***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Τα παιδικά μου χρόνια …

Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στο Ίλιον, στα δυτικά προάστια της Αθήνας. Εκεί γεννήθηκα, μεγάλωσα και έμενα μέχρι και πριν δύο χρόνια, όπου και μετακόμισα στην Κυψέλη. Γενικά, θυμάμαι την παιδική μου ηλικία ως ήσυχα και ήρεμα χρόνια, νομίζω χαρακτηριστικό της ζωής στα προάστια της πόλης.

Το πρόσωπο στην ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα……

Έχω σκεφτεί πολλές φορές σχετικά με το ποια πρόσωπα με έχουν επηρεάσει στη ζωή μου. Για να πω τη αλήθεια, ακόμη δεν έχω βρει απάντηση. Νομίζω ότι ποτέ δεν επηρεαζόμουν ιδιαίτερα από τις πράξεις, τη ζωή ή ακόμη και τον χαρακτήρα κάποιου. Για κάποιον λόγο, πάντοτε μου έμενα οι ιστορίες που άκουγα, πράγματα που έβλεπα, έκανα ή άκουγα τους άλλους να λένε, χωρίς ποτέ αυτό να ταυτίζεται άμεσα στο μυαλό μου με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.

Μου αρέσει να περνώ ώρες … 

Μου αρέσει να περνώ τις ώρες διαβάζοντας λογοτεχνία, φιλοσοφία, ανάλογα τη διάθεση που έχω τη δεδομένη στιγμή. Σημαντικό χρόνο αφιερώνω στην μουσική, αλλά και στον κινηματογράφο, μιας και προσπαθώ κάθε μέρα να βλέπω μια ταινία. Πέρα από αυτά, όμως, πίστευα και πιστεύω πως ο πιο εποικοδομητικός χρόνος είναι αυτός που περνάς με τους δικούς σου ανθρώπους, με αυτούς που έχεις επιλέξει να μοιράζεσαι τα μικρά και μεγάλα της καθημερινότητας.

Τα πρώτα μου αναγνώσματα….

Τα πρώτα μου αναγνώσματα ως μικρό παιδί θυμάμαι να είναι παραμύθια και διάφορα βιβλία μυθολογίας που είχαμε στο σπίτι. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που το σουρεάλ, το ονειρικό, το “μεταφυσικό” στοιχείο με ελκύει, τόσο στις ταινίες, όσο και στη λογοτεχνία. Το μη-πραγματικό δεν είναι καθόλου άτοπο, αλλά λειτουργεί ως καθρέφτης, ως το ελαφρώς διαστρεβλωμένο είδωλο της πραγματικότητας, μια άλλη όψη της.

Αν δεν έγραφα θα είχα διαλέξει… 

Αν δεν έγραφα θα ήθελα να ζωγραφίζω, αλλά έχω την αίσθηση πως δεν θα τα κατάφερνα καθόλου καλά. Αυτό δείχνουν, τουλάχιστον, οι ελάχιστες αποτυχημένες απόπειρες μου στο παρελθόν.

Η προσωπικότητα που θα  ήθελα να γνωρίσω … 

Η προσωπικότητα που θα ήθελα να γνωρίσω είναι ο Charles Bukowski. Η απλή, ειλικρινής και απολύτως ανεπιτήδευτη μορφή γραφής που εκπροσωπεί έχουν πολλά πράγματα να πουν στον αναγνώστη. Πιστεύω ότι θα είχε να πει ωραία πράγματα και σε μια συζήτηση.

Αν άλλαζα κάτι στον κόσμο θα ήταν …

Είναι τόσα πολλά τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα τα οποία χρειάζονται ριζικές αλλαγές, σε σημείο που είναι αδύνατο να απαντήσει κανείς ένα μόνο πράγμα. Ειδικά η δική μου γενιά έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από πάσης φύσεως παθογένειες, σε όλους του τομείς.

Αν ένας νέος  άνθρωπος με ρωτούσε πώς  είναι η ζωή ενός συγγραφέα θα του έλεγα…

Η ζωή μου ως συγγραφέα μετράει τόσο λίγο χρόνο που, εάν κάποιος με ρωτούσε, απλώς θα τον κοίταζα κι εγώ με απορία, ίσως και να έκανα κάποιο αμήχανο νεύμα.

Μετανιώνω που… 

Δεν μετανιώνω για κάτι. Ό,τι έρχεται, καλώς έρχεται. Σίγουρα, όμως, προτιμώ να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για κάτι που δεν έκανα. Το δεύτερο μένει περισσότερο.

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν… 

Το νησί” του Άλντους Χάξλευ.

Οι  δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες …. 

