***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Αντίο Φαντάσματα, Nadia Terranova, Εκδόσεις Μεταίχμιο
Ο δρόμος προς την «ενηλικίωση», οι μνήμες της παιδικής ηλικίας, η πορεία προς την κάθαρση και η αυτογνωσία ως προϋποθετική αρχή, είναι συνήθως δρόμοι δύσβατοι, ενίοτε δυσβάσταχτοι. Η ενδοσκόπηση, η ανάσυρση θαμμένων αναμνήσεων που στοιχειώνουν και η αποκάλυψη όλων όσων στιγματίζουν μια ζωή, είναι αυτά που διεκδικούν και κατακρατούν την λύτρωση της ψυχής.
«…αλλά δεν είχε νόημα, δεν έχει νόημα όταν μεταφέρεις πράγματα από μια εποχή σε άλλη, είναι καλά εκεί που βρίσκονται, πάντα υπάρχει ένας λόγος που οι αναμνήσεις πρέπει να παραμένουν αναμνήσεις και να μην έρχονται να διαταράξουν το παρόν…»
Όλα αρχίζουν με την επιστροφή της 36χρονης Ίντα, μετά από πρόσκληση της μητέρας της, στην πατρίδα της, προκειμένου να ανακαινιστεί το πατρικό της σπίτι για να πουληθεί. Αυτό το γεγονός θα δώσει στην ηρωίδα την ευκαιρία να επεξεργαστεί το παρελθόν της, την παιδική της ηλικία και ό,τι την στιγμάτισε. Ο σύζυγος της ο Πιέτρο μένει στο σπίτι τους στην Ρώμη, περιμένοντας την να γυρίσει. Υπάρχει μια φαινομενική απόσταση στον γάμο τους και στα 10 χρόνια αυτού του γάμου, δεν έχουν αποκτήσει παιδιά. Στάση ζωής ή φόβος εγκατάλειψης; Ίσως η Ίντα δε θεωρεί απαραίτητο να την ακολουθήσει ο άντρας της στην επιστροφή της στη Μεσσίνη. Αυτό το ταξίδι είναι ένα μοναχικό ταξίδι. Είναι το ταξίδι στο παρελθόν, ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης, ένα ταξίδι στους ανοιχτούς λογαριασμούς της προηγούμενης ζωής της. Άραγε αυτή απόσταση που τους χωρίζει τώρα, τι θα επιφέρει στην σχέση τους;
[…Δεν θέλω παιδιά γιατί φοβάμαι μην τυχόν πεθάνουν, μην εξαφανιστούν…, δεν έχω παιδιά επειδή δεν ήρθαν, ούτε το επιδιώξαμε. Δεν έχω παιδιά επειδή δεν θέλω να πάρει σάρκα και οστά μέσα μου ένα ανθρώπινο πλάσμα, να με κάνει ο,τι θέλει εκείνο. Δεν έχω παιδιά, γιατί τα παιδιά περνάνε μέσα από το σώμα μας, αυτόν τον τόπο που θέλω να έχω υπό πλήρη έλεγχο, και μπορώ ακόμα να πείσω τον εαυτό μου πως, αν συμβεί κάτι στο σώμα μου, δεν έχει συμβεί πραγματικά…]
Και εκεί, στην Μεσσίνη, η παρουσία και η απουσία. Η πόλη είναι για την Ίντα, άρρηκτα συνυφασμένη με τη μορφή του πατέρα της. Η απουσία του από τη ζωή τη γίνεται ακόμα πιο έντονη. Ο πατέρας της αντιμετώπιζε πάντα προβλήματα, ωστόσο, εξαφανίστηκε και δεν επέστρεψε ποτέ. Η Ίντα ήταν τότε 13 χρονών. Ποτέ δεν έμαθαν τι απέγινε. Δεν υπήρξε θρήνος και αποδοχή θανάτου.
