***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Τα παιδικά μου χρόνια …..

κουβάλησαν
το βάρος της μεγάλης νύχτας, που πλάκωνε το σπίτι αλλά και την γειτονιά μου ολόκληρη.

μάθημα πρώτο: Δικτατορία
“Ο Παπαδόπουλος κι ο Μακαρέζος
και ο γενναίος Παττακός
έσωσαν το ελληνικό το έθνος
που πήγαινε κακήν κακώς”
Μου έδωσαν το ποίημα στο νηπιαγωγείο για τον εορτασμό της 21ης Απριλίου. Το βράδυ είπα στους γονείς μου περήφανη πως θα αρνηθώ να το πω. Τρόμαξαν τόσο, που νομίζω πως απείλησαν να με δείρουν αν το κάνω.
Το είπα.
Τα παιδικά μου χρόνια
σώθηκαν , απ’ τα πεζοδρόμια, που τα καλοκαίρια ξενυχτούσαν με μπύρες και καρπουζάκια. Απ’ τις ταράτσες που γέμιζαν ντιβάνια την εποχή που ο ουρανός γέμιζε αστέρια. Απ’ τα τραγούδια του Στράτου που ανέμιζαν στις αυλές μαζί με τις μπουγάδες.

μάθημα δεύτερο: Πολυτεχνείο

Το βράδυ οι γονείς μου έκλεισαν όλες τις πόρτες και τα πατζούρια. Άνοιξαν το ραδιόφωνο, άκουγαν και χαμογελούσαν για ώρες. Στην πρώτη επέτειο, ήμουν μεγάλη πια, μαθήτρια της Δευτέρας δημοτικού. Πήρα μια κιμωλία, πήρα και μια φίλη μου. Πήγαμε στην πίσω πλευρά του σχολείου. Ήξερα ήδη την φράση. Το πολυτεχνείο ζει.
Την έγραψα, σ’ όλο τον τοίχο, πολλές φορές, τόσες που έφταναν να πάρω το αίμα μου πίσω για το ποίημα που με υποχρέωσαν να πω.

Το πρόσωπο στην ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα……

Ο πατέρας μου
Δεν κατάλαβα ποτέ πως έζησε στην εποχή του. Θα μπορούσε να είναι ο ταξιδιώτης που επέστρεψε από ένα καλύτερο μέλλον για να με μεγαλώσει. Όσο συναρπαστικό κι αν ακούγεται, ακόμα δεν ξέρω αν άξιζε να πληρώσει τόση μοναξιά για εισιτήριο.
Η Γεωργία
ξαδέρφη μου πρώτη. Ήρθε στην Αθήνα
να ζήσει μόνη της. Όμορφη, όσο και το σπίτι που έφτιαξε. Με αφίσσες, λευκές κοφτές κουρτίνες σαν τα τραπεζομάντηλα τις μαμάς μου, μαξιλάρες, βιβλία και φυτά. Τότε αποφάσισα τι πρέπει να έχουν τα σπίτια.
Δούλευε για την τηλεόραση κι έκανε θαύματα. Μ’ έβαλε να παίξω σε παιδικό σήριαλ.
Κάποια Σαββατοκύριακα έμενα μαζί της. Σε μια κοπάνα σχολική πήρα μαζί μου και τις φίλες μου. Η Γεωργία Τάτση , έγραψε τον «χορό στα ποτήρια» και την «γάμπαρη αμβρακικού»

Μου αρέσει να περνώ ώρες …

μόνη μου, όπου βλέπω θάλασσα. Για κάποιο λόγο, μπροστά της, νομίζω, πως κάθε φορά μπορώ να ξεχνώ τα πάντα. Όσα και να τις ρίξεις, τα χωράει.

Τα πρώτα μου αναγνώσματα….

Όλιβερ Τουίστ, Ντέιβιτ Κόπερφιλντ, Χωρίς οικογένεια, κλπ. Αμέσως μετά, «ο Καπετάν Μιχάλης» του Καζαντζάκη-δώρο της δασκάλας μου- ,« Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» και όλο τον Λουντέμη αργότερα.

