***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αντίστιξη, Μαρία – Δέσποινα Ράμμου, Εκδόσεις Παρέμβαση

Το βιβλίο «Αντίστιξη» της Μαρίας – Δέσποινας Ράμμου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρέμβαση. Πρόκειται για νουβέλα με προδιαγραφές θεατρικού έργου, που προτείνει μια παραλλαγή αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας. Θέτει στο μικροσκόπιο ζητήματα ψυχογραφικά, με αφόρμηση ένα επίκαιρο κοινωνικό φαινόμενο, τις γυναικοκτονίες.

Διαβάστε ένα απόσπασμα:

Θυμάμαι, όταν σε σκότωσε, φτυάριζε μες στο λιοπύρι για ώρες, ατάραχος, και σε πέταξε στην τρύπα, σφίγγοντας στα κάτασπρα χέρια σου το τελευταίο σου βιβλίο, ψιθυρίζοντας «Σε είχα προειδοποιήσει, Γλυκερία», κατά πως ομολόγησε. Εμένα, για μέρες με καταδίωκαν οι κάμερες. Καταγέλαστος, αποκάλυψα μπροστά σε όλη την κοινωνία πόσο σε ερωτεύτηκα, διακυβεύοντας τα όνειρα, την τιμή, τη φήμη, την οικογένειά μου.
………………..

— Έχεις ακόμη αισθήματα γι’ αυτόν που σε πέταξε, χωρίς ενοχές, εδώ,

κλείνοντας για πάντα το γλυκό σου στόμα και στομώνοντας τις ιδέες σου,

μεταμορφώνοντάς σε από έναν ασίγαστο αγαλμάτινο χείμαρρο

σε έναν κίτρινο σκελετό με ακούραστα δόντια;

— Νεκρή μες στους νεκρούς, την ώρα που ποδοπατούν τη σορό μου μυρμήγκια

και αηδιαστικά έντομα,

μιλώ με σένα και τον Ευθύμη ατέρμονα,

μουδιασμένη,

ακίνητη,

ανάπηρη,

μες στην μπουκάλα της ασφυξίας,

χωρίς το φως,

χωρίς το χάδι των παιδιών μου.

Μια μαριονέτα του χάρου, τρομακτική μούμια της συγγραφής,

Απείκασμα φοβερό των δικών μου και δικών σου μύχιων σκέψεων,

υπηρέτρια πιστή της «ΑΝΤΙΣΤΙΞΗΣ» που εσύ όρισες ως νέο μου στόχο.

Κι ο άντρας μου μαραζώνει και πνίγεται από τύψεις στο κελί του,

άκου τις φωνές που κλυδωνίζουν τον λογισμό του:

«Αλίμονο για την αβάσταχτη συμφορά, που θα σε βαραίνει για πάντα!

Κλάψε γοερά για την νεκρή σου γυναίκα!

Τι κέρδισες τώρα που την έχασες;

Κατάντησες ένοχος,

απένταρος,

μισητός από τα ίδια σου τα παιδιά και την κοινωνία,

μόνος.

Κι εκείνη, ένα ανερμάτιστο κουφάρι,

σαν τα παλιοσίδερα που σε φυλάνε.

Εσύ δεν της είπες κάποτε πως τη μοναξιά την έτρεμες πιο πολύ και από τον θάνατο;

Κι, όμως, τη θανάτωσες κι έμεινες μόνος.

Πώς θα τα βγάλεις τώρα πέρα;»

— Γλυκερία μου, ο θόρυβος από πάνω μας, τώρα που βρήκαν τον ρηχό τάφο σου,

γίνεται ολοένα και πιο έντονος. Ετοιμάσου για τον αποχωρισμό μας.

— Αλβέρτο, πες μου, τι θυμάσαι πιο έντονα απ’ όταν κρεμάστηκες;

Πες μου γρήγορα, πριν με ξεθάψουν.

— Την απόγνωσή μου που σε είχα χάσει.

Ήθελα να καρφώσω τη μνήμη σου στην κρεμάλα,

για να με ακολουθήσει στην κόλαση, θαρραλέα γυναίκα.

— Στην κόλαση, γιατί;

— Χωρίς εσένα θα ήμουν χαμένος και ως νεκρός.

— Λες θαρραλέα εμένα, που εσύ βρήκες το κουράγιο να κρεμαστείς;

— Άντεξες να πέφτει στο τρυφερό σου σώμα και μάλιστα στο στόμα,

εσύ, μια συγγραφέας,

ένας σορός από ακατέργαστο χώμα,

από το χέρι του ίδιου σου του άντρα.

Ενώ θα έπρεπε να σε τιμήσει σαν αρχαίο νικητή, ραίνοντάς σε με φύλλα.

Εσένα, μια γυναίκα που έχει τη δύναμη να στείλει έναν άντρα στην φυλακή

κι έναν άλλον στο χώμα.

— Τι άλλο θυμάσαι;

— Δεν άντεξα που σε σκότωσε κι έπρεπε να βάλω τέλος στην ζωή μου για να λυτρωθώ.

