Αφιέρωμα: Οι Νικητές του Διαγωνισμού «Στέλιος Ξεφλούδας» μιλούν για τη συγγραφική τους πορεία

29 April 2022

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Το Literature.gr με αφορμή την συμπλήρωση 6 χρόνων του λογοτεχνικού διαγωνισμού ‘’Στέλιος Ξεφλούδας’’ παρουσιάζει με ένα αφιέρωμα τους πρώτους νικητές. Τους ευχαριστούμε θερμά για τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό και τους ευχόμαστε σπουδαίες λογοτεχνικές πλεύσεις!

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος

Πώς αποφασίσατε να πάρετε μέρος στον Διαγωνισμό;

Είχα ξεκινήσει εκείνα τα χρόνια το γράψιμο και ελάχιστοι έβλεπαν τα κείμενά μου. Από ένα σημείο και μετά λοιπόν άρχισα να ψάχνω διάφορους διαγωνισμούς για να αποκτήσω μια αντίληψη για το πώς τα βλέπουν και άλλοι άνθρωποι πέρα από μένα. Όταν έπεσα πάνω στον συγκεκριμένο διαγωνισμό, σκέφτηκα αμέσως την ιστορία που ήθελα να γράψω.

Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στο θέμα του;

Το θέμα ήταν ο καπνός. Μια λέξη που σε μένα προσωπικά δημιουργούσε από πολύ νωρίς αρνητικούς συνειρμούς, κάτι που βγήκε και έντονα στο διήγημα («Το δώρο»), καθώς αναφέρεται στη σχέση του πατέρα μου με το τσιγάρο.

Από τότε ποια ήταν τα δικά σας συγγραφικά βήματα;

Στη συνέχεια εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο, την ποιητική συλλογή «Ανεκπλήρωτοι Φόβοι» από τις εκδόσεις Πολύτροπον, που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2013. Έπειτα δημοσίευσα κυρίως πεζά (το διήγημα «Το δώρο» συμπεριλήφθηκε στη συλλογή «Τραμπάλα» (εκδ. Μελάνι, 2016), με τελευταίο το μυθιστόρημα «Χάθηκε Βελόνι» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Μπορείτε να διαβάσετε το βραβευμένο διήγημα «Το δώρο» του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου ΕΔΩ.

Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος γεννήθηκε στη Χιμάρα της Αλβανίας το 1988 και μεγάλωσε στη Σκάλα Λακωνίας. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών του ΕΜΠ. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Ανεκπλήρωτοι Φόβοι» (Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2013), το μυθιστόρημα «Η λάσπη» (υποψήφιο για το Athens Prize for Literature 2015), τη συλλογή διηγημάτων «Τραμπάλα» (όλα από τις εκδόσεις Μελάνι), το βιβλίο για παιδιά «Το δέντρο που είχε μια μπάλα για κεφάλι» από τις εκδόσεις Καστανιώτη και το μυθιστόρημα «Χάθηκε Βελόνι» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. To διήγημά του «Καρδιές για φάγωμα» γυρίστηκε σε ταινία μικρού μήκους. Το 2017 παρουσιάστηκε στην ΕΡΤ αφιέρωμα για τον συγγραφέα στο πλαίσιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Ες αύριον τα σπουδαία». Συμμετείχε στο European Youth Event 2018 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του Στρασβούργου και στο διακρατικό πρόγραμμα φιλοξενίας-ανταλλαγής συγγραφέων «Το καταφύγιο του Οδυσσέα», μεταξύ Ελλάδας-Κροατίας-Σλοβενίας. Ζει στην Αθήνα.

Νίκος Ι. Καρμοίρης

Πώς αποφασίσατε να πάρετε μέρος στον Διαγωνισμό;

