Ο γιατρός ήταν κάθετος. Έπρεπε να κάνω την εγχείρηση άμεσα:

«Σε δυο, τρεις μέρες το πολύ. Μπορεί να μην το καταλαβαίνετε, αλλά κινδυνεύετε. Έχετε οικογένεια; Φανταστείτε για ένα λεπτό τον πόνο που θα τους προκαλέσετε. Σας παρακαλώ, για τελευταία φορά, ακούστε με και συνεργαστείτε!»

«Θα πονέσω;»

Ο γιατρός χαμογέλασε τρίβοντας τα χείλη του με το στυλό.

«Δεν θα αισθανθείτε τίποτα σας το εγγυώμαι. Ούτε κατά την διάρκεια της εγχείρησης, ούτε μετά.» Σηκώθηκε όρθιος.

«Τι λέτε; Θα περάσετε για τις πρώτες εξετάσεις;»

Άνοιξα την τσάντα μου και την ακούμπησα με προσοχή πάνω στο γραφείο του.

«Μπορεί να μπει μαζί μου; Δεν θα κουνιέται σας το υπόσχομαι.»

Ο γιατρός κοίταξε το περιεχόμενο της τσάντας με αηδία.

«Σας παρακαλώ είναι πολύ σημαντικό για μένα.» Κοίταξε με απόγνωση το ταβάνι και αναστέναξε.

«Μπορείτε να περάσετε και οι δυο.»

#####

Θυμάμαι από μικρή αυτό το αφύσικο βάρος στην αριστερή μεριά του στήθους μου. Τα πρωινά αισθανόμουν πάντα καλύτερα, τα βράδια χειροτέρευα. Πολλές φορές ξύπναγα μες το σκοτάδι από έναν υπόκωφο θόρυβο, σαν κάποιος ν΄ ακούμπαγε  μέσα στο στήθος μου ένα μικρό αλλά βαρύ κουτί με προσοχή. Και μετά κι’ άλλο, κι ‘ άλλο, κι ’άλλο… Κάτι γινόταν εκεί μέσα, κάποια τεράστια οικογένεια μετακόμιζε στο στήθος μου φέρνοντας μαζί της όλα τα υπάρχοντα της. Ντουπ, αυτό έμοιαζε με καρέκλα, ντουπ ποιο βαρύ αυτό μάλλον το ψυγείο, ντουπ, ντουπ, ντουπ μάλλον ο πιτσιρικάς έριξε κάτω το σακουλάκι με τους βόλους.

Ένα βράδυ απελπίστηκα και άρχισα να φωνάζω: «Δεν χωράνε άλλα πράγματα! Φύγετε! Είναι αργά! Θέλω να κοιμηθώ! Σας παρακαλώ!»  Οι γονείς μου ήρθαν τρέχοντας στο δωμάτιο μου. Τους εξήγησα την κατάσταση. Κάποιοι μετακόμιζαν στο στήθος μου, μάλλον οικογένεια, τρία παιδιά, ο μεγάλος γιος παίζει μπάσκετ, ο μικρός έχει μια βασανιστικά μεγάλη συλλογή βόλων και το κορίτσι αλλάζει συνεχώς θέση στα πράγματα στο δωμάτιο της. Για τον πατέρα και την μητέρα τους είπα ότι δεν γνώριζα πολλά αλλά πιθανότατα δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά μεταξύ τους γιατί κάποια βράδια ένοιωθα να χτυπάνε μέσα μου πράγματα όπως πιάτα, ποτήρια. Πιθανότατα τσακώνονταν. Οι γονείς μου με άκουγαν αποσβολωμένοι, ήμουν σίγουρη πως είχαν τρομάξει για τα καλά. Δεν είναι και λίγο να παραβιάζουν το στήθος του παιδιού σου. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Την επόμενη μέρα μου έκλεισαν το πρώτο μου ραντεβού με τον παιδοψυχολόγο.

