***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

(40) Σαράντα πρόσωπα που σημάδεψαν το 2021, εξόχως ποιητικά. Με άλλα λόγια το δεύτερο δέρμα και το υλικό της ζωής που αφήνει το αποτύπωμά της σε μια ακόμη χρονιά αυτού του ολοκαίνουριου, γκριζομάλλη αιώνα. Στο φιλόξενο Literature που ετοιμάζεται να μεγαλώσει μαζί μας.

40

Τάλγκο θα πει

Εις μνήμην Βασίλη Αλεξάκη

Η Ελένη Βιτάλη τραγουδά απόκοσμα στους τίτλους. Ο Ξαφνικός Έρωτας του Τσεμπερόπουλου συναντά το ελληνικό, κινηματογραφικό κοινό και σημαδεύει με τον τρόπο του μια εποχή. Μαζί με το Λούφα και Παραλλαγή και το Ρεμπέτικο του Φέρρη αναδεικνύουν μια σπάνια αναλαμπή του σύγχρονου, ελληνικού κινηματογράφου. Μια απόδειξη πως πίσω από τις μεγάλες επιτυχίες των προηγούμενων δεκαετιών, η κάμερα έχει για πάντα αλλάξει το κάδρο της. Ακολουθεί την πολιτεία και τους ανθρώπους της, σκληραίνει, αδιαφορεί, συγκινείται με έναν τρόπο αμεσότερο και ευθύ. Φαίνεται πως μαθαίνει να απαντά στο ανθρώπινο στοιχείο που ζητά την έκφρασή του μες στους έξαλλους, ακατέργαστους καιρούς.

Ο Ιονέσκο βρίσκει και χάνει την σημασία του, μικραίνει στην σημερινή Ελλάδα της υγειονομικής κρίσης ενώ τα Χριστούγεννα μας κλείνουν ένα υπέροχο ψηφιακό μάτι. Η Μπέτυ Λιβανού και ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος έχουν ίσως λησμονήσει το ρεύμα εκείνου του καιρού. Ο χρόνος φρόντισε από νωρίς φέτος να σφραγίσει οριστικά την μοίρα του φιλμ του Τσεμπερόπουλου.

Για τον Βασίλη Αλεξάκη ο λόγος, τον γεννημένο το ’43 στην Αθήνα με την πολυετή, συγγραφική πορεία στην Γαλλία του περασμένου αιώνα που δανείζει το Τάλγκο του στις εκράν. Θα ακολουθήσει το εμβληματικό μ.Χ. που δικαιώνει την βράβευση του Έλληνα δημιουργού με μία από τις υψηλότερες τιμές των γαλλικών γραμμάτων. Η φιγούρα του που στράφηκε στην αιωνιότητα τον Γενάρη του 2021 διατηρεί κάτι από τις μορφές του Νικολαϊδη, μια γνήσια πόζα μποέμ που μεταγγίζεται στ΄ανθρώπινο πρόσημο της γραφής του. Ο Αλεξάκης ονειρεύεται και γράφει κινηματογραφικά, αναπολεί και βιώνει τους απλούς ήρωες, τις τροπές της βιογραφίας τους διασταυρώνεται με τον έρωτα και την απώλεια τους. Στο Τάλγκο οι εραστές ίσως δεν βρίσκουν ποτέ τα νησιά που ζητούν μα είναι κάτι πολύ περισσότερο από στατιστικές τα μυθιστορήματα του Αλεξάκη. Είναι υπέροχα, μέρη αυτόνομα, ένα είδος αριστοκρατίας της μνήμης μας, μια ευεργεσία που δεν αξίζουμε, εμείς, οι τόσες ιστορίες με το μικρό το ι που καμιά φορά βρίσκουμε όπως στο Τάλγκο έναν ωραίο καθρέφτη υδραργύρου, επικίνδυνο και τρυφερό μαζί, αθεράπευτα γοητευτικό με έναν Ντόριαν στα βάθη του κήπου.

Είναι αλήθεια πως ο καιρός περνά και πως θάβει τα πράγματα κάτω από σκόνη και χρόνια. Ωστόσο αυτός ο ίδιος καιρός που περνά δεν θα μπορέσει ποτέ να αλλοιώσει την μελαγχολία του Τάλγκο, την εκκωφαντική απουσία ενός συγγραφέα που πεθαίνει, έχοντας αγαπήσει τόσο πολύ τους ανθρώπους.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.