***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Η Βίκυ Μωραγιάννη μεγάλωσε στην Αθήνα και έχει ζήσει στο εξωτερικό, διαμένοντας στο Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη. Έχει σπουδάσει Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία στο ΕΚΠΑ και Ιστορία Λογοτεχνίας και Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι με ειδίκευση στη Λογοτεχνία και το Θέατρο του 18ου αιώνα. Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο «Η Αλίκη στη Χώρα των Μεγάλων», μια συλλογή αυτοτελών ιστοριών προερχόμενων από το ομότιτλο blog που διατηρεί από το 2012, ενώ το 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της με τίτλο «Παρίσι στον Κύβο». Τον Ιανουάριο του 2021, βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών για το διήγημα «Βεραμάν» και κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο από τις Εκδόσεις Μίνωας με τίτλο «Άρωμα Λουίζας». Ένα κοινωνικό έργο στο οποίο η κεντρική ηρωίδα μας εξιστορεί τη ζωή της μετά τον θάνατο της αγαπημένης της και συνονόματης γιαγιάς καθώς και όλα όσα αποκαλύφθηκαν στην πορεία, όταν η Λουΐζα ξεκίνησε να κάνει πράξη την τελευταία της επιθυμία. Μια επιθυμία της γιαγιάς Λουΐζας που φανερώθηκε εκεί, στο κοιμητήριο, μετά τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Ένα έργο, γραμμένο με χιούμορ και με μια μεταφυσική χροιά, μια ιστορία αναζήτησης και ένας ύμνος στην αγάπη. Το «Άρωμα Λουίζας» στάθηκε η αφορμή γι’ αυτήν την ενδιαφέρουσα συνομιλία.
Βιργινία Αυγερινού, 23.12.2021
Το Άρωμα Λουίζας είναι το πρώτο σας βιβλίο από τις Εκδόσεις Μίνωας. Ποια είναι η σχέση σας με τη λογοτεχνία και τι σημαίνει για εσάς καλή λογοτεχνία;
Πάντα είχα μεγάλη αγάπη για τη γλώσσα και τη λογοτεχνία, με μια μικρή αδυναμία στη γαλλική λογοτεχνία την οποία και σπούδασα θέλοντας να εμβαθύνω περισσότερο. Στην πορεία ασχολήθηκα με την αγγλική και την αμερικανική και τα τελευταία χρόνια ανακαλύπτω την ελληνική. Για μένα καλή λογοτεχνία είναι εκείνη που ξυπνάει έντονα συναισθήματα και αφήνει σημάδια στο μυαλό και την καρδιά. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να περιλαμβάνει δύσκολη και πολύπλοκη γλώσσα, πρέπει όμως να είναι γραμμένη με αλήθεια και συναίσθημα και να μπορεί να χαρίσει στον αναγνώστη ερεθίσματα που θα τον πάνε ένα βήμα παραπέρα.
Μιλήστε μας λίγο για την πορεία αυτού του βιβλίου. Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία του και τι μεσολάβησε από τη σύλληψη της ιδέας έως και την έκδοσή του από τις Εκδόσεις Μίνωας;
Αυτό το βιβλίο ήταν ένας τρόπος να διαχειριστώ την ασθένεια της δικής μου γιαγιάς και το εμπνεύστηκα ακριβώς τη στιγμή που εκείνη με ξέχασε. Παράλληλα, ήθελα οπωσδήποτε να γράψω κάτι με μεταφυσική ταυτότητα κι έτσι όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Μόλις έβαλα τελεία, το έστειλα στις εκδόσεις Μίνωας και όλα πήραν τον δρόμο τους.
