Ο Λευτέρης Κουσούλης απαντά στο Ερωτηματολόγιο του L

13 October 2013

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Περιγράψτε μας την εικόνα του εφηβικού δωματίου σας και βάλτε μας και το σχετικό soundtrack.

Εφηβικό δωμάτιο; Άγνωστη έννοια στα 16, παράδοξη μου ακούγεται σήμερα. Στο απόμερο σπιτάκι του Μπάρμπα – Κώστα και της θεια – Κώσταινας, στους Μολάους Λακωνίας, φιλοξενούμαι «περαστικός» ενοικιαστής, όπως όλα τα παιδιά από τα χωριά της επαρχίας. Το μόνο εφηβικό ήταν η αγωνία και η αναζήτηση. Πέρα από την καθημερινή βιοτική ανάγκη, που την υποψιαζόμαστε ήδη ως καταναγκασμό της ύπαρξης. Όσο για το soundtrack που ακούγαμε, η αναζήτηση και η ανάγκη ήταν οι μόνοι ήχοι του.

Αν παρομοιάζατε το έργο σας με ζωγραφική, ποιος ζωγράφος θα ήσασταν;

Προσπάθησα μικρός να περιγράψω το ηλιοβασίλεμα στη Μάνη. Πολλές παραλλαγές του ίδιου θέματος. Αργότερα, βρήκα στη «Δύση στο Θερμαϊκό» του Βαφόπουλου, μια υπέροχη αποτύπωση. Δεν γνωρίζω καλύτερη «ζωγραφιά». Και με λέξεις ζωγραφίζεται ο κόσμος.

Με ποιον λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να έχετε ερωτική σχέση;

Δεν έχω αυθόρμητη απάντηση. Μάλλον καμιά δεν αιχμαλώτισε τόσο τη σκέψη μου. Συγκρατώ όμως τις ηρωίδες της πραγματικής ζωής στο συμπυκνωμένο μυθιστόρημα της εξαίρετης στιγμής.

Ποια η ιδανική θερμοκρασία περιβάλλοντος (υπό σκιά η μέτρηση) για να διαβάζετε ή να γράφετε;

Όσο και αν ακουστεί παράδοξο, δεν με αγγίζει η εξωτερική θερμοκρασία. Ούτε ζεσταίνομαι, ούτε κρυώνω. Άνθρωπος των συνθηκών του ’50 και του ’60, μεταφέρω μια αντίληψη εναντίωσης στις φυσικές συνθήκες. Συνεπώς, ανεξάρτητη η γραφή, ανεξάρτητη και η ανάγνωση.

Υπάρχει κάτι ή κάποιος λόγος που θα σας έκανε να σταματήσετε το γράψιμο;

Δε νομίζω. Το γράψιμο είναι ανάγκη, ανάγκη έκφρασης και συνάντησης του άλλου. Όσο υπάρχουμε, γράφουμε.

Έχετε κλάψει ποτέ για έναν στίχο ή για μια φράση που διαβάσατε;

Όχι. Έχω κλάψει με τον αποχωρισμό από τον τόπο μου και το σπίτι μου, όταν 12 χρόνων έφευγα για το Γυμνάσιο της Σπάρτης, πηγαίνοντας σε ένα άλλο μακρινό σύμπαν. Χωρίς να κοιτάζω πίσω.

Ποια θα ήταν η πιο ακραία πράξη θυσίας που θα κάνατε για έναν άνθρωπο που αγαπάτε πολύ;

Σήμερα, αν δεν είχε δουλειά, θα του «έδινα» τη δουλειά μου. Αυτός/η εκεί που είμαι.

Αν ο έρωτας και ο θάνατος είναι τα δυο μεγάλα θέματα της λογοτεχνίας, ποιο είναι για εσάς το τρίτο κατά σειρά;

Η πραγματικότητα και η αναμέτρηση μαζί της, υπό τη ματιά της ελευθερίας.

Ποιο είναι το πιο υπερτιμημένο βιβλίο όλων των εποχών;

Πολλά βιβλία είναι υπερτιμημένα. Σε κάθε εποχή, υπάρχει ένα σύστημα δημοσιότητας που «ανεβάζει» και «κατεβάζει». Ανακάλυψα μόνος μου στη Γαλλία κρυμμένα στις βιβλιοθήκες συγκλονιστικά κείμενα πολιτικής ανθρωπολογίας και πολιτικής επιστήμης, που δεν βρήκαν ποτέ μια σταγόνα προβολής. Και αν έδινα μια απάντηση, θα έλεγα το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο.

Γιατί δε λέμε πάντα την αλήθεια;

Γιατί η αλήθεια βαραίνει και δεν αντέχεται. Αν και η αλήθεια ελευθερώνει.

Ο Λευτέρης Κουσούλης γεννήθηκε στην Ελίκα Λακωνίας το 1952. Γυμνάσιο στη Σπάρτη. Λύκειο στους Μολάους. Σπούδασε στην Πάντειο και στη Γαλλία την πολιτική και τα φαινόμενα εξουσίας. Εργάστηκε λίγα χρόνια ως ωρομίσθιος καθηγητής. Σήμερα, εργάζεται στο χώρο της επικοινωνίας με την εταιρεία «Λέγειν & Πράττειν». Συμμετείχε στην εκδοτική πρωτοβουλία «Το Πέρασμα». Αρθρογραφεί συχνά, τόσο για την πολιτική, όσο και για άλλες πλευρές της ύπαρξης. Τα δύο τελευταία του βιβλία, επιλογή κειμένων, είναι οι «Σταθεροί Τόποι» & «Έξω από το καταφύγιο», από τις Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις. Τον συναντάτε στο Διαδίκτυο, τον βρίσκετε στο facebook, τον γνωρίζετε καλύτερα στο lefteriskousoulis.gr