***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Την γνωρίσαμε ως Εντίθ Πιάφ στο «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» που της χάρισε το πρώτο της –και μοναδικό μέχρι στιγμής- Όσκαρ, ενώ είχε προηγηθεί το παραμυθένιο «Αγάπα με αν τολμάς» και ένας μικρός ρόλος στο «Big Fish» που ήδη άνοιγε τις πρώτες πόρτες για το Hollywood. Όμως η Marion Cotillard ήταν, πολύ πριν την Πιάφ, και εξακολουθεί να είναι μία από εκείνες τις ηθοποιούς με τα χίλια πρόσωπα. Δεν χωράει σε καλούπια, δεν περιορίζεται σε ευρωπαϊκές ταινίες, δεν φοβάται να τσαλακωθεί ή να αυτοσαρκαστεί, υποστηρίζει κάθε της ρόλο στο έπακρο, μας μαγεύει και μας παρασύρει σε κόσμους και εποχές, μας γνωρίζει ηρωίδες, τη συναντάμε από ταινίες εποχής και βιογραφίες, μέχρι blockbusters, animation, και ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Με μια φιλμογραφία γεμάτη από συναντήσεις με ηχηρά ονόματα (Tim Burton, Ridley Scott, Woody Allen, Christopher Nolan, Steven Soderbergh, Xavier Dolan, κα.) και συμπρωταγωνιστές όπως οι Russell Crowe, Johnny Depp, Brad Pitt, Christian Bale, Joaquin Phoenix, Michael Fassbender, κα. η Marion Cotillard φαίνεται πως είναι η ηθοποιός που με το αγγελικό πρόσωπο και το τεράστιο ταλέντο της, έχτισε την καριέρα που όλοι ονειρεύονται. Χαμηλών τόνων, από τους καλλιτέχνες που μιλούν με τη δουλειά τους, συμμετέχοντας συχνά και σε «δύσκολες» ταινίες που δεν σου επιτρέπουν να κλείσεις τα μάτια σε μια κοινωνία που βράζει, κάθε της επιλογή μοιάζει να είναι ένα προσεγμένο βήμα παραπέρα. Είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Guillaume Canet, με τον οποίο γνωρίστηκε στα γυρίσματα του «Αγάπα με αν τολμάς» -αν και παντρεύτηκαν δέκα χρόνια αργότερα!- και έχουν δύο παιδιά. Γεννημένη στις 30 Σεπτεμβρίου, στο Παρίσι και με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων της, θα θυμηθούμε μερικές από εκείνες τις ταινίες της που ίσως να πέρασαν σε πιο «ψιλά γράμματα» από την Πιάφ ή το Inception για παράδειγμα, όμως και μόνο η παρουσία της είναι αρκετή για να τους δώσουμε σημασία, να τις βλέπουμε και -γιατί όχι;- να τις ξανα-βλέπουμε και να τις αγαπήσουμε.
- ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – Juste la fin du monde
(Πρωταγωνιστούν: Gaspard Ulliel, Marion Cotillard, Lea Seydoux, Vincent Cassel, Nathalie Baye, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Xavier Dolan)
Το 2016 ο Xavier Dolan, το χρυσό παιδί του Καναδικού σινεμά, υπογράφει ένα σενάριο βασισμένο στο θεατρικό έργο του Jean-Luc Lagarce, επιστρατεύει την αφρόκρεμα του γαλλικού σινεμά, κερδίζει δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών ενώ διεκδικεί τον Χρυσό Φοίνικα του 2016, και για πρώτη μάλλον φορά τολμάει να φύγει από την αυτοαναφορική θεματική που μας έχει συνηθίσει. Και κερδίζει και αυτό το στοίχημα. Ο πρόωρα χαμένος Gaspard Ulliel, υπέροχος στον ρόλο του Λουίς, ενός άρρωστου συγγραφέα, που επιστρέφει μετά από δώδεκα χρόνια απουσίας, στο πατρικό και στην οικογένειά του, για να τους ανακοινώσει τον επερχόμενο θάνατό του. Εξαιρετικές ερμηνείες (φυσικά δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από το εν λόγω καστ!) σε ένα υπαρξιακό, οικογενειακό δράμα δωματίου, όπου μυστικά, ψέματα, διαπροσωπικές σχέσεις και βαθιά ανομολόγητες αλήθειες έρχονται σταδιακά στην επιφάνεια, σε μια ταινία για τη μοναξιά, την αμφιβολία, τα εμπόδια και τις αποστάσεις που εμείς οι ίδιοι συνήθως προκαθορίζουμε από φόβο, δειλία, ανικανότητα. Ανικανότητα να δούμε, να ακούσουμε, να δεχτούμε –και να αποδεχτούμε- και τελικά να αγαπήσουμε. Ακόμα και τον εαυτό μας.
- ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ – A Good Year
(Πρωταγωνιστούν: Russell Crowe, Marion Cotillard, Albert Finney, Abbie Cornish, Freddie Highmore, Tom Hollander, κα.
Σκηνοθεσία: Ridley Scott)
Ο Ridley Scott, το 2006, αφήνει για λίγο στην άκρη τα έπη στα οποία μας έχει συνηθίσει και επιστρατεύει το δίδυμο Russell Crowe – Marion Cotillard, για να μας παρασύρουν σε ένα ρομαντικό, νοσταλγικό ταξίδι στους αμπελώνες της Προβηγκίας. Ο Μαξ είναι επενδυτικός σύμβουλος, ζει στο Λονδίνο, απόλυτα εναρμονισμένος με τους γρήγορους και απρόσωπους αστικούς ρυθμούς, όταν ενημερώνεται μετά από χρόνια αποξένωσης για τον θάνατο του Χένρι, του αγαπημένου θείου των παιδικών του χρόνων. Επιστρέφει στη Γαλλία, αποφασισμένος να πουλήσει τους αμπελώνες που κληρονόμησε, όμως σύντομα ανακαλύπτει έναν τρόπο ζωής, έναν χαμένο τόπο, τους ανθρώπους του και όλα όσα έχασε και ξέχασε στο κυνήγι της επιτυχίας. Ομολογουμένως, η ταινία είναι η απόλυτα σίγουρη συνταγή: υπέροχοι ηθοποιοί, ζεστές εικόνες, ρομαντισμός, νοσταλγία, τρυφερότητα, παιδικότητα, ανθρωπιά. Καμία ανατροπή! Όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία όταν ένα θέμα αναπτύσσεται τόσο όμορφα. Είναι γνωστό, ναι, παρ`όλα αυτά, πετυχαίνει απόλυτα τον σκοπό του και γίνεται άλλη μία από εκείνες τις ταινίες που μας ζεσταίνουν την καρδιά.
- ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ – Public Enemies
(Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Christian Bale, Marion Cotillard, Jason Clarke, Carey Mulligan, Lily Taylor, Giovanni Ribisi, Billy Crudup, Stephen Graham, David Wenham, Channing Tatum, Stephen Dorff, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Michael Mann)
Η ζωή και η δράση του περιβόητου Αμερικανού γκάνγκστερ Τζον Ντίλινγκερ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, δια χειρός του μαέστρο της δράσης Michael Mann, με τον Johnny Depp να ενσαρκώνει τον θρυλικό ληστή «υπ`αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο» κατά το FBI, με αντίπαλο δέος τον Christian Bale στον ρόλο του πράκτορα Μέλβιν Πέρβις. Με φόντο τη δεκαετία του `30, σε μια Αμερική σε κρίση, ο Ντίλινγκερ σύντομα ανακηρύσσεται σε λαϊκό ήρωα, για τη στάση του απέναντι στο σύστημα. Ωστόσο, τα διλήμματα, οι απώλειες και οι προδοσίες που χαρακτηρίζουν τον κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος, είναι αυτά που θα σηματοδοτήσουν και την αρχή του τέλους του. Κλασικού τύπου μαφιόζικη ταινία, καλοστημένη όσο λίγες, συναγωνίζεται σχεδόν εύκολα τις κλασικές του είδους της –αν και νεότερη- με ένα υπέροχο καστ σε δυνατές ερμηνείες, με χαρακτήρες στέρεους, καλογραμμένους, αληθινούς που προσδίδουν ένα βάθος που δεν συναντάμε συχνά σε ανάλογες περιπέτειες, και ένα δράμα που μοιάζει να κλιμακώνεται συνεχώς χωρίς ποτέ να αφήνει στην άκρη την «εύκολη» δράση που έχουμε μάθει και αγαπήσει από τις ταινίες του Mann. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Johnny Depp. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Christian Bale. Δεν είναι η καλύτερη ταινία της Marion Cotillard. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Michael Mann και δεν είναι η καλύτερη ταινία του είδους της. Αλλά: ο συνδυασμός όλων των παραπάνω, την κάνουν ταινία-εγγύηση!
- ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ – Midnight in Paris
(Πρωταγωνιστούν: Owen Wilson, Rachel McAdams, Kathy Bates, Tom Hiddleston, Marion Cotillard, Adrien Brody, Lea Seydoux, Michael Sheen, Carla Bruni, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Woody Allen)
Ένα Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου και τρεις υποψηφιότητες (ανάμεσά τους Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας) για τον Woody Allen το 2012, και η ταινία «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» γίνεται η απόλυτη μετεμψύχωση της διανόησης που τόσο αγαπά, αλλά και της καρδιάς του Παρισιού, της πόλης του φωτός, του έρωτα και της τέχνης. Ο Woody Allen είναι από τους καλλιτέχνες που συνηθίζουν να κινούνται σε γνώριμα και ασφαλή δημιουργικά μονοπάτια, με τις ταινίες του να ξεχειλίζουν από ακατάπαυστους διαλόγους περί τέχνης, φιλοσοφίας και άλλων εκλεπτυσμένων συζητήσεων πάντα με καυστική διάθεση και χιούμορ. Και αυτό κάνει και εδώ. Μόνο που εδώ, κάπως μαγικά, παραμυθένια και νοσταλγικά, μας μεταφέρει στο Παρίσι της δεκαετίας του `20, και μας χαρίζει μερικές υπέροχες συναντήσεις, όχι με ήρωες αποκυήματα της φαντασίας του, αλλά με υπαρκτά πρόσωπα που σημάδεψαν την ιστορία της τέχνης. Cole Porter, F.Scott Fitzgerald, Josephine Baker, Ernest Hemingway, Gertrude Stein, Pablo Picasso, Salvador Dali, Luis Bunuel, T.S. Eliot, Henri Matisse και Paul Gauguin είναι μερικές μόνο από τις προσωπικότητες που αναβιώνουν στα μαγικά μεσάνυχτα του Παρισιού, εκεί όπου ο ονειροπόλος σεναριογράφος –ήρωας της ταινίας- Τζιλ, αναζητά τις πολυπόθητες μούσες. Μια ταινία που μας μάγεψε, μας ταξίδεψε και μας έκανε να ερωτευτούμε από την αρχή, όχι μόνο την τέχνη, αλλά την ίδια τη ζωή!
- Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ – Blood Ties
(Πρωταγωνιστούν: Clive Owen, Marion Cotillard, Billy Crudup, Mila Kunis, Zoe Saldana, Matthias Schoenaerts, James Caan, Lily Taylor, κα.
