***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Κλουαζονέ, Λίνα Βαλετοπούλου, Εκδόσεις Βακχικόν
Κλουαζονέ αποκαλούνται τα πολύχρωμα εκείνα βάζα που θυμόμαστε-όσοι είμαστε άνω των σαράντα-να βλέπουμε ως παιδιά στα σπίτια των γιαγιάδων μας. Στο μυαλό μας θα είναι πάντα χαραγμένα ως αντικείμενα των γιαγιάδων και ως διακοσμητικά σπιτιών σε παλαιότερες εποχές. Σήμερα, μονάχα στα σπίτια των ηλικιωμένων υπάρχει περίπτωση να αντικρίσει κάποιος ένα κλουαζονέ βάζο.
Ένα τέτοιο κλουαζονέ βάζο έγινε η αφορμή για τη Χάρις, την πρωταγωνίστρια του βιβλίου, για να αρχίσει μία ενδιαφέρουσα αναδρομή στα χρόνια της νιότης και της παιδικότητάς της, στη δεκαετία, δηλαδή του 1980. Η αναδρομή αυτή γίνεται ενώσω η Χάρις βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι του χειρουργείου και μεταφέρεται νοερά σε ένα αποτεφρωτήριο. Πρωτότυπη ιδέα, αναμφίβολα, για να αποτελέσει τη μαγιά για την κατασκευή ενός μικρού μυθιστορήματος. Αυτό ακριβώς κάνει η μουσικός και συγγραφέας από τον Βόλο Βέτα Βαλετοπούλου στην πρώτη αυτή μυθιστορηματική συγγραφική της προσπάθεια. Μέχρι τώρα, η εκπαιδευτικός και σολίστ του πιάνου συγγραφέας, είχε ασχοληθεί με τη συγγραφή διηγημάτων, ενώ είναι επίσης κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στον τομέα της Δημιουργικής Γραφής.
Πέρα, επομένως, από την καθαρά υπερρεαλιστική αυτή πινελιά σχετικά με τις συνθήκες έναρξης ετούτης της αναδρομής μνήμης στην οποία προβαίνει η Χάρις, η όλη αναδρομή και οι αναμνήσεις της είναι καθ’ όλα ανθρώπινες και απολύτως ρεαλιστικές. Πρόκειται για αναμνήσεις που θα μπορούσε να έχει ο καθένας από εμάς εφόσον έχει ζήσει από κοντά τη δεκαετία του 1980. Οι πανελλήνιες, η ΕΒΓΑ της γειτονιάς, τα γαλλικά, ο Σούπερμαν, η Γλυκερία, η γιορτή του κρασιού, το πιάνο, τα ωδεία, τα καφέ σαντάν, η μουσική ντίσκο, τα γράμματα, ο Μάικλ Τζάκσον, όλα αυτά και πολλά άλλα, αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής την οποία αναβιώνει έξοχα η Βαλετοπούλου στο βιβλίο της. Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Χάρις του βιβλίου τελείωσε το Κλασικό Λύκειο όπως ακριβώς και η συγγραφέας, ότι η Βαλετοπούλου έχει εντάξει και πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία στο μυθιστόρημά της.
Οι δύο παιδικοί φίλοι της Χάρις, ο Αιμίλιος και ο επονομαζόμενος «Παγκανίνι», ο βιολιστής από το ωδείο κατέχουν κεντρικό ρόλο στην αφήγηση του βιβλίου, όπως και η οικογένεια της Χάρις και το μείζον γεγονός στη ζωή ενός εφήβου τότε, αλλά και σήμερα: οι Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Οι αναμνήσεις της Χάρις ακολουθούν ανάποδη χρονολογική σειρά, από τις πιο πρόσφατες σταδιακά μεταβαίνει στις πιο παλιές, στις πιο παιδικές. Όταν όμως θα τελειώσει η χειρουργική επέμβασή της και θα επισκεφθεί το αποτεφρωτήριο, τότε η Χάρις έκπληκτη θα διαπιστώσει ότι τα πρόσωπα που συνάντησε εκεί την πρώτη φορά στην πραγματικότητα δεν πήγαν ποτέ εκεί… Και έτσι, λοιπόν, το μυθιστόρημα αυτό της μνήμης, τελειώνει έτσι ακριβώς όπως άρχισε: με μία δυνατή υπερρεαλιστική πινελιά.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
