BDSM Παραμύθια, του Γιώργου Πανόπουλου

12 July 2014

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία μικρή αθώα κοπέλα που ερωτεύτηκε έναν πλούσιο αυταρχικό όμορφο άντρα.

Αυτός ο άντρας, λοιπόν, έκανε στην άκρη τα σκληρά του συναισθήματα κι έδωσε αγάπη στη μικρή μας αθώα. Τι; Δε συμβαίνουν αυτά; Κι όμως συνέβαιναν πάντα στη ροζ λογοτεχνία με τη διαφορά ότι τα τελευταία τέσσερα τουλάχιστον χρόνια οι συγγραφείς αποφάσισαν να δώσουν μια άλλη διάσταση.

Με μια δόση σαδομαζοχισμού τα απενοχοποιημένα πια άρλεκιν εξελίχθηκαν κι έδωσαν μια νέα οπτική. Χρόνια η ροζ λογοτεχνία συντηρούσε τα γυναικεία στερεότυπα που θέλουν τη γυναίκα όμορφη, να ασχολείται μόνο με το σώμα της και το πώς θα πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρό της, να παντρευτεί. Τώρα μας παρουσιάστηκε και το σεξουαλικό στερεότυπο, που θέλει τη γυναίκα υπό στο κρεβάτι. Μια όμορφη νεαρή ηρωίδα που γοητεύεται από ένα σαδιστή άντρα κι αποφασίζει να τον παρηγορήσει και να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του τραύματα πάση θυσία αποτελεί το σημερινό πρότυπο. Ο Κρίστιαν Γκρέι, η κόλαση του Γκάμπριελ, κ.α. καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους όταν γνωρίζουν το υπέρτατο συναίσθημα, την αγάπη.

Θα μας συγχωρήσουν οι αναγνώστριες αν τους απομυθοποιήσουμε τα πρότυπα. Ο σαδιστής είναι σαδιστής ό,τι κι αν γίνει. Κι ο σαδισμός δεν έχει να κάνει τόσο ούτε με την ομορφιά ούτε με τα πλούτη αλλά με την εξουσία. Ο πρωτοπόρος στη λογοτεχνία που μίλησε για το σαδισμό, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, σκιαγράφησε χαρακτήρες που ζούσαν για το σαδισμό, ζούσαν από αυτόν και είχαν διακριβώσει μια ισχυρή επιχειρηματολογία στο νου τους. Εργοδότες, ιερείς, δικαστές, δάσκαλοι, ηγούμενοι, ψάρευαν τα θύματα τους και εκτόνωναν το πάθος τους. Η Ζυστίν γνώρισε κάθε είδους εξουσία και άντεξε κάθε λογής μαρτύριο προκειμένου να διαφυλάξει το ύψιστο αγαθό, την αρετή. Στις «120 μέρες των Σοδόμων» οι μοναχοί επιδίδονται σε κάθε είδους σαδιστική τάση όπως, ουρολαγνία κοπρολαγνία και νεκροφιλία. Στη φιλοσοφία του μπουντουάρ ο Ντε Σαντ δε διστάζει να μας πει πόσο ηδονικό είναι να φτάνεις σε οργασμό και να πεθαίνεις από το σύντροφό σου.

Και ναι, είναι αλήθεια ότι ο Ντε Σαντ περιέγραψε τις πιο ακραίες μορφές που μπορεί να πάρει ο σαδισμός. Η λογοτεχνία όμως έχει δώσει κι άλλα πιο ρεαλιστικά παραδείγματα. Ο Πασκάλ Μπριγκνέρ στα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα» θέλει τους ήρωες του να βασανίζονται να αγαπήσουν το σύντροφό τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Κι αν κυριαρχεί το συναίσθημα της εκδίκησης, το ερωτικό πάθος δεν εκλείπει και φτάνουν στο σημείο να θέλουν να υποδουλώσουν τον αγαπημένο τους ακόμα και προξενώντας του ανεπανόρθωτες βλάβες. Κι αν κι αυτό σας φαίνεται άγριο, υπάρχει η «ιστορία της Ο» από την Ντομινίκ Ο που εξιστορεί την περιπέτεια μιας σκλάβας ώστε να εκπαιδευτεί και να ικανοποιήσει τον Αφέντη της.

Η σημερινή, λοιπόν, λογοτεχνική τάση δεν είναι τίποτε παραπάνω από την εξέλιξη των άρλεκιν και συντελούν στη διαμόρφωση και συντήρηση ενός ακόμα κοινωνικού στερεότυπου. Σύγχρονα παραμύθια για μεγάλες κοπέλες προσπαθούν να ενοχοποιήσουν την ταυτότητα της γυναίκας της εποχής και να την ενοχοποιήσουν. Ξεχνώντας τα πραγματικά προβλήματά της καθιστούν ένα νέο σεξιστικό πρότυπο. Και δε σταματούν εκεί. Επιχειρούν να δικαιολογήσουν ένα άλλο στερεότυπο, αυτό του αυταρχικού άντρα, θυματοποιώντας τη γυναίκα. Κάποτε μοναρχικά καθεστώτα διασκέδαζαν με ελαφριά θεάματα το λαό κι από την άλλη λαϊκοί συγγραφείς ασχολούνταν με προβλήματα της βασιλικής οικογένειας για να παρηγορήσουν τους φτωχούς. Σήμερα γυναίκες, κυρίως, συγγραφείς στο βωμό του χρήματος εισάγουν στο χαρτί την υποτακτική γυναίκα και διαιωνίζουν ένα σεξιστικό χαρακτήρα απαξιώντας κάθε πρόοδό της και υποβιβάζοντάς την προσωπικότητά της.

Όλα αυτά τα βιβλία δεν είναι παρά μια νέα μόδα που ήρθε και θα περάσει.