***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Στόματα

‘’Με τον τρόπο του ποιητή

που δεν ξέρει να γράφει

παρ’αλλάζει μορφή

έρποντας

με τα πολλά του στόματα

πάνω στο φύλλο’’

Ρόδινος Φόβος, Ταξίδια, Μαρία Λαϊνά, Εκδόσεις Καστανιώτη

Λίγο μετά, αφού διάβασα την άσχημη είδηση πήγα ως τη βιβλιοθήκη. Πρέπει να σας πω πως κάθε φορά ξεχνώ πού έχω κρύψει τα αγαπημένα μου βιβλία και έτσι τριγυρίζω σαν παράξενο τρωκτικό, σκαρφαλώνω σε ράφια. Και έτσι όπως γυρεύω το σχετικό, χάνομαι σε τίτλους και συλλογίζομαι τι είναι αυτό το απόλυτο που πρέπει να βρω. Τους ρωτώ μα εκείνοι στρέφουν τη ράχη τους και με αγνοούν. Έπειτα λέω, έτσι είναι το παιχνίδι και δίνομαι στον αγώνα με όσο κουράγιο μου μένει.

Απόψε δεν ήθελα να παίξω. Και έτσι πήγα στη γωνιά που ‘χω κρατήσει τα παλιά τιμαλφή. Κάτι πολύτιμους λίθους μες στη σκόνη του ραφιού, με γράμματα πεπαλαιωμένα σαν τα κρασιά. Και έπειτα συνέχισα, κάτω από την λάμπα έριξα τις σελίδες του παλιού χαρτιού. Σελίδες τετρακοσίων γραμμαρίων, σαμουά, σε κάποιο τυπογραφείο της Αθήνας. Μα από όποιο υλικό και αν είναι φτιαγμένη ετούτη η συλλογή πάντα θα ξυπνά ένας ρόδινος φόβος. Είναι τότε που σε μετράς με τους στίχους της ζωής σου. Εκείνο που συγκρατείς κυμαίνεται από την απάτη ως την αλήθεια και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το αληθινό χρυσάφι. Μόνο κάτι λίγες φορές φέγγουν οι λέξεις μες στο σκοτάδι, μυρίζουν ανθρωπιά και είναι γραμμένες με το αιώνιο μελάνι. Εμείς οι τοίχοι και εμείς οι ίδιοι το σύνθημα που ξεπλένουν οι βροχές.

Λίγο μπρος και λίγο πίσω και να ‘σου μεγάλη η αλήθεια που κάνει τούτες τις λέξεις να μην φαντάζουν καθόλου με παιχνίδι. Με αυτές δεν παίζεις και δεν μιλάς, επειδή σε αυτές τις λίγες περιπτώσεις που συγκράτησες στο ταξίδι μέχρι τώρα, κανείς δεν βρέθηκε ικανός να κλέψει την αλήθεια – καμιά εξουσία, μήτε και ο θάνατος που γνέφει απόψε στην Μαρία Λαϊνά. Τίποτε δεν μπορεί να της κάνει επειδή τέτοια μηνύματα, να αντέχουν στο νερό, οι άλλοι τα χρειαζόμαστε. Και έτσι βρίσκουμε υπογραμμισμένο το άρρητο. Κανείς δεν θυμάται το πώς και το γιατί, μονάχα κάτι σκόρπιες δοξασίες στέκουν εδώ και εκεί.

Και η συνείδησή σου βαθαίνει έτσι όπως τραγουδά δίχως τίτλους, μες στο πέλαγο του χαρτιού η Μαρία. Με τον τρόπο του ποιητή που δεν ξέρει να γράφει, μόνο να κλείνει μηνύματα μες στα μπουκάλια . Που αλλάζει μορφή, που γίνεται θλίψη και ουρλιάζει με απόγνωση και άλλοτε πάλι τόσο λίγο νιώθει παρασυρμένος από το αλόγιστο της εποχής και από την λογική της. Τους δρόμους διαβαίνεις, κοιτάς μα δεν βλέπεις και όλο προχωράς κάτω από τις μαρκίζες της νύχτας. Έρποντας, τ’ακούς; Σαν να ρίχνεις την ψυχή σου καταγής, σαν το μωρό του Κρέιν που παλεύει από ασφυξία μες σε ολέθριες κουβέρτες, σε ένα όνειρο από απεγνωσμένες συλλαβές. Αν φοβηθείς ποτέ στον δρόμο, σκύψε και πιες από το νερό της πηγής της.

Και έπειτα, εκείνο το με τα πολλά του στόματα πάνω στο φύλλο και ένας κήπος με χρυσά κιγκλιδώματα και ανθρώπους που να μοιάζουν με κήπο, έτσι όπως το έγραψε μια φορά και έναν καιρό το πάθος για την αλήθεια. Θα σε θυμάμαι Μαρία, πρωτεϊκή μου φιλενάδα με την καταγωγή από τους κόσμους της καλής μοναξιάς, της ελεύθερης, της αυτόβουλης και ανάλαφρης μοναξιάς που κρατά όρθιο τον κόσμο. Θα σε θυμάμαι Μαρία μες στην έρημο που διάλεξες απ’απόψε να ζεις μαζί με κάτι άλλες καρδιές, ρωμαλέες και ωραίες που δεν συνθηκολόγησαν. Που έπαιξαν ως το τέλος το παιχνίδι – θυμάστε;- κρατώντας από το χέρι τον ήχο που κάνει η ζωή. Θα σε θυμάμαι Μαρία, στην εξορία σου, πέρα από τους θορύβους του κόσμου, πέρα και από το θλιμμένο μονόλογο ως εκεί που υψώνεται μια άλλη εκδοχή σου, μισή στην άνοιξη, μισή στο φθινόπωρο. Όπως και εγώ τούτο το βράδυ που σου λέω αντίο από τα βιβλία Μαρία, σαν να στέλνω με τον τηλέγραφο ένα σήμα στο τίποτε. Μαρία απέδρασε, στοπ, ποιήματα αδέσποτα γυρνούν στην πόλη, στοπ, δεν είναι αρπαχτικά, ανταποκριθείτε στο αίτημα της συντροφιάς, στοπ.

Θα σε θυμάμαι μες στον κυκλικό χρόνο της μυθολογίας σου, να ανασαίνεις τη σκόνη του χρόνου, γεννώντας τα σπάνια άνθη της ποίησης σου.

Ήθελα από καιρό να γράψω για την Μαρία Λαϊνά, μονάχα εντυπώσεις δηλαδή αφού θα πρέπει να σκύψει κανείς ξανά και ξανά στο έργο αυτής της μοναδικής ποιήτριας. Ήθελα να γράψω για τα ολιγόστιχα που αποδεικνύονται ολόκληρα μυθιστορήματα, εμπνευσμένα από τα ξέφτια μιας εποχής. Θα ήθελα να σας πω πως λογαριάζω ένα ολόκληρο βιβλίο όλους τους τίτλους των συλλογών της και πως θα θυμάμαι για πάντα την ειρηνική της μελαγχολία, τους θαυμαστούς της φαροφύλακες, όλο να έρχονται στις ιστορίες και όμως να αντέχουν άφθαρτοι. Και εμείς να ακουμπάμε λέει τις αλήθειες με τα ακροδάχτυλα, εμείς της Μαρίας Λαϊνά οι μύστες μες στην υπέροχη αυθαιρεσία της ερμηνείας μας, ολότελα πλανεμένοι.

Η Μαρία απέδρασε, στοπ, πίσω της άφησε φρυγμένη γη. Και ποιήματα, και ποιήματα που όλο μας πλησιάζουν στοπ. Ανταποκριθείτε στο χάδι, στοπ.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.