Αν δεν έγραφα θα είχα διαλέξει…

να μαγειρεύω για περισσότερους ανθρώπους. Για όσο πιο πολλούς μαγειρεύεις, τόσο πιο πολλούς αγαπάς.

Η  προσωπικότητα που θα  ήθελα να γνωρίσω …

Συνήθως δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, κατά καιρούς η απάντηση αλλάζει. Για την ώρα, μπορώ με βεβαιότητα να πω, πως ακόμα κι αν δεν τον γνώριζα προσωπικά, θα ήθελα να είχα παρακολουθήσει τις διαλέξεις που έδωσε ο Μπόρχες και που περιλαμβάνονται στο βιβλίο ” Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥ”

Η δυσκολότερη ερώτηση για εμένα ήταν ….

Tι θα γίνω όταν μεγαλώσω και πιο συγκεκριμένα, τι θα σπουδάσω. Χρειάστηκε να την απαντήσω όπως όλοι στη Γ’ Λυκείου. Με πολλές αναβολές, ανατροπές και πιέσεις για το τυπικό της κομμάτι. Το ουσιαστικό, νομίζω πως δεν το έχω απαντήσει ακόμα.

Αν άλλαζα κάτι στην κόσμο θα ήταν ……

Κανένα κάτι δεν φαίνεται αρκετό για τον κόσμο σ’ αυτή την στιγμή της ιστορίας. Ο “κόσμος μας” μοιάζει με μεγάλη ρουφήχτρα που καταπίνει τα κάτι μας και τα χωνεύει. Μας τα πουλάει, τα αγοράζουμε και θεριεύει. Αν άλλαζα κάτι, θα ήταν ο κόσμος όλος.

Αν ένας νέος  άνθρωπος με ρωτούσε πως  είναι η ζωή ενός συγγραφέα θα του έλεγα….

πως δεν ξέρω. Η ζωή, είναι ξεχωριστή για κάθε άνθρωπο. Το ίδιο και για τους συγγραφείς. Υπάρχουν μοναχικοί, κοσμικοί, επαναστάτες, συμβατικοί, υπάρχουν αυτοί που έχασαν τα πάντα κι αυτοί που υπηρετούν όλες τις εξουσίες. Τί ζωή διαλέγεις, αυτό έχει σημασία για μένα.

Μετανιώνω που….

δεν έκανα κάποια πράγματα στην ώρα τους, Τα περισσότερα τελικά βρήκαν τη θέση τους στη ζωή μου αργότερα. Τώρα ξέρω, πως η ώρα για ότι επιθυμούμε στη ζωή ,δεν είναι ίδια για όλους.

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν…

Ο «μονόδρομος» του Walter Benjamin.

Οι δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες ….

Είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Κάποιους από αυτούς τους γνώρισα στις σελίδες των βιβλίων, στην οθόνη του σινεμά. Μερικοί ζουν σε μέρη που δεν εχω πάει ποτέ και άλλοι είναι κοντά μου. Κάποιους πρόκειται να τους συναντήσω για πρώτη φορά κι άλλους τους ξαναβρίσκω μετά από καιρό. Μέσα στους στίχους ανταμώνουμε.

Ένας εκδότης οφείλει…

Να αναπνέει βιβλία για βγάλει την μέρα του.

Οι κριτικοί λογοτεχνίας…..

Είναι φανατικοί αναγνώστες, φαντάζομαι, κι αυτό, θα μπορούσα και να το ζηλέψω.
Σε ότι αφορά τα δικά μου ποιήματα, για μένα είναι χαρά κάθε συνομιλία.

Στην Ελλάδα του σήμερα η συγγραφή…

Είναι ακριβή, θεωρείται χόμπυ στην καλύτερη περίπτωση έως και λόξα κάπου- κάπου. Κυκλοφορεί σε μικρές παρέες, σε θεματικά καφέ και διαδικτυακά περιοδικά. Σε κάποιες μορφές της που δεν με ενδιαφέρουν, έχει αυλές και σπόνσορες. Η πρώτη της εκδοχή ελπίζω ν’ αφήσει το αποτύπωμα της.

