***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Σε ποιο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα θέλατε να είχατε ζήσει;

Θα ήθελα να είμαι στην  Οδύσσεια του Ομήρου. Να είμαι ο Οδυσσέας, τον ζηλεύω που έζησε τόσες ζωές. Απόλαυσε, βίωσε, ταξίδεψε, χρησιμοποίησε τις νοητικές του ικανότητες, για να φτάσει στον σκοπό του. Και είχε την τύχη να δανείσει το όνομά του στον «Οδυσσέα» του Τζόυς. Ονειρεμένος συνδυασμός.

Με ποια από τα αντικείμενα που βρίσκονται πάνω στο γραφείο σας διατηρείτε μια φετιχιστική σχέση;

Πρώτα απ’ όλα με τον υπολογιστή μου, είναι η προέκτασή μου και η πρώτη σκέψη στις μετακινήσεις μου. Μετά είναι τα μολύβια μου, βρίσκονται δίπλα στον υπολογιστή όταν γράφω. Μολύβια παντός είδους, μου αρέσει να τα ξύνω και να δοκιμάζω τις γραφές τους, όταν διαβάζω.

Λαμβάνετε υπόψη σας τις κριτικές ή θεωρείτε ότι οι κριτικοί είναι ευνούχοι που μιλούν για την ερωτική πράξη;

Θα ήταν άτοπη και πολύ εγωτική η απαξίωση των κριτικών. Η γραφή χωρίς την ανάγνωση αντιμετωπίζει πρόβλημα οντολογίας. Γιατί υπάρχει; Ο κριτικός είναι ένας συστηματικός και ειδικός αναγνώστης. Δεν με ενοχλεί η κριτική που καταθέτει την άποψή της, με την προϋπόθεση ότι είναι καλοπροαίρετη. Την προτιμώ από τον δοξαστικό λόγο.

Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις ή η σωστή λέξη είναι χιλιάδες εικόνες;

Θα μου επιτρέψτε να πειράξω τη φράση. Μια λέξη είναι πολλές εικόνες. Με πολλούς τρόπους. Νοητικούς και φαντασιακούς. Αυτή είναι η δύναμη της λογοτεχνίας, να δημιουργήσει εικόνες, συχνά προσωπικές για κάθε αναγνώστη και αναγνώστρια.

Ποιον συγγραφέα θα χαστουκίζατε δημοσίως και ποιον θα φιλούσατε;

Δεν θα χαστούκιζα κανέναν και καμία. Μόνο και μόνο που γράφουν αξίζουν τον σεβασμό μου. Θα στεκόμουν όμως σιωπηλός μπρος σ’ όσους η γραφή έγινε κραυγή και πόνος. Στον Παπαδιαμάντη, τον Κρυστάλλη, τον Βιζυηνό, τον Καρυωτάκη, τον Λάγιο.

Με ποια φράση δεν θα μπορούσατε ποτέ να ξεκινήσετε ένα έργο σας;

Δεν ξεκινάω με αποκλεισμούς. Εξαρτάται από την υπόθεση και την πρόθεση. Οι λέξεις είναι στην υπηρεσία του εν δυνάμει κειμένου.

Αν ήσασταν ένα σημείο στίξης, ποιο θα ήταν αυτό;

Η άνω τελεία, γιατί στη λογοτεχνία ποτέ δεν κλείνει ένα βιβλίο.

Συνεχίστε τη φράση : Μου λείπει… η δυνατότητα να κουβεντιάζω με άλλους, αμέριμνος, πίνοντας έναν καφέ^. η ευκαιρία να πηγαίνω σε παρουσιάσεις βιβλίων, το ανέμελο περπάτημα χωρίς   να παίρνω άδεια από κάποιους.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που σας έχουν πει ;

Τα ψέματα έχουν γίνει κι αυτά προβλέψιμα, ιδίως στις κοινωνικές σχέσεις, οπότε δεν τα αξιολογώ. Έχουν γίνει σχεδόν κατά συνθήκην.