Συμμετείχα για πρώτη φορά στον Ε’ Διαγωνισμό με θέμα «Το σχολείο». Ήταν μια περίοδος που είχα γράψει κάποια διηγήματα και θέλησα να «τεστάρω» τη γραφή μου λαμβάνοντας μέρος σε διάφορους διαγωνισμούς. Ως τότε αναγνώστες ήταν κάποιοι φίλοι των οποίων η κριτική ματιά είχε σίγουρα αρκετά υποκειμενικά στοιχεία. Σκέφτηκα πως η συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό, που συνεπάγεται ανωνυμία και έμπειρους λογοτεχνικά κριτές, θα ήταν ένα καλό τεστ για να διαπιστώσω αν τα γραπτά μου αξίζουν ή έχουν έστω κάποια υποτυπώδη λογοτεχνική υπόσταση. Για τον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Στέλιος Ξεφλούδας» έμαθα έμμεσα από έναν φίλο συγγραφέα, ο οποίος είχε συμμετάσχει και διακριθεί μερικά χρόνια νωρίτερα. Έτσι έστειλα ένα διήγημα για πρώτη φορά στον Ε’ Διαγωνισμό κι ένα δεύτερο έπειτα στον επόμενο.

Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στο θέμα του;

Βρέθηκα στην παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων του Ε’ Διαγωνισμού, όταν και ανακοινώθηκε το θέμα του επόμενου, που θα ήταν «Το τρένο». Εκεί άκουσα κάποιες παλιές ιστορίες από τους παρευρισκόμενους κι έμαθα για τις αγωνίες και τους αγώνες του Προοδευτικού Συλλόγου «Τα Καστέλλια» σχετικά με το σταθμό του Μπράλου και την κατάργηση του σιδηροδρομικού τμήματος Τιθορέα–Λιανοκλάδι. Είχα κάνει τότε πρόσφατα και δύο ταξίδια με τρένο για πρώτη φορά. Σαν παιδί που είχε μεγαλώσει στη Λακωνία, το τρένο ήταν κάτι άγνωστο για ‘μένα! Σε εκείνα τα δύο ταξίδια, έχοντας μιαν έμφυτη τάση να περιεργάζομαι το περιβάλλον μου, παρατηρούσα τους επιβάτες των συρμών. Ποιοι παίρνουν το τρένο; Γιατί επιλέγουν αυτό το μέσο; Κάποιες στιγμές προσπαθούσα να φανταστώ τί μπορεί να σκέφτονταν οι άνθρωποι που παρατηρούσα. Τί τους απασχολούσε κατά τη διάρκεια της διαδρομής; Μόλις έφυγα από την παρουσίαση είχα ήδη συνθέσει στο μυαλό μου το διήγημα με το οποίο συμμετείχα στον Στ’ Διαγωνισμό. Το έγραψα την επόμενη μέρα. Ανακάλυψα γράφοντας πως το τρένο πάντα με συγκινούσε· από τις ταινίες ακόμα ή και κάποια ιστορικά ντοκιμαντέρ. Γράφω σε ένα σημείο στο διήγημα: «η γραμμή έχει ζήσει πολέμους, διχόνοιες, μεταναστεύσεις… Την ιστορία τ’ ανθρώπου, δηλαδή». Στις στριγκλιές των ραγών και στη βαβούρα των σταθμών στριμώχνονται για αιώνες σμιξίματα, αποχωρισμοί, προσμονές κι ελπίδες. Κι οι άνθρωποι στέκονται απογυμνωμένοι κι αναμετρούνται με τα συναισθήματά τους. Τι πιο συγκινητικό και πιο ανθρώπινο;

Από τότε ποια ήταν τα δικά σας συγγραφικά βήματα;

Ήταν -και παραμένουν- μικρά και… αργά. Ετοιμάζω κάποια πράγματα, αλλά ακόμη δεν είναι ολοκληρωμένο τίποτα από αυτά για να βγει προς τα έξω. Η ζωή μας, άλλωστε, από τον τελευταίο διαγωνισμό κι εξής έχει ανατραπεί βίαια κι ανατρέπεται καθημερινώς, αναζητώντας τη διέξοδο κάποιας πρότερης κανονικότητας. Όλο αυτό με έχει επηρεάσει, όπως κι όλους μας. Από τότε έχω συμμετάσχει μονάχα με κάποια διηγήματα σε δυο-τρεις συλλογές. Συνεχίζω, όμως, να αρθρογραφώ με περιοδική συχνότητα στον επαρχιακό Τύπο και παράλληλα έχω σε εξέλιξη δύο ιστορικές έρευνες.

Μπορείτε να διαβάσετε το βραβευμένο διήγημα «Ο γερο-Μπιρμπίλης» τoυ Νίκος Ι. Καρμοίρη ΕΔΩ.

