***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

*** Το μυθιστόρημα «Το Βιβλιοπωλείο των Χριστουγέννων» της Τζένι Κόλγκαν θα κυκλοφορήσει την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου  2023 από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

Με το που έφτασε εκεί, έλεγξε ξανά τον χάρτη της. Όταν βεβαιώθηκε ότι βρισκόταν στο σωστό μέρος, λίγο έλειψε να στείλει ένα μήνυμα στη Σοφία για να την ευχαριστήσει. Επειδή η Βικτόρια Στριτ ήταν μάλλον το πιο εκνευριστικά όμορφο μέρος που είχε αντικρίσει στη ζωή της.

Ο δρόμος ήταν μια σειρά από καμπυλωτά κτίρια που κατέληγαν σε μια διάταξη από μπαλκόνια αντί για ταράτσες –το συνήθειο του Εδιμβούργου να καπακώνει κάθε δρόμο με έναν άλλο ήταν απίστευτα ιδιόμορφο, όπως κι εκείνη η συνοικία που λεγόταν Νιου Τάουν, ενώ στ’ αλήθεια ήταν πολύ μα πολύ παλιά– κι έβγαζαν σ’ έναν μεγάλο υπαίθριο χώρο που λεγόταν Γκρασμάρκετ. Αυτό πρέπει να εννοούσε η Σοφία, σκέφτηκε η Κάρμεν, όταν μιλούσε για πάνω και κάτω γειτονιές.

Μικρά καταστήματα πλαισίωναν τον δρόμο σε όλο το μήκος του, βαμμένα σε διαφορετικά, χαρούμενα χρώματα – ροζ, πράσινα, γαλάζια. Υπήρχε ένα γαλλικό εστιατόριο, ένα μαγαζί σιδηρικών, ένα άλλο με είδη μαγείας –σκουπόξυλα και μια μεγάλη συλλογή βοτάνων–, διάφορα καταστήματα με ακριβό εξοπλισμό για κυνήγι και ψάρεμα, πολυτελή, μικρά εστιατόρια κι ένα βιβλιοπωλείο.

Η πρόσοψή του ήταν πράσινη, στολισμένη με μικρούς βατράχους που έκαναν ποδήλατο, ρυμουλκώντας βιβλία τυλιγμένα σε χριστουγεννιάτικο χαρτί. Ήταν τέλειο και υπέροχο, και για μια στιγμή η Κάρμεν ένιωσε πραγματικά γοητευμένη.

Κατόπιν διαπίστωσε ότι ήταν λάθος αριθμός επρόκειτο για ένα κατάστημα που πουλούσε αντίκες και βιβλία, καμία σχέση με αυτό που έψαχνε. Όπως αποδείχθηκε, το βιβλιοπωλείο του κυρίου ΜακΚρίντι βρισκόταν δύο πόρτες παρακάτω.

Ήταν κι αυτό πράσινο, αλλά πιο βαθύ, στο χρώμα της ελιάς.

Και σ’ αυτό το σημείο τέλειωναν οι ομοιότητες. Η σκονισμένη βιτρίνα ήταν κατάφορτη από χάρτες, φακέλους και ογκώδη παλιά εγχειρίδια, τοποθετημένα χωρίς κανένα γούστο ή φαντασία. Σε αντίθεση με το προηγούμενο βιβλιοπωλείο, εδώ τα εκθέματα σχημάτιζαν στοίβες που έγερναν επικίνδυνα προς τη βιτρίνα, έτσι που ήταν αδύνατο για τον περαστικό να καταλάβει τι πραγματευόταν καθένα.

Το βιβλιοπωλείο του κυρίου ΜακΚρίντι έμοιαζε λιγότερο με βιβλιοπωλείο και περισσότερο με διώροφο προσάναμμα. Η Κάρμεν συμβουλεύτηκε ξανά το κινητό της. Κι όμως. Αυτό ήταν, δε χωρούσε αμφιβολία. Τι στην ευχή θα έκανε εκεί όμως; Ποιος θα ήθελε ποτέ να μπει εκεί μέσα; Της ήταν αδύνατο να φανταστεί ότι υπήρχε πελάτης που θα δελεαζόταν να περάσει αυτή την πόρτα.

Κατσούφιασε. Ίσως ανήκε σε απατεώνες οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν για βιτρίνα, ώστε να διακινούν ανενόχλητοι μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών. Ωστόσο η Σοφία δε θα την έβαζε σε κάτι τέτοιο. Από την άλλη όμως, πώς είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώνει τις υπηρεσίες της Σοφίας κάποιος που είχε ένα τέτοιο μαγαζί; Μέχρι στιγμής η πρώτη θεωρία ήταν και η πιθανότερη.

Στη βιτρίνα υπήρχαν ψόφιες μύγες, και τα περισσότερα αντικείμενα σκέπαζαν παχιά στρώματα σκόνης. Η Κάρμεν έφερε φευγαλέα στον νου της την κυρία Μαρς – θα πονούσε η καρδιά της έτσι και αντίκριζε τέτοιο θέαμα.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, έσπρωξε την πόρτα –η οποία άνοιξε βάζοντας σε λειτουργία ένα πανάρχαιο καμπανάκι–, ίσιωσε τα μαλλιά της και μπήκε.

7

Oπως η βιτρίνα, έτσι και το εσωτερικό του καταστήματος έδινε την εντύπωση χώρου στον οποίο μόλις πρόσφατα είχε συμβεί κάποια καταστροφή – σίγουρα όχι το είδος του καταστήματος όπου κάποιος θα ήταν διατεθειμένος να ξοδέψει την ώρα του ή τα χρήματά του.

