***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
2η θέση στον Διαγωνισμό «Φθινοπωρινές Ακροβασίες» του Literature.gr
Το πάρκο ήταν γεμάτο κόσμο. Ζευγάρια που κρατιόντουσαν αγκαλιά και έσφιγγαν τα μέλη τους για να ζεσταθούν. Παιδιά που έπαιζαν με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, δυο σκύλοι που ερωτοτροπούσαν κουνώντας τις ουρές τους, πουλιά που τιτίβιζαν και δοκίμαζαν τα φτερά τους σχεδιάζοντας το ταξίδι τους, κι ένα καπέλο που το είχε πάρει ο αέρας.
Εκείνη φορούσε ένα κόκκινο πανωφόρι κι άφηνε να φαίνεται το γεμάτο λουλούδια φόρεμα της από μέσα. Στο ένα της χέρι κρατούσε μια κίτρινη ομπρέλα και το άλλο ήταν κουρνιασμένο μέσα στη χούφτα του άντρα που τη συνόδευε. Τα σώματά τους είχαν την οικειότητα του έρωτα, το περπάτημά τους ήταν ανάλαφρο πάνω στα πεσμένα φύλλα. Σταμάτησαν για λίγο να ανταλλάξουν ένα φευγαλέο φιλί ενώ το χέρι του χάιδευε τις τούφες απ΄τα μαλλιά που έπεφταν στο πρόσωπό της.
«Σ΄αγαπώ» θα της πει.
«Κι εγώ» θα του απαντήσει.
Μιλούσαν για τα όνειρά τους. Ζωγράφιζαν τη ζωή με τα ίδια χρώματα. Τα κόκκινα χείλη της άφησαν σημάδι πάνω στα δικά του.
Εκείνη φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα, η κοιλιά της ήταν φουσκωμένη, περπατούσε με τον άντρα που της είχε πει «σ΄αγαπώ», ήταν φθινόπωρο και το χέρι του ήταν τυλιγμένο γύρω απ΄τη μέση της.
«Θες κάστανα;» θα τη ρωτήσει.
«Ξέρεις πόσο μου αρέσουν» θα του απαντήσει.
Η υπογραφή και των δύο ήταν στο πίνακα που ζωγράφισαν, η ζωή τους πια ένα έργο τέχνης, δικό τους.
Ένα κοριτσάκι κυνήγαγε ένα μπαλόνι, ένας άντρας έτρεχε ξωπίσω του για να το πιάσει και η γυναίκα με το κόκκινο παλτό έστεκε λίγο πιο μακριά, γελούσε κι είχε ανοιχτή την αγκαλιά της για το μικρό παιδί. Το δικό τους παιδί.
Η γυναίκα με την κόκκινη ρόμπα καθόταν μπροστά στο παράθυρο. Έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής η ακίνητη φιγούρα της. Μόνο οι κόρες των γαλάζιων ματιών της ήταν σε κίνηση. Ο φθινοπωρινός αέρας έφερνε μέσα στο δωμάτιο τον ήχο από τα φύλλα που με χορευτικές φιγούρες έπεφταν απ΄τα δέντρα. Χαμογέλασε κι άπλωσε το χέρι της να πιάσει ένα. Τα δάχτυλά της άγγιξαν το παγωμένο τζάμι που την χώριζαν από τον έξω κόσμο. Στο δωμάτιο μπήκε μια κοπέλα με γαλάζια μάτια.
«Σου έφερα μια ζακέτα, κάνει ψύχρα» είπε και τη σκέπασε με το ζεστό ύφασμα αγκαλιάζοντας τους λεπτούς ώμους της ακίνητης γυναίκας.
Η γυναίκα με τη κόκκινη ρόμπα κρατούσε στα χέρι α της ένα φθαρμένο άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες, στα τετράγωνα πλαίσια κολλημένα ενθύμια μνήμης με φιγούρες μακρινές να της κουνάν το χέρι.
«Όμορφοι άνθρωποι» ψιθύρισε και προσπάθησε να σηκωθεί.
Τα γαλάζια μάτια της γυναίκας με τη κόκκινη ρόμπα γέμισαν στάλες βροχής και γύρισε το σώμα της προς τη νεαρή κοπέλα.
Δυο ζευγάρια γαλάζια μάτια κοίταζαν το ένα μέσα στο άλλο. Τα δύο έβλεπαν το παρελθόν ζωντανό, τα άλλα δύο έβλεπαν τη ζωή να ακροβατεί ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν.
Η νεαρή κοπέλα ακούμπησε τα χείλη της πάνω στα λευκά μαλλιά της γυναίκας με τη κόκκινη ρόμπα.
«Πόσο σ΄αγαπώ μαμά»
«Κι εγώ κυρία» της απάντησε κι έκανε να πιάσει ένα φύλλο που χόρευε έξω από το παράθυρο…
***Η Χριστίνα Ποτήρη ασχολείται με τη γραφή από τα εφηβικά της χρόνια. ….πολλές δεκαετίες πριν. Αγαπά το διάβασμα, τη μουσική, λατρεύει τα ταξίδια και απολαμβάνει τις στιγμές με τους δικούς της ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων. Πιστεύει πως πίσω από κάθε τι που ζούμε κρύβεται πάντα ένα χαμόγελο ακόμα και απο τα πιο δύσκολα!
*** Cover Photo by Irina Iriser from Pexels
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