#####

Το πρόβλημα λύθηκε σύντομα. Δεν ήμουν τρελή. Απλά είχα πρόβλημα με την καρδιά μου. Βάραινε συνεχώς. Δεν έφταιγε κάτι συγκεκριμένο γι’ αυτό, απλά έτσι γεννήθηκα. Οι γιατροί είπαν πως είμαι μια μοναδική περίπτωση. Ένα θαύμα της φύσης! Μια μεγάλη ποσότητα αίματος αποθηκευόταν αργά αργά στο στήθος μου όλο το βράδυ. Το πρωί όπως σηκώνεται το φράγμα ενός ποταμού και το νερό κυλάει προς την θάλασσα, έτσι και το αίμα στην καρδιά μου απελευθερωνόταν σ’ όλο το σώμα μου. Ρώτησα την γιατρό ποια είναι η χρησιμότητα αυτής της διαδικασίας. Η απάντηση της ήταν απλή: «Είσαι ένα θαύμα!» Την επόμενη μέρα έγραψα το πρώτο μου ποίημα την: Θαυμαστή Κουράδα, που πήγαινε κάπως έτσι:

«Πέφτει απαλά μεσ΄ τα νερά,

Το καζανάκι την μαζεύει

Κι όμως για δες! Η θαυμαστή κουράδα που κανα, σαν θαύμα

Μες την λεκάνη επιστρέφει» 

Ήταν σίγουρο για μένα από τότε. Θα γινόμουν συγγραφέας.

#####

Δεν έγινα συγγραφέας. Αλλά δουλεύω σε μια εφημερίδα ως υπεύθυνη της στήλης κηδειών. Σίγουρα όχι αυτό που ονειρευόμουν. Επίσης παντρεύτηκα από τα δεκαεννέα. Σίγουρα αυτό που ονειρευόμουν. Στους εφιάλτες μου. Ο γάμος τελέστηκε ένα απόγευμα του Ιουλίου μ’ εμένα έγκυο δυο μηνών ήδη. Απέβαλλα μια βδομάδα  μετά. Δεν το αισθάνθηκα καν. Μια καυτή κόκκινη μάζα στην λεκάνη της τουαλέτας ενώ είχα ήδη πατήσει το καζανάκι αυτό ήταν όλο. Δεν ανταλλάξαμε βλέμμα. Ο πιο ανθρώπινος αποχαιρετισμός. Δεν έμεινα έγκυος ποτέ ξανά.

Ερωτεύτηκα τον άντρα μου. Για δυο χρόνια. Μετά απλά τον αγάπησα με όλη την ασάφεια της λέξης. Σου πλένω τα ρούχα, φτιάχνεις αρακά για μεσημεριανό, σιδερώνω το άσπρο σου πουκάμισο, μου φέρνεις ντεπον από το φαρμακείο όταν βρίσκομαι στο έλεος άλλης μια τεράστιας ημικρανίας. Και το πιο βασικό. Δεν θα τσακωθούμε που δεν ξέρεις να σιδερώνεις, ούτε που σιχαίνομαι την γλοιώδη υφή του αρακά όταν ακουμπάει τον ουρανίσκο μου. Αγαπιόμαστε πολύ για να συμβεί αυτό.

Αλλά αν ερωτευτήκαμε κάποιον και οι δυο πάνω από δυο χρόνια αυτή σίγουρα ήταν η τηλεόραση.Τι περίπλοκο και πολύπλευρο πλάσμα! Πόσες πραγματικότητες και πόσες ψευδαισθήσεις φορεμένες σε μια φωτεινή οθόνη! Την λατρέψαμε. Και δεν χρειαζόταν να βγάλουμε καν τα ρούχα μας. Τι παραπάνω να ζητήσεις;

#####

Μου είπε ότι θέλει να φύγει από το σπίτι στο διάλειμμα ενός ντοκιμαντέρ για τους ιθαγενείς της Νέας Γουινέας. Χαμήλωσα την ένταση της τηλεόρασης χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από την οθόνη.

«Συμβαίνει κάτι;» 

Είπε ότι χρειαζόταν χρόνο για τον εαυτό του. Να βρει ποιος είναι που πάει και που να σπιτώσει την γκόμενα συμπλήρωσα εγώ νοερά. Οι διαφημίσεις τελείωσαν το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε από εκεί που είχε μείνει.

«Μπορείς να φύγεις όποτε νομίζεις.» 

