***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Νόρμαν Μέιλερ

Δεν υπάρχει πια κανένα σημάδι από το αμερικάνικο όνειρο. Κάτι σκόρπια συντρίμμια κρατούν στα χέρια τους οι ορδές των τουριστών που δαγκώνουν ένα κομμάτι από το Μεγάλο Μήλο. Ποζάρουν περιχαρείς εμπρός από τα κεντρικά γραφεία των Times και άλλοτε περιφέρονται κάτω από διαφημιστικά νεύματα με σπασμένη πυξίδα και μια έκφραση θάμπους. Αργότερα γίνονται μοντέλα για αυτοδίδακτους, Πορτορικάνους ζωγράφους που ζουν με το τίποτε. Όχι, δεν υπάρχει πια κανένα σημάδι από το αμερικάνικο όνειρο. Και το δίλημμα μιας ολόκληρης χώρας κουρελιασμένο πια, κανείς δεν νοιάζεται αν η χώρα μετεωρίζεται ανάμεσα στο ηθικό δίλημμα όσο η καινούρια της ταυτότητα διαμορφώνεται μέσα από την ανταπόδοση.  Αν υπήρχε η ευκαιρία για να μετονομάσει κανείς την Νέα Υόρκη, θα μπορούσε κανείς να επιστρατεύσει τον περιφραστικό όρο, «περιπετειώδης άνοιξη».

Όχι λοιπόν, κύριε Μέιλερ δεν υπάρχει πια κανένας απολύτως λόγος για να νοιαστείτε, μήτε να νιώσετε λύπη. Το αμερικάνικο όνειρο ξέφτισε, κάτι τελευταίοι ρομαντικοί θιασώτες μοιάζουν σήμερα με άνεργους αγγέλους, τίποτε περισσότερο κύριε Μέιλερ. Η σχολή του Σικάγο σίγησε, ο Τζον Ντος Πάσος σίγησε και εκείνος για χρόνια, καρφωμένος στον 42ο του Παράλληλο, σε πλήρη ακινησία, σαν πλοίο σταματημένο ανάμεσα σε παγετώνες και τα ρέστα. Ο Τσαρλς ήπιε τον εαυτό του και πέρασε από την ύπαρξη στο καλαμπούρι της ζωής που ουδέποτε παίρνει τέλος. Τώρα κύριε Μέιλερ είμαστε στα αλήθεια γυμνοί και νεκροί όπως προβλέπουν τα μυθιστορήματα. Η ζωή ξετυλίγεται όπως τα βιβλία των μπητ, γραμμένα στον δρόμο.

