Με κίνδυνο και φόβο πως θα σας απογοητεύσω, (μη)δέν θα πω την «Αισθηματική Αγωγή» του Φλομπέρ ή το «Στη σίκαλη, στα στάχια ο πιάστης» του Τζέι Ντι Σάλιντζερ, που είναι κιόλας το φανερά κρυμένο βιβλίο μέσα στο δικό μου «Ροκ Σταρ», η γενεσιουργός του αιτία, αν θέλετε. Διαλέγω το «Σεξ και η Πόλη» της Κάντας Μπάσνελ. Όχι μόνο γιατί είναι ένα από τα αγαπημένα έργα της κεντρικής ηρωίδας του «Ροκ Σταρ», του κοριτσιού μου, που με κατηγορεί πως έβγαλα τα αισθηματικά μας στη φόρα -τη λένε Φοιβαγιάκι, αν δεν το διαβάσατε-, αλλά και γιατί το «Σεξ και η Πόλη» αποτέλεσε τη βάση για το σενάριο της διάσημης τηλεοπτικής σειράς, που υπήρξα και φανατικός θεατής της. Το βιβλίο που μου έμαθε τα πάντα για τις γυναίκες. Αυτό, να ξέρετε, είναι κι ένα από τα πιο τρελά μου όνειρα για το «Ροκ Σταρ», να γίνει κάποτε και το δικό μου βιβλίο τηλεοπτική σειρά. Γιατί όχι και ταινία, όπως συνέβη και με το βιβλίο της Μπάσνελ. Από το Νέτφλιξ ή το HBO, δεν έχω θέμα, στ’ αλήθεια, είμαι πολύ ταπεινός και δεν θα πω δα και όχι σε μια παγκόσμια καριέρα, παίζοντάς το ντίβα όπως ο εξαφανισμένος Σάλιντζερ, που μεταξύ μας: φτηνό του αντίγραφο είναι το «Ροκ Σταρ». Κι ενώ αναγκαστικά στο «Ροκ Σταρ δε μούβι» ή στον πρώτο κύκλο της σειράς θα πρέπει υποχρεωτικά να παίξω εμένα -μόνο εγώ μπορώ να παίξω τον Χόλντεν Κώλφιλντ όπως έλεγε κι ο Τζέι Ντι Σάλιντζερ και γι’ αυτό ο «Φύλακας στη Σίκαλη» δεν έγινε ταινία ή τηλεοπτική σειρά- στην επόμενη επιστροφή της Κάρι Μπράντσο και των κοριτσιών του «Σεξ και η Πόλη» μπορώ επίσης να αποδώσω, δεινά υποκριτικά, κι άλλους ρόλους εκτός από τον δικό μου στο «Ροκ Σταρ». Θα είμαι τέλειος ως Μίστερ Μπιγκ, αλλά θα διαπρέψω και στους άλλους αντρικούς ρόλους, του Στιβ του μπάρμαν της Μιράντα, ή του πανέμορφου παίδαρου Άμπσολουτ Χανκ της Σαμάνθα. Γιατί τίποτα δεν μου λείπει, είμαι παίδαρος, ξέρω να φτιάχνω καλά ποτά, χρόνια θητεία με το ντιτζεϊλίκι δίπλα στους καλύτερους μπάρμεν της υφηλίου. Αν και στου Μίστερ Μπιγκ έχω ελπίδα και για Όσκαρ. Γιατί όπως λέει σε κάποιες σελίδες μέσα στο «Ροκ Σταρ» το Φοιβαγιάκι, της έβγαλα την πίστη μέχρι να ανταμώσουμε στην ιδανική μας μορφή, όπως κι ο Μπιγκ με την Κάρι, που το χόρεψαν τελικά εκείνο το by saying something stupid that I love you. 

Ευνούχοι που μιλούν για την ερωτική πράξη! Κεκέδες που προσπαθούν να τραγουδήσουν χιπ χοπ, όπου ως γνωστόν στη συγκεκριμένη αυτή μουσική κατηγορία ή ριμάρεις και πολυβολείς δέκα λέξεις το δευτερόλεπτο για να γίνεις Public Enemy ή Eminem, αλλιώς πας σπιτάκι σου να διαβάζεις τα άπαντα του Λάντο το Σωφεράκι. Δεν έχω παράπονο ή τίποτα προσωπικό με τους κριτικούς, τουναντίον το «Ροκ Σταρ» εισπράττει πολύ ωραία λόγια, ίσως και με μερικά υπερθετικά που μου γράφουν να κοκκινίζω από ντροπή εκτός από χαρά.

Μια τέλεια ερώτηση, αλλά δεν διευθύνω το πρακτορείο Μάγκνουμ, που παρεμπιπτόντως θεωρώ τον ιδρυτή του φωτογράφο Καρτιέ Μπεσόν και υπέρτατο ποιητή και λόγου και εικόνας. Όπως και δεν διαθέτω ίχνος από το τάλαντο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέρλαντ: ακόμα και το «και» όπως το έβαζε μέσα στις λέξεις του «Μεγάλου Γκάτζμπι», μου έφερνε αυτόματα στο μυαλό την εικόνα του Ρόμπερτ Ρέντφορντ ή του Ντι Κάπριο στο ριμέικ να μελαγχολούν αναρωτόμενοι τι να κάνει η Ντέιζι τώρα. Θα επεκτείνω, επομένως: ναι, μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, ναι, η σωστή λέξη είναι χιλιάδες εικόνες, δεν τίθεται θέμα ή αμφισβήτηση. Όμως και το «No Fun» του Ίγκι Ποπ, που είναι μόνο τέσσερα ακόρντα και τραγούδι είκοσι λέξεων μόνο, ισοδυναμεί και με χίλια λόγια αλλά και με χίλιες εικόνες. Της ζωής μου όλης, για μένα μιλάω…

