***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
2022. Σε έναν κόσμο πιο ελεύθερο και ταυτόχρονα πιο περιορισμένο από ποτέ, η Αθήνα μοιάζει να γεμίζει γι`άλλη μια φορά χρώμα, μουσική, ελευθερία και περηφάνεια στα πλαίσια του Athens Pride 2022. Με αφορμή τις εκδηλώσεις που θα διεξαχθούν 10-18 Ιουνίου, προασπίζοντας τα άνευ όρων δικαιώματα στην έκφραση, τη διαφορετικότητα και την ελευθερία, καθολικά και αδιαπραγμάτευτα, θυμηθήκαμε μερικές από τις καλύτερες gay interest ταινίες. Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, ότι η ελευθερία ποτέ δεν ήταν όσο δεδομένη θα έπρεπε.
- La vie d`Adele (a.k.a. Blue is the warmest color) – Η ζωή της Αντέλ
(Πρωταγωνιστούν: Adele Exarchopoulos, Lea Seydoux, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Abdellatif Kechiche)
Με δύο βραβεία και μια υποψηφιότητα στο Φεστιβάλ Καννών 2013, αλλά και την υποψηφιότητα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στις Χρυσές Σφαίρες του 2014, Η ζωή της Αντέλ, ήταν η ταινία που προκάλεσε όσο λίγες της τελευταίας δεκαετίας, για έναν πολύ απλό λόγο: τη σχέση, την πραγματική, αληθινή, και τόσο καθημερινή σχέση, δύο γυναικών. Ήταν η ταινία που μας συγκίνησε όλους με την βαθιά, απλή, ανθρώπινη και –αυτονόητη;- αλήθεια της σχέσης δύο ανθρώπων. Μπήκαμε στη θέση τους. Είδαμε τη ζωή τους. Είδαμε το πόσο μοιάζουμε. Νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι που είδαν την ταινία, ήδη ήξεραν πως μια σχέση, είναι πάντα μια σχέση. Όποια φύλα κι αν εμπλέκονται. Ο σκηνοθέτης Abdellatif Kechiche όμως ήταν αυτός που τόλμησε να το κάνει σαφές. Χωρίς φαμφάρες, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο, χωρίς τίποτα περιττό ή υπερβολικό, με φρεσκάδα, με ουσία, με δύο φανταστικές πρωταγωνίστριες, κάνει μια ταινία που μιλάει για την αγάπη, την απώλεια, την ενηλικίωση και την αναζήτηση ταυτότητας. Και μας κερδίζει για πάντα.
- Velvet Goldmine
(Πρωταγωνιστούν: Ewan McGregor, Jonathan Rhys Meyers, Christian Bale, Toni Collette, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Todd Haynes)
Με ένα βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών και την υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα του 1998, αλλά και μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ του 1999, το Velvet Goldmine, ταινία προσωπικά λατρεμένη μου, και αυτή που θεωρώ ως το αριστούργημα του Todd Haynes, ενός σκηνοθέτη που συχνά τον έχει απασχολήσει η θεματολογία της σεξουαλικής ταυτότητας, μας μεταφέρει σε ένα μαγικό, μουσικό σύμπαν, γεμάτο από επιρροές της βρετανικής μουσικής σκηνής των 70s και της glam rock, πρωτοπόρος της οποίας υπήρξε ο David Bowie, ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα icons της queer κουλτούρας, και η ταινία ύμνος στην ελευθερία, τη διαφορετικότητα, τη σεξουαλικότητα και τη μουσική γεννιέται, και αποκτά σάρκα και οστά από ένα υπέροχο επιτελείο ηθοποιών, μια ταινία που μοιάζει βγαλμένη από όνειρα, αναμνήσεις, glitter, φτερά και χρώματα, και ένα εκρηκτικό soundtrack που ακόμα μας συντροφεύει και μας μεταφέρει στον χαμένο κόσμο του Bryan Slade, του ροκ σταρ ήρωα της ταινίας, ενός ανθρώπου Θεού και Εξωγήινου ταυτόχρονα, ενός ανθρώπου που όλοι λατρέψαμε σαν πραγματικά να ήταν ο δικός μας χαμένος ροκ σταρ, απόλυτα σαγηνευτικού, απόλυτα μυστηριώδη, ο Jonathan Rhys Meyers σε μια από τις πιο μεγάλες ερμηνείες της καριέρας του, και μια ταινία, που σήμερα, σχεδόν 25 χρόνια μετά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη μαγεία της!
