***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Οι ερμηνείες αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα ατού, με τους ηθοποιούς να ακροβατούν σε βλέμματα, σιωπές και δύσβατες ψυχικές αποχρώσεις
Μετά από χρόνια απουσίας, η Άρτεμις (Σοφία Κόκκαλη), επιστρέφει στο πατρικό της για την φροντίδα του άρρωστου πατέρα της (Λάζαρος Γεωργακόπουλος). Η αποκάλυψη ενός βαθιά κρυμμένου μυστικού, την φέρνει αντιμέτωπη με μια πλευρά του που ποτέ δεν είχε φανταστεί, αναγκάζοντάς την να τον γνωρίσει –και αγαπήσει- από την αρχή.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ζακλίν Λέντζου (Αλεπού, Έκτορας Μαλό: Η τελευταία μέρα της χρονιάς) ελληνογαλλική συμπαραγωγή, είναι πολλά περισσότερα από άλλη μία ταινία ενηλικίωσης. Είναι «μια ταινία για την αγάπη, την κίνηση, τη ροή και την έλλειψη αυτών» …δηλώνει στην έναρξη, δίνοντας ξεκάθαρα το στίγμα των αντιθέσεων που δημιουργούν ένα μαεστρικά πολυεπίπεδο κολλάζ εικόνων και συναισθημάτων, όλα τους τόσο αληθινά και πανανθρώπινα που μιλάμε για μια ταινία που τολμά να αναμετρηθεί γενναία με θέματα, όπως η οικογένεια, η ελευθερία, η αγάπη, και το δικαίωμα της επιλογής που όλοι μας έχουμε πάνω σε αυτά. Η μοναχικότητα και οι αποστάσεις που μας χωρίζουν, η επιστροφή στο σπίτι, ο φόβος της οικειότητας, η ανάγκη της συγχώρεσης, η επικοινωνία, είναι σαν καθετί ανθρώπινο να έχει βρει την θέση του μέσα σ`αυτή την ταινία.
Οι αντίθετοι πόλοι της ταινίας, η Άρτεμις και ο πατέρας, θηλυκό και αρσενικό, ζωή και θάνατος, κίνηση και στατικότητα, ελευθερία και όρια, αρχή και τέλος… δυάδες που συμπληρώνουν η μία την άλλη, ακόμα και το χιούμορ της ταινίας είναι πικρό, τα χρώματα είναι έντονα και χαρούμενα αλλά οι ψυχές των ηρώων μουντές, το καδράρισμα γεωμετρικά στυλιζαρισμένο σε άψογη τάξη αντιπαραβάλλεται με τα χαώδη συναισθήματα που σπρώχνουν την Άρτεμη να ουρλιάζει όσο ο πατέρας της «λιγοστεύει» μέρα με τη μέρα, κι όμως όσο περισσότερο εγκλωβίζονται, τόσο η απόσταση που κάποτε έμοιαζε αγεφύρωτη μικραίνει, καθώς η αποξένωσή τους αλλοιώνεται από την επιβεβλημένη επαφή που απαιτεί ένα άρρωστο σώμα, και κάπως έτσι, μέσα από το φάσμα των αντιθέσεων, η ταινία έχει μια μοναδικά άρτια αρμονία. Διαχειρίζεται ένα δύσκολο θέμα, εύκολα θα μπορούσε να χαθεί σε κλισέ και μελοδραματισμούς, είτε να γίνει κάτι πραγματικά δυσβάσταχτο, όμως όχι, η συγκινησιακή φόρτιση είναι ακριβώς εκεί που πρέπει ώστε να παρακολουθείς πάντα χαμογελώντας βουρκωμένα. Η ειλικρίνεια, η απλότητα και η αμεσότητά της, είναι αφοπλιστικές.
Οι ερμηνείες αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα ατού, με τους ηθοποιούς να ακροβατούν σε βλέμματα, σιωπές και δύσβατες ψυχικές αποχρώσεις. Η Σοφία Κόκκαλη, που απέσπασε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο 62ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αποδίδει εξαιρετικά την πορεία της ηρωίδας σε ένα ταξίδι που ξεκινά από τις σκόρπιες μνήμες των παιδικών της χρόνων, γεμάτα από την ηχηρή απουσία του πατέρα, για να φτάσει σήμερα, σε ένα πρωτόγνωρο είδος αγάπης το οποίο αρνείται να παραδεχτεί ακόμα και στον εαυτό της, ενώ την ίδια στιγμή, με τους ρόλους πια αντεστραμμένους ανάμεσά τους –εκείνη φροντίζει τώρα- μπαίνει στον ρόλο του πατέρα μιμούμενη την αδυναμία των κινήσεών του, παλεύει να τον καταλάβει, να τον συγχωρήσει, και γνωρίσει. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, σπαρακτικός σχεδόν, σε έναν ρόλο πρόκληση για κάθε ηθοποιό, στερούμενος βασικά εκφραστικά μέσα, αποδίδει με βαθιά ευαισθησία όλες τις πληγές που κουβαλάει ένας άρρωστος άνθρωπος (σωματικά και ψυχικά) φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τις αλήθειες που φοβόμαστε να αντικρύσουμε. Οι σιωπές και οι σκιές που κουβαλάμε, αυτά είναι η πραγματική αρρώστια. Γύρω τους, πρόσωπα-δορυφόροι, η εναλλαγή του ύφους από σκηνή σε σκηνή, πισίνα, αρρώστια, πινγκ-πονγκ, γέλιο, χαρά, θολές αναμνήσεις, γεννούν ένα roller coaster συναισθημάτων το οποίο μεταφέρεται στον θεατή με τόσο αυθεντική αμεσότητα που θυμίζει την τραγελαφικότητα που μόνο στην πραγματική ζωή συναντάμε. Η σκηνή του καβγά με την μητέρα, μικρή σε διάρκεια αλλά τόσο μεγάλης έντασης, σίγουρα είναι από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας. Αντίστοιχα, η καυστικότητα των οικογενειακών συμβουλίων, η υποκρισία, η αποστασιοποίηση, το ποιοι πραγματικά είμαστε, απογειώνουν την ταινία σχολιάζοντας όλα αυτά που ποτέ κανείς μας δεν θα πει σε κάποιον κατά πρόσωπο. «Αν ζεσταθεί με αγάπη μήπως γίνει καλά» …λέει η Άρτεμις. Και είναι μια ταινία που τελικά, αυτό καταφέρνει. Σε ζεσταίνει.
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Ζακλίν Λέντζου
Πρωταγωνιστούν: Σοφία Κόκκαλη, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Νικήτας Τσακίρογλου, Μαρία Ζορμπά, κα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