Σενάριο: Guillaume Canet, James Gray
Σκηνοθεσία: Guillaume Canet)
Το 2013, ο Guillaume Canet, σκηνοθετεί την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, ριμέικ του γαλλικού «Les liens du sang» στο οποίο και είχε πρωταγωνιστήσει το 2008, και αποτελεί ίσως μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το ριμέικ αποδεικνύεται καλύτερο από την πρωτότυπη ταινία. Μεταφερόμαστε στο Μπρούκλιν της δεκαετίας του `70, όπου δύο αδέρφια, ο Κρις και ο Φρανκ θα βρεθούν αντιμέτωπα, ανήκοντας ο καθένας τους στις αντίπαλες πλευρές του εγκλήματος. Ο Φρανκ, ένας νέος αστυνομικός με λαμπρό μέλλον. Ο Κρις, μεσήλικας, αποφυλακίζεται λόγω καλής διαγωγής, έχοντας εκτίσει την ποινή του ως μέλος μιας συμμορίας. Μια ταινία για τους δεσμούς αίματος που πάντα μας ορίζουν με κάποιους ανθρώπους παρά τις διαφορές μας, την οικογένεια, την αγάπη, τις επιλογές μας και την προδοσία. Πιο κλασικό δεν έχει! Μια ιστορία, φαινομενικά χιλιοειπωμένη, σχεδόν αρχετυπική, κι όμως τόσο καλοστημένη, στιβαρή, καλοπαιγμένη, με ηθοποιούς εξαιρετικούς από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο ρόλο, που βλέποντάς την συνειδητοποιούμε ότι όλοι αυτοί οι νεοτερισμοί και η «πρωτοτυπία» που πολλές φορές εύκολα στοχοποιούμε για να δικαιολογήσουμε την απογοήτευσή μας από κάποιο έργο, είναι απλά και μόνο δικαιολογίες. Γιατί όταν μια ταινία είναι καλή μιλάει από μόνη της. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιτυλίγματα. Δεν χρειάζεται καμία πρωτοπορία και κανένα μάρκετινγκ. Πρόκειται για μια ταινία που δεν βγήκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες, και μόλις πρόσφατα (από το 2013 που γυρίστηκε!) κυκλοφόρησε στα ελάχιστα εναπομείναντα βίντεο κλαμπ. Πέρασε στα ψιλά. Παρ`όλα αυτά, είναι ακριβώς η ταινία που σε συνεπαίρνει, σε κρατάει, σε αφορά. Ακροβατεί μεταξύ δράματος και περιπέτειας, αγγίζει θέματα καθολικά και πάνω απ`όλα σέβεται τους θεατές της.
- ΔΥΟ ΗΜΕΡΕΣ, ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ – Deux jours, une nuit
(Πρωταγωνιστούν: Marion Cotillard, Fabrizio Rongione, Catherine Salée, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Jean-Pierre & Luc Dardenne)
2014 και η ταινία «Δυο ημέρες, μια νύχτα» των Αδερφών Dardenne, απασχολεί το απανταχού σινεφίλ κοινό, διεκδικώντας τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών και χαρίζοντας στη Marion Cotillard την δεύτερή της υποψηφιότητα (μετά το «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο) για Όσκαρ Α `Γυναικείου Ρόλου. Λιέγη, Βέλγιο. Η Σάντρα, μητέρα δύο παιδιών, εργάζεται σε ένα εργοστάσιο και παλεύει με κατάθλιψη, όταν μια απόφαση της διοίκησης του εργοστασίου τη φέρνει αντιμέτωπη με τους συναδέλφους της αλλά και τους προσωπικούς δαίμονες που καλείται να ξεπεράσει. Η ανακοίνωση ενός μπόνους 1000€ για τους εργαζομένους, με προϋπόθεση την απόλυση της Σάντρα, διαταράσσει όλες τις ισορροπίες. Στρατευμένο βέλγικο σινεμά, με μια σπουδαία Marion Cotillard σε έναν από τους σημαντικότερους ρόλους της ζωής της, σε μια ταινία βαθιά πολιτική, που τολμά να μας φέρει όλους αντιμέτωπους με την κοινωνία την οποία εμείς τελικά απαρτίζουμε. Στις όποιες συνθήκες. Η ανθρωποφαγία, ο καπιταλισμός, η αυτοματοποίηση, το τέρας της κατάθλιψης –που στην προκειμένη περίπτωση απεικονίζεται περισσότερο ως κούραση από μια μάταιη και επαναληπτική καθημερινότητα- και πάνω απ`όλα το αν μπορούμε να είμαστε ακόμα άνθρωποι, είναι μερικά από τα κυρίαρχα θέματα μιας ταινίας-γροθιά στο σύστημα που καθημερινά, λίγο-λίγο, μας εξουθενώνει και μας σβήνει.
- ΕΠΙΔΗΜΙΑ – Contagion
(Πρωταγωνιστούν: Matt Damon, Kate Winslet, Jude Law, Gwyneth Paltrow, Marion Cotillard, Laurence Fishburne, Bryan Cranston, κα.