Έτρεξε γρήγορα στην τουαλέτα. Άκουσα τον εκκωφαντικό θόρυβο της πόρτας του μπάνιου που έκλεισε και το υπόκωφο «κλικ» του κλειδιού στην κλειδαριά. Έγραψα την Θαυμαστή Κουράδα βιαστικά σ’ ένα χαρτί και από κάτω υστερόγραφο:

«Σου εύχομαι να έχεις την ίδια κατάληξη με την κουράδα με μια μικρή αλλαγή. Εσύ να εξαφανιστείς!»

Το πέταξα κάτω από την πόρτα του μπάνιου και ξαναγύρισα στο σαλόνι. Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ.

Ξύπνησα τα ξημερώματα από την πίεση της κύστης μου. Έτρεξα στην τουαλέτα αλλά η πόρτα ήταν κλειδωμένη. «Βγες έξω, θα κατουρηθώ!»

Καμία απάντηση. Άρχισα να χτυπάω την πόρτα με δύναμη.

«Αν δεν βγεις έξω θα κατουρήσω την Ευδοκία!»

Έτσι φώναζα την απαίσια γλάστρα που μου είχε αγοράσει η μισητή πεθερά μου. Η σιωπή συνεχιζόταν. «Πάω λοιπόν!»

Καθώς κατέβαζα το παντελόνι της πιτζάμας μου για να απελευθερώσω την κύστη μου, κοίταξα για πρώτη φορά ανήσυχη την πόρτα του μπάνιου. Ανέβασα το παντελόνι βιαστικά και πήρα τηλέφωνο τον κλειδαρά. Θα τον έβγαζα έξω ήθελε δεν ήθελε.

#####

«Ποιος είναι μέσα;»

Ο κλειδαράς είχε όρεξη για συζήτηση.

«Ο άντρας μου»

«Και γιατί δεν μιλάει;»

«Μάλλον θα πάτησε καλά το καζανάκι», σκέφτηκα και αισθάνθηκα να παγώνω.

«Τον έχει πάρει ο ύπνος.»

Η πόρτα ξεκλείδωσε και όρμησα στο μπάνιο. Στο καπάκι της κλειστής λεκάνης βρισκόταν μια μεγάλη καταπράσινη σαύρα. Λιποθύμησα.

#####

Φυσικά κανένας δεν με πίστεψε. Κι όμως δεν είμαι τρελή. Ο άντρας μου μεταμορφώθηκε σε σαύρα. Μια μεγάλη πράσινη, τεμπέλα σαύρα που ξαπλώνει στον καναπέ, αποφεύγει να μείνει στο ίδιο δωμάτιο με μένα, χέζει πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου και αλλάζει τα κανάλια της τηλεόρασης  με την ουρά του κάθε φορά που βλέπω ένα πρόγραμμα που μου αρέσει. Είναι αυτός, δεν χωράει καμία αμφιβολία.

Και ξαφνικά ξεκίνησαν τα προβλήματα με την καρδιά μου. Βάραινε από το πρωί χωρίς σταματημό. Η τρελή οικογένεια έκανε πάρτι μεσ’ το ξεχαρβαλωμένο στήθος μου μαζί με μια ντουζίνα φιλικά της ζευγάρια. Ο γιατρός έβγαλε το πόρισμα. Η καρδιά μου γέμιζε επικίνδυνα. Θαύμα- Πραγματικότητα 0-1.

#####

Ο γιατρός μου έδωσε την καρδιά μου σ΄ ένα γυάλινο κουτί. Πρέπει να την κουβαλάω μαζί μου όπου πάω για να μπορεί να πιάνει σήμα με το τσιπάκι που έβαλε στη θέση της στο άδειο πια στήθος μου. Επίσης πρέπει να την φορτίζω κάθε βράδυ. Αλλιώς μπορεί να πεθάνω στην ουρά για τον κρεοπώλη.

Τα βράδια την αφήνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, για να φορτίζει. Χθες το βράδυ ξύπνησα για να πιω νερό και είδα την σαύρα να κοιμάται πάνω στο γυάλινο κουτί, με την ουρά της τυλιγμένη γύρω από την καρδιά μου. Πλησίασα κοντά και πήγα να την χαϊδέψω στο κεφάλι αλλά μ’ έναν ελιγμό απέφυγε το χέρι μου. Γύρισα στο κρεβάτι μου και τυλίχτηκα στην αγκαλιά μου.