***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Για ποιον λόγο ασχοληθήκατε με τη γραφή;

Επειδή το γράψιμο μου φαινόταν πάντα σαν επικύρωση της ζωής.

Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η συγγραφή για εσάς;

Δεν ξέρω αν ταιριάζουν οι όροι ευκολία – δυσκολία. Αυτό που αντιμετωπίζω γράφοντας είναι μια συνεχής διαδοχή προκλήσεων που με οδηγούν στο να γίνομαι κάθε μέρα και λίγο καλύτερη.

Μοιραστείτε μαζί μας τη στιγμή που αποφασίσατε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο.

Νομίζω πως αν έχεις την «πετριά» της γραφής, η απόφαση αυτή υπάρχει μέσα σου από πάντα. Πράγματι ωστόσο έρχεται μια ορισμένη στιγμή -συναρτημένη ασφαλώς και με τους γενικότερους όρους της ζωής σου- που περνάς από το χαλαρό γέμισμα σελίδων για προσωπική χρήση στην αυτοδέσμευση σε ένα έργο με αρχή, μέση και τέλος. Όταν ήρθε για μένα αυτή η στιγμή, όσο κλισέ ή μελό κι αν ακουσθεί αυτό, αισθάνθηκα ότι βρήκα τον προορισμό μου.

Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει το βιβλίο σας όταν το τελειώσετε;

Ό,τι γράφω το διαβάζει πρώτη η φίλη μου η Νάσια.

Εμπεριέχουν οι ήρωές σας ένα κομμάτι του εαυτού σας και σε ποιον βαθμό;

Κάθε ήρωας πρέπει να διατρέχεται από αλήθεια· και η προσέγγιση της αλήθειας περνάει μέσα από το προσωπικό βίωμα. Αυτό σημαίνει ότι πάντα υπάρχεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέσα στους ήρωές σου. -Σε πιο εξωτερικό επίπεδο, ο βαθμός της συνάφειας έχει να κάνει επίσης με το πλαίσιο και τις ανάγκες της συγκεκριμένης ιστορίας.

Απευθύνεστε σε συγκεκριμένο πρόσωπο όταν γράφετε ένα βιβλίο;

Σε συγκεκριμένο πρόσωπο, όχι. Μάλλον σε νοερά πρόσωπα που φαντάζομαι ότι μοιράζονται μαζί μου παρόμοιες ανησυχίες για τον άνθρωπο και τον κόσμο και κοντινές αισθητικές αντιλήψεις για τη λογοτεχνία.

Έχετε αγωνία για τις αντιδράσεις των αναγνωστών σας;

Έχω ανησυχία για το αν το γραπτό μου θα βρει ανθρώπους να επικοινωνήσει. Αλλά και την επίγνωση ότι, αν αυτή η ανησυχία αναπτυχθεί υπερβολικά, θα γίνει δηλητήριο. Για να προφυλαχθώ, απλώς δουλεύω όσο μπορώ πιο συγκεντρωμένα το επόμενο βιβλίο μου.

Πόσο τολμηρή είστε στη γραφή σας; Θέτετε περιορισμούς στον εαυτό σας λόγω κοινωνικών συμβάσεων;

Περιορισμούς μπορείς να δεχθείς από τον εαυτό σου και τα αισθητικά του κριτήρια ή από το ίδιο το έργο και τις απαιτήσεις του. Αν επιτρέψεις σε άλλους παράγοντες να υπεισέλθουν, δεν πρόκειται να υπηρετήσεις σωστά την τέχνη σου.

Από τι πάσχει κατά την γνώμη σας η ελληνική λογοτεχνία;

Από ό,τι και οι άλλες τέχνες: Από την πίεση ανάμεσα στις συμπληγάδες που σχηματίζουν αφενός η ευτέλεια της «αγοράς» και αφετέρου η απουσία πολιτικής βούλησης για προαγωγή του πολιτισμού.

Ποια ήταν η αφορμή για το τελευταίο σας βιβλίο;

Δεν υπήρξε συγκεκριμένη αφορμή. Ανέκαθεν με απασχολούσε το πώς εκλογικεύουμε συμπεριφορές και παραλείψεις για να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας -ατομικά ή συλλογικά. Όπως όταν συμφιλιωνόμαστε με την άγνοια, επειδή όλη η γνώση είναι ένα «κλικ» μακριά· ή όταν απέχουμε από κάθε πολιτική δραστηριότητα, επειδή «όλοι ίδιοι είναι» ή «έτσι κι αλλιώς, τίποτα δε γίνεται».

Τη μέρα που η Αλίκη και ο Μάρκος –δύο νέοι ειδικευμένοι στις προ-Δογματικές τέχνες– ξαναβλέπονται τυχαία μετά από καιρό, λαμβάνουν στο τερματικό τους την ίδια παράξενη πρόσκληση: Κάποιος Άρης ζητά να βρεθούν για να μιλήσουν σχετικά με μια «μη διαβαθμισμένη έρευνα».

Η συνάντηση αυτή θα τους εμπλέξει σε μια αλυσίδα από πρωτόγνωρες εμπειρίες και ερωτήματα που τους ξεπερνούν: Σε τι χρησίμευσαν στον άνθρωπο η φαντασία, η ομορφιά, η τέχνη, ο έρωτας; Πού σταματά η αυταπάτη και πού αρχίζει η αλήθεια στους μύθους του προ-Δογματικού πολιτισμού; Μήπως άραγε το γνωστικό οικοδόμημα του Δόγματος λειτουργεί σαν παραμορφωτικός καθρέφτης;

Σε μια κοινωνία όπου όλες οι αποφάσεις έχουν ανατεθεί στην τεχνητή νοημοσύνη, οι δυο τους θα ανακαλύψουν, θέλοντας και μη, το βάρος της αυτονομίας στη σκέψη και στη δράση, και το ξεχασμένο νόημα της προσωπικής ευθύνης.

Ανιχνεύοντας ένα από τα δυνατά μέλλοντα, Το Δόγμα ακολουθεί τον άνθρωπο σε μια ανεξερεύνητη περιοχή: εκεί όπου θα βρεθεί όταν εγκαταλείψει την ίδια του την πολιτική φύση.

Η Μαρία Παναγοπούλου γεννήθηκε το 1969, μεγάλωσε στου Γκύζη και ζει στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σπούδασε εργοθεραπεία και εργάστηκε κοντά σε ενήλικες με ψυχικά προβλήματα και παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, ενώ κατά καιρούς δούλεψε επίσης ως σερβιτόρα, υπάλληλος γραφείου, πλασιέ κ.ά. Αρθρογραφεί περιστασιακά σε μπλογκ, συμμετέχει σε συλλογικότητες αυτο-οργάνωσης, και στο παρελθόν συντόνιζε μια ερασιτεχνική μουσική ομάδα. Όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν, έδωσε προτεραιότητα στη συγγραφή. Το Δόγμα είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.