Το πρόσωπό σου να αναδύεται καθάριο μπροστά στα μάτια μου, μέσα από τις σελίδες σου.

Και την «ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ».

Μαζί σου κατάφερα ν’ αντικρίσω, χωρίς τον μανδύα των νεκρών,

ακάλυπτος στο σώμα,

όπως με γέννησε η μάνα μου,

στην ούγια της γης,

το φεγγάρι, τη θάλασσα και τον ουρανό.

Δεν ήταν εικόνες, αλλά καλά κρυμμένες μνήμες…

— Κι όταν κοιτούσες, όσο ήσουν ζωντανός το φεγγάρι, κολυμπώντας μες στη θάλασσα,

τι σκεπτόσουν;

— Πόσα σκάγια, πόσες αναπνοές αντέχουν να συνθλιβούν άοκνες μες στα κύματα.

— Σκάγια από τι;

— Θλίψη απέραντη κι απόγνωση…

Μετά, όμως, σε γνώρισα.

Μπορεί να μπήκες στην ζωή μου αφότου παντρεύτηκα,

αλλά βρήκες τρόπο να κεντήσεις με τρόπο επίμονο την καρδιά και τον λόγο μου.

Πρόκειται για απροσδόκητη εισβολή σε στρατόπεδο γεμάτο αμάχους.

Βίαιη πρόσθια κίνηση, ορμή με θύματα.

Impetus, Sacrum bellum.

Εκεί με συνάντησες απροετοίμαστο για μια τέτοια παραβίαση της ειρηνικής ζωής μου.

Τ’ ομολογώ, είμαι το θύμα σου.

Ο αναγνώστης, όπως και οι ήρωες εξάλλου, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ερωτήματα που ωθούν επίμονα σε αναζήτηση απαντήσεων· ακόμα και όταν το μυστήριο λυθεί, με το τέλος της «Αντίστιξης», νέα ερωτηματικά θα τεθούν ‒κάποια από τα προηγούμενα θα εξακολουθούν εν παραλλήλω να αιωρούνται‒ αφορώντας την πορεία του στη ζωή. Γιατί η Αντίστιξη, κινείται σε πολλά επίπεδα: Του φαντασιακού, του συμβολικού, της αλληγορίας, της συνυποδήλωσης/μεταφοράς από τη μια, της δήλωσης/κυριολεξίας και του ρεαλισμού (με κοινωνικές αλλά και υπαρξιακές ακόμη προεκτάσεις) από την άλλη.

Χριστίνα Καραντώνη

Δείτε την Τηλεοπτική Θεατρική Νουβέλα Μικρού Μήκους
της “Αντίστιξης” της Μαρίας-Δέσποινας Ράμμου 

«Κι εγώ στεκόμουν στα βράχια σαν τον γλάρο που δεν βρίσκει τροφή, αλλά συνεχίζει να αγναντεύει το νερό, με την ελπίδα ότι θα ξεπλύνει τις σκέψεις της αμαρτίας.

– Είναι αμαρτία η πείνα;

– Η πείνα και η προσευχή για ήρεμη ζωή, ναι».

Με πρόσχημα την εξιστόρηση ενός εγκλήματος πάθους, ξεδιπλώνονται οι επώδυνες μνήμες, τα όνειρα και τα αγωνιώδη διλήμματα τριών ηρώων. Το ερωτικό τρίγωνο συνθέτουν οι πλατωνικοί εραστές, Γλυκερία και Αλβέρτος, διάσημοι συγγραφείς, που εισάγονται στην «πάροδο» της «σκηνής» νεκροί, και ο φυλακισμένος σύζυγος Ευθύμιος, ο οποίος σκότωσε τη σύζυγό του για εκδίκηση. Το συγγραφικό ζεύγος είναι εντεταλμένο να ολοκληρώσει το κύκνειο άσμα του με τίτλο «ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ», ένα φιλόδοξο, πρωτότυπο σύγγραμμα, που συνοψίζεται σε ένα αλληγορικό «μουσικό κοντραπούντο»: αντανακλά τη συνύπαρξη πολλών διαστάσεων – «μελωδιών», μια εναρμόνιση των αφηγήσεών της διαφορετικής προέλευσης και της ζωής, που διένυσε ο καθένας, σε αντιπαραβολή με αυτήν που θα ήλπιζε να είχε ζήσει. Η βουτιά στο παρελθόν, στους προγόνους και την παιδική τους ηλικία, γίνεται για αμφότερους αφορμή σύμπλευσης στα πολύπαθα μονοπάτια της αυτογνωσίας. Σημείο άφιξης και λύσεως της τραγωδίας ορίζεται η λύτρωση από τις αμφιβολίες μέσα από το συνταίριασμα των βιωμάτων τους και το πέρασμα στην αντίπερα όχθη της γαλήνης.

«Στέκουμε αγέρωχες μούμιες βαθιά κάτω στο χώμα αντί πάνω στη γη, εμείς, λαλίστατοι συζητητές στην αγορά των νεκρών».

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.