Τα παιδικά μου χρόνια…  χαμένος χρόνος

Το πρόσωπο στην ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα… Δεν είναι ένα αλλά πολλά. Το καθένα με επηρέασε σε διαφορετικό τομέα.

Μου αρέσει να περνώ ώρες… παρατηρώντας σε βάθος τους άλλους ανθρώπους.

Τα πρώτα μου αναγνώσματα… Εξαιρώντας το Αναγνωστικό της  Α’ Δημοτικού, θυμάμαι ότι ήταν το «Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα» του Λουντέμη. Πρώτο ποιητικό ανάγνωσμα  «H Έρημη Χώρα  του T.S. Eliot

Αν δεν έγραφα θα είχα διαλέξει… να γίνω φωτογράφος πορτρέτων

Η  προσωπικότητα που θα  ήθελα να γνωρίσω … είναι ο Σωκράτης (μεγάλο μούτρο) αλλά το βλέπω απίθανο

Η δυσκολότερη ερώτηση για εμένα ήταν…. Οι ερωτήσεις είναι εύκολες, οι απαντήσεις  μπορεί να φαίνονται  δύσκολες αλλά πάντα έχεις το δικαίωμα να μη τις γνωρίζεις και να το παραδέχεσαι. ‘Η να μη θέλεις να τις απαντήσεις. Πάντως, για να μη νομίζετε ότι υπεκφεύγω, για μένα οι δύσκολες ερωτήσεις είναι εκείνες που ξεκινούν με το «πως». Όταν με το ρωτάνε «τι θα κάνεις», η απάντηση είναι εύκολη. Στο «πώς θα το κάνεις», εκεί χρειάζεται σκέψη.

Αν άλλαζα κάτι στον κόσμο θα ήταν… Δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα αλλά αν επιμένετε θα ήθελα ν’ αλλάξω τους ανθρώπους για να μάθουν να πιστεύουν μόνο σε ανθρώπους και όχι σε θεούς.

Αν ένας νέος  άνθρωπος με ρωτούσε πως  είναι η ζωή ενός συγγραφέα θα του έλεγα….  ότι είναι μια περιπέτεια, ένα ταξίδι χωρίς αρχή, μέση και τέλος, έξω από σύνορα και σημαδεμένους χάρτες.

Μετανιώνω που…. Δεν μετανιώνω για τίποτα

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν… «Εκεί που είχαν ζήσει» του Raymond Carver

Οι  δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες ….Δεν  ταυτίζομαι εύκολα με ήρωες-λογοτεχνικούς ή μη. Αν πρέπει να επιλέξω,  ο Φαμπιό Μοντάλ από την Τριλογία της Μασσαλίας του Ζαν-Κλωντ Ιζζό  μου ταιριάζει περισσότερο από πολλούς άλλους.

Ένας εκδότης οφείλει… Δεν αισθάνομαι ότι οφείλει κάτι περισσότερο ή λιγότερο σε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο επαγγελματία.

Οι κριτικοί λογοτεχνίας….. Να είναι αμείλικτοι με το έργο που κρίνουν αλλά ευγενικοί με τους ανθρώπους που γράφουν.

Στην Ελλάδα  του σήμερα η συγγραφή… είναι τάση.  Είμαστε πολλοί που γράφουμε και ψάχνουμε να βρούμε πρόθυμους αναγνώστες.

Με ενδιαφέρουν οι ….άνθρωποι που αλλάζουν, που διαρκώς μεταμορφώνονται, που εκπλήσσουν ακόμα και τους ίδιους τους εαυτούς τους, λατρεύω τη συνεχής κίνηση και τη δημιουργία που γεννιέται από το εσωτερικό χάος

Με την γραφή μου στοχεύω… πρωτίστως  να περνάω εγώ καλά και βεβαίως οι αναγνώστες να απολαμβάνουν ό,τι διαβάζουν.

