***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Το παιδί, Γιάννης Παλαβός, Εκδόσεις Νεφέλη
Μια συλλογή διηγημάτων διαφέρει πολύ από ένα μυθιστόρημα. Στα διηγήματα και με τα διηγήματα ο συγγραφέας αλλάζει γρήγορα – πολύ γρήγορα παραστάσεις, εικόνες, βιώματα, ψυχολογία.
Με “το παιδί” του Γιάννη Παλαβού μπήκα σε μια περίεργη διαδικασία. Περίεργη, γιατί ήταν σα να έχω στα χέρια μου ελατήρια σκέψεων, φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους, αλλά – σα τα ροδάκια ενός ρολογιού – έδιναν η μία κίνηση στην άλλη.
Μέσα από τις σελίδες του έγινα 14 ετών – χάζεψα μικρά ουράνια τόξα να αιωρούνται κι ένα ολόκληρο βράδυ έμεινα αγκαλιά μ’ ένα νεκρό ελάφι ν’ ακουμπάει στο γυμνό σώμα μου και στην καρδιά μου, που ξεπλύθηκε μ’ ένα κλάμα λυτρωτικό. Ήξερα από απώλειες και τις πότισα με δάκρυ…
Ντύθηκα παπαδάκι κι ακολούθησα μια παράξενη πομπή παιδιών σε μια άλλη Μεγάλη Παρασκευή, με πυροτεχνήματα ανέκφραστα να βάφουν τον ουρανό. Ένιωσα να φλογίζει το χέρι μου, όταν πάτησα τη σκανδάλη σκοτώνοντας μια αλεπού – νικήθηκα – έπεσα και πέταξα.
Άκουσα τις ιστορίες του Γιάννη – ζέστανα τα χέρια μου στον κόσμο του – ο Γιάννης που μού θύμισε τον Τζώνη – τον άκακο μισοπάλαβο από το “Στου Χατζηφράγκου” του Κοσμά Πολίτη – τον Τζώνη που έφυγε κυνηγώντας την Ομορφιά του κόσμου. Αυτή την ομορφιά γεύεται ο Γιάννης χορεύοντας νύχτα με τις Πιερίδες Μούσες ή κατεβαίνοντας στη νερένια πολιτεία του. Κι ο Γιάννης φεύγει κρατώντας φυλαχτό στα χέρια του 4-5 κόκκινα κεράσια.
Έκλεισα ένα σπουργίτι στη χούφτα μου και μέτρησα πατημασιές στο χιόνι της αυλής, κοιτώντας μια κλειστή πόρτα που πίσω της έκρυβε…
Κάνω μια βόλτα με ποδήλατο, γιατί θέλω να είμαι παιδί – ο γιος του μπαμπά μου. εγώ ο πατέρας του δικού μου γιου.
Αφήνω τη ματιά να ταξιδέψει στα νερά του Αλιάκμονα και να ακολουθήσει χωριά γαντζωμένα στα Πιέρια. Είναι παράξενα τα ταξίδια που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος με τη ματιά του. αγκαλιάζει βουνά, πλέει σε ποτάμια, βουλιάζει στα χιονισμένα χωριά, λικνίζεται σε μια βάρκα δεμένη στις καλαμιές. Μια φλογίτσα που τρεμοπαίζει πίσω από ένα τζαμάκι με πονάει… Μια γυναίκα σκυμμένη πίσω από ένα περβάζι ζωγραφίζει την καμένη της ζωή και μια φράση “Απ’ τα καμένα έρχονται οι πλημμύρες, δεν το ξέρεις;” ηχεί στ’ αυτιά μου με την αμφίσημη έννοιά της.
Στον ίσκιο μιας καρυδιάς μυρίζω χρυσάνθεμα που δίνουν το άρωμά τους στη ζωή που συνεχίζεται, ακούω το θρόισμα των φύλλων και το ρέμα να τραγουδάει τον ρυθμό της ζωής.
Διάβασα τις σκέψεις των ανθρώπων που αρνούνται να τις πουν δυνατά, γιατί ξέρουν ότι ξύνουν την πληγή του άλλου…. θα ‘θελα να μην τις κάνουν, αλλά… Εκείνος ο άλλος, βέβαια, έμαθε πια να φροντίζει μόνος του την πληγή του και να φτάνει στον Παράδεισο.
Παίζω με τον χρόνο των ρημάτων γράφοντας τις δικές μου σκέψεις – παίζω με τον χρόνο διαβάζοντας τα διηγήματα του Γιάννη Παλαβού – πετά ο νους και η ψυχή κι εγώ μαζί τους αναφτεριάζω. Άλλοτε ψαλιδίζω τον αέρα.
Ο λόγος του κοφτός. Λιτή περιγραφή και αφήγηση. Η σκέψη αρκείται να εκφραστεί μ’ ένα ρήμα και τ’ απολύτως απαραίτητα. Λέξεις που κάποτε καρφώνονται. Παίρνω κάποια, την αγγίζω με τη γλώσσα και μ’ αφήνει μια γεύση από πικραμύγδαλο. Παίρνω μια άλλη. μου λείπει από μέσα της μια μάννα, μια παιδική αθωότητα, ένας έρωτας, ένας Άγιος κι ένα παιδί. Παίρνω μία και τελευταία και βρίσκω μέσα της μια φλογίτσα και μια κερασιά ανθισμένη!
Δύσκολο είδος τα διηγήματα! Πώς να χωρέσεις τα πάντα σε λίγες σελίδες; Ο συγγραφέας ν’ αφουγκράζεται ήχους και σιωπές. Έτσι γράφονται τα διηγήματα. με γραφή ευθύβολη σαν του Γιάννη Παλαβού.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
