***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αυτό που γίνεται στο σπίτι κάθε φορά που κυκλοφορεί μια νέα περιπέτεια του Ηρακλή Πουαντιγιέ, δεν θέλετε να το ξέρετε!

Όποιος προλάβει αρπάζει το βιβλίο και αρνείται να το παραδώσει –έστω και για μια ματιά- πριν φτάσει στην τελευταία σελίδα! Έτσι έγινε και τώρα με την «Σκυλίσια ζωή» (Εκδόσεις Μεταίχμιο). Η συγγραφέας Ιωάννα Μπουλντούμη  και η εικονογράφος Κατερίνα Χαδουλού τα κατάφεραν πάλι να μας συναρπάσουν.

…Κι εγώ κατάφερα να στείλω τα παιδιά στη γιαγιά και να μείνω μόνος στο σπίτι με το βιβλίο (χε! χε!) Έφτιαξα έναν φραπέ, ξάπλωσα αναπαυτικά και ξανάγινα παιδί, διαβάζοντας για τον Γιάγκο Καρδάρα, πάμπλουτο συλλέκτη έργων τέχνης ο οποίος είχε την τύχη (και τα λεφτά) για να αγοράσει τον διάσημο πίνακα «Σκυλίσια ζωή». Ο Γιάγκος πλούτισε πουλώντας σε όλο τον κόσμο σκυλοτροφές με γεύση … μουσακά!

Τώρα όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Στη μεγάλη γιορτή που διοργάνωσε για τα αποκαλυπτήρια του πίνακα (ή συλλυπητήρια –όπως τα άκουσε η Αγαθή Γαλή –η ολίγον κουφή βοηθός του Ηρακλή Πουαντιγιέ), το έργο έκανε φτερά. Στη θέση του αποκαλύφθηκε μια κακόγουστη αφίσα. Ήρθε λοιπόν η ώρα του διάσημου σκύλου- ντετέκτιβ για να ανακαλύψει τον ένοχο. Η λύση είναι όπως πάντα ενδιαφέρουσα και αναπάντεχη.

Οι τρεις περιπέτειες του Γραφείου Αστυνομικών Ερευνών Ηρακλή Πουαντιγιέ, απολύτως διασκεδαστικές προσφέρονται και για παιδιά που δεν αγαπούν ιδιαιτέρως το διάβασμα ώστε να τους δώσουν το έναυσμα να ανακαλύψουν τον κόσμο του βιβλίου που δεν είναι καθόλου …βαρετός. Αφήνω το γεγονός πως είναι βιβλίο που θα απολαύσουν και οι γονείς διαβάζοντάς το στα παιδιά ή …κατ’ ιδίαν!

Και πάλι η ζωγραφική είναι στο επίκεντρο με τον «Πίνακα που άλλαξε χρώματα» (Ιπτάμενο Κάστρο) της Σίσσυς Παπαγεωργίου με εικονογράφηση Μάριου Ιωαννίδη.

Το βιβλίο έχει τιμηθεί με πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού με θέμα «Οι Μικροί Πρόσφυγες». Πρόκειται για μια πρωτότυπη ιστορία που αντιμετωπίζει το ζήτημα των προσφύγων με μεγάλη τρυφερότητα… Στην πραγματικότητα οι πίνακες είναι δυο και βρίσκονται δίπλα – δίπλα στο Μουσείο. Στην «Μποτσουάνα» βλέπουμε ένα αφρικάνικο χωριό και στην «Αμοργό», ένα νησί του Αιγαίου. Ο Τζόσεφ και η Ηρώ είναι δυο παιδιά, που το καθένα από τον πίνακά του αναζητά τη συντροφιά του άλλου και συζητούν με τις ώρες…

Μια δυνατή βροχή που μπαίνει από το ξεχασμένο παράθυρο, καταστρέφει τα χρώματα του πίνακα με το αφρικάνικο χωριό. Ο Τζόσεφ χάνει τη μητέρα του στις πλημμύρες. Δεν υπάρχει πια ζωή στη «Μποτσουάνα»… Μαζί με τον μπαμπά του και τη βοήθεια μερικών πουλιών –γερανών- φεύγουν για τον άλλο πίνακα. Την «Αμοργό». Κάποιοι θα αντιδράσουν αλλά σύντομα θα γίνουν δεκτοί από την κοινωνία του νησιού. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν φτάνουν κι άλλοι πρόσφυγες από τον πίνακα με τα χρώματα που ξεθώριασαν… Θα δοθεί η πιο όμορφη λύση που μπορείτε να φανταστείτε. Μικροί και μεγάλοι αξίζει να σκεφτούν διαβάζοντας αυτό το πανέμορφο παραμύθι. Η τέχνη μπορεί αν γίνει το καλύτερο αντίδοτο κατά του ρατσισμού και να μας μάθει για την διαφορετικότητα, την αλληλεγγύη και την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων, χρωμάτων, τρόπων και ιδεών…

Για παιδιά στην εφηβεία, είναι το επόμενο βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα. Το «Άκου τον ρυθμό» (εκδόσεις Κέδρος) απευθύνεται σε παιδιά από 16 ετών –προσωπικά νομίζω ότι είναι καλό να διαβαστεί κι από μικρότερα παιδιά. Η Μαρία Ρουσάκη είναι μια συγγραφέας που καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να γράφει βιβλία για διαφορετικές ηλικίες και πολύ διαφορετικές καταστάσεις . Όταν το ταλέντο συναντά τη γνώση και την αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, το αποτέλεσμα είναι πάντοτε ξεχωριστό.  Έτσι και τώρα. Με ολοζώντανη γραφή και μέσα από αφηγήσεις των πρωταγωνιστών ανακαλύπτουμε σιγά –σιγά τη συνέβη στη Χριστιάννα, το πιο όμορφο και χαρισματικό κορίτσι του σχολείου. Ευκαιρία για να σκεφτούν τα παιδιά τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την επιφάνεια, να αναλογιστούν το καθένα τις ευθύνες του και να κατανοήσουν τι σημαίνει πραγματική φιλία. Η εφηβεία είναι μια πολύ κρίσιμη περίοδος για τη ζωή μας, όπως και τα πρώτα παιδικά μας χρόνια. Όταν είμαστε πολύ μικροί ζούμε υπό τη σκέπη των γονιών μας. Μετά, όταν σιγά –σιγά ανοίγουμε τα φτερά μας, καραδοκεί ο κίνδυνος της πτώσης. Ένα βιβλίο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ή τη ζωή μας, όμως μπορεί να μας δώσει εκείνη την κρίσιμη σπίθα που χρειαζόμαστε. Βιβλία σαν το «Άκου τον ρυθμό» θα έπρεπε να συζητούνται στα σχολεία. Ας μου επιτρέψετε να τα θεωρώ πιο χρήσιμα από τη συσσώρευση γνώσεων σε διάφορα αντικείμενα που απαρτίζουν την «ύλη που πρέπει να βγει» και δημιουργεί ασφυξία σε παιδιά και εκπαιδευτικούς.

Υ.Γ. Η στήλη αυτή, χάρη στον διαφορετικό τρόπο που προσεγγίζει το literature.gr τη λογοτεχνία, έχει την «πολυτέλεια» να γράφεται μόνον όταν θέλει να προτείνει κάποια αξιόλογα βιβλία και να μοιραστεί τα όσα μας χαρίζουν….

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.