***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ο Θυριδοποιός, Φαίδων Κυριακού, Εκδόσεις Κέδρος
Ο θυριδοποιός, ο οποίος πρωταγωνιστεί στο πέμπτο βιβλίο του Φαίδωνα Κυριακού, δεν είναι άλλος από έναν φερετροποιό, τον Μάνο Λαζάρου, που ζει στην Αθήνα του ΄41, στην Αθήνα της Κατοχής και του λιμού. Ο συγγραφέας στο παρακάτω απόσπασμα, μας εξηγεί γιατί προέβη στον «αυθαίρετο» αυτό χαρακτηρισμό, στο οποίο παραλληλίζει τα φέρετρα με θυρίδες μνήμης:
«Γιατί τι είναι ένα φέρετρο τελικά; Μια θυρίδα στην τράπεζα του χρόνου είναι. Ανοίγει και βάζουν οι άνθρωποι ό,τι διασώθηκε από το πέρασμα της ζωής. Αναμνήσεις βάζουνε, και στο τέλος, δεν έχει πιο σπουδαία τιμαλφή απ’ αυτές. Θυρίδες μνήμης είναι τα φέρετρα, κι εμείς, οι θυριδοποιοί».
Ο Μάνος Λαζάρου είναι ένας κλειστός και μελαγχολικός χαρακτήρας. Φλερτάρει με τη μανιοκατάθλιψη, ασθένεια από την οποία έπασχε, εξάλλου, και η μητέρα του. Στην πραγματικότητα, όμως, έχει πολλούς λόγους για να μελαγχολεί στην Αθήνα του 1941. Έχει χάσει προσφάτως τη σύζυγό και παιδική φίλη του Ελπίδα από φυματίωση, καθώς και τον παιδικό φίλο του, τον Γιώργη στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Επιπροσθέτως, η ζωή στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα γίνεται ολοένα και πιο ανυπόφορη και η εξεύρεση φαγητού ολοένα και πιο δύσκολη. Ο Μάνος, η γειτόνισσά του Κατερίνα και η χήρα του Γιώργη, η Κλειώ, αλλά και ο ίδιος θα δυσκολευτούν να επιβιώσουν. Πρέπει, επομένως, να συνεργαστούν για να τα καταφέρουν.
Ο Μάνος κουβαλά ένα βαρύ μυστικό, το οποίο δεν μοιράζεται με κανέναν. Απελπισμένος, προβαίνει σε απόπειρα αυτοκτονίας, η οποία όμως αποτυγχάνει. Υπάρχει άραγε τρόπος να ξαναβρεί τον εαυτό του ο Μάνος και να γιατρέψει τις πληγές του; Με τη βοήθεια του φίλου του Ζήση, ενός νεκροθάφτη, θα καταστρώσει ένα σχέδιο προκειμένου να μπορέσει να κερδίσει πίσω τον παλιό του εαυτό.
Το βιβλίο απεικονίζει θαυμάσια τη ζωή στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα, τις δυσκολίες της, τη ναζιστική απειλή, τη μεγάλη πείνα και τις εκατόμβες των νεκρών. Όλα αυτά μέσα από μία γλαφυρή πρωτοπρόσωπη αφήγηση και έναν έξυπνο και πνευματώδη λόγο. Ο αφηγητής απευθύνεται, μέσα από την αφήγησή του, σε ένα πρόσωπο το οποίο παραμένει άγνωστο ως προς τους αναγνώστες μέχρι και τις τελευταίες σελίδες.
Ο Κυριακού παρουσιάζει έναν χαρακτήρα γήινο, ανθρώπινο, καθημερινό. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, αλλά εμμένει στις ρεαλιστικές και συγκλονιστικές, πολλές φορές, περιγραφές του, προβαίνοντας, επίσης σε αναδρομές παρελθόντων γεγονότων από τη ζωή του Μάνου, εγκιβωτισμένων στην κύρια ροή της αφήγησής του. Αυτή ακριβώς η ζωντάνια των περιγραφών και των διαλόγων κάνει το βιβλίο ευκολοδιάβαστο και ευχάριστο, παρά το ζοφερό σκηνικό μέσα στο οποίο τοποθετείται η υπόθεση.
«Εγώ και ο Γιώργης γίναμε οικογένεια μέσα απ’ τον πόνο του κόσμου. Κάθε μοιρολόι στη γειτονιά μάς έδιωχνε απ’ τους προληπτικούς και μας έφερνε πιο κοντά. Πολύ συναίσθημα μας έδεσε μέσα στα χρόνια. Πόσους και πόσους δεν είδαμε να φεύγουν, κι έτσι σιγά σιγά το τέλος της ζωής δεν μας μούδιαζε πια. Κι όμως εκείνη την ώρα… Εκείνη την ώρα, όπως στεκόμουν πάνω απ’ το μνήμα του όλα ήταν αλλιώς. Ξαφνικά ο Γιώργης είχε αλλάξει στρατόπεδο και όλη η ισορροπία χάλασε μεμιάς».
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