- Milk
(Πρωταγωνιστούν: Sean Penn, Josh Brolin, Emile Hirsch, Diego Luna, James Franco, κα.
Σκηνοθεσία: Gus Van Sant)
2008 και ο Sean Penn, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Gus Van Sant, σε μια συνάντηση κορυφής θα μπορούσαμε να πούμε, ντύνεται Harvey Milk, και δίνει σάρκα και οστά στον πρώτο ανοιχτά γκέι, εκλεγμένο πολιτικό στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του 70. Το Milk αποσπά δύο Βραβεία Όσκαρ, Α`Ανδρικού Ρόλου και Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ διεκδικεί άλλες έξι υποψηφιότητες, ανάμεσά τους Καλύτερης Ταινίας, Β`Ανδρικού Ρόλου για τον Josh Brolin, και Σκηνοθεσίας, αλλά το σημαντικότερο για το Milk δεν είναι τα βραβεία, δεν είναι η τεράστια, καθηλωτική ερμηνεία του Sean Penn, το σημαντικότερο είναι η καταγραφή του έργου και του τεράστιου αγώνα ενός ανθρώπου που κυριολεκτικά άλλαξε την ιστορία. Με ντοκυμαντερίστικη διάθεση, και μια ατμόσφαιρα γεμάτη από την ένταση μιας καθ` όλα ταραγμένης εποχής, η κάμερα του Gus Van Sant γίνεται μάρτυρας της ακτιβιστικής δράσης, των εντάσεων, της πολιτικής σκηνής, της ζωής και της ψυχής του ανθρώπου που τόλμησε, ονειρεύτηκε, αγωνίστηκε και άλλαξε τον κόσμο.
- Boys don`t cry
(Πρωταγωνιστούν: Hilary Swank, Chloe Sevigny, Peter Sarsgaard, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Kimberly Peirce)
Ήταν 2000, πάνω από είκοσι χρόνια πια, όταν η Hilary Swank κέρδισε το πρώτο της Όσκαρ για την ερμηνεία της ως Brandon στο Boys don`t cry της Kimberly Peirce, και ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια αλλά και τόσες ταινίες παρόμοιας θεματολογίας –που τότε δεν συναντούσαμε τόσο συχνά- είναι αδύνατον να μην αναφερθούμε σ`αυτή προσπαθώντας να θυμηθούμε τις ταινίες που με κάποιον τρόπο άνοιξαν τον δρόμο για τη συζήτηση περί ορατότητας των LGBTQ ατόμων που πια κάνουμε ανοιχτά. Η πραγματική ιστορία του Brandon Teena, ενός δημοφιλούς αγοριού σε μια μικρή πόλη της Νεμπράσκα, για τη δολοφονία του οποίου είχε προηγηθεί το ντοκιμαντέρ The Brandon Teena Story του 1998, γίνεται ταινία, η αποκάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας και οι συνέπειες που σταδιακά διαλύουν την φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή του, έρχονται στο φως, και όλοι, πέρα από την συγκλονιστική ερμηνεία της Swank, ερχόμαστε αντιμέτωποι, ίσως για πρώτη φορά κινηματογραφικά, με το σκληρό πρόσωπο της ομοφοβίας.