Κανείς δεν κάνει λόγο πια για αποστάγματα ομορφιάς, μονάχα για οπιούχες νύχτες σε πολιτείες που φτιάχτηκαν για να σκοτώνουν, αυτό είναι όλο. Ο καημένος Τσαρλ, αποκοιμήθηκε σαν μεθυσμένος άγγελος με πριονισμένα φτερά. Μα για αυτόν σας μίλησα. Ωστόσο κανείς δεν χορταίνει να μιλά για τον Τσαρλ που κέρδισε μια θέση μες στην μεθυσμένη αιωνιότητα.  Και εσύ πάντα από την ντάπια του χρόνου, μέλος μιας ιερής γενιάς που ξεδίψασε με μπέρμπον το όνειρό της και πέρασε στην αγκαλιά της Μέριλυν, κάπως αθέλητα μα με δίχως άμυνες. Κύριε Μέιλερ από εκεί που βρίσκεστε ρίξτε μια ματιά στο Μανχάταν που πεθαίνει σαν μια καλοβαλμένη κυρία με υπόλευκο βέλο, το Μανχάταν που περιδινείται ανάμεσα στο σεξ και την πόλη, το Μανχάταν που τις μικρές ώρες προβάλλει μέσα από τα πυρά της νύχτας όσο τα εφιαλτικά καταδρομικά ξερνάνε ανθρώπινα κοπάδια σε αχανή αεροδρόμια. Ένα μανιώδης Θεός κάνει κουμάντο στους δρόμους του Μπρούκλιν, του Χάρλεμ, του Βίλατζ, ένας υπέροχος και μανιώδης θεός που τρέφεται από χάλυβα. Οδηγεί το μεθυσμένο του αυτοκίνητο και φωτίζει με τους προβολείς του την φωτισμένη ζωή μα και εκείνη την άλλη, που κανείς βιογράφος δεν σκέφτηκε να διασώσει και ας είπε τόσα πολλά προς αυτήν την κατεύθυνση ο Μαρσέλ Σβομπ. Περάστε μέσα από τις γειτονιές, ρίξτε μια ματιά κύριε Μέιλερ στην ζωή που σταφιδιάζει στην γωνιά του δρόμου, ρίξτε μια ματιά στους αναρίθμητους θεούς που περνούν εμπρός από τα μάτια μας. Συνεχίστε κύριε Μέιλερ, πάει καιρός από τότε που φύγατε κύριε από τούτους εδώ τους δρόμους, μα η ζωή δεν έχει αλλάξει πολύ. Ίσως οι ζωές μας να μην μοιάζουν τόσο ήρεμες και δροσερές όπως άλλοτε, μα είναι μια κάποια ανακούφιση όλες εκείνες οι Μέριλυν, με τις φευγαλέες καύτρες που γυρεύουν μια θέση στον ήλιο. Εμπρός κύριε Μέιλερ ρίξτε μια ματιά προτού το πρωινό ξεπλύνει κάθε υποψία νύχτας με μια πανίσχυρη μάνικα. Ρίξτε μια ματιά κύριε Μέιλερ στις Μέριλυν που γερνούν κάθε λίγο πάνω από τις σχάρες του υπόγειου σιδηρόδρομου δίχως ποτέ να μάθουν αν κάνεις τις αγάπησε, τις Μέριλυν που δεν θέλησαν τίποτε άλλο από λίγη στήριξη. Δείτε τις με εφαρμοστές μπλουζίτσες JFK να μεγαλώνουν κάθε λίγο με τραγούδια και χειροκροτήματα. Ελάτε κύριε Μέιλερ, ίσως να απογοητευτείτε κάπως μα είναι ένα θέαμα σπουδαίο η πόλη που παραδέρνεται από εκπληκτικά, τεχνολογικά σκυλιά λίγο πιο πέρα μες στον χρόνο κύριε Μέιλερ. Κύριε, η Αμερική μπορεί σήμερα να μοιάζει εξπρεσιονιστική ή πάλι κάπως ποπ και παραμορφωτική μα την ίδια στιγμή, απολύτως ψευδής επιβιώνει. Ίσως κύριε Μέιλερ κάτω από τις γειτονιές που παζαρεύουν οι μεγάλες εταιρίες κατασκευών, αποκοιμιέται το όνειρο που έφερε ως εδώ έναν ολόκληρο κόσμο. Ίσως κύριε Μέιλερ κάτω από το ηλεκτροφωτισμένο Μανχάταν που συνιστά πια ένα δοξασμένο ιερό της κατανάλωσης διακρίνετε τους βετεράνους της ζωής, με τα πορτοκαλί χέρια, τα αμπέχονα και τα παλιά, μαλακά πακέτα Μάρλμπορο που τελειώνουν από χέρι σε χέρι μες στις εικοσιτετράωρες παμπ με τους αθεράπευτα, αλκοολικούς θαμώνες. Κάθε ένας μπορεί να ξαναγράψει αν το θελήσει μια σελίδα από το μυθιστόρημά σας. Μπορεί να τα καταφέρει ακόμη και αν η υγεία του καταστρέφεται από τα όνειρα και εκείνο το κολασμένο χάος και τα αναρίθμητα χέρια που ελίσσονται στις σκαλωσιές του χρόνου. Τα χέρια της πλύστρας, της φοιτήτριας που ονειρεύεται σε κάθε της βήμα ένα ελληνικό καλοκαίρι στα ανοιχτά της Δήλου, εκείνα της δακτυλογράφου που μοιράζεται το σπίτι της με μια συνάδελφο από το παγωμένο Οχάϊο και κάθε Παρασκευή γίνεται σμπαράλια μες σε μια θάλασσα από μπέρμπον και χαλύβδινους εραστές που σκουριάζουν τόσο μα τόσο γρήγορα, βαστώντας τα σίδερα που τους οδηγούν κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά μες στην παράξενη κατασκευή του χρόνου. Μην διστάσετε κύριε Μέιλερ και αν κάποια στιγμή η Αμερική σας αφήσει ένα ετεροχρονισμένο ουρλιαχτό, μια διαπασών από το Σαν Φρανσίσκο ως τις ανατολικές πολιτείες, αν ποτέ κύριε Μέιλερ γίνεται μάρτυρας μιας τέτοιας κατάστασης, μην φοβηθείτε ούτε στιγμή. Κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει την Αμερική όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες ναπάλμ και αν ξοδευτούν στον ιερό της σκοπό κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει τον ήλιο που κατεβαίνει λοξά μέσα από το σίδερο και μέσα από το γυαλί, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον υγρό αέρα της Αμερικής που τραβά εξαναγκαστικά προς το μέλλον, μια πραγματικότητα σε έκταση, θα έλεγε κανείς κύριε Μέιλερ. Μα τίποτε δεν μπορεί να ακουστεί στους δρόμους της μεγαλούπολης όσο ο καιρός περνάει και η ζωή αλλάζει δίχως να λογαριάζει τέτοιες περαστικές μελαγχολίες.

Ο κύριος Μέιλερ δεν αποκρίθηκε και τρύπωσε μες στα βιβλία για να προστατευτεί από τούτη εδώ την εποχή. Κάποιος θα μπορούσε να προλάβει λίγα λόγια για τον κύριο Μέιλερ, νομίζω πως θα το επέβαλε  η λιτή αναφορά και ένα είδος συγκινημένου αμερικανισμού που συνιστά σαν κάθε -ισμό ένα είδος επιβολής. Ο Αμερικάνος συγγραφέας γεννήθηκε το 1923 στις 31 του Γενάρη, μια μέρα σαν σήμερα. Στις μέρες μας περιλαμβάνεται ανάμεσα στις πιο εμβληματικές φιγούρες της αμερικάνικης δοκιμιογραφίας. Πριν από αυτό τον περιμένει η κόλαση του Βιετνάμ, αργότερα η Νέα Δημοσιογραφία που βρίσκει στο πρόσωπό του έναν ακούραστο συντάκτη και τέλος ο θαυμασμός ενός ολόκληρου λαού για την απονενοημένη κριτική του απέναντι στον συντηρητισμό της κριτικογραφίας και της νέας, λογοτεχνικής σκηνής που αρέσκεται σε πολυφορεμένες συμπεριφορές, μακαρθισμούς, κατειλημμένα Καπιτώλια και τα λοιπά και τα λοιπά. Τα ξεχωριστά του μυθιστορήματα και ο αποφασιστικός του λόγος θα στιγματίσουν την μεταπολεμική, αμερικανική, λογοτεχνική σκηνή.

Προτείνουμε να διαβάσετε: 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.