***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
ΑΝΤΙΓΟΝΗ του Ζαν Ανούιγ
Οι μάχες, οι νεκροί των πολέμων και οι «Κρέοντες» δεν τελειώνουν ποτέ. Αρκεί η ελπίδα όμως πως κάπου, μέσα στο πλήθος υπάρχει μια «μικρή» Αντιγόνη.
Ο μύθος της Αντιγόνης είναι σε όλους μας γνωστός. Ήταν αυτή που παρά την ρητή εντολή του Κρέοντα, θείου της και βασιλιά της Θήβας, αποφασίζει να θάψει το νεκρό σώμα του αδερφού της, Πολυνείκη, μια απόφαση που πληρώνει με την ζωή της, αφού καταδικάζεται και η ίδια σε θάνατο από τον Κρέοντα, ο οποίος έτσι δημιουργεί έναν νέο κύκλο αίματος για τον Οίκο των Λαβδακιδών. Βασιζόμενος στον αρχαίο μύθο του Σοφοκλή, ο Ζαν Ανούιγ, γράφει το 1942 υπό το ναζιστικό καθεστώς της κατεχόμενης Γαλλίας, και παρουσιάζει έχοντας περάσει λογοκρισία το 1944, την δική του Αντιγόνη, μια Αντιγόνη που προτάσσει το μικροσκοπικό της σώμα ενάντια στην εξουσία, πιο ισχυρό από ποτέ και ενώ ο Σοφοκλής έγραψε μια τραγωδία που στον πυρήνα της υπάρχουν οι αρχές που μας διέπουν, η τιμή, η οικογένεια, και οι Θεοί, ο Ανούιγ την μετατρέπει σε ένα ισχυρό αντιπολεμικό δράμα γεμάτο αιχμές για την άρχουσα τάξη, την εξουσία και την δύναμη ενός Ανθρώπου που τολμά να στέκει ολομόναχος, χωρίς θεούς.
Η Μαρία Πρωτόπαππα, μετά το «Ρίττερ, Ντένε, Φος», επιστρέφει ως ηθοποιός (από τις σπουδαιότερες που έχουμε!) και σκηνοθέτις της παράστασης που ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, και με σεβασμό σε όλες τις μεγάλες ιδέες και ονόματα που την περιβάλλουν, στο έργο, στον χώρο, στους ηθοποιούς της, στους θεατές και σε ολόκληρη την έννοια του Θεάτρου και της Τέχνης, καταφέρνει να στήσει μια παράσταση ευρηματική, με ύφος, ταυτότητα και εξαιρετικές ισορροπίες σε κάθε επίπεδο, τόσο ερμηνευτικά, όσο και σκηνοθετικά, αποδίδοντας αιχμηρά όλα τα «κρυμμένα» επίπεδα του έργου, χωρίς να κάνει ούτε λεπτό την παράσταση επιτηδευμένη ή δυσνόητη. Φυσικά δεν μιλάμε για έργο που ανήκει στο εύκολο θέαμα, όμως το σωστό θέατρο δεν απευθύνεται σε καμία ελίτ, απευθύνεται σε όλους μας, οφείλει να μας μιλάει και να μας αγγίζει και η Μαρία Πρωτόπαππα αυτή την ισορροπία την πετυχαίνει εξαιρετικά!
Σε ένα σκηνικό άχρωμο και άχρονο -εξαιρετικά κοστούμια της Εύας Νάθενα-, μια προσέγγιση δυστοπική, ίσως και Οργουελική, όπου όλα είναι γκρίζα και ελεγχόμενα, με έναν θίασο να ανεβάζει το έργο και τους ηθοποιούς να σε κοιτάνε κατά πρόσωπο και σπάνια να επικοινωνούν μεταξύ τους, μιλώντας κρυφά, σε νοηματική, με το σώμα τους, παρόντες ολόκληροι, ισχυροί μεσάζοντες του μηνύματος «Εγώ μπορώ ακόμα να πω όχι!», όπως λέει η Αντιγόνη, απαντώντας στον Κρέοντα, αλλά μιλάει σε εμάς, φτιάχνοντας με τα χέρια της ένα αόρατο αλλά πανίσχυρο τοίχος κατά του εχθρού, ενώ και ο ίδιος ο Κρέοντας έχει πάντα απόλυτη επίγνωση του «κακού» ρόλου του, και όλοι μαζί συνθέτουν τα ερείπια μιας αιματοκυλισμένης πόλης, στις άκρες της οποίας στοιβάζονται τα πτώματα. Πτώματα που βλέπουμε από τις μισάνοιχτες σακούλες τους σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Μωρά ανάμεσά τους. Στο φινάλε, ο αφηγητής του έργου –υπέροχος Χρήστος Στέργιογλου, σίγουρα πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ερμηνείες του!– μόνος στη σκηνή, θα κλείσει το φερμουάρ από την τελευταία σακούλα. «Τελείωσε.» …θα μας πει. Αναφέρεται στην παράσταση. Οι μάχες, οι νεκροί των πολέμων και οι «Κρέοντες» δεν τελειώνουν ποτέ. Κι ας μένουμε στα ερείπια χωρίς να ξέρουμε τον λόγο. Ίσως να είναι αρκετό το ότι κάθε φορά που συναντάμε έναν Κρέοντα, μπορούμε να ελπίζουμε πως κάπου μέσα στο πλήθος υπάρχει και μια «μικρή» Αντιγόνη.
Η Κίττυ Παϊτατζόγλου σε μια γενναία ερμηνεία καταφέρνει να μετατρέψει την Αντιγόνη σε ένα σύμβολο αντίστασης απέναντι στον αυθάδη, απόλυτο, ισχυρογνώμων και αλαζονικό Κρέοντα του Γιάννη Τσορτέκη που κυριολεκτικά ζωγραφίζει με την λεπτομέρεια που διασχίζει την πορεία της έκπτωσής του, και η αλήθεια είναι πως οι δυο τους, ειδικά στην σκηνή της μεγάλης τους αντιπαράθεσης, σαρώνουν τα πάντα, παρά το γεγονός ότι περιβάλλονται από ένα επιτελείο εξαιρετικών ηθοποιών! Μοναδική εξαίρεση, ο Χρήστος Στέργιογλου, από τον οποίο κανείς δεν μπορεί να κλέψει την παράσταση! Καυστικός, χειμαρρώδης, κυνικός, πικρός και αστείος ταυτόχρονα, γίνεται ο αφηγητής μιας ιστορίας που νομίζαμε ότι ξέραμε, μέχρι που η Μαρία Πρωτόπαππα μας την ξανασύστησε. Και την ευχαριστούμε γι’αυτό. Ειλικρινά και από καρδιάς. Γιατί η Αντιγόνη της, είναι ακριβώς το Θέατρο που θέλουμε και χρειαζόμαστε.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
Σκηνοθεσία, Δραματουργική Επεξεργασία: Μαρία Πρωτόπαππα
Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Νάθενα
ΠΑΙΖΟΥΝ: Χρήστος Στέργιογλου, Γιάννης Τσορτέκης, Κίττυ Παϊταζόγλου, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Δημήτρης Μαμιός, Δημήτρης Μαργαρίτης, Ηλέκτρα Μπαρούτα και η Μαρία Πρωτόπαππα
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-Υπόγειο Πεσμαζόγλου 5
Τηλ. 210.3228706- 210.3222760
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Πέμπτη-Σάββατο στις 20.30, Κυριακή στις 19.00
Τιμές εισιτηρίων: 18-14€
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