Ο Νίκος Ι. Καρμοίρης γεννήθηκε το 1989 στη Σπάρτη και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ και συνέχισε τις σπουδές του στη Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου στην Καλαμάτα. Ασχολείται ενεργά με τα κοινά από την εφηβεία του έχοντας αναλάβει θέσεις ευθύνης σε πολιτιστικούς και αθλητικούς φορείς. Αρθρογραφεί από τα φοιτητικά του χρόνια στον έντυπο και ηλεκτρονικό επαρχιακό Τύπο. Έχει εκδώσει μια ιστορική έρευνα και έχει δημοσιεύσει επιστημονικά άρθρα. Ασχολείται με διάφορα συγγραφικά είδη και κείμενά του έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ διάφορα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους. Το 2018 κυκλοφόρησε το πρώτο του παραμύθι με τίτλο «Ο Γίγαντας». Σήμερα εργάζεται στον χώρο του Πολιτισμού.

Άννα-Μαρία Παπαδάκη

Πώς αποφασίσατε να πάρετε μέρος στον Διαγωνισμό;

Έμαθα για τον διαγωνισμό από ένα φίλο μου, ο οποίος μου έστειλε το διήγημα με το οποίο ήθελε να συμμετάσχει, για να πάρει και τη δική μου γνώμη. Του απάντησα στέλνοντάς του το δικό μου διήγημα. Η έμπνευση ήρθε ακαριαία και με τον ίδιο τρόπο γράφτηκε και το διήγημα. Έτσι αυθόρμητα, αποφάσισα να λάβω μέρος στον διαγωνισμό, απλώς για την εμπειρία και μόνο γι’ αυτό.

Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στο θέμα του;

Το θέμα του διαγωνισμού ήταν μία πρόκληση: έγκλημα και μάλιστα στο χωριό! Έτσι, τοποθέτησα την πλοκή στο χωριό στο οποίο εργαζόμουν- αλλά δεν κατοικούσα όπως ο ήρωάς μου-, περιγράφοντας περίπου την κοινωνία της κοινότητας αυτής. Το πρόσωπο που μαγνητίζει τον ήρωα και τελικά τον δολοφονεί, το εμπνεύστηκα από μια δική μου μαθήτρια, η οποία τελικά- και ευτυχώς!- είχε πολύ διαφορετική εξέλιξη από τη δική μου λογοτεχνική ηρωίδα.

Ήταν, βεβαίως, μια ακόμα πρόκληση η υιοθέτηση μιας ανδρικής persona, η παρείσφρυση στα σκοτεινά ένστικτα ενός άνδρα- ο οποίος, μάλιστα, ήταν ένα πρόσωπο υπεράνω πάσης υποψίας- αλλά και η εσκεμμένη παραπλάνηση του αναγνώστη μέχρι την τελευταία στιγμή, για την ταυτότητα του προσώπου που θα εγκληματούσε. Το διήγημα, όμως, βγήκε αυθόρμητα, γράφτηκε σχεδόν μέσα σε ένα απόγευμα, λες και υπήρχε κάπου σε λανθάνουσα κατάσταση και ξεπετάχτηκε μόλις δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία.

Από τότε ποια ήταν τα δικά σας συγγραφικά βήματα;

Το 2013 συμμετείχα στον διαγωνισμό «Λόγω-τέχνης» με ένα διήγημα και πήρα το δεύτερο βραβείο. Έκτοτε γράφω κυρίως άρθρα και δοκίμια, με θέμα την τέχνη, τη λογοτεχνία και τη θεολογία, τα οποία έχουν δημοσιευτεί σε έγκριτα περιοδικά, έντυπα και διαδικτυακά, στην Κύπρο, την Ελλάδα και τη Ρουμανία.

Μπορείτε να διαβάσετε το βραβευμένο διήγημα «Το Φάντασμα» της Άννας-Μαρία Παπαδάκη ΕΔΩ.

Η Άννα-Μαρία Παπαδάκη γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1980. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ. και του τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην Ιστορία της Τέχνης (Φιλοσοφική Α.Π.Θ.) και διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες στην Ελλάδα, Κύπρο και Ρουμανία. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Κώστας Παπαϊωάννου

Πώς αποφασίσατε να πάρετε μέρος στον Διαγωνισμό;

Ενημερώνομαι για τους διαγωνισμούς του “Στέλιου Ξεφλούδα” από το διαδίκτυο. Έχω στείλει τέσσερα έργα μου μέχρι στιγμής. Τα τρία έχουν βραβευτεί και για το τέταρτο αναμένω τα αποτελέσματα.

Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στο θέμα του;

Το θέμα “Το Σχολείο” με ταξίδεψε πενήντα χρόνια πίσω όταν ήμουν μαθητής στην ΣΤ΄ τάξη του δημοτικού σχολείου. Όσα έχω γράψει στο βραβευμένο διηγημά μου “Τον καιρό του Ταπακούδη” είναι εξ΄ ολοκλήρου πραγματικά γεγονότα. Τώρα τα διαβάζω και γελάω. Τότε όμως που τα ζούσα, δεν γελούσα. Πονούσα.

Από τότε ποια ήταν τα δικά σας συγγραφικά βήματα;

Από τότε που βραβεύτηκα συνέχισα να γράφω όλων των κατηγοριών λογοτεχνικά έργα. Δύο έργα μου παιδικής λογοτεχνίας έχουν αποσπάσει το Α΄ Βραβείο από το Πετρίδιον Ίδρυμα, ” Ο Βένετος Ηνίοχος” και “Ο Αρχιερέας των Μάγια” και στα πλαίσια των όρων του διαγωνισμού και σε συνεργασία με τις εκδόσεις ¨Λόγος και Τέχνη”, έχουν εκδοθεί σε βιβλία το 2019 και το 2022 αντιστοίχως.

Μπορείτε να διαβάσετε το βραβευμένο διήγημα «Τον καιρό του Ταπακούδη» του Κώστα Παπαϊωάννου ΕΔΩ.

Ο Κώστας Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1954 στη Λευκωσία. Έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Ψυχολογία και είναι παντρεμένος με τρία παιδιά και μια εγγονή. Για πάνω από 30 χρόνια δούλεψε σαν διευθυντής πωλήσεων σε διάφορες ασφαλιστικές εταιρείες στην Κύπρο. Τώρα είναι συνταξιούχος και φροντίζει τα οικόσιτά του. Με το λογοτεχνικό γράψιμο ασχολείται εντατικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Έχει γράψει μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, παραμύθια, θεατρικά έργα, σκετς και ποιήματα. Έργα του, σε όλες τις κατηγορίες, έχουν βραβευτεί επανειλημμένα από διάφορους λογοτεχνικούς φορείς και εκδοτικούς οίκους. Έχει εκδώσει το 2016 το παιδικό μυθιστόρημα «Τα Δαμάσκηνα της κυρά-Μάχης» (Εκδόσεις Εντύποις), το 2018 το μυθιστόρημα «Ιστορίες της Πλάκας – Αλλήθωρες Προσδοκίες» (Εκδόσεις Τελεία) , το 2019 το έργο Παιδικής Λογοτεχνίας «Ο Βένετος Ηνίοχος» (Εκδόσεις Ζωή και Τέχνη) και το 2022 ακόμα ένα έργο παιδικής λογοτεχνίας, «Ο Αρχιερέας των Μάγια» (Εκδόσεις Ζωή και Τέχνη).

Κατερίνα Χαραλαμποπούλου

Πώς αποφασίσατε να πάρετε μέρος στον Διαγωνισμό;

Νομίζω ο κύριος λόγος ήταν ο εσωτερικός μονόλογος. Δηλαδή η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς τον Στέλιο Ξεφλούδα δεν τον γνώριζα. Ο διαγωνισμός ήταν αφορμή για να αρχίσω να ψάχνω ποιος ήταν και σε ποιο περιβάλλον ανήκε. Περί εσωτερικού μονολόγου είχα διαβάσει Edouard Dujardin, το κάπως γνωστό “Les lauriers sont coupés” του 1887 (Έδρεψε δάφνες μτφρ.Μιχάλης Αρβανίτης (Αθήνα: εκδ. Νησίδες, 2001) όπου ο Μ.Αρβανίτης είχε ένα πολύ ωραίο επίμετρο με τίτλο «Εσωτερικός μονόλογος: Η εξομολόγηση του ενδόμυχου». Σύμφωνα με τον Dujardin, ο εσωτερικός μονόλογος είναι «ένας λόγος χωρίς ακροατή και μη εκφωνημένος, με τον οποίο ένα πρόσωπο εκφράζει την πιο μύχια, την πλησιέστερη στο υποσυνείδητο σκέψη του, πριν από κάθε λογική οργάνωση, δηλαδή στην κατάσταση που είναι καθώς γεννιέται, μέσω άμεσων φράσεων περιορισμένων στο συντακτικό ελάχιστο, έτσι ώστε να δίνει την εντύπωση του ό,τι να’ναι» (Genette, «Ο Λόγος της Αφήγησης» σ.244-245.) Αυτός ο ορισμός, ασκούσε πάνω μου μια ιδιαίτερη γοητεία και έτσι όταν είδα την ανακοίνωση του διαγωνισμού χτύπησε μέσα μου κάποιο καμπανάκι.

Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στο θέμα του;

Όταν διάβασα για τον διαγωνισμό ήταν εποχή που είχα αρχίσει το διδακτορικό μου και διάβαζα μανιωδώς Gérard Genette και τις κατηγορίες αφηγηματικού λόγου. Με είχε συνεπάρει ο τρόπος που με μαθηματικό τρόπο όριζε τα αφηγηματικά είδη. Ο μονόλογος για τον Genette, πέρα από ποιητικούς ορισμούς, ήταν αφήγηση με “εσωτερική εστίαση”, με την «vision avec», μια αφήγηση όπου απορροφόμαστε από όλες τις σκέψεις και πράξεις του ενδοκειμενικού προσώπου. Η διατριβή ήταν μια έρευνα για την περιγραφή και την αφήγηση σε κείμενα ιστορίας αρχιτεκτονικής, εστιάζοντας στον 19ο αιώνα, τον αιώνα του ρεαλισμού. Παρότι -κάποτε- αρχιτέκτονας για να μελετήσω περιγραφή και αφήγηση έπρεπε να μπω στα νέα χωράφια της θεωρίας της λογοτεχνίας. Είχα ανοιχτούς λογαριασμούς με τη λογοτεχνία γιατί στην προ διδακτορικού εποχή έγραφα η ίδια κάμποσο. Όταν έχεις άγνοια κινδύνου είσαι πιο θαρραλέος. Παράλληλα όμως με την πειθαρχημένη πιο ξηρή γραφή μιας διατριβής, λαχταρούσα να γράψω μυθοπλασία και να εφαρμόσω όσα ωραία έλεγε ο Genette, στην πράξη. Η συμμετοχή στο διαγωνισμό, ήταν ακριβώς η αφορμή για να δοκιμάσω. Ο τίτλος “Η επιστροφή στο χωριό” είχε παίξει δευτερεύοντα ρόλο. Αυτό που σίγουρα ήθελα από την αρχή να αποφύγω, ήταν το να αυτοπεριοριστώ σε μια κοινότοπη εικόνα για το τί σημαίνει “χωριό”. Για μένα μια τέλεια ιστορία επιστροφής στο χωριό ήταν εκείνη η ταινία, “ο βασιλιάς” του Νίκου Γραμματικού. Για αυτή τη σημασία της έννοιας “χωριό” εκείνη η ταινία τα είχε πει όλα: ξενοφοβία, κλειστές κοινωνίες, συντηρητισμός κλπ. Δεν ήθελα να πάω προς τα εκεί. Έψαξα λοιπόν στις λεπτομέρειες του δικού μου παρελθόντος και κατάλαβα πόσο έχω ζήσει ανάμεσα σε χωριά, πόλεις και μητροπόλεις και τί σήμαινε αυτό για μένα κάθε φορά. Ό,τι έγραψα είχε έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία. ίσως γι’αυτό διακρίθηκε, είχε έναν ρεαλισμό που όμως ήταν σκέτη αλήθεια. Ίσως η μυθοπλασία και η φαντασία να μου είναι ακόμα κάτι το πολύ πιο δύσκολο.

