***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

3η θέση στον Διαγωνισμό «Φθινοπωρινές Ακροβασίες» του Literature.gr

Κάθομαι στο πρώτο βαγόνι του ηλεκτρικού, πλάτη‒πλάτη με τον άγνωστο οδηγό που εργάζεται ολομόναχος πίσω από το φθαρμένο χώρισμα. Η ώρα είναι περασμένη, αλλά ο συρμός μισογεμάτος. Τριάντα έξι κεφάλια ‒ τα ξαναμετρώ. Ναι, απαριθμώ ακριβώς τριάντα έξι κεφάλια. Κάποια ταλαντώνονται στον ρυθμό μιας αόρατης μουσικής, άλλα περιεργάζονται τους περαστικούς δρόμους με τα κινούμενα φώτα τους.

Ο φθινοπωρινός αέρας, δροσερός, εισβάλλει από ένα παράθυρο που ξεχάστηκε ανοιχτό. Απέναντί μου κάθεται ένα μικρό παιδί, τα μεγάλα του μάτια έχουν βυθιστεί μες στα δικά μου. Σχεδόν φοβάμαι να τα αντικρίσω. Θέλω να τα αποφύγω· κλείνω τα δικά μου, υποκρινόμενος ότι είμαι κουρασμένος… Το ίδιο μου το σκοτάδι με αναστατώνει, γρήγορα τα ξανανοίγω. Το βαγόνι, όμως, είναι άδειο ‒ τι παράξενο! Το αγόρι έχει κουλουριαστεί στο κάθισμά του, δείχνει να κρυώνει.

Σηκώνομαι, κλείνω το ανοιχτό παράθυρο και επιστρέφω στη θέση μου. Κοιτάω την ώρα στο ρολόι που σφίγγει μια ζωή τον αριστερό μου καρπό ‒ κοντεύει μεσάνυχτα. Αγγίζω απαλά το καντράν του ρολογιού, προσπαθώ να αφουγκραστώ τον σφυγμό του δευτερολεπτοδείκτη. Καμία τύχη. Είμαι μούσκεμα από έναν ιδρώτα που έχει κολλήσει πάνω μου σαν το ρετσίνι των δέντρων. Σχεδόν μεσάνυχτα, σε λίγο η προηγούμενη μέρα θα πέσει νεκρή για χάρη της επόμενης κι εγώ θα αιωρηθώ για μια στιγμή στο μεταίχμιο ακριβώς τριάντα έξι χρόνων ζωής…

Ξαφνικά όλα τραντάζονται. Ο οδηγός πάτησε απότομα το φρένο, ανάγκασε το μικρό αγόρι να πέσει ολόκληρο στην αγκαλιά μου, ίσα ίσα που πρόλαβα να το πιάσω πριν σωριαστεί κάτω. Δε φαίνεται τρομαγμένο, ούτε χτυπημένο· συνεχίζει, όμως, να με κοιτάει βαθιά, απτόητο, μες στα μάτια. Σιωπή. Το μόνο που ακούγεται είναι η βροχή που πέφτει απαλά. Το αγόρι προσπαθεί να πει κάτι: το φως που φεύγει μην το φοβάσαι· δε χάνεις το φως σου, το σκοτάδι σου χάνεις… Δεν καταλαβαίνω, μπορείς να το ξαναπείς; Δεν ακούγεσαι, δεν ακούω τίποτε παρά μόνο το λυγμό της βροχής. Μίλα! Δε σου ζητάω δα και κάτι τόσο παράλογο. Μπορείς να το πεις ξανά;.. Σιωπή. Κρίμα, οδηγέ. Κρίμα. Δεν πρόλαβες να πατήσεις εγκαίρως το φρένο.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.