Πρώτα ο θάνατος της μνήμης και αργότερα ο φυσικός θάνατος και η διακοπή σχέσεων με αγαπημένα μας πρόσωπα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το έργο εστιάζει στη δυνατή σχέση γιαγιάς και εγγονής και είναι αυτό το συμβάν της απώλειας που θα επηρεάσει τη ζωή της Λουίζας κάνοντάς την να ξεκινήσει το ταξίδι της προς την αυτογνωσία. Είναι η απώλεια ένα όχημα για να οδηγηθεί κανείς στο προσωπικό του μονοπάτι αυτογνωσίας και πόσο δύσκολο είναι να περάσει κανείς σε αυτό;
Με όποιον τρόπο κι αν συμβεί, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι πάντα ένα σημείο καμπής στη ζωή μας. Εγώ το έζησα με τον πατέρα μου κι έχω και προσωπική εμπειρία, αλλά θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από κάτι τέτοιο. Το βασικότερο όμως είναι να έχουμε τη δύναμη και τη διαύγεια να εντοπίζουμε σε ένα τέτοιο γεγονός όλα εκείνα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε θετικά στη συνέχεια της ζωής μας.
Βίκυ Μωραγιάννη
Μια χαμένη σελίδα από το ημερολόγιο που έγραφε η γιαγιά Λουίζα πριν από την εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ είναι το κλειδί με το οποίο η ηρωίδα θα ξεκλειδώσει, εντέλει, τη δική της ζωή. Πόσο εύκολο ήταν να διαχειριστείτε συγγραφικά το συγκεκριμένο θέμα;
Όλα τα θέματα με τα οποία ασχολούμαι είναι το ίδιο δύσκολα στην αρχή και το ίδιο εύκολα στη συνέχεια, όταν πια γίνομαι κι εγώ κομμάτι της ιστορίας κι επιστρέφω σε εκείνη και στους ήρωές της κάθε μέρα, μέχρι να φτάσω στο τέλος. Όταν πια η ιστορία τρέχει, όλα ρέουν σαν το νερό στο ποτάμι.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή του έργου για εσάς και ποια συναισθήματα σας δημιούργησε κατά τη διάρκεια της συγγραφής της;
Η σκηνή στο νεκροταφείο, όταν η Λουίζα ψάχνει απεγνωσμένα ένα σημάδι από τη γιαγιά της και βλέπει το κορίτσι που μιλάει στον νεκρό αγαπημένο της είναι εμπνευσμένη από δική μου ανάμνηση και, ενώ ένιωθα την πίεση να τη μοιραστώ, μου προκάλεσε αντανακλαστικά αφόρητη θλίψη.
Η αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης γραφής περικλείει τη δύναμη της προσωπικής αφήγησης της ηρωίδας. Είναι αλήθεια ότι κάθε θέμα και οι ήρωές του επιλέγουν τελικά τη δική τους φωνή;
Είναι, και μάλιστα κάθε φορά πιστεύω ότι, με την εμπειρία που αποκτώ σιγά σιγά και με τον χρόνο που επενδύω στο γράψιμο, θα έχω πια τη δύναμη να ελέγχω τους ήρωές μου. Και πάντα διαψεύδομαι!
Γράφετε γραμμικά ή μπορείτε να παραλείψετε τη σειρά και να γράψετε μελλοντικές σκηνές; Τι έρχεται πρώτο όταν ένα έργο αρχίζει να σχηματίζεται; Η πλοκή ή οι χαρακτήρες;
Έχω κάνει και τα δύο. Για πολύ καιρό έγραφα μόνο γραμμικά, επειδή είχα εμμονή με την τάξη και τη σειρά. Όταν αφέθηκα όμως ελεύθερη να γράφω και σκηνές από μεταγενέστερα κομμάτια της ιστορίας, το αποτέλεσμα με αποζημίωσε.
«Να θυμάσαι να κρατάς πάντοτε ψηλά το κεφάλι, Λουίζα, αλλά να χαμηλώνεις το βλέμμα σου προς τα κάτω όταν χρειάζεται. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να βλέπεις τον ορίζοντα, αλλά ταυτόχρονα ν’ αποφεύγεις τα εμπόδια στα οποία μπορεί να σκοντάψεις». Το μυθιστόρημά σας είναι διάστικτο από στοχασμούς. Πιστεύετε ότι η λογοτεχνία ενέχει ένα κομμάτι φιλοσοφίας;
Μπορεί να συμβεί, αλλά όχι απαραίτητα. Το συγκεκριμένο ύφος ταίριαζε στη συγκεκριμένη ηρωίδα. Στο επόμενο βιβλίο μου δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.