Από τότε ποια ήταν τα δικά σας συγγραφικά βήματα;

Από τότε δεν έχω κάνει και πολλά πράγματα. Τέλειωσα μετά από χρόνια το ρημάδι το διδακτορικό αναφωνώντας “Καλό διδακτορικό είναι το τελειωμένο διδακτορικό”! Ήταν το έργο της ζωής μου.
Έγραψα και κάποια μικρά διηγήματα «Μπονσάι» για το Λογοτεχνικό περιοδικό Πλανόδιο (τεύχος 52, Ιούνιος 2012). Λεγόταν “Περιγραφική παύση – Σκηνή – Περίληψη” πάλι εμπνευσμένα από τις
αφηγηματικές ταχύτητες του Genette. Πήρα μέρος και σε έναν ακόμα διαγωνισμό αλλά χωρίς επιτυχία (Κρίμα γιατί ακόμα νομίζω πως ήταν από τα καλά μου!) Έχω και ένα μυθιστόρημα στο συρτάρι που όμως έχει πια παλιώσει τόσο που δεν τολμάω καν να το ξαναδιαβάσω. Πέρα από παλιό νομίζω θα είναι παλαιικό. Ήταν όμως μεγαλούτσικο για τα δικά μου δεδομένα που δεν έσπαζα το φράγμα του διηγήματος. Και γι’αυτό το εκτιμούσα. Λεγόταν Όταν ο Φάνης γνώρισε την Τερέζα, και για όσους κάτι τους λέει αυτός ο συνδυασμός ονομάτων, ναι, είναι από τον Οργισμένο Βαλκάνιο του Νικολαΐδη, ένα βιβλίο που με είχε στιγματίσει όταν είχε πέσει στα χέρια μου κάποτε στην εφηβεία. Καμιά φορά γράφω μικρά κείμενα για το slus.gr ένα πολύ ωραίο project μιας πολύ καλής φίλης. Και κατά τ’άλλα, κατά καιρούς έβγαζα το άχτι μου σε ένα προσωπικό μπλογκ με προσωπικές ιστορίες -λίγο σαν εσωτερικοί μονόλογοι κι αυτές- που κυρίως σχετίζονται με αγαπημένες μουσικές. Λεγόταν garam0nd γιατί η αγαπημένη μου γραμματοσειρά είναι η garamond.

Μπορείτε να διαβάσετε το βραβευμένο διήγημα της Κατερίνας Χαραλαμποπούλου ΕΔΩ.

Η Κατερίνα Χαραλαμποπούλου είναι αρχιτέκτονας και ιστορικός αρχιτεκτονικής με σπουδές στην Αθήνα (ΕΜΠ), στο Λονδίνο (MSc The Bartlett, UCL) και πάλι στην Αθήνα (PhD, ΕΜΠ). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν την έννοια της αναπαράστασης στην ιστορία της αρχιτεκτονικής στη διασταύρωση με τη θεωρία λογοτεχνίας εστιάζοντας στις έννοιες της περιγραφής και της αφήγησης, του ρεαλισμού και της λογοτεχνικής λεπτομέρειας, κυρίως σε κείμενα του 19ου αιώνα. Έχει εργαστεί στο Τμήμα Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων του ΤΕΙ Δυτικής Ελλ. που πλέον δεν υπάρχει και στο Τμήμα Διακόσμησης του ΙΕΚ Πάτρας, που ίσως και να υπάρχει. Εκτός από τις ακαδημαϊκές δραστηριότητες, έχει μια ιδιαίτερη αγάπη στη λογοτεχνία, έχει δημοσιεύσει μερικά διηγήματα και έχει κερδίσει κανα δυο λογοτεχνικά βραβεία. Τα τελευταία δέκα χρόνια ζει στην Σουηδία όπου έχει αρχίσει να ασχολείται με descriptive metadata, Digital Libraries, Digital Humanities, text mining και text processing προσπαθώντας να προσγειωθεί από τον 19ο αιώνα στον 21ο.

*** Ο Διαγωνισμός «Στέλιος Ξεφλούδας» έχει ως στόχο την προβολή του έργου του Καστελλιώτη δημιουργού αλλά και την ανάδειξη νέων συγγραφέων μέσα από το διήγημα και το γραπτό λόγο. Ο Στέλιος Ξεφλούδας γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στα Καστέλλια, ανήκε στην περίφημη Γενιά του ’30, ήταν από τους ιδρυτές της περίφημης «Σχολής της Θεσσαλονίκης» και θεωρείται ως ο εισηγητής του «εσωτερικού μονολόγου» στην Ελληνική Λογοτεχνία.