***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Σε ποιο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα θέλατε να είχατε ζήσει;
Στο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι. Είναι αρκετά μεγάλο έργο και μας χωρά όλους, ήρωες και ποταπούς, φτωχούς και πλούσιους, ευγενείς και χωρικούς, σημαντικούς και άσημους. Μπορεί κανείς να επιβιώσει σε αρκετές σελίδες, βρίσκοντας τον χαρακτήρα του. Έχει πολλές κακουχίες βέβαια, αλλά και περίτεχνες στολές. Δεν πλήττει κανένας…
Με ποια από τα αντικείμενα που βρίσκονται πάνω στο γραφείο σας διατηρείτε μια φετιχιστική σχέση;
Με το αυτοκινητάκι-μινιατούρα εποχής που κινείται ανάμεσα στη μολυβοθήκη και το πληκτρολόγιο.
Λαμβάνετε υπόψη σας τις κριτικές ή θεωρείτε ότι οι κριτικοί είναι ευνούχοι που μιλούν για την ερωτική πράξη;
Φυσικά και τους λαμβάνω σοβαρά υπ’ όψη. Σε καμία περίπτωση δεν τους θεωρώ «ευνούχους που μιλούν για την ερωτική πράξη». Οι περισσότεροι είναι πρώην εραστές που έγιναν σύζυγοι, και άρα γνωρίζουν τον έρωτα από τις δύο πλευρές. Άλλωστε επιθυμούν ακόμη την απιστία, κι αυτό τους εξασφαλίζει τη δυνατότητα να γράψουν μια ευπρεπή ερωτική επιστολή, δηλ. μια ευνοϊκή κριτική προς το έργο…
Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις ή η σωστή λέξη είναι χιλιάδες εικόνες;
Η εικόνα πάντα ντύνεται με πολλές λέξεις, ενώ η λέξη ντύνεται μόνο τα πολλά νοήματα.
Ποιον συγγραφέα θα χαστουκίζατε δημοσίως και ποιον θα φιλούσατε;
Τον Μπαλζάκ θα χαστούκιζα δημόσια σε ένα παρισινό μπιστρό, γιατί θεωρούσα πάντα ότι μας κοιτάζει αφ’ υψηλού και θα φιλούσα δημόσια στην Αγία Πετρούπολη, φυσικά την Άννα Αχμάτοβα. Αλλά μου φαίνεται υπερφίαλο που το εξομολογούμαι, χωρίς να το έχω κάνει…
Με ποια φράση δεν θα μπορούσατε ποτέ να ξεκινήσετε ένα έργο σας;
«Το σκοτάδι έπεφτε καθώς ο ήλιος άφηνε το βασίλειο του…». Δεν θα άρχιζα ποτέ έτσι, μα ελπίζω να το θυμάμαι αυτό και αύριο!
Αν ήσασταν ένα σημείο στίξης, ποιο θα ήταν αυτό;
Μάλλον η άνω τελεία, γιατί αφήνει πάντα υπονοούμενα και ατελείς φράσεις…Εμπεριέχει πάντα μια διαρκή αναβλητικότητα. Κι εκτός αυτού ξεχνώ πάντα πώς τη βρίσκουμε στο πληκτρολόγιο.
Συνεχίστε τη φράση: Μου λείπει…
«η αίσθηση της αρμύρας κάθε που προσκυνώ την πέτρα της λήθης, τα απογεύματα, χωρίς επιθυμίες, παραδομένος στην απραξία του δειλινού».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που σας έχουν πει ;
Ότι ο Φιλέας Φογκ γύρισε τον κόσμο σε 80 ημέρες.
Πότε θα γράψετε την αυτοβιογραφία σας;
Λίγο πριν καταλήξω στο επίγραμμα που θα ήθελα να κοσμεί τον τάφο μου σε μια λιτή πέτρινη επιγραφή. Αμέσως μετά σκέφτομαι να την αρχίσω.
Ανακεφαλαίωνα
τις σιωπές του ορίζοντα
στη νηνεμία νότιων θαλασσών
σαν αντήχηση της αιωνιότητας,
έτσι θαρρούσα…
Ο Νίκος Βλαχάκης γεννήθηκε στην Κρήτη τρεις μήνες μετά την 21η Απριλίου του 1967, την ημέρα της επετείου της κατάληψης του στρατοπέδου της Μονκάδα από τον Φιντέλ. Κατάλαβε τι θα πει ποίηση ακούγοντας για πρώτη φορά σε κάποια βουνοπλαγιά μια βοσκοπούλα να τραγουδά τον Ερωτόκριτο, ενώ οι γυναίκες στις κηδείες έκλαιγαν με κοπετούς απαγγέλοντας τετράστιχα.
Σπούδασε φιλοσοφία γιατί αρέσκεται στα ολικά αφηγήματα, δημόσια διοίκηση γιατί ήθελε να μάθει πως τιθασσεύεται το τέρας του Λεβιάθαν και διεθνείς σχέσεις για να καταλαβαίνει καλύτερα τη γεωγραφία. Ξεκίνησε να εργάζεται ταξιδεύοντας και να κρατεί κάποιες σημειώσεις που αργότερα έμοιαζαν με ποιήματα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