- Lawrence anyways – Λόρενς για πάντα
(Πρωταγωνιστούν: Melvil Poupaud, Suzanne Clément, Nathalie Baye, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Xavier Dolan)
Κερδίζοντας δύο βραβεία και μια υποψηφιότητα για το «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο Φεστιβάλ Καννών του 2012, ο Xavier Dolan, το παιδί θαύμα όπως τον αποκαλούν, του καναδικού σινεμά, μετά το συγκλονιστικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο (Σκότωσα τη Μητέρα μου) και την επιτυχία που του απέφερε το ευρύτερα γνωστό Heartbeats, επιστρέφει πιστός στην queer ταυτότητά του, με το υπέροχα πολυσύνθετο πορτραίτο του Λόρενς, ενός 35αρη καθηγητή λογοτεχνίας, που μετά από χρόνια άρνησης, αποφασίζει να κάνει το coming out του ως crossdresser και transgender γυναίκα. Η πολυπλοκότητα των σχέσεων, η βαθιά, αληθινή αγάπη που ενώνει τους ανθρώπους, η ανάγκη για αποδοχή και ελευθερία, είναι τα συστατικά μιας ταινίας διάρκειας τριών σχεδόν ωρών, στις οποίες παρακολουθούμε μαγεμένοι κυριολεκτικά μια πανδαισία εικόνων, χρωμάτων, και μουσικής, με συγκλονιστικές ερμηνείες –είναι από τις λίγες περιπτώσεις που τις εντυπώσεις κερδίζει η συμπρωταγωνίστρια, Suzanne Clément, στον ρόλο της γυναίκας του Λόρενς, και όχι ο ηθοποιός που καλείται να μεταμορφωθεί!- ενώ η ταινία μας εξιστορεί δέκα επικά χρόνια από τη ζωή του Λόρενς, με στυλιζαρισμένη ατμόσφαιρα περιοδικού, μοιάζει να είναι πασπαλισμένη με glitter χωρίς ποτέ να χάνει σε ουσία, σε κάνει να περνάς από το γέλιο στο κλάμα σε δευτερόλεπτα και τελικά μας αφήνει να χαμογελάμε νιώθοντας λίγο πιο ελεύθεροι.
- The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert – Οι περιπέτειες της Πρισίλα, της Βασίλισσας της Ερήμου
(Πρωταγωνιστούν: Hugo Weaving, Guy Pearce, Terence Stamp, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Stephan Elliott)
Σήμερα μιλάμε για ένα αδιαμφισβήτητα κλασικό πια, cult road movie, όμως το μακρινό 1994, η απροσδόκητη επιτυχία που γνώρισε η αυστραλέζικη ταινία του Stephan Elliot αποτέλεσε τεράστια έκπληξη. Οι περιπέτειες της Πρισίλα, της Βασίλισσας της Ερήμου, προβλήθηκαν στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών, απέσπασαν το Όσκαρ Κοστουμιών 1995, ενώ ο Terence Stamp διεκδίκησε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ, και χρόνια μετά, το 2006, η Πρισίλα, έθεσε τις βάσεις για το πολυπαιγμένο σήμερα πια θεατρικό μιούζικαλ που γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Broadway, την Αγγλία και αλλού. Δύο drag performers και μια τρανς γυναίκα, διασχίζουν την αυστραλιανή έρημο σε ένα βανάκι γεμάτο χρώματα και μουσικές, με το όνομα «Πρισίλα», προκειμένου να δώσουν ένα σόου σε ένα μεγάλο θέρετρο. Τόσο απλά, τόσο λιτά, τόσο απέριττα, η Πρισίλα, ήταν αυτή που για πρώτη φορά έφερε σε επαφή ένα mainstream κοινό με την queer ορολογία και ζωή, ενώ η διεθνής απήχησή του άνοιξε τον δρόμο για την ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
