***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αυτεπίγνωσης Επίμετρο, Στέργιος Φωτόπουλος, Εκδόσεις Βακχικόν 

Καμιά φορά βρίσκεις το αποτύπωμα της εποχής στα πιο τυχαία μέρη. Κάτι σαν τους ζωγραφισμένους βίσονες που αποκοιμήθηκαν μες στα σπήλαια και τώρα τυχαία φωτίζονται. Καμιά φορά στις σελίδες των βιβλίων βρίσκουμε τις απαντήσεις που γυρεύουμε, απαντήσεις συγκεντρωμένες σε μια σελίδα, σε μια στροφή ή πάλι στην λέξη εκείνη που σαν σολωμική εκκρεμότητα συμπληρώνει το πορτραίτο της γυναίκας της Ζάκυνθος, την ολέθρια την αναπαράστασή μας. Ίσως πάλι να πρόκειται για έναν αθεράπευτο υποκειμενισμό, μα όπως και να το δει κανείς έχει μια κάποια αξία σαν συναντάς λέξεις που αρνούνται την εποχή τους. Λέξεις κριτικές, σαν απασφαλισμένες νάρκες. Αν πατήσεις μέσα σου θα ανατιναχτείς και ένα είδος σκληρής αμηχανίας θα σημαδέψει εκείνη ακριβώς την στιγμή το φέρσιμό σου.

Θέλεις η επικαιρότητα που γράφει πενήντα πέντε σελίδες δυστυχίας, θέλεις κάτι το διαχρονικό στην ταυτότητα του κόσμου γύρω μας που τείνει να μεταβληθεί σε κλασικό και οικείο, η συλλογή του Στέργιου Φωτόπουλου αποκτά τούτο το μελαγχολικό απόγευμα μια προσαυξημένη σημασία. Κυρίως επειδή μες στους κόλπους της καινούριας του, ποιητικής συλλογής που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν θα μπορέσει να βρει κανείς μερικές απαντήσεις. «Ενδεχομένως η πιο θλιβερή αυταπάτη είναι η επιμονή να πιστεύεις πρόσωπα που διαρκώς σε διαψεύδουν» γράφει στο ποίημα του Αυτεπίγνωσης Επίλογος που με μια μικρή, μια ελάχιστη διαφοροποίηση σφραγίζει με σοφία αυτήν την εξομολογητική, καινούρια έκδοση του επικοινωνιολόγου Στέργιου Φωτόπουλου.

Σε όλους απευθύνεται η πρόζα του, στους συντρόφους που κάνουν μακρόσυρτες σκέψεις, στους μείζονες και τους ελάσσονες της ζωής μας, σε αντηχήσεις και προτεραιότητες. Μια ανάσα από το προσωπικό βίωμα στέκει η αναγωγή σε έναν αριθμό πληθυντικό, την ώρα που ο δημιουργός του «Ελεγεία Χρόνος», ωριμότερος από ποτέ, επιλέγει τα σπάνια παστέλ του. Με όλες τις αισθήσεις του, ψηλαφίζει τα βρεγμένα της μαλλιά και έπειτα περνά στο συλλογικό  μας ήθος, αυτό από το οποίο ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε. Είμαστε όσα βιώσαμε, βιώσαμε όσα θυμόμαστε σε μια επίκληση στην μνήμη. Εκείνη που μας ορίζει και την άλλη, που μας αφορά σε επίπεδο προσωπικό, που μετατρέπεται σε ρίζα μας και διαμορφώνει τα νησιά της συνείδησής μας.

