***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
O James Cameron, 13 χρόνια μετά το Avatar, επιστρέφει στον μακρινό κόσμο της Pandora, μιλώντας όπως μόνο αυτός ξέρει, για την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το Avatar. Έστω και αποσπασματικά, όλοι έχουνε δει σκηνές, trailer ή αφιερώματα για το έπος του James Cameron που το 2009, άλλαξε ξανά -τότε- τα δεδομένα του κινηματογράφου, εισάγοντας το σήμερα γνωστό σε όλους μας πια, 3D. Απέσπασε 3 Όσκαρ και διεκδίκησε άλλες 6 υποψηφιότητες, ενώ έκανε τους απανταχού θεατές να ταξιδέψουν σε ένα μαγευτικό και κυριολεκτικά πρωτόγνωρο μέχρι τότε, υπερθέαμα, στον κόσμο της Pandora. Έναν άλλο παράδεισο, έναν Κήπο της Εδέμ, γεμάτο χρώμα, φύση, υγεία, ζωή. Παρθένα δάση και πλάσματα άγνωστα, απροσπέλαστα ακόμα από την ανθρώπινη παρουσία. Αυτή η ισορροπία της φύσης, η αρμονία, ο σεβασμός στη ζωή και την ύπαρξη ακόμα και του μικρότερου πλάσματος, σε αντιπαραβολή με την αλαζονεία του ανθρώπου, τη βία, την κατάκτηση, την υποταγή και την υποτιθέμενη ανωτερότητα του είδους ή και μεμονωμένων φυλών του, που διακατέχει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, ήταν το κυρίαρχο θέμα της ταινίας. Και εξακολουθεί.
Δεκατρία χρόνια μετά, ο James Cameron, επιστρέφει με το πρώτο σίκουελ του Avatar, το “Avatar: The way of water”. Όπως ήταν αναμενόμενο, ενώ η απήχηση παραμένει τεράστια, η επιτυχία της ταινίας δεν είναι η ίδια. Ποτέ κανένα σίκουελ δεν υπήρξε καλύτερο από το πρωτότυπο και ο λόγος είναι απλός: ξέρουμε τι θα δούμε, δεν εντυπωσιαζόμαστε το ίδιο, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο έκπληξης. Όμως, το “The way of water” παραμένει μια εξαιρετική για το είδος της ταινία, πιστή στο ύφος και τη θεματολογία της, και το κυριότερο, γεμάτη από πράγματα που αξίζει να ειπωθούν. Ξανά. Μέχρι το είδος μας, να σταματήσει να επαναλαμβάνει τα λάθη του.
Δεν θα μείνω πολύ στην ταινία αυτή καθ´ εαυτή, θεωρώ πως όσοι το είδαν ή σκοπεύουν να το δουν, ξέρουν περί τίνος πρόκειται. Οι υπόλοιποι, ξέρουν πως είναι η ταινία με τα «μπλε πλάσματα» τα οποία θεωρούν τόσο μακριά, ξένα, διαφορετικά από εμάς που φυσικά δεν τους αφορά η ιστορία τους. Κι εκεί ακριβώς ξεκινά το γιατί είναι σημαντική μια ταινία όπως το Avatar, που φαινομενικά, ναι, είναι παραμύθι. Αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι η ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας, συμπυκνωμένη, ιδωμένη αλλιώς. Βλέποντάς το, και αναγνωρίζοντας το πόσο λιγότερο από την πρώτη ταινία εντυπωσιαζόμουν από τις -αντικειμενικά πανέμορφες και μαγικές- εικόνες του αυτή τη φορά, μία ήταν η σκέψη που γυρνούσε στο μυαλό μου: Δεν έχω παιδιά, βλέποντάς το, καταλαβαίνω εν μέρει, γιατί. Δεν μου αρέσει ο κόσμος που ζούμε. Δεν μου αρέσουν οι πεποιθήσεις και οι συμπεριφορές μας, θα ήθελα τα παιδιά μου να ζήσουν ήσυχα, ειρηνικά, όμορφα. Θα ήθελα να αγαπάνε, να σέβονται, να εκτιμάνε κάθε μορφή ζωής. Θα ήθελα να μην είναι εξαίρεση όσοι αγωνίζονται να το κάνουν πράξη. Θα ήθελα να μην καταστρέφαμε συστηματικά -και συστημικά- τον πλανήτη/σπίτι μας. Θα ήθελα… Αν είχα παιδιά, σίγουρα το Avatar θα ήταν η πρώτη ταινία που θα τα έβαζα να δουν. Θα μάθαιναν πολλά, καλά και κακά, όλες τις αλήθειες του είδους και των χρόνων μας στη Γη, και μάλιστα πολύ πιο ουσιαστικά από εντυπώσεις και αντιδράσεις που προκαλούν λάθος καθηγητές, κακογραμμένα βιβλία ιστορίας και γραφικά sites με παντός είδους συνωμοσιολογίες.
Ο μακρινός κόσμος της Pandora, εξαπλώνεται ξανά, μεγαλόπρεπος και θεϊκός μπροστά μας, νέα πρόσωπα, νέες ιστορίες, απλές ναι, ακόμα και αναμενόμενες, αλλά βαθιά αληθινές, που αγγίζουν τα όρια του κλασικού, μας συνεπαίρνουν και μας ταξιδεύουν σε μια ταινία που αν και έχει μια σχεδόν εξωφρενικά μεγάλη διάρκεια -3 ώρες και 12 λεπτά!- καταφέρνει να μας καθηλώσει από το πρώτο δευτερόλεπτο και να μας κρατήσει εκεί! Μαγεμένους και θλιμμένους ταυτόχρονα, που αυτός ο κόσμος είναι μόνο ένα παραμύθι. Κι αν κάποτε, εκατομμύρια χρόνια πριν, ήταν υπαρκτός, είναι δικό μας λάθος η εξαφάνισή του. Και είναι ακόμα πιο τρομακτικό -και δυστυχές- το ότι αν αύριο, ανακαλυφθεί ένας νέος πλανήτης όπως η Pandora, ή πιο απλά ένα μέρος παρθένας γης, είναι μόνο θέμα χρόνου το πότε θα το ισοπεδώσουμε -ξανά- σε μια γκρίζα, άκαρπη και αφιλόξενη ζώνη… Τέλος πάντων.
Το “Avatar: The way of water”, απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερων Οπτικών Εφέ, ενώ διεκδίκησε άλλα τρία βραβεία, Ήχου, Καλύτερης Ταινίας και Σχεδιασμού Παραγωγής. Αλλά το τεχνικό κομμάτι δεν έχει σημασία. Δείξτε το στα παιδιά σας. Αν έχουμε μια ελπίδα, αυτά είναι.
AVATAR: THE WAY OF WATER
Σενάριο-Σκηνοθεσία: James Cameron
Πρωταγωνιστούν: Sam Worthington, Zoe Saldana, Sigourney Weaver, Stephen Lang, Cliff Curtis, Kate Winslet, Edie Falco, κα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