- A single man – Ένας άνδρας μόνος
(Πρωταγωνιστούν: Colin Firth, Julianne Moore, Matthew Goode, Nicholas Hoult, Ginnifer Goodwin, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Tom Ford)
Διεκδικώντας το Χρυσό αγαλματίδιο Α`Ανδρικού ρόλου, το 2010, ο Colin Firth, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Tom Ford στην πρώτη του –και αδιαμφισβήτητα επιτυχημένη- κινηματογραφική απόπειρα, παραθέτει με μια συγκλονιστική εσωτερικότητα και ευαισθησία, το πορτραίτο του Τζωρτζ, ενός καθηγητή λογοτεχνίας που ζει στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του `60 και που συντετριμμένος από τον αιφνίδιο χαμό του συντρόφου του προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα μιας άδειας ζωής. Μια ταινία που κάθε πλάνο της χαρακτηρίζεται από την αισθητική υπεροχή του Ford, λυρική, μεθυστική σχεδόν να τη βλέπεις, και ταυτόχρονα τόσο βαθιά ουσιαστική στην απεικόνιση της μοναξιάς και της ερήμωσης που σιωπηλά κουβαλάει ένας άνθρωπος που δεν του επιτρέπεται να πενθήσει, γιατί ποτέ δεν του επετράπη το να αγαπήσει εξ `αρχής. Ποτέ δεν του επετράπη το να υπάρξει, το να ζήσει ελεύθερος. Η ταινία δεν επικεντρώνεται τόσο στο θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας, όσο στη μοναξιά που αναγκαστικά πολλές φορές την συνοδεύει. Συγκλονιστικές ερμηνείες, συχνά σπαρακτικές, υπέροχη ατμόσφαιρα, και μια ταινία που αφοπλιστικά σχεδόν μας καθηλώνει από το πρώτο μόλις πλάνο της.
- The Danish Girl – To κορίτσι από τη Δανία
(Πρωταγωνιστούν: Eddie Redmayne, Alicia Vikander, Matthias Schoenaerts, Sebastian Koch, Ben Whishaw, Amber Heard, κα.
Σκηνοθεσία: Tom Hooper)
Εμπνευσμένο από τη ζωή των Δανών καλλιτεχνών Λίλι Έλμπε και Γκέρντα Βέγκενερ, το Κορίτσι από τη Δανία, απεικονίζει το πορτραίτο και την παθιασμένη ζωή της Λίλι, ζωγράφου και τρανς γυναίκας η οποία υπήρξε η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση χειρουργικής επέμβασης για αλλαγή φύλου στη δεκαετία του 1930. Γεννημένη ως Άιναρ, η Λίλι, παντρεύεται τη Γκέρντα, που με τόλμη στάθηκε στο πλευρό της καθ` όλη την διάρκεια της αναζήτησης της σεξουαλικής της ταυτότητας, και ενέπνευσε το καλλιτεχνικό έργο της που έμεινε στην ιστορία για τον τρόπο που ώθησε (για την εποχή του) τα όρια του φύλου, της αγάπης και της σεξουαλικότητας. Συγκλονιστικές ερμηνείες, τόσο από τον Eddie Redmayne στον ρόλο της Λίλι, όσο και από την Alicia Vikander που ως Γκέρντα απέσπασε το Όσκαρ Β`Γυναικείου Ρόλου το 2016. Η ταινία διεκδίκησε άλλες τρεις υποψηφιότητες, ανάμεσά τους και αυτή του Α`Ανδρικού Ρόλου, ενώ μέσα από υπέροχα πλάνα, κοστούμια και ατμόσφαιρα που πραγματικά θυμίζει τους πίνακες της εποχής στην οποία αναφέρεται, είναι μια ταινία που πέρα από το εσωτερικό ταξίδι της ανακάλυψης μιας κρυφής ταυτότητας, ξεχειλίζει από πάθος, δύναμη ψυχής, και την άνευ όρων, πραγματική αγάπη που μπορεί να ενώσει βαθιά δυο ανθρώπους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