Με ενδιαφέρουν οι ….

Μνήμες, οι υπερβάσεις, οι ανατροπές, περισσότερο οι ερωτήσεις από τις απαντήσεις, περισσότερο η αφαίρεση από την πρόσθεση, με ενδιαφέρει ο πολλαπλασιασμός της ανάγκης .Ο άνθρωπος σε εκθετική συνάρτηση.

Με την γραφή μου στοχεύω…

Δεν στοχεύω πουθενά. Με τις “ακακίες στη σαβάνα” έκλεισα ένα μήνυμα που δεν είχα διαβάσει στο μπουκάλι. Με την έκδοση, το μήνυμα βρήκε ταυτόχρονα εμένα και τους αποδέκτες του. Τώρα πιστεύω πως τα βιβλία γράφονται για ν’ αλλάξουν την ζωή του συγγραφέα. Στο βαθμό που το καταφέρνουν έχουν επιτελέσει το έργο τους. Τα βιβλία ξέρουν.

Δεν θα έγραφα ποτέ για….

Κάτι που δεν έχει λίγο σκοτάδι. Το άπλετο φως, δεν ταιριάζει για μένα στις λέξεις. Αντίθετα, η σκιά τις ομορφαίνει.

Ζήλεψα το βιβλίο του/ της…

Έχω ξενυχτήσει με πολλά βιβλία που δεν έχω ζηλέψει γιατί δεν υπάρχουν ταυτίσεις, χρονικές, ιστορικές κλπ. Με αυτή την έννοια, το βιβλίο που ζήλεψα είναι της Κατερίνας Αγυιώτη ” ο ταμίας του θεού” εκδόσεις Φαρφουλάς. Το έχω πάντα μαζί μου, όταν θέλω να νιώσω καλύτερα.

Η ζωή είναι όμορφη γιατί…

Είναι απρόβλεπτη, μοιρασμένη, μυστήρια, ανατρεπτική, υπερβατική. Γιατί προϋποθέτει την διαφορά και γεννάει την ένωση.

Η πιο σημαντική συμβουλή που άκουσα σε σχέση με την συγγραφή…

Είναι όλες οι λέξεις της Χριστίνας Οικονομίδου που είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά και που χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε βιβλίο

Θα τα παρατούσα όλα για….

Για ν’ αλλάξω τον κόσμο, θα πω εκ του πονηρού. Ξέρω καλά, πως όποιοι αγαπώ θα είναι κοντά μου.

Η αγαπημένη μου λογοτεχνική φράση ανήκει στον / στην …

Άλλη μια ερώτηση που συνήθως δεν απαντώ. Για τούτη την στιγμή, υπό την επήρεια του Benjamin., μια φράση απ’ τον «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ». «Το να πείθεις, είναι άγονο»

Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο

Τα βιβλία δεν χρειάζονται αφορμές. Έχουν αιτίες που σε παιδεύουν όσο τις αγνοείς. Αυτές μύρισε ο Θράσσος Καμινάκης και μ’ έσπρωξε στην ποιητική φόρμα.

Το επόμενο μου βιβλίο…..

Ένα μέρος του βρίσκεται ήδη στο κινητό μου. Και το λέω γιατί με κάνει να αισθάνομαι νεότερη…

Διαβάστε την ποιητική συλλογή «ακακίες στη σαβάνα» της Ευαγγελίας Τάτση από τις Εκδόσεις Βακχικόν

***Η Ευαγγελία Τάτση γεννήθηκε το 1967 στο Περιστέρι. Σπούδασε στο τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει εργασθεί για πολλά χρόνια σαν Χημικός στη μέση εκπαίδευση. Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια εργάζεται σε φαρμακευτική εταιρία, στο τμήμα ιατρικής ενημέρωσης. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τον Χρυσόστομο Καραντωνίου και τον Μιχάλη Παπαγεωργίου. Σήμερα, ζει στη γειτονιά που μεγάλωσε. Οι ακακίες στη σαβάνα είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή.  

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.