«Είσαι ευτυχισμένη σήμερα Λουίζα;» Αυτό το ερώτημα που θέτει η γιαγιά στην εγγονή της είναι το ερώτημα που θα υποβάλει και ο αναγνώστης στον εαυτό του, κλείνοντας το βιβλίο. Εσείς, ποιο μήνυμα θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης κλείνοντας την τελευταία σελίδα του βιβλίου σας;
Ακριβώς αυτό! Θα μου άρεσε αν κάποιος με αφορμή το βιβλίο έμπαινε στη διαδικασία να στοχαστεί αν είναι ευχαριστημένος με όσα έχει κάνει κι αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει και αν ναι, με ποιο τρόπο.
Υπάρχει κάποιο είδος λογοτεχνίας με το οποίο δεν θα σκεφτόσασταν ποτέ να ασχοληθείτε και γιατί;
Η επιστημονική φαντασία είναι ένα είδος που δεν απολαμβάνω ως αναγνώστρια και άρα θεωρώ ότι δεν θα το δοκίμαζα. Όμως, ποτέ δεν λέω ποτέ.
Πιστεύετε ότι το εξώφυλλο, η περίληψη του οπισθοφύλλου και ο αντιπροσωπευτικός τίτλος είναι σημαντικά για ένα βιβλίο και ποια είναι τα συναισθήματά σας τώρα που το βλέπετε τυπωμένο να κοσμεί τις προθήκες των βιβλιοπωλείων;
Πιστεύω ότι σίγουρα βοηθάνε, αλλά αυτό που θα απογειώσει ένα βιβλίο στο τέλος δεν είναι άλλο από το ίδιο το βιβλίο. Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν βιβλία που δεν είχαν τίποτα απ’ όλα αυτά κι όμως το κοινό τα λάτρεψε. Η χαρά μου φέτος ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά, καθώς είδα το βιβλίο όπου κι αν ταξίδεψα!
Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να προσθέσετε κάτι για το βιβλίο σας και να μας μιλήσετε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας βήματα;
Μόλις τελείωσα το πρώτο μου δραματικό μυθιστόρημα με πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Υπάρχει ανακούφιση, επειδή ήταν μια ιστορία που περίμενε υπομονετικά είκοσι ολόκληρα χρόνια, αλλά είναι και η πρώτη μου απόπειρα στο δράμα και η αγωνία είναι τεράστια! Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να αγαπηθεί εξίσου και αυτό το βιβλίο μου.
 |
 |
Τα πάντα στη ζωή της Λουίζας μοιάζουν να καταρρέουν. Στα είκοσι επτά της, η δουλειά της στο Λονδίνο δεν έχει καμιά προοπτική, η προσωπική της ζωή βρίσκεται σε τέλμα, ενώ οι σχέσεις με την οικογένειά της είναι δύσκολες και ψυχρές. Η λατρεμένη της γιαγιά, εκείνη που τη μεγάλωσε, εκείνη που της έδειξε κάθε ομορφιά σε αυτό τον κόσμο, χτυπημένη τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, δεν την αναγνωρίζει πια. Όλα όσα ονειρεύτηκε κάποτε μοιάζουν εντελώς ανέφικτα… Απογοητευμένη και έχοντας αποδεχτεί την κατάσταση, καταλήγει να ζει μέσα στην απραξία και την απάθεια, παρατηρώντας τη ζωή της σαν απλός θεατής. Μέχρι που η είδηση του θανάτου της γιαγιάς της θα τη βγάλει από τον λήθαργο και θα δώσει το έναυσμα για ένα ντόμινο απίστευτων γεγονότων που θα φέρουν στη ζωή της τα πάνω κάτω. Θα επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό και θα ανοίξει την πόρτα σ’ έναν κόσμο όπου το γέλιο και το δάκρυ, η αλήθεια και η γλυκιά ψευδαίσθηση θα μπλεχτούν με τον πιο υπέροχο, παράδοξο τρόπο. Μπορεί ένα χαμένο ημερολόγιο από το παρελθόν να τη βοηθήσει να βρει τον δρόμο της; Και τι ρόλο θα παίξει στην αναζήτηση αυτή ένας γοητευτικός ντετέκτιβ;
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
