***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Τα 95α Όσκαρ απαρτίζονταν για πολλοστή φορά από μια εν γένει ευρεία γκάμα ταινιών, μικρότερου ή μεγαλύτερου κόστους παραγωγής, δράματα, μελοδράματα, blockbuster περιπέτειες από ζωντανούς θρύλους-σκηνοθέτες των CGI που κάποτε έφτιαξαν τις αγαπημένες μας ταινίες, arthouse «βιογραφίες», διατροφικές διαταραχές, τα πάντα όλα και το… τίποτα!
Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το αλληγορικό «Banshees of Inisherin» («Τα πνεύματα του Ινισέριν») το οποίο έρχεται να φέρει τον Ιρλανδικό του αέρα από το απομονωμένο Inisherin απέναντι από την εμπόλεμη Ιρλανδία του ’20. Το Inisherin είναι μια πράσινη οπτασία, ένα νησί που ίπταται στο χάος, ενώ το γειτονικό του νησί δεν παύει να του υπενθυμίζει τις ανεπούλωτες πληγές που συνεχίζει να του προκαλεί ο εμφύλιος που λαμβάνει χώρα ανένδοτος.
Ο Pádraic (Colin Farrell) και ο Colm (Brendan Gleeson), δύο παλιόφιλοι που δίνουν πάντα ραντεβού την ίδια ώρα και ημέρα στην τοπική και μοναδική pub του νησιού, μια μέρα απλώς δεν το τηρούν. Ο Colm, αμετάβλητος και αμετανόητος αποφασίζει πως πλέον δεν επιθυμεί να κάνει παρέα με τον φίλο του, ούτε και να δώσει λογαριασμό για την επιλογή του. “Απλώς δεν σε συμπαθώ πλέον Pádraic”. Στη σχέση αυτή όμως, ο Colm δεν είναι μόνος του και το έτερον ήμισύ του, έχοντας «κάθε δικαίωμα», δεν επιθυμεί να τον αφήσει να πάρει αυτή την απόφαση. Δεν τσακώθηκαν… ή τέλος πάντων εάν ο Pádraic είπε κάτι ενόσω ήταν μεθυσμένος και δεν το θυμάται, του ζήτησε επανειλημμένως συγγνώμη. Ο Pádraic, καταβεβλημένος από την πολλή σκέψη επί του θέματος και ο Colm, περιχαρακωμένος στον δικό του μοναχικό κόσμο και αποφασισμένος να τελειώσει επιτέλους την μελωδία που έχει ξεκινήσει να συνθέτει με το βιολί του. Τις παραδεισένιες κέλτικες, folk νότες δε, στολίζει με τον τίτλο: «The Banshees of Inisherin». Τα δάκρια του Pádraic, σύντομα θα αντικαταστήσουν τα αίματα του Colm, ο οποίος με σκοπό να δείξει πόσο μεγάλη ανάγκη έχει την ελευθερία της επιλογής του και την γαλήνη της ψυχής του, προειδοποιεί πως κάθε ανώφελη προσπάθεια επανασύνδεσης θα ισούται και με ένα δάχτυλο των ίδιων των χεριών του, ακόμη κι αν αυτό σημάνει πως δεν θα μπορέσει να τελειώσει την μελωδία που τόσο προσμένει.
