***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Τα παιδικά μου χρόνια …..
Προτιμώ να μην τα θυμάμαι… Δεν υπήρξα το πιο εύκολο παιδί στον κόσμο, για τους δικούς μου ανθρώπους, μάλλον. Έτσι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – κι αυτές υπήρξαν έως τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής μου, την ηλικία που βρισκόμουν όταν έχασα τον πατέρα μου – η παιδική μου ηλικία έσφυζε από τσακωμούς και κλάματα κι εγώ έπιανα τον εαυτό μου κουβαριασμένο στα μωσαϊκά του σπιτιού να προσπαθεί να σπρώξει απλά τη μία μέρα πίσω από την άλλη… Ώσπου να μεγαλώσω… Και να φύγω… Με οποιονδήποτε τρόπο.
Το πρόσωπο στην ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα……
Με επηρέασε όχι τόσο το πρόσωπο αυτό καθ’ αυτό όσο η απουσία του. Ο πατέρας μου, θα παίζει πάντα στη ζωή μου το ρόλο του προστάτη που αποζητούσα και δεν είχα…
Μου αρέσει να περνώ ώρες …
Χαμένη στις σελίδες ενός βιβλίου. Αυτά, τα βιβλία, ήταν και θα είναι πάντα η συντροφιά που αποζητώ. Ελάχιστα προδίδουν, παραδίνονται στα χέρια μου και μου δίνουν την αίσθηση πως με αγαπούν άνευ όρων…
Τα πρώτα μου αναγνώσματα….
Διαβάζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αποκλείοντας λοιπόν τα παιδικά αναγνώσματα που έτσι κι αλλιώς υπήρξαν η συντροφιά μου στα πρώτα χρόνια, θα αναφέρω τον Ντοστογιέφσκι και τις «Λευκές Νύχτες» του που διάβασα όταν ήμουν έντεκα και με έβαλαν στον κόσμο της γραφής των ενηλίκων. Ακολούθησε ο Τσέχωφ με τον Γλάρο του και κάπου εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στην ποίηση, γνωρίζοντας αρχικά τη Μαρία Πολυδούρη και τον Καββαδία.
Αν δεν έγραφα θα είχα διαλέξει…
Την αγγειοπλαστική! Λατρεύω να δίνω μορφή στα πράγματα… Βέβαια, αν είχα το σώμα που ταιριάζει στην ψυχή μου, το πιο πιθανό είναι πως θα ήμουν οικοδόμος. Για τον ίδιο λόγο, τη χαρά της δημιουργίας…
Η προσωπικότητα που θα ήθελα να γνωρίσω …
Τη Ζυράννα Ζατέλη. Αγαπάω τη γραφή της απεριόριστα…
Η δυσκολότερη ερώτηση για εμένα ήταν ….
Εννοείτε από όσες προηγήθηκαν; Τότε σίγουρα αυτή για την παιδική μου ηλικία…Πάντα δυσκολεύομαι να μιλήσω για αυτή…
Αν άλλαζα κάτι στην κόσμο θα ήταν ……
Να τον κάνω δικαιότερο. Να μπορούν οι άνθρωποι να είναι ελεύθερα ο εαυτός τους. Να μπορούν να αγαπήσουν όποιον θέλουν δίχως να κατακρίνονται, να χλευάζονται, να τους ασκείται βία… Να έχουν τα ίδια δικαιώματα στην κοινωνία και στη ζωή γενικότερα, ανεξάρτητα από την ταυτότητα φύλου τους, χωρίς να επηρεάζει ο αυτοπροσδιορισμός τους ή ο «διαφορετικός», ας πούμε, τρόπος που νιώθουν και αγαπούν. Να κρίνονται μόνο για τις ικανότητές τους και όχι για τις προσωπικές τους επιλογές ζωής… Θέλω να τον αλλάξω αυτόν τον κόσμο, δεν μου αρέσει…
Αν ένας νέος άνθρωπος με ρωτούσε πως είναι η ζωή ενός συγγραφέα θα του έλεγα….
Όμοια με τη ζωή ενός οικοδόμου, ενός φούρναρη, ίσως κι ενός δικηγόρου: γιατί να έχει κάτι το εξαιρετικό; Απλώς οι σκέψεις αποδίδονται με διαφορετικό τρόπο. Κι οι εμπειρίες. Προπαντός, ίσως, αυτές…
Μετανιώνω που….
Έμεινα στη σιωπή σαράντα πέντε χρόνια. Που δεν μίλησα νωρίτερα για τη διαφορετικότητά μου. Μα δεν ήμουν έτοιμη… Συγχωρέστε με…
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν…
Homo Faber, του Max Friech.
Οι δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες ….
Τα μαγικά πλάσματα του κόσμου των βιβλίων της Ζυράννα Ζατέλη, και όλοι οι Queer χαρακτήρες των βιβλίων που έχω διαβάσει. Ταυτίζομαι…
Ένας εκδότης οφείλει…
Να αγαπά, να δίνεται, να προστατεύει. Με αυτή τη σειρά.
Οι κριτικοί λογοτεχνίας…..
Να ασκούν το έργο τους από αγάπη για τη γραφή, μονάχα γι’ αυτόν τον λόγο.
Στην Ελλάδα του σήμερα η συγγραφή…
Καλά κρατεί. Έχουμε εξαιρετικούς δημιουργούς, κι αυτή είναι η χαρά μου. Είθε όλοι να έχουν την ευκαιρία να αποδεικνύουν το ταλέντο τους και τη δύναμη να διατηρούνται ορθοί κι αλύγιστοι στις δυσκολίες…
Με ενδιαφέρουν οι ….
Άνθρωποι. Τους αγαπάω τους ανθρώπους…
Με την γραφή μου στοχεύω…
Να αφυπνίσω. Να δώσω αγάπη. Να σε κάνω να δεις εκείνο που ήταν όλον αυτόν τον καιρό μπροστά σου και δεν το έβλεπες.
Δεν θα έγραφα ποτέ για….
Το «ποτέ» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου…
Ζήλεψα το βιβλίο του/ της…
Το βιβλίο του Sebastian Barry «Μέρες δίχως τέλος». Με συνεπήρε… Ήθελα να το έχω γράψει εγώ!
Η ζωή είναι όμορφη γιατί…
Η ζωή είναι όμορφη γιατί είναι μικρή! Κι όταν αυτό το εμπεδώσουμε, θα είναι ακόμα πιο όμορφη!…
Η πιο σημαντική συμβουλή που άκουσα σε σχέση με την συγγραφή…
«… Να σκίζετε πολλά γραμμένα χαρτιά.» Μου το είπε κάποτε ο Π. Κουσαθανάς μεταξύ άλλων, κι αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου.
Θα τα παρατούσα όλα για….
Θα τα παρατούσα όλα μόνο αν είχα δώσει ένα τέλος… Είμαι ψυχαναγκαστικό πλάσμα, δεν αφήνω τίποτα στη μέση…
Η αγαπημένη μου λογοτεχνική φράση ανήκει στον / στην …
Κατά διαστήματα κολλάω με διάφορα… Τελευταία, στο νου μου τριγυρίζει αυτό, για προφανείς λόγους: «Φαντάζομαι έναν κόσμο όπου ο καθένας θα αγαπά και θα κάνει έρωτα με όποιον θέλει χωρίς τύψεις. […] Όλοι ελεύθεροι, όλοι ίσοι». Ανήκει στον Ιωσήφ Αλυγιζάκη και είναι από το βιβλίο του «Σε ψάχνω στο Χρόνο»
Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο…
Η ανάγκη να φωνάξω πως η αγάπη δεν έχει αστερίσκους!
Το επόμενο μου βιβλίο…..
Ετοιμάζεται… Μιλάει για την κρυφή ζωή των ανθρώπων. Εκείνη τη ζωή που την ξεκινούν από ανάγκη ή βαριεστημάρα ή επειδή δεν είναι έτοιμοι ακόμα να είναι ο εαυτός τους και τους παρασέρνει τόσο που τελικά καταλήγουν να ζουν μία ζωή χαμένη, μία ζωή που δεν ανήκει στους ίδιους, μία ζωή που μόνο δυστυχείς μπορεί να τους κάνει. Εκτός αν επιλέξουν να την αλλάξουν!
Διαβάστε τo βιβλίο «Να μ’ αγαπάς» του Λίας Νικολάου από τις Εκδόσεις Βακχικόν
*** Η Λία Νικολάου, κατά κόσμον Λία Νικολάου Ματζούνη, γεννήθηκε το 1974 στον Βόλο, όπου και συνεχίζει να ζει. Φοίτησε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών, ενώ διδάχθηκε τη σύγχρονη «τέχνη» του χειρισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών και ασχολήθηκε με το web design και την κατασκευή ιστοσελίδων. Φοράει το σώμα γυναίκας από σύμπτωση και συγγράφει ακολουθώντας την απόλυτη κλίση της. Το Να μ’ Αγαπάς είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