Δεν θα έγραφα ποτέ για…. την ωραία φύση, για το πώς κελαηδούν τα πουλιά, για το πώς φιλιούνται οι ερωτευμένοι κάτω από τα πέτρινα γεφύρια.

Ζήλεψα το βιβλίο… του Χούλιο Κορτάσαρ, το «Κουτσό».

Η ζωή είναι όμορφη γιατί… όμορφη θέλω εγώ να τη βλέπω

Η πιο σημαντική συμβουλή που άκουσα σε σχέση με την συγγραφή… Στην ποίηση τα πάντα επιτρέπονται.

Θα τα παρατούσα όλα για…  Δεν θα μπορούσα ποτέ να παρατήσω το οτιδήποτε για να κερδίσω κάτι άλλο. Απλά, αυτό το κάτι άλλο θα το διεκδικούσα.

Η αγαπημένη μου λογοτεχνική φράση ανήκει στον

Οδ. Ελύτη «Κάνε  άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»  Μαρία Νεφέλη

Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο… η εμμονή που είχα να κάνω διορθώσεις και αλλαγές  στα ποιήματα κάθε τόσο. Εκδόθηκαν, γλύτωσαν αυτά από τη μανία μου, και εγώ ξαλάφρωσα.

Το επόμενο μου βιβλίο….. Μια ποιητική συλλογή που έχω ήδη ξεκινήσει και ένα βιβλίο-οδηγό για το πώς θα βελτιώσουμε την επικοινωνία μας με τους  άλλους ανθρώπους.

Διαβάστε την ποιητική συλλογή «Όταν παρεκτρέπεστε…» του Κώστα Δερμούση από τις Εκδόσεις Βακχικόν 

Περιγραφή

Υπάρχουν φορές που οι λέξεις με κουράζουν

λέξεις που θορυβούν ασταμάτητα
με διαφορετικές φωνές και ηχοχρώματα
λέξεις κοφτερές, θρασύτατες
που συνομιλούν μεταξύ τους
χωρίς την άδεια μου
που άλλα τις προστάζω να πουν
και άλλα λένε
λέξεις πικρόχολες, παγωμένες, άτεγκτες
λέξεις αισθησιακές, γοητευτικές, αδηφάγες
λέξεις επαρμένες και αναιδείς
σπανίως συνεσταλμένες
λέξεις ρουφιάνες και γλωσσούδες

Γνωρίζει κανείς
πώς να τις βάλω σε σειρά
και να τις συνταιριάξω;

***Ο Κώστας Δερμούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Άρχισε να γράφει ποιήματα από το Γυμνάσιο. Κανένα από αυτά δεν έχει διασωθεί. Ευτυχώς. Η ανά χείρας ποιητική συλλογή είναι η πρώτη που αποφάσισε να εκδώσει. Κείμενά του φιλοξενούνται κατά καιρούς σε ιστότοπους, ιστολόγια λογοτεχνίας και ανθολογίες. Όπως σημειώνει: «Αποποιούμαι πλήρως το βάρος της ταυτότητας του ποιητή διότι όποιος γράφει στίχους δεν είναι απαραιτήτως ποιητής. Ομοίως, όποιος βγάζει φωτογραφίες δεν σημαίνει πως είναι φωτογράφος και αυτός που περιχύνει τον καμβά με χρώματα, δεν λογίζεται ως ζωγράφος. Και γιατί να πρέπει ν’ ακουστεί άλλη μια φωνή, η δική σου, ανάμεσα στις τόσες; θα ρωτήσουν κάποιοι. Πιθανώς να έχω κάτι να προσθέσω, να θέλω ή να νομίζω ότι θα πω κάτι καινούργιο, μπορεί και τίποτα. Ίσως να θέλω να ακούσω τη φωνή μου μέσα από τον δικό σας ψίθυρο και το δικό σας άγγιγμα στις λέξεις. Δεν έχω μιαν απάντηση για να σας δώσω, αφήστε που αύριο μπορεί να σας πω κάτι διαφορετικό και να φανώ ανακόλουθος».