Σκηνοθεσία: Steven Soderbergh)
Πρόκειται για την ταινία για την οποία μιλούσαμε –και ξαναείδαμε- όλοι με το ξέσπασμα του Covid. Μόνο που το Contagion γυρίστηκε το 2011. Προφητικό; Μπα… Μάλλον απλώς προειδοποιητικό. Ένα «σκούντημα», ένα «ξυπνήστε». Φυσικά κανείς μας δεν ανησύχησε τότε. Μια άκρως ρεαλιστική απεικόνιση εφ`όλης της ύλης, από τον πάντα διεισδυτικό Steven Soderbergh και ένα all-star cast σε μια ταινία που όταν την ξαναείδαμε, εκ των υστέρων, όταν θύμιζε πια τα δελτία ειδήσεων και την καθημερινότητά μας, μας πάγωσε το αίμα. Μια ταινία δυναμίτης για ένα ασφυκτικά γεμάτο διαδικασίες σύστημα που μοιάζει εν τέλει μάλλον ανίκανο να διαχειριστεί το ενδεχόμενο μιας πανδημίας, εμπλέκοντας πολιτική, media, και συμφέροντα ενώ στον αντίποδα βρίσκεται η απεικόνιση του ανθρώπινου πόνου και η καθολική τρωτότητα της θνητής μας φύσης απέναντι στην αρρώστια, καθώς και σε οτιδήποτε πέρα από τον έλεγχο που νομίζουμε ότι έχουμε. Επαγγελματίες της υγείας, κυβερνητικά στελέχη, καθημερινοί άνθρωποι, όλοι στον αγώνα ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό, με τον χρόνο να μετράει πάντα αντίστροφα. Εξαιρετικές ερμηνείες, και ένας ρυθμός τόσο σφιχτός που δίνει διαστάσεις θρίλερ σε μια ταινία που όπως αποδείχτηκε τελικά ήταν μια από τις πιο βαθιά ρεαλιστικές στιγμές του κινηματογράφου.
- ΜΙΚΡΑ ΑΘΩΑ ΨΕΜΑΤΑ – Les petits mouchoirs
(Πρωταγωνιστούν: Francois Cluzet, Marion Cotillard, Jean Dujardin, Gilles Lellouche, κα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Guillaume Canet)
Κάθε καλοκαίρι, ο Μαξ και η Βερό, μαζεύουν στο εξοχικό τους την αγαπημένη τους παρέα φίλων για τις καθιερωμένες διακοπές. Μόνο που αυτό το καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό. Ένας εκ των φίλων τους, ο Λουντό, βρίσκεται στο νοσοκομείο μετά από ένα σοβαρό ατύχημα. Οι ισορροπίες της παρέας διαταράσσονται καθώς οι κρυφές πτυχές όλων τους αρχίζουν να ξεδιπλώνονται και η ένταση κάνει όλο και δυσκολότερη την τήρηση των προσχημάτων. Τα μικρά, αθώα ψέματα που όλοι λέμε. Ο Guillaume Canet φτιάχνει μια ταινία ανθρώπινη, αληθινή, γεμάτη από όλες τις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής. Μυστικά, αναμνήσεις, τρέλες, πάθη, φιλίες και έρωτες. Γέλιο και δάκρυ εναλλάσσονται με τον πιο αβίαστο τρόπο στο είδος που ονομάζουμε «δραμεντί». Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει ο όρος. Προτιμώ αυτές τις ταινίες να τις λέω απλά αληθινές. Γιατί η ζωή ποτέ δεν είναι ένα πράγμα. Είναι ένα παζλ, ένα rollercoaster συναισθημάτων που ποτέ δεν ξέρεις σε ποια άκρη θα σε εκτοξεύσει, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσεις και από τις δύο. Και για να καταφέρεις να κρατηθείς χρειάζονται αυτά τα μικρά, αθώα ψέματα. Πότε στους άλλους, πότε στον εαυτό μας. Μερικοί από τους πιο αγαπημένους Γάλλους ηθοποιούς, δίνουν σάρκα και οστά σε μια παρέα φίλων με τους οποίους όλοι μας συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, τους αναγνωρίσαμε. Η ταινία γνώρισε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και το 2019 απέκτησε το σήκουελ «Nous finirons ensemble – Μικρά αθώα ψέματα 2» με το ίδιο καστ, χωρίς όμως να καταφέρει να μας παρασύρει όπως την πρώτη φορά.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