Η Ίντα θα βρεθεί στο πατρικό της όπου τα αντικείμενα του σπιτιού αποκτούν υπόσταση. Η Ίντα πρέπει να διαλέξει τι θα κρατήσει και τι θα πετάξει. Μια επιλογή που κρύβει έντονα συναισθήματα, αφού κανείς δεν θέλει και ίσως δεν πρέπει να κρατήσει κάποια πράγματα για πάντα. Ίχνη που «πρέπει» να εξαφανιστούν. Και εκεί, στο σπίτι στο οποίο μεγάλωσε η Ίντα, η σύγκρουση με τη μητέρα της δε θα αργήσει να έρθει. Η σχέση μητέρας – κόρης. Μια σύγκρουση που θα αναδείξει σχέσεις και συναισθήματα. Άραγε η μητέρα της αλήθεια σκέφτεται να πουλήσει το σπίτι ή ήταν η ευκαιρία που έψαχνε για να έρθει πίσω η κόρη της και να αναμετρηθεί με τα «φαντάσματα» της; Θα γίνει το «λιμάνι» της; Και η μητρότητα; Η αιώνια αγάπη προς τα παιδιά μας; Η πιθανή σκληρότητα ενός γονιού όταν αυτός αγωνίζεται να επιβιώσει;
«… Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα τι σημαίνει στ΄αλήθεια να είσαι μητέρα: κάτι από το οποίο δεν υπάρχει διαφυγή. Λένε πως μια μητέρα δίνει τα πάντα και δεν ζητάει τίποτα, κανείς δεν λέει όμως ότι ζητάει τα πάντα και δίνει αυτά που δεν ζητάμε να έχουμε…»
Η συγγραφέας, αποτυπώνει με ακρίβεια τον πόνο ψυχής της ηρωίδας της σε ένα ώριμο, φαινομενικά ψυχοβιογραφικό και μελαγχολικό κοινωνικό μυθιστόρημα μέσα από το οποίο αναδεικνύεται ο αγώνας για την απελευθέρωση από τα φυσικά φαντάσματα, μέσα από αναμνήσεις που πονάνε και αλήθειες που έρχονται στο φως. Ένα σύγχρονο, καλογραμμένο έργο, γεμάτο εικόνες και χαρακτήρες που ψυχογραφούνται αδρά. Μέσα από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τις σιωπές, τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, τις συγκρούσεις τους, πετυχαίνουν την κάθαρση. Η ιστορία μιας εγκατάλειψης και όλα όσα αυτή επέφερε στον ψυχισμό των ηρώων, τον πόνο, το πένθος, τη θλίψη, τον φόβο, με οδηγό την πυκνή, σύγχρονη και υποβλητική γραφή της NADIA TERRANOVA. Χωρισμένο σε τρία μέρη, με μικρά κεφάλαια και δυνατές περιγραφές, το έργο σε εξαιρετική μετάφραση Δήμητρας Δότση, είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Καταφέρνει να αποδώσει την ηχηρή εσωτερική κραυγή της ηρωίδας του και ταυτόχρονα καθηλώνει και προβληματίζει τον αναγνώστη, δείχνοντάς του τον δρόμο προς την προσωπική του ενδοσκόπηση, ώστε να καταφέρει, ενδεχομένως, να πει «Αντίο» στα δικά του φαντάσματα.
«…Τα αντικείμενα δεν είναι αξιόπιστα, οι αναμνήσεις δεν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο οι εμμονές. Τις χρησιμοποιούμε για να κρατάμε ανοιχτή τη ρωγμή και πείθουμε τον εαυτό μας ότι η μνήμη είναι σημαντική, ότι εμείς και μόνο εμείς είμαστε οι φουροί της. Κρατάμε την πληγή ανοιχτή, για να παραμένουν μέσα τα δικά μας δεινά, οι δικοί μας φόβοι, και φροντίζουμε να είναι αρκετά βαθιά, ώστε να χωρά και τη δική μας οδύνη, αλίμονο μας αν την αφήσουμε να περιπλανιέται…»
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