Πότε θα γράψετε την αυτοβιογραφία σας;

Πρώτα απ’ όλα, οι συγγραφείς, έστω υποδόρια, αυτοβιογραφούνται σε κάθε έργο τους. Υπάρχει ο εαυτός τους παντού. Προφανώς, εσείς αναφέρεστε στην κλασική αυτοβιογραφία. Δεν ξέρω αν θα το κάνω, αν έχει ενδιαφέρον η ζωή μου, ώστε να υποβάλλω τους άλλους στην βάσανο να τη διαβάσουν.

“Οδός Οφθαλμιατρείου” είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος. Είναι ο δρόμος όπου άρχισε το δράμα του ποιητή και πεζογράφου. Το υπόγειο του τυπογραφείου Παπαγεωργίου φιλοξένησε τις πρώιμες φιλοδοξίες του. Να γράψει και να γίνει αποδεκτός από το λογοτεχνικό σινάφι και την κοινωνία της Αθήνας. Μια μάχη άνιση. Πρόσφυγας στην Αθήνα του 1889, χωρίς πόρους και με τις ένθερμες υποσχέσεις να φυλλοροούν αφήνοντάς τον μόνο του. Η αγωνία για την επιβίωση αλλά και η υπέρβαση των δυσκολιών. Η πάλη με το αδύναμο σώμα και η φλόγα της δημιουργίας.
Ενάμιση αιώνα μετά ο Κώστας Κρυστάλλης επιστρέφει στην Αθήνα, για να συνεχίσει τη συζήτηση που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Μια πορεία στους δρόμους που σημάδεψαν την ύπαρξή του και μια ευκαιρία να συναντηθεί με τον Κριστ/Χρήοτο, τον νεαρό πατριώτη του που αναζητεί τον εαυτό του. Ο Χρήστος δανείζει το στόμα του και τη σκέψη του στον ποιητή. Γίνεται ο καθρέφτης του αλλά και μέσο να σκάψει μέσα του ξεδιαλύνοντας σκέψεις και συναισθήματα. Η ιστορία γίνεται οδός ωρίμανσης για τον Χρήστο. Για τον Κρυστάλλη είναι η δεύτερη ευκαιρία του. Να πει όσα δεν μπόρεσε όσο ζούσε.

Ένα μυθιστόρημα σπονδή στην τρυφερότητα και στην αγωνία του σπουδαίου δημιουργού που χάθηκε νέος. Μια ιστορία με το βλέμμα στο παρόν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

****

O Ευάγγελος Αυδίκος είναι Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και πεζογράφος. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα (1951), με καταγωγή από το Συρράκο Ιωαννίννων. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και έκανε διδακτορικό στο ίδιο ίδρυμα στην αστική λαογραφία. Υπηρέτησε στη  Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση για 14 χρόνια και μετά  στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και για αρκετά χρόνια στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει γράψει 20 μονογραφίες, ενώ πολλά άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή περιοδικά. Παράλληλα ασχολείται με την πεζογραφία. Έργα του : α. Το βλέμμα στον τοίχο με τη μαντανία, διηγήματα, Ελληνικά Γράμματα  2001. β. Ο δικός μου Θεός, μυθιστόρημα, Ταξιδευτής 2004. γ. Η κίτρινη ομπρέλα, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2007 (ήταν στη μικρή λίστα του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ για το βραβείο μυθιστορήματος 2008). δ. Η Σκιά της Μίκας, μυθιστόρημα, Ταξιδευτής  2013. ε. Οι τελευταίες πεντάρες, μυθιστόρημα,  Ταξιδευτής  2016. στ. Οδός Οφθαλμιατρείου, μυθιστόρημα, Εστία 2019. (Βραβείο ελληνικού μυθιστορήματος από το The Athens Prize for Literature 2020^. ήταν στην μικρή λίστα των βραβείων του Public 2020, στην κατηγορία «ελληνικό μυθιστόρημα»).

Διηγήματά  έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά: ΙΑΜΒΟΣ, ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ, Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ, ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΝ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, αλλά και σε συλλογικούς τόμους ενώ έχει εβδομαδιαία συνεργασία με την Εφημερίδα των Συντακτών.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.