Ο Pádraic συγκατοικεί με την αδερφή του, Siobhán, μια όμορφη γεροντοκόρη που έχει ξεκάθαρα βάλει πλώρη για τα αστικά της όνειρα καιρό πριν το ξεστομίσει στον αδερφό της, ο οποίος είναι σχεδόν γατζωμένος πάνω της μετά και την εγκατάλειψη από τον μοναδικό του φίλο. Οι τρεις τους και μετρημένοι ακόμη στα δάχτυλα του ενός χεριού του Colm, αποτελούν το ταπεινό σύνολο του χωριού. Μεταξύ ελάχιστων άλλων, στην μικρή κοινότητα ενυπάρχει και ο νεαρός Dominic, ένα τρελόπαιδο που τις «τρώει» από τον μεθύστακα αστυνομικό πατέρα του και καταφεύγει σαν πρόσφυγας στο σπίτι του Pádraic, της Siobhán και της γαϊδουρίνας τους, της Jenny. Στο μεταξύ ο πόλεμος ανάμεσα στους πρώην φίλους και αδελφούς φουντώνει και οι συναισθηματισμοί γίνονται σταδιακά παρελθόν. Ο Colm, δεν αλλάζει γνώμη και δεν ξεπουλά για τίποτα και για κανέναν το δικαίωμα του να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα ξοδέψει τον χρόνο του, σαν ξαφνικά να θυμήθηκε πως είναι εξαιρετικά πολύτιμος για να τον σπαταλήσει σε ανούσιες συνευρέσεις για μπύρα και άραγμα με έναν άνθρωπο που πάνω απ’ όλα θεωρεί, βαρετό. Ο δεύτερος χειρότερος χαρακτηρισμός για τον Pádraic που θα μπορούσε κανείς να του προσάψει μετά το «ηλίθιος». Μαραζώνοντας, αποχαιρετά ένα ένα τα δάχτυλά του μαζί και τις πιθανότητες να βρει ψυχική ηρεμία με μόνη του παρηγοριά τον σκύλο του, τον Sammy. Μια απλή του απόφαση, θα καθορίσει την ροή των πραγμάτων και την ευτυχία ή την δυστυχία όλων. Όμως, όπως κάθε είδους σχέση, έτσι κι αυτή του Pádraic και του Colm θα έρθει στο τέλος της μόνο όταν κάτι αλλάξει ριζικά μέσα και στους δύο, όταν αμφότεροι αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Και κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν το φτάσουν στα άκρα, πράγμα που δεν παρεκκλίνει και πολύ από τα πλάνα τους.
Ο Βρετανο-Ιρλανδός, Martin McDonagh («In Burges», «Seven Psychopaths» και «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri»), κοσμεί με τα απόκοσμά του κινηματογραφικά πνεύματα το γραφικό, πανέμορφα καταθλιπτικό χωριό του Inisherin σε σενάριο και σκηνοθεσία. Ξακουστός για τα μετριοπαθή και ειλικρινή του εγχειρήματα στο παρελθόν, ο McDonagh επανέρχεται -όχι πολύ- μετά την τελευταία του σάρωση υποψηφιοτήτων, με ένα διόλου δηλητηριασμένο από την κινηματογραφική νόρμα της πολιτικής ορθότητας, φιλμ, με γνήσια απλότητα, μαύρο χιούμορ και μια σκοτεινή σκηνοθετική ματιά, σαν από κάπου να παρακολουθεί ένα φρικτό ιρλανδικό «Banshee» και να σιγομουρμουρίζει την μοίρα των πρωταγωνιστών, δίχως αυτοί να έχουν την παραμικρή δυνατότητα παρέμβασης. Στα πλαίσια του εμφυλίου της Ιρλανδίας, δύο κολλητοί σύντομα μετατρέπονται σε άσπονδοι εχθροί, ενώ η ενότητα της «οικογένειας» της κοινότητας διασπάται κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα. Ο Pádraic αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο αν θέλει να καταστεί ο βαρετός της ιστορίας ή ο ευγενικός, αναφέροντας συνέχεια ως το ισχυρότερο επιχείρημά του ότι η ευγένεια είναι ίσως η μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου. Πιθανώς κανείς άλλος στο μέλλον να μην τον θυμάται απλά και μόνο επειδή κάποτε υπήρξε ένας ευγενικός άνθρωπος, αλλά η παρακαταθήκη που θα αφήσει πίσω του η ανιδιοτελής του καλοσύνη, είναι το μοναδικό του κίνητρο για ζωή. Εκτός αν αποδειχτεί πως αυτή δεν υφίσταται και πλούσια σε ποσότητα μέσα του. Εκεί, είναι και η δοκιμασία του καθώς και η δοκιμασία όλων πάνω στη στιγμή όπου θα αναγκαστούν να μονομαχήσουν, όταν μαζί με τις πανοπλίες αργά ή γρήγορα θα πέσουν και οι μάσκες.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