Τέτοιες χώρες, αυτόνομες στέκουν οι πρόζες του Σ. Φωτόπουλου, που ακούγονται σαν σύνθημα. Τίποτε δεν μας προτείνει η καινούρια συλλογή του Βακχικόν, μονάχα συστάσεις αφήνει μες στην καρδιά του απογεύματος. Αντίδρασε ουρλιάζει η συλλογή από το πιο βαθύ της σκοτάδι. Γύρεψε τις λέξεις, βρες το σθένος που είναι μια ατόφια χειρονομία κόντρα στην εποχή μας. Τώρα που όλα εξαγοράζονται και οι ποιητές φέγγουν όλο και πιο ασθενικά μες στις πολιτείες της απαραβίαστης λογικής, του μονότονου μονολόγου, της ξεφτισμένης γλώσσας που φύεται μέσα σε φόρμες πεθαμένες, στίχοι σαν αυτούς του Φωτόπουλου μας αφήνουν αμήχανους εμπρός στο θαύμα που από τα χέρια μας γλιστράει. Και εμείς, πάντα σε μια κρίσιμη στιγμή, με αμέτρητες σελίδες καμωμένες από μελαγχολία και πλήξη και απωθημένα αντικρίζουμε άναυδοι τους εαυτούς μας.

Ο ποιητής μας έδειξε τον δρόμο, φωτίζοντας λοξά, όλο υπαινιγμούς τις άδειες μας ζωές. Προσπέρασε συνθέσεις δαιδαλοειδείς που διά βίου μας καθήλωσαν, γλωσσοδέτες, γρίφους δυσεπίλυτους καμωμένους από αδειανά κοστούμια, πανάκριβα και δυσθεόρατα εγώ. Μια ηθική λιτότητα που επικεντρώνεται στην απλή μνήμη, που πάντα θα κρατά από ένα κυκλαδίτικο σταφύλι σταλάζει μέσα από τις ρυτίδες της συλλογής των εκδόσεων Βακχικόν που ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τον ποιητή Στέργιο Φωτόπουλο. Αφού τραγούδησε τον χρόνο, απόψε πατά στης μνήμης τις καστροπολιτείες και με όλο το θάρρος του κόσμου μας ζητά τον κόσμο να ζήσουμε, όσο βαρύς και αν είναι.

Σκέφτομαι πως κάτι τέτοιοι στίχοι από αυτούς που αλιεύει κανείς σε ξεχωριστές συλλογές όπως το Αυτεπίγνωσης Επίμετρο, μοιάζουν με θραύσματα ελπίδας και συνείδησης, φύλλα από στεφάνια καμωμένα με δόξα θλιμμένη. Είναι τα εφόδια της άλλης πλευράς και μια υπόμνηση, μια αφορμή από τις πιο έξοχες της καινούριας βιβλιοπαραγωγής που μας αφήνουν να μεταβούμε στην άλλη μας πλευρά, κοιτάζοντας πίσω από τις κουρτίνες ή μες στα χώματα μας, σε μια ανάκληση του Γιαννιώτη Νίκου Χουλιάρα. Είναι το περίγραμμα της ζωής μας που θα πρέπει να σφυρηλατηθεί με αυτεπίγνωση και αυτοθυσία, πότε επίμετρο και πάντα με τις υποψίες του μέλλοντος εντός μας.

Ο Στέργιος Φωτόπουλος υπηρετεί την αιχμή της επιστήμης του. Σήμερα στελεχώνει την Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο τμήμα παρακολούθησης και ανάλυσης των μέσων ενημέρωσης. Με άρτιες μεταπτυχιακές σπουδές ο τριανταπεντάχρονος ποιητής με καταγωγή από την Αθήνα, βρίσκει έναν τρόπο να ισορροπήσει την αναλυτική λογική της εποχής μας. Και αφήνει στην φαντασία του, την μνήμη του την πιο προσωπική να ανάψουν όλα τα φώτα και να αναδυθούν σαν πράγματα σωτήρια, μέσα από το κουρνιαχτό που μας σαρώνει. Μας κοιτάζει μες στα μάτια και άλλοτε πάλι ταξιδεύει. Είναι από έρωτα τα ποιήματά του που καθώς γίνονται συλλογικά, κτήμα μας κοινό  μοιάζουν πάντα γραμμένα για δύο.

«Αυτεπίγνωσης Επίμετρο», του Στέργιου Φωτόπουλου. Από τις Εκδόσεις Βακχικόν.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.