Χαστούκια, καράτε και φονικά μακριά από μένα, ειδικά με συγγραφείς που, εντάξει, δεν τους λες και πολεμοχαρείς ή πως αξίζει να μονομαχήσεις. Το δεξί ντιρέκτ τους είναι μαραμένο όπως ταλαιπωρούν το χέρι τους στο πληκτρολόγιο αφιερωμένοι να γράψουν το αριστούργημα. Άρα θα ήταν ανανδρεία από μέρους μου, αν έκανα κάτι τέτοιο στην πραγματική ζωή. Δημόσια, ναι, φιλί, υπόκλιση, αγάπες, λουλούδια, σέβας και λατρεία πεφρασμένα κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, αιώνια στους εξής: Τζένη Μαστοράκη, Σώτη Τριανταφύλλου, λέιντιζ φερστ, και έπονται οι Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Χρήστος Χωμενίδης, Γιάννης Πάσχος. Ξέρουν αυτοί γιατί, όπως και οι αναγνώστες του «Ροκ Σταρ», που μέσα του τους καταθέτω ντιρέκτ το μέσα και το όλον μου. 

Καλά καλά δεν ξέρω όχι μόνο αν θα ξαναγράψω αλλά και αν θα κάτσω στην Αθήνα να το παίζω συγγραφέας, δημοσιογράφος, ντιτζέι και ραδιοφωνικός παραγωγός. Όνειρό μου είναι να γυρίσω στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης και να ανοίξω ένα πανδοχείο για ζώα, να μην ξαναγράψω ή να παίξω μουσική δημόσια στο ράδιο ή τα κλαμπ, κι εσείς μου μιλάτε για το έπομενο έργο μου. Το οποίο πανδοχείο που, όπως σας εξομολογήθηκα παραπάνω, θα το ανοίξω με κάποια από τα λεφτά που θα αποκτήσω μετά το πούλημα των δικαιωμάτων του «Ροκ Σταρ» στο Νέτφλιξ ή το HBO, θα ονομάζεται «Ευγένιος Ροβέρτος Μαυρούλης» προς τιμήν του εκλιπόντως γάτου μου, δυο μήνες μετά την κάθοδό μας με το Φοιβαγιάκι στην Αθήνα, όταν άρχισα να γράφω και το βιβλίο μου. Αν είναι κάθε φορά που γράφω και να μου φεύγει η ψυχή, αλλά και να σβήνει η ψυχή κάποιου προσφιλούς μου, προτιμώ να διακόψω. Ή να αλλάξω εντελώς επαγγελματικό προσανατολισμό…

Το θαυμαστικό, γιατί η στίξη από την στύση απέχουν (προφορικά) ένα ξου κι ένα σου. Είναι ντούρο, όρθιο, περήφανο, καμαρωτό, το πιο λυγερόκορμο σημείο στίξης, μακρύ, σίγουρα ο φαλλός του σώματος της γραμματικής και το καλύτερο σημείο στύσης του γραπτού λόγου. 

«Πλάκα πλάκα, δεν είναι να λες σε κανέναν τίποτα. Πουθενά. Έτσι κι αρχίσεις και τα λες, μετά δεν μένει ούτε ένας που να μην τον αποζητήσεις», «Ροκ Σταρ», σελίδα 326). Οπότε θα σας εξομολογηθώ μόνο ένα από αυτά που μου λείπουν, για να σας ανταποδώσω την ευγένειά σας να μου ζητήσετε συνέντευξη: μου λείπω εγώ, ετών 14άρων, να στέκομαι θαμπωμένος μπροστά στο μεγάλο βαρέλι όπου μέσα του ο Λάκης Διαμαντόπουλος, αρχηγός των μοτοσικλετιστών στον Γύρο του Θανάτου, βουτούσε άφοβα για άλλη μια παράσταση ταχύτητας, δεξιοτεχνίας και αλισβερισιού με τον κίνδυνο. Κάθε φορά που περνάω μπροστά από λούνα παρκ ή τσίρκο, εκείνο το παιδί των 14άρων ετών νοσταλγώ, αυτό μου λείπει, γιατί το άλτερ ίγκο του στην Αθήνα του 2020 σαν πολύ να παραηρέμησε…

Πως μπαίνουν αύριο οι μπουλντόζες του Άδωνη και ξεκινούν τα έργα στο Ελληνικό, είναι θέμα χρόνου, λέει, να ανοίξει και στην Αθηναϊκή Ριβιέρα καζίνο Hard Rock, όπως εκείνο στο Μπαλί – πέρασα θαυμάσια το καλοκαίρι του 1997 στο Μπαλί και πιθανόν γι’ αυτό να πίστεψα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Απογοητεύτηκα οικτρά, αλλά καλά να πάθω: «κουλοχέρηδες» με φρουτάκια δεν ήθελα να παίζω;

Εγώ το θέλω πολύ, αλλά ψάχνω για έναν γκοστ ράιντερ της προκοπής που θα την κάνει περιπέτεια γιατί, αν κάτσω να τη γράψω μόνος, πάλι φτηνό αισθηματικό (προς πορνό) θα βγει και δεν κάνει, ο κόσμος θέλει να διαβάζει έπη ομηρικά κι όχι φτηνά κακομοιρικά!