***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Stage Fright
Ένας φιλόδοξος νεαρός του οποίου το όνομα εμφανίζεται σε μια πληθώρα έργων από τους μάστορες του ιταλικού τρόμου (κατά τις δεκαετίες ‘70 και ‘80), άλλοτε ως βοηθού κι άλλοτε ως ηθοποιού, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 κάνει επιτέλους το πρώτο του μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο. Το «ψυχοπαίδι» της σχολής Argento-Bava-Fulci, Michele Soavi, παίρνει για παρθενική φορά την κάμερα αποκλειστικά στα χέρια του και αποτυπώνει στο φιλμ ό,τι έχει αποκομίσει από την σπουδή του πλάι στους προαναφερθέντες θρύλους όλα αυτά τα χρόνια και φέρνει στο προσκήνιο ένα αμάλγαμα slasher-giallo με τίτλο: «Stage Fright» (στα ιταλικά: «Deliria»). Η ταινία συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τις πολυάριθμες ταινίες genre παραγωγής του σκηνοθέτη Joe D’Amato, με τον οποίο ο Soavi δεν συνεργάζεται για πρώτη φορά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως υπήρξε ένας ακόμη ο οποίος ιντρίγκαρε τον Ιταλό σκηνοθέτη (διάσημο τόσο για τα τρόμου όσο και για τα ερωτικά του έργα) κι ως εκ τούτου τον πήρε ολοκληρωτικά υπό την προστασία του. Σε αυτό το σημείο, είναι πράγματι φανερό πως πολλοί πίστεψαν στον Soavi, χάρη στην εργατικότητα, τις γνώσεις, την αγάπη του για το σινεμά αλλά και το ταλέντο που ακόμη δεν είχε φανερωθεί με την σκηνοθετική ελευθερία που του πρέπει. Όπως όμως αποδεικνύει και το ντεμπούτο του, ο Soavi συν τοις άλλοις κατείχε και την αισθητική.
Μικροί, μεγάλοι, έμπειροι ή ερασιτέχνες, κανείς δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως το τρακ πάνω στη σκηνή (το λεγόμενο «stage fright») είναι υπό οποιαδήποτε συνθήκη αναπόφευκτο. Κανείς όμως από την άλλη δεν το είχε βιώσει μέχρι τώρα τόσο έντονα… Ένας θίασος κλειδώνεται εν αγνοία του στο θέατρο από τον αλλοπαρμένο σκηνοθέτη του μουσικού θεατρικού του έργου, προκειμένου να τελειοποιήσει με ατελείωτες ώρες πρόβας το όραμά του. Μόνο λίγες ώρες πριν, ένας μανιακός δολοφόνος και πρώην ηθοποιός ξεφεύγει από την τοπική ψυχιατρική κλινική με πρώτο του θύμα την μακιγιέζ της παράστασης. Πριν η ομάδα ηθοποιών και συνεργείου συνειδητοποιήσουν πως το θέατρο βάλλεται από τις μακάβριες προθέσεις του διωκόμενου ψυχασθενή, η γυναίκα που προηγουμένως είχε κρύψει το κλειδί με εντολή του σκηνοθέτη, ξεψυχά μπροστά στα γυμνά τους μάτια. Εκτός από μια ερμηνεία ζωής, τώρα οι ήρωες θα πρέπει και να παλέψουν για την ίδια τους την ζωή, αναγκασμένοι να συνυπάρξουν αλλά και να συνεργαστούν ούτως ώστε να βγουν τουλάχιστον ζωντανοί αυτή τη νύχτα.
Το «Stage Fright» ευλόγως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κράμα μιας τυπικής slasher δομής με giallo αισθητική, όμως στην πραγματικότητα τείνει φανερά στην πρώτη κατηγορία Εν συγκρίσει με ομόλογές του λοιπόν, δεδομένου ότι κατατάσσεται και επισήμως στο είδος του slasher και μάλιστα μας εποχής που το είδος από πολλές απόψεις είχε ήδη ξεκινήσει να παίρνει την κάτω βόλτα, το «Stage Fright» εκτός από ανατρεπτικό κατέχει και μια πρωτότυπα ντελικάτη στιλιστική ποιότητα. Ενδεχομένως να μην δύναται να μιλήσουμε για σεναριακή αρτιότητα, ούτε ακόμη και σωστή κατανομή αφήγησης και διάρκειας, όμως παρ’ ότι πρώτη του δουλειά, είναι βέβαιο πως ο νεαρός δημιουργός διαθέτει όλα τα σκηνοθετικά φόντα και κρατάει γερά το σκηνοθετικό σκήπτρο, το οποίο και κατέκτησε με το σπαθί του.
Ίντριγκες, μαλλιοτραβήγματα, τρικλοποδιές και απωθημένα, γίνονται μέσα σε χρόνο μηδέν πλέον παρελθόν. Οι ηθοποιοί, νυν και πρώην συνεργάτες συνασπίζονται ενάντια στον κοινό εχθρό με φανερή ταυτότητα και ανοιχτά χαρτιά σε ένα σύμπαν που η τέχνη και η πραγματικότητα γίνονται ένα. Όσο συνεπαρμένος από το όνειρό του έμοιαζε ο σκηνοθέτης του θιάσου από τον καλλιτεχνικό του οίστρο, άλλο τόσο πεπεισμένος είναι και ο δολοφόνος να υλοποιήσει το σχέδιό του από τη δική του σκοπιά στο ίδιο έργο. Όταν ο σκηνοθέτης ωρυόταν για μια πιο ζωντανή ερμηνεία από τους άπειρους ηθοποιούς του, ο εξίσου ψυχαναγκαστικός φονιάς ελπίζει σε ένα πιο νεκρικής αισθητικής αποτέλεσμα, πολύ πιο στατικό. Αποβλέπει, ίσως, στην πιο καλλιτεχνικά χορογραφημένη σφαγή που έγινε ποτέ, όπου τα εντυπωσιακά κοστούμια έχουν πάρει την κατάλληλη απόχρωση του αιματηρού κόκκινου που αρμόζει σε μια αυθεντική ροκ όπερα. Αυτό θα πει… τέχνη!
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