Το κεντρικό δωμάτιο, σε αντίστοιχη βαθυπράσινη απόχρωση με την πρόσοψη, ήταν πλαισιωμένο με ράφια, επάνω στα οποία τα βιβλία –στην πλειονότητά τους παλιά– ήταν στριμωγμένα σε τέτοιον βαθμό, που ήταν αδύνατο να τραβήξεις ένα.

Οι τίτλοι έδειχναν να είναι καταχωρισμένοι φύρδην μίγδην. Στο μπροστινό μέρος υπήρχε μια μεγάλη γυάλινη βιτρίνα, επάνω στην οποία βρισκόταν μια παλιομοδίτικη ταμειακή μηχανή και δυο τρία παλιά βιβλία, άγνωστα στην Κάρμεν, που ήταν φανερό ότι είχε πολύ καιρό να τα αγγίξει χέρι ανθρώπου. Η υπόλοιπη βιτρίνα ήταν σκεπασμένη με ένα συνονθύλευμα από τιμολόγια, χαρτιά, αποδείξεις, διαφημιστικά φυλλάδια και άδειους φακέλους.

«Είναι κανείς εδώ;» φώναξε η Κάρμεν, αλλά δεν πήρε απάντηση.

Μια κρεμαστή σκάλα έφτανε στα πιο ψηλά ράφια, αλλά κι αυτά ήταν κατάφορτα με άτλαντες – για τους οποίους η Κάρμεν έβαζε στοίχημα ότι ήταν τόσο παλιοί, που δε θα έπρεπε να περιέχουν ούτε τα μισά ονόματα από τις καινούργιες χώρες που υπήρχαν πλέον. Ένας τομέας ήταν αφιερωμένος αποκλειστικά στο Εδιμβούργο, με βιβλία που τα είχαν ξεφυλλίσει και τα είχαν διαβάσει τόσες φορές οι τουρίστες, που ήταν πια σε άθλια κατάσταση και σίγουρα ήταν αδύνατο να πουληθούν. Ένας ιστός αράχνης στη γωνία ήταν όμορφος, αλλά η Κάρμεν πίστευε ότι δεν έδινε και την καλύτερη εντύπωση.

«Είναι κανείς εδώωωωω;»

Ακόμη τίποτα. Πώς στην ευχή τα βγάζει πέρα αυτό το μαγαζί; αναρωτήθηκε η Κάρμεν. Πώς είναι δυνατόν να συντηρήσει έναν άνθρωπο – πόσο μάλλον δύο;

Μια ξεχαρβαλωμένη μεταλλική στρογγυλή προθήκη, η οποία ήταν προφανές ότι τοποθετούνταν έξω όσο ήταν ανοιχτό το βιβλιοπωλείο –η ώρα τώρα ήταν δέκα και μισή, επομένως έπρεπε να είναι ήδη ανοιχτό– περιείχε μια συλλογή από τσαλακωμένες, πολύ παλιές και αγρίως ακατάλληλες καρτ ποστάλ. Υπήρχαν πράγματι άνθρωποι που επισκέπτονταν το
Εδιμβούργο και ήθελαν να ταχυδρομήσουν καρτ ποστάλ η οποία εικόνιζε τον αρραβώνα του Κάρολου με την Νταϊάνα;

«Εεε… Κύριε ΜακΚρίντι;» Η Κάρμεν χαμήλωσε τα μάτια στο πάτωμα. Κάτι είχε κολλήσει στη σόλα του παπουτσιού της, αλλά δεν ήταν απόλυτα σίγουρη ότι ήθελε να μάθει τι. «Κύριε ΜακΚρίντι;»

Επιτέλους από το πίσω μέρος του μαγαζιού –αν το μπροστινό ήταν σε τέτοια κατάσταση, δεν ήθελε να ξέρει πώς ήταν το πίσω– ακούστηκε ένας συρτός ήχος, σαν κάποιος να προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο ανάμεσα από το χαρτομάνι.

Η Κάρμεν κοίταξε προς την κατεύθυνση απ’ όπου ερχόταν ο ήχος και είδε ότι το δωμάτιο στένευε, έφτανε σ’ ένα άνοιγμα και από κει και ύστερα χανόταν στη σκοτεινιά. Δεν είχε
τρόπο να μαντέψει το βάθος του. Από το σημείο όπου στεκόταν έδειχνε λες και τρύπωνε κατευθείαν στην καρδιά της αρχαίας λοφοπλαγιάς.

Κι ενώ έκανε αυτές τις σκέψεις, εμφανίστηκε ο κύριος ΜακΚρίντι, που βλεφάριζε μέσα στο αδύναμο φως σαν αποπροσανατολισμένος τυφλοπόντικας.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η ΤΖΕΝΙ ΚΟΛΓΚΑΝ γεννήθηκε στη Σκοτία κι έζησε στο Λονδίνο, στην Ολλανδία, στις ΗΠΑ και στη Γαλλία. Εντέλει εγκαταστάθηκε στο πιο υγρό μέρος από όλα και πλέον ζει στα βόρεια του Εδιμβούργου με τον σύζυγό της, Άντριου, τον σκύλο τους και τα τρία τους παιδιά. Έχει γράψει πολλές ρομαντικές κομεντί που έγιναν μπεστ σέλερ αλλά και έργα επιστημονικής φαντασίας. Τα βιβλία της ξεπερνούν σε πωλήσεις τα εννιά εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.

**Το απόσπασμα του μυθιστορήματος της ΤΖΕΝΙ ΚΟΛΓΚΑΝ παραχωρήθηκε ευγενικά από τις Εκδόσεις Ψυχογιός για να προδημοσιευθεί στο Literature.gr****

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.