Οι δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες είναι ένα κράμα από υπαρκτά και φανταστικά πρόσωπα. Ως υπαρκτά εννοώ άτομα που γνωρίζω ο ίδιος, ή και ευρύτερα γνωστές προσωπικότητες, π.χ.  καλλιτέχνες, ενώ ως μη υπαρκτά εννοώ ήρωες βιβλίων και χαρακτήρες ταινιών.

Ένας εκδότης οφείλει…

Ένας εκδοτικός οφείλει να σέβεται και να εκτιμά το υλικό που του παραδίδεις. Δεν πρόκειται απλώς για μερικές σελίδες που περιέχουν κάποιες λέξεις, αλλά εμπεριέχεται μόχθος και μια προσωπική κατάθεση. Ακόμη και σε περίπτωση απόρριψης αυτός ο σεβασμός είναι απαραίτητος.

Οι κριτικοί λογοτεχνίας… 

Για τους κριτικούς λογοτεχνίας δεν έχω ειλικρινά καμία άποψη. Σέβομαι την ιδιότητά τους, αλλά δεν είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί.

Στην Ελλάδα του σήμερα η συγγραφή… 

Έτυχε να καταπιαστώ από μικρός με την ξενόγλωσση λογοτεχνία, οπότε  είμαι ελάχιστα εξοικειωμένος με την ελληνική.

Με ενδιαφέρουν οι …. 

Με ενδιαφέρει οτιδήποτε συνδέεται με τα ανθρώπινα πάθη, όχι μόνο λογοτεχνικά, αλλά και προσωπικά. Νομίζω πως τα πάθη είναι η βάση πάνω στην οποία στήνουμε το οικοδόμημα του εαυτού και της προσωπικότητας μας. Είμαστε τα πάθη μας κατά μια έννοια.

Με την γραφή μου στοχεύω… 

Με τη γραφή μου στοχεύω να πω μια ιστορία στον αναγνώστη, χωρίς να του επιβληθώ. Να υπάρχει μια αφήγηση, μια βασική θεματολογία και μια σειρά γεγονότων, περιβεβλημένα πάντα από έναν μανδύα απροσδιοριστίας. Εκεί είναι που δίνεται ο χώρος στον αναγνώστη να παρέμβει ο ίδιος στο κείμενο, να δώσει τις δικές του εξηγήσεις και απαντήσεις στα ερωτήματα. Θεωρώ πως η επιτυχημένη γραφή είναι αυτή που κάνει τον αναγνώστη κοινωνό του έργου, όχι παρατηρητή.

Δεν θα έγραφα ποτέ για…

Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν θα έγραφα. Θεωρώ πως δεν υπάρχει ασήμαντο θέμα, αλλά επιφανειακή οπτική. Η τελευταία είναι που υποβαθμίζει το θέμα.

Ζήλεψα το βιβλίο του/ της… 

Θεωρώ πρακτικά αδύνατον να ζηλέψεις το βιβλίο κάποιου. Όταν πέφτει κάποιο τόσο ξεχωριστό κείμενο στα χέρια σου, απλώς κάθεσαι και το θαυμάζεις.

Η ζωή είναι όμορφη γιατί…

Η ζωή έχει δυσκολίες, άσχημες και δύσκολες εμπειρίες, αδιέξοδα, καταστάσεις που φθείρονται και φεύγουν. Αυτά την κάνουν όμορφη, γιατί δίνουν αξία σε όλα τα άλλα.

Η πιο σημαντική συμβουλή που άκουσα σε σχέση με την συγγραφή… 

Η πιο σημαντική συμβουλή που έχω ακούσει ( που έχω διαβάσει για την ακρίβεια) είναι από τον Charles Bukowski, που συμπτωματικά ανέφερα παραπάνω. Είναι το “ don’t try’’, με την έννοια όχι της μη προσπάθειας, αλλά της αποδέσμευσης μας από τα “ πρέπει”. Όταν αφεθείς ελεύθερος και σταματήσεις να εκβιάζεις το αποτέλεσμα, τότε μόνο μπορείς να δημιουργήσεις κάτι. Είναι μια οπτική που έχει εφαρμογή σε πολλές πτυχές της ζωής μας, όχι μόνο στην τέχνη.

Θα τα παρατούσα όλα για…. 

Δεν θα παρατούσα τίποτα απ’ όσα κάνω. Όπως λέει κι ένα τραγούδι από την hip hop μπάντα “ Ανάποδα Καπέλα”: “ ό,τι έχουμε είμαστε εμείς”.

Η αγαπημένη μου λογοτεχνική φράση ανήκει στον / στην … 

Η αγαπημένη μου λογοτεχνική φράση ανήκει στον Καμύ. Για την ακρίβεια είναι  η περίφημη εισαγωγική πρόταση στο “ Ο Ξένος” που λέει: “Σήμερα, η μαμά πέθανε. Ή ίσως χθες, δεν ξέρω”. Δεν ξέρω πως μπορεί να εκφραστεί ο πόνος και το εσωτερικό χάος με πιο απλές λέξεις.

Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο…

Δεν υπήρχε συγκεκριμένη αφορμή για το βιβλίο. Δεν ξέρω αν υπάρχει γενικά αφορμή στη συγγραφή. Όπως το έχω στον νου μου, έχεις πράγματα να πεις, θες να τα πεις και ο τρόπος που σε εκφράζει είναι ένα χαρτί κι ένα στυλό. Τουλάχιστον, έτσι το βιώνω εγώ προσωπικά.

Το επόμενο μου βιβλίο….. 

Το επόμενο μου βιβλίο είναι ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο. Βασικό θέμα συνεχίζει να είναι το υπαρξιακό κενό και ερωτήματα που ανάγονται σε αυτό, αλλά η αφήγηση, η ιστορία και ο κόσμος αλλάζουν αρκετά σε σχέση με το προηγούμενο. Πειραματίζομαι με μια πιο αποστασιοποιημένη και κάπως noir αισθητική, αλλά προς το παρόν τα περισσότερα είναι σημειώσεις.

Διαβάστε την νουβέλλα «Η γη τρέχει πιο γρήγορα» του Παναγιώτη Τσίτου από τις Εκδόσεις Βακχικόν

Περιγραφή

Ο Μ. ξυπνά από ένα όνειρο που τον ταράζει χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το πώς. Σιγά σιγά τα πάντα γύρω του χάνουν το νόημά τους και καταρρέουν ανεξήγητα μπροστά στα μάτια του. Ο θυμός, το κενό και η ακατανίκητη ανάγκη να ξεφύγει από όλους και από όλα γιγαντώνονται μέσα του· η φυγή είναι πια αναπόφευκτη. Το ταξίδι, με σκοπό να ανακαλύψει τι έχει συμβεί στη ζωή του, ξεκινά, ενώ η επαφή του με ανθρώπους, πόλεις και νέες εμπειρίες προσφέρουν το νόημα που τόσο του έλειπε. Ωστόσο, προσωρινά. Μια σειρά από γεγονότα τον κάνουν να τρέξει και πάλι μακριά από έναν κόσμο ο οποίος απορρυθμίζεται. Όταν η τελική αναμέτρηση του Μ. με το κενό που επιμένει να τον κυνηγά συντελείται, ανακαλύπτει ότι ο μόνος τον οποίον πρέπει να αντιμετωπίσει είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Με επιρροές από τα έργα των Καμύ, Κάφκα, Κέρουακ, καθώς και από τη φιλμογραφία του Ντέιβιντ Λιντς, το Η γη τρέχει πιο γρήγορα ξεδιπλώνεται ως μια νουβέλα που ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το σουρεαλιστικό. Ταυτόχρονα, η τριμερής διαίρεση του βιβλίου ακολουθεί το βασικό θέμα που διατρέχει όλη την πλοκή: το υπαρξιακό κενό, όπως αυτό βιώνεται από τον κεντρικό ήρωα.

*** Ο Παναγιώτης Τσίτος είναι 27 ετών, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Ίλιον Αττικής. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του τμήματος, με κατεύθυνση την Κοινωνική και Πολιτική Θεωρία. Η επαφή του με τη λογοτεχνία ξεκίνησε από σχετικά νεαρή ηλικία, κυρίως με έργα κλασικών συγγραφέων, όπως ο Ντίκενς, ο Τολστόι και ο Ντοστογιέφσκι. Στα φοιτητικά του χρόνια, ήρθε σε επαφή με τους Μπουκόφσκι, Καμύ και Ουισμάνς, καθώς και με τους «καταραμένους ποιητές» και την μπιτ γενιά. Οι παραπάνω τον ενέπνευσαν να ασχοληθεί με την υπαρξιστική λογοτεχνία, τα ανθρώπινα πάθη και τη λογοτεχνία του περιθωρίου. Παράλληλα, σημαντική επιρροή αποτελεί η ενασχόλησή του με τη φιλοσοφία – η νιτσεϊκή και μετανιτσεϊκή σκέψη, τα έργα των Μαρξ, Χάιντεγκερ, Σαρτρ και Μαρκούζε. Ακόμη, παραστάσεις αντλεί τόσο από τη μουσική – κλασική τζαζ, μπίμποπ, ροκ, ραπ -, όσο και από τον κινηματογράφο. Συμμετείχε με το δοκίμιο «Προς μια φιλοσοφική επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του ανθρώπου. Η περίπτωση του Peter Sloterdijk» στο συλλογικό έργο Ο άνθρωπος και τα άλλα ζώα, Άννα Λυδάκη (επιμ.), Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2019.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.