκεί, στο πλαίσιο της έντιμης, της ουσιαστικής επαφής του εγώ με τον Άλλον, να μπορεί να αναπτυχθεί μια μέθοδος ανάκαμψης των πολυτραυματικών αντι-ηρώων. Κοντολογίς, η κατάφαση σε μια ζωή αναβαθμισμένων εν τέλει ποιοτήτων δεν έχει ατονήσει πλήρως. Απλώς χρειάζεται να βρεθεί μια λύση απεγκλωβισμού από τα συσσωρευμένα δεινά της διαβρωτικής συνήθειας. Ό, τι δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς διαφαίνεται σε ορισμένες σελίδες.
Δέκα έξη ιστορίες εσωτερικού σπαραγμού που διαδραματίζονται μέσα στα όρια μιας μεγαλούπολης, που κάποτε κατονομάζεται.
Ο Κώστας, η Φαίη, ο Πέτρος κι άλλοι, άνθρωποι καθημερινοί, αλληλεπιδρούν με το μέσα τους, εκεί όπου τα όρια ανάμεσα στον θύτη και το θύμα χάνονται και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Παλεύουν με τους δαίμονές τους στο δωμάτιο, το μπάνιο, την αυλή του σχολείου, ένα άσυλο, χώρους περίκλειστους στον ιστό της μεγαλούπολης, μέσα στα όρια της οποίας ασφυκτιούν, ως κομμάτια όμως αυτού του ζωντανού πλήθους καλούνται να επικοινωνήσουν μαζί του. Αν τελικά δεν τα καταφέρουν, υπάρχει μία λύση που φαντάζει λυτρωτική, έστω κι αν είναι δυστοπική.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
