***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου, Λάκης Λαζόπουλος, Εκδόσεις Διόπτρα

To βιβλίο Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου είναι, στην ουσία, το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Πρόκειται για την σπαρακτική διήγηση του Λάκη Λαζόπουλου, μιας διάσημης προσωπικότητας στη χώρα μας, ο οποίος αποφασίζει να μοιραστεί με τους αναγνώστες του, ξεγυμνώνοντας συναισθηματικά την ψυχή του, καρέ καρέ όλο το χρονικό της πάλης της συζύγου του Τασούλας με το “θηρίο” του καρκίνου.

Ο Λάκης Λαζόπουλος αφιερώνει το πόνημά του στη μνήμη της και επιδίδεται σε μία συρραφή αναμνήσεων από τη ζωή του, των οδυνηρών του παρόντος- λόγω της ασθένειας-από τη μια, και του ευτυχισμένου παρελθόντος που αναπολεί από την άλλη, ενός παρελθόντος το οποίο, όμως, έχει χαθεί, δυστυχώς, οριστικά και αμετάκλητα, με τον θάνατο της αγαπημένης γυναίκας του.

Πρωταγωνιστής, φυσικά, σε όλες αυτές τις αναμνήσεις είναι η γυναίκα του, η Τασούλα. Ξεκινά την εξιστόρηση από τη γνωριμία τους στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κομοτηνής, την αρχή της σχέσης τους, τον γάμο, τη συγκατοίκηση και ορισμένα περιστατικά του κοινού τους βίου, μέχρι και τις δυσάρεστες αναμνήσεις του παρόντος, αυτές στις οποίες πρωτοστατεί η θλίψη, ο πόνος και η απελπισία.

Αναμφισβήτητα η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Λαζόπουλου ενέχει και τον χαρακτήρα της εξιλέωσης. Παρ’ όλο που πόνεσε απίστευτα με τον χαμό της και στάθηκε στο πλευρό της σε όλην αυτή την οδυνηρή τριετή πορεία της καθόδου της προς τον Άδη, δεν παύει να αισθάνεται τύψεις για τα καλά χρόνια που έζησαν μαζί, τα χρόνια δηλαδή που ήταν μεν δίπλα της, αλλά όχι μαζί της με τρόπο ουσιαστικό. Αυτό τουλάχιστον αποκάλυψαν τα γράμματά της ίδιας της Τασούλας, μία μόλις μέρα μετά από τον θάνατό της. Αυτά τα γράμματα τα έγραφε για να ξορκίσει τη μοναξιά της και να πει στον Λάκη της όσα αυτός αδυνατούσε να ακούσει.

Ο αναγνώστης, που δεν έχει γνωρίσει την Τασούλα, βγάζει το συμπέρασμα ότι επρόκειτο για άτομο κλειστό και μοναχικό, με αρκετό συσσωρευμένο θυμό μέσα της, έναν θυμό ο οποίος πιθανότατα ήταν αυτός που προξένησε και τη θανατηφόρα επάρατη νόσο, σύμφωνα τουλάχιστον με τη θεωρία η οποία θέλει τα αίτια του καρκίνου να είναι και ψυχοσωματικά κατά ένα μεγάλο μέρος τους.

Ο Λάκης Λαζόπουλος δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει τη θέση του, ούτε και να ξορκίσει τις ευθύνες που του αναλογούν. Περιγράφει τα συναισθήματά του με άκρως λογοτεχνικό και αλληγορικό πολλές φορές τρόπο, καταφέρνοντας να συγκινήσει πολλάκις τον αναγνώστη και να τον κάνει να συμπάσχει με τον πόνο του, τον δικό του και της άτυχης Τασούλας, η οποία υπέμεινε στωικά, σύμφωνα με τον συγγραφέα, όλη την τραγική της μοίρα και την πορεία προς την άβυσσο.

Όλο το βιβλίο διατρέχει η άκρως αναπτυγμένη διαίσθηση του Λαζόπουλου για το επικείμενο κακό, διαίσθηση η οποία, δυστυχώς δεν λάθεψε ποτέ κατά τη διάρκεια του βίου του. Με πολλούς διαλόγους, άφθονα παιχνιδίσματα των λέξεων και εσωτερισμό στη γραφή του μας δηλώνει ότι “από παιδί άκουγα τα αισθήματα των ανθρώπων, ποτέ τα λόγια τους” και παραθέτει αναλυτικά πολλές στιχομυθίες με τους γιατρούς στο Υγεία στην Αθήνα, στη Λωζάνη της Ελβετίας ακόμη και στην Αμερική, στα μέρη δηλαδή όπου έτρεξε προκειμένου να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να σώσει το “κορίτσι του”, όπως του άρεσε να την αποκαλεί.

Οι γιατροί και κάποιοι φίλοι παίρνουν τον δευτεραγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο, -για την κόρη του τη Μαριέλη ισχύει το ίδιο- ενώ οι οικογένειες τόσο της Τασούλας, όσο και του Λάκη, δίνουν το παρόν μονάχα μέσα από τις αναμνήσεις του συγγραφέα, οι οποίες έρχονται και παρέρχονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Διότι η αφήγηση του χρονικού της ασθένειας είναι μεν γραμμική, ο διάλογος, όμως, ανάμεσα στις ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος και στις ζοφερές του παρόντος, διαρκής. Ίσως αυτό να γίνεται προκειμένου να μπορέσει να τονίσει ακόμη καλύτερα ο συγγραφέας την αντίθεση μεταξύ των δύο καταστάσεων και να καταδείξει το εφήμερο του ανθρώπου και της ευτυχίας του, η οποία κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή.

Όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο εύκολα μπορεί να δραπετεύσει η ευτυχία μέσα από τα χέρια μας, οπωσδήποτε θα αναθεωρήσουμε πολλά στη ζωή μας. Φτάνει μόνο να μην είναι αργά…

“Δεν νομίζω ότι στα τρία αυτά χρόνια που κράτησε η πορεία μας προς τη σταύρωση ότι κοιμήθηκα ένα βράδυ ήσυχος ή ότι ξημέρωσε μια μέρα χωρίς ένα μόνιμο βάρος στο στήθος μου.{…}Ένιωθα ότι η ζωή μου είχε δώσει την πιο δύσκολη άσκηση ξέροντας ότι δεν μπορώ να τη λύσω. Το σκοτάδι όλο και πύκνωνε γύρω μου καθώς το φως της λαμπάδας της λιγόστευε.{…}

Οι μέρες περνούσαν και δεν περνούσαν, οι μήνες περνούσαν και δεν περνούσαν, οι νύχτες περνούσαν και δεν περνούσαν. Οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη με πολύ βαριά διάθεση, σαν χοντρές που κάνανε σκυταλοδρομία. Αγκομαχώντας παρέδιδε η μία στην άλλη.”

Όσοι έχουν χάσει κάποιο δικό τους πρόσωπο από την επάρατη νόσο αναντίρρητα θα συγκινηθούν τα μάλα όταν θα διαβάζουν για την τραγική αλλαγή στη ζωή κάποιου από την αποφράδα μέρα που εκείνος μαθαίνει ότι βρίσκεται αντιμέτωπος-είτε αυτός είτε κάποιος δικός του- με το τρομερό αυτό θηρίο του καρκίνου, ένα θηρίο“που δεν μπορείς να του κάνεις τον μάγκα. Μία ελπίδα έχεις μόνο. Να σε λυπηθεί το θηρίο και να σε αφήσει”. Στην περίπτωση της Τασούλας όμως,- και σε πόσες άλλες που δεν γνωρίζουμε προσωπικά, αλλά βιώνουν καθημερινά πολλοί συνάνθρωποί μας- το θηρίο δεν έδειξε κανένα έλεος.

Η Τασούλα και ο Λάκης, και πολλοί γιατροί και φίλοι που τους συμπαραστάθηκαν στη δύσβατη πορεία τους, το πολέμησαν το θηρίο. Μέχρι το τέλος. Ήταν, όμως, μία μάχη που, όπως διαισθανόταν ο συγγραφέας, είχε χαθεί ήδη από την αρχή, από το πολύ επιθετικό και επίμονο είδος του καρκίνου το οποίο επέμενε να επανεμφανίζεται ακόμη κι όταν όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά.

Το βιβλίο συνοδεύεται από πολλές έγχρωμες φωτογραφίες του Λάκη και της Τασούλας, τόσο πρόσφατες, όσο και από τα νεανικά τους χρόνια, αλλά και από πολύχρωμους πίνακες που φιλοτέχνησε ο ίδιος ο Λαζόπουλος, αποκαλύπτοντάς μας, έτσι, μία ακόμη κρυμμένη πτυχή της προσωπικότητάς του. Αυτοί οι πίνακες κυμαίνονται ανάμεσα σε ένα στυλ το οποίο θυμίζει ιμπρεσιονισμό και κυβισμό του Πικάσο και αφορά ως επί τω πλείστον προσωπογραφίες. Τα περισσότερα από αυτά, όμως, δεν είναι ευχάριστο να τα βλέπεις. Κι όχι από άποψη αισθητικής, αλλά από άποψη έκφρασης του προσώπου που απεικονίζουν. Είναι, σχεδόν όλα, θυμωμένα, ταραγμένα, τρομαγμένα ή σε κατάσταση σύγχυσης, αποτυπώνοντας έτσι τα αισθήματα του Λάκη και της Τασούλας κατά τη διάρκεια του Γολγοθά τους. Θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι αυτοί, ο συγγραφέας και η γυναίκα του, που καρφώνουν με ένα βλέμμα απελπισίας και απόγνωσης τον αναγνώστη, παρακαλώντας μάταια για ανακούφιση από τα δεινά που βιώνουν.

Μένει μόνο να αναρωτηθούμε για ποιον, άραγε, λόγο επέλεξε ο Λάκης να βγάλει στα φώτα της δημοσιότητας τόσο προσωπικές του οικογενειακές στιγμές. Για να ξορκίσει άραγε τις δικές του τύψεις και τα δικά του φαντάσματα; Για να αποτίσει φόρο τιμής στην αγαπημένη του, ή για να δώσει κουράγιο σε όλους όσους έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με το “θηρίο” και χάνουν τους τη ζωή και τους αγαπημένους τους;

Τώρα άλλες γυναίκες θα φοράνε τα φουστάνια της Τασούλας, αυτά  τα οποία ο Λαζόπουλος επέλεξε να δωρίσει στις γυναικείες φυλακές και ο ίδιος θα μείνει παρέα μονάχα με τις αναμνήσεις και τα γράμματα της αγαπημένης του. Ας βγάζουμε, λοιπόν, τον θυμό μας κι ας μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα θέλω μας με τους αγαπημένους μας πριν να είναι αργά. Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, ούτε και οι αναμνήσεις μας. Επειδή όμως κανείς μας δεν γνωρίζει πόσος χρόνος μας απομένει ακόμα, ας στολιστούμε με το πιο όμορφό μας χαμόγελο κι ας απολαύσουμε το δώρο της ζωής και της υγείας. Μπορεί, εν τέλει, αυτό να ήθελε να μας πει ο Λάκης Λαζόπουλος μέσα από το συγκινητικό του πόνημα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.