***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αποχαιρέτα την τη Στουτγάρδη Αστυάνακτα, Αγλαΐα Μπλιούμη, Εκδόσεις Κέδρος

Με τον παράξενο αυτόν τίτλο για βιβλίο, ο οποίος παραπέμπει ευθέως στο γνωστό ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» και τον διάσημο στίχο «Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις», επιχειρεί η Ελληνίδα της ομογένειας Αγλαΐα Μπλιούμη να μας μιλήσει για το φαινόμενο της σύγχρονης ελληνικής μετανάστευσης, τις ελληνογερμανικές σχέσεις και την κοινή ευρωπαϊκή μνήμη.

Το βιβλίο της έχει ως κεντρικό θέμα τη ζωή του Παντελή, μετανάστη στη Στουτγάρδη της Γερμανίας από την Κύπρο στη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 και στη γνωριμία του με την Κατερίνα, μία Ελληνίδα μετανάστρια εκεί. Προφανώς πρόκειται για τη ζωή των γονιών της συγγραφέως, παρ’ όλο που αυτό δεν δηλώνεται καθαρά στο βιβλίο. Σε αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως έγκειται και η επιτυχία του πονήματος: η Μπλιούμη δεν περιγράφει άγνωστες καταστάσεις για την ίδια στο βιβλίο της, αλλά, αντιθέτως, σκέψεις, πράξεις, λόγια, γεγονότα και συναισθήματα που βίωσε η ίδια κατά τη διάρκεια της δικής της εμπειρίας ως Ελληνίδας μετανάστριας στη Γερμανία τη δεκαετία του ’70, τότε που πολλοί Έλληνες μετανάστευαν στη Γερμανία.

Το βιβλίο της όμως δεν ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση των γεγονότων από το ’50 μέχρι το σήμερα. Απεναντίας, επιλέγει να ανατρέξει την ελληνική ιστορία από τη δεκαετία του ’20, με αναφορές μέχρι τη σημερινή εποχή. Έτσι, στις μνήμες των μεταναστών περιλαμβάνονται γεγονότα όπως η καταστροφή της Σμύρνης το ’22, ο Ελληνικός Εμφύλιος, η Κατοχή, αλλά και τα μεταπολεμικά δύσκολα χρόνια της φτώχειας.

Η Μπλιούμη απευθύνεται πολλές φορές η ίδια στον αναγνώστη και ενσωματώνει με τέχνη στο κείμενό της πολλές αλληγορίες. Έτσι ο βασικός πρωταγωνιστής δεν είναι ούτε ο Παντελής, ούτε η Κατερίνα, αλλά ούτε και η μικρή Αγλαΐα με τις καταστάσεις που βιώνει ως μετανάστρια στην ξένη χώρα, αλλά η… βαλίτσα των αναμνήσεων, μια βαλίτσα από κοντραπλακέ που πηγαίνει πέρα δώθε μαζί με τους ανθρώπους που την κουβαλούν.

Έτερος πρωταγωνιστής, μα και συνάμα αινιγματική προσωπικότητα, είναι ο Αστυάνακτας, που εμφανίζεται και στον τίτλο του βιβλίου. Ο Αστυάνακτας (κατά λέξη ο βασιλιάς της πόλης) ήταν ο γιος του Έκτορα και της Ανδρομάχης που φονεύθηκε με τόση βαναυσότητα ριπτόμενος από τα τείχη της Τροίας, όταν κατέλαβαν την πόλη οι Αχαιοί. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί επιδέξια τον τίτλο και την προσωπικότητά του χτίζοντας μια περίτεχνη αλληγορία που σχετίζεται με τους ήρωές της και την υπόθεση του βιβλίου της.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα ιδιαίτερο βιβλίο που σχετίζεται με το θέμα της μετανάστευσης, κάπως διαφορετικό από όσα έχουμε διαβάσει ως τώρα.

«Αφήγηση και Ιστορία. Ιστορία των ανθρώπων που δεν γράφτηκε. Αυτό είναι το παραμύθι με τα μεταξωτά φτερά που καθρεπτίζει ασημένιο το είδωλό του στον αφρό της θάλασσας και το απιθώνει στην αγκαλιά του δειλινού. Κι εκείνο όλο απλώνεται και τρεμοσβήνει, χάνεται και κελαρύζει στα ασημένια νερά, φιλάρεσκα, ισιώνοντας τα κατσαρά μαλλιά του. Όχι, όχι. Το εγχείρημα της ρωμιοσύνης ακανθώδες. Το εγχείρημα: ατέλειωτοι αστερίες σαν τεράστια πλοκάμια, πολύχρωμοι, αστερίες που ανήκουν στις ζωές  των άλλων. Να αλιεύσεις. Το πεπρωμένο της ρωμιοσύνης είναι η διασπορά της. Εμείς απλώς βουτάμε στη θάλασσα και ξεριζώνουμε τις ρίζες του